10 ταινίες του Netflix κατάλληλες για θερινές οικιακές προβολές

CALL ME BY YOUR NAME Facebook Twitter
O Λούκα Γκουαντανίνο καταφέρνει να αιχμαλωτίσει τη μελαγχολία του (πάντα επικείμενου) τέλους στο πρόσωπο του νεαρού Τιμοτέ Σαλαμέ.
0

OΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΑΙΔΕΥΟΜΑΣΤΕ να γράψουμε για τον ιδιότυπο μαγικό ρεαλισμό των Ταβιάνι, για την έννοια του σταρ-auteur ή ακόμα και για τη διαχείριση του πολυσύμπαντος από το σύγχρονο υπερηρωικό σινεμά, που θα έλεγες ότι είναι πιο ποπ θέμα, η συχνότερη ερώτηση αναγνωστών, φίλων και γνωστών είναι μία: τι να δω στο Netflix; Η πλατφόρμα που πρακτικά αντικατέστησε το ζάπινγκ στην τηλεόραση και πρόσθεσε το «περιεχόμενο» στο λεξιλόγιο του θεάματος έχει και κινηματογραφικές ταινίες στον κατάλογό της. 

Κι όταν λέμε κινηματογραφικές ταινίες, εννοούμε ταινίες που δεν αποτελούν second screen material, που ζητούν από σένα να επενδύσεις τον χρόνο σου και την προσοχή σου – πάντα για τα μέτρα του μέσου συνδρομητή του Netflix, π.χ. δεν θα δείτε την ταρκοφσκική «Θυσία» ή τον «Υπηρέτη» του Λόουζι και του Πίντερ στην παρακάτω λίστα. Επειδή, λοιπόν, ο Αύγουστος είναι ακόμα εδώ και μαζί του και οι άδειες και, κατ’ επέκταση, ο απαραίτητος χρόνος και η διάθεση, ιδού δέκα ταινίες από τον κατάλογο του Netflix, κατάλληλες για θερινή οικιακή προβολή.

Das Boot (1981)

Σε περασμένες δεκαετίες ανέφερες την ταινία και έβλεπες τον συνομιλητή σου να παίρνει εκείνη την πηγαία έκφραση θαυμασμού που πλέον συναντάς όλο και αραιότερα – εκτός κι αν αναφέρεσαι σε cameo υπερήρωα σε ταινία της Marvel. Ο Βόλφγκανγκ Πίτερσεν τοποθετεί τη δράση στο εσωτερικό ενός γερμανικού υποβρυχίου τον καιρό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφηγείται την καθημερινότητα του πληρώματος με τις εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις με την ηγεσία και την κλιμακούμενη ιδεολογική αμφιθυμία, και γεννά υπόκωφη ένταση. Πολλοί προσπάθησαν να τον μιμηθούν, κανείς δεν τα κατάφερε εξίσου καλά.

DAS BOOT Facebook Twitter
Ο Βόλφγκανγκ Πίτερσεν τοποθετεί τη δράση στο εσωτερικό ενός γερμανικού υποβρυχίου τον καιρό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μy Neighbor Totoro (1988)

Όχι απαραίτητα η καλύτερη, αλλά σίγουρα η εμβληματικότερη δημιουργία του Χαγιάο Μιγιαζάκι, πνευματικό τέκνο οργιάζουσας φαντασίας και υπόδειγμα επιστροφής σε μια αρετή που από τότε είχε χαθεί από το animation, εκείνη της εξερεύνησης ως δραστηριότητας αλλά και ως διάθεσης σύμφυτης με την παιδικότητα. Ο στρουμπουλός, υπερμεγέθης Τότορο θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για το γλυκύτερο πλάσμα που γέννησε ποτέ το πενάκι οποιουδήποτε animator, ενώ οι παιχνιδιάρικες μελωδίες του Τζο Χισαΐσι συνδημιουργούν αυτό το sui generis κινηματογραφικό σύμπαν που ποτέ δεν έπαψε να μαγεύει όποιον το επισκέφτηκε.

Awakenings (1990)

Από τις χαρακτηριστικές κινηματογραφικές ιστορίες τρυφερότητας, ιατρικής ευσυνειδησίας και δακρυγόνου λειτουργίας των '90s, τα «Ξυπνήματα» της Πένι Μάρσαλ έχουν ως αιχμή του δόρατος μια εμφανή μεγάλη ερμηνεία, εκείνη του Ρόμπερτ ντε Νίρο, που υποδύεται ατρόμητα τα διαφορετικά στάδια των «ξυπνημάτων» ενός κατατονικού ασθενούς, και μια κρυφή, εκείνη του Ρόμπιν Γουίλιαμς, που χαμηλώνει τους τόνους και μοιράζει οκάδες συμπόνιας, έγνοιας και ορθής ηθικής στάσης, επιστρατεύοντας εκείνο το υγρό, γαλάζιο βλέμμα που ένας Θεός (του Σινεμά) ξέρει πόσο μας λείπει. 

Kiss the Girls (1997)

Η επιτυχία του «Longlegs» στις αίθουσες έφερε και πάλι στο προσκήνιο τα αστυνομικά θρίλερ με serial killers των '90s. Πέρα από τις απάτητες κορυφές που έκαναν την υπέρβαση, υπήρξαν πολλές περισσότερες που επιχείρησαν απλώς να υπηρετήσουν το είδος. Το «Kiss the girls» το κάνει με επαγγελματισμό, έχει πρωταγωνιστή με σχετικη προϋπηρεσία, τον Μόργκαν Φρίμαν του «Seven», και εξασφαλίζει ένα ανώδυνο δίωρο για τους φαν. Ο Φρίμαν θα υποδυόταν για ακόμα μία φορά τον ντετέκτιβ Άλεξ Κρος στο «Along came a spider», ταινία που γνώρισε δεύτερη καριέρα επίσης μέσω της πλατφόρμας του Netflix.  

Page Eight (2011)

Λίγοι ηθοποιοί εκεί έξω έχουν την κομψότητα και το στυλ του Μπιλ Νάι («Love Actually», «The constant gardener», «Living»), μα δυστυχώς το σινεμά καθυστέρησε να τον ανακαλύψει. Αν ποτέ θελήσετε να τον δείτε υποδυόμενο μια τζεϊμσμποντική φιγούρα, αναζητήστε το «Page Eight», μια λιγότερο γνωστή ταινία του που φέρει τα απολύτως απαραίτητα για να ξεγελάσει τη δίψα των φαν της παλιομοδίτικης κατασκοπείας. Ο θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Ντέιβιντ Χέαρ συνυπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία, το υπόλοιπο εκλεκτό καστ περιλαμβάνει Ρέιτσελ Βάις, Ρέιφ Φάινς, Τζούντι Ντέιβις, Φελίσιτι Τζόουνς και Μάικλ Γκάμπον. Ελπίζουμε να δούμε σύντομα στον κατάλογο της πλατφόρμας και τις άλλες δύο ταινίες που γυρίστηκαν με τον Νάι στον ίδιο ρόλο, τα «Turks and Caicos» και «Salting the battlefield». 

Boyhood (2014)

Δέκα χρόνια κλείνει φέτος η ταινία του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και νιώθεις ότι, παρά την (δικαιολογημένα) ενθουσιώδη κριτική υποδοχή και βραβειακή αναγνώριση, έχει σχεδόν ξεχαστεί. Πηγαίνοντας το εύρημα της τριλογίας «Before» ένα βήμα παραπέρα και γυρίζοντας μία σεκάνς τον χρόνο, με τους πρωταγωνιστές (και τους χαρακτήρες) να μεγαλώνουν παράλληλα με τα γυρίσματα, ο Λινκλέιτερ καταγράφει ανεπανάληπτα την αμφίδρομη σχέση τέχνης και ζωής, καταλήγοντας ότι αμφότερες αποτελούν «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας» κι ενώ φαίνονται σαν απλώς να συμβαίνουν, κατά βάθος κάθε επιμέρους κομμάτι τους οδήγησε στο επόμενο. Αδύνατο να συνοψίσουμε σε τόσο λίγες γραμμές όσα συμβαίνουν στην «παράσταση μιας ζωής» από την ηλικία των 5 μέχρι τα 17, κι αν μοιάζουν βιωματικά σε κάποιους, είναι επειδή κάποια κεφάλαια είναι κοινά για όλους μας «μεγαλώνοντας».  

Call me by your name (2017)

Με την πολύτιμη σεναριακή συνδρομή του Τζέιμς Άιβορι, ο Λούκα Γκουαντανίνο καταφέρνει να αποδώσει κινηματογραφικά την εμπειρία της νιότης, να μπολιάσει τις εικόνες του με την ευφορική διάθεση του καλοκαιριού, να μεταδώσει την ερωτική λαχτάρα με βλέμματα (και όχι μόνο) και να αιχμαλωτίσει τη μελαγχολία του (πάντα επικείμενου) τέλους στο πρόσωπο του νεαρού Τιμοτέ Σαλαμέ, με μια αξέχαστη καταληκτική σκηνή από εκείνες που γεννούν σταρ. Ξεδιάντροπα φιλότεχνο –δείτε πώς κινηματογραφούνται τα αγάλματα–, με bonus την πλατωνική ιδέα της πατρότητας, όπως αυτή ενσαρκώνεται από τον Μάικλ Στούλμπαργκ, και σταθερη παρουσία των καρέ του σε (παρα)κινηματογραφικές σελίδες στα social media εδώ και χρόνια – ευκαιρία να μάθουν την προέλευσή τους όσοι δεν έχουν δει την ταινία, χαμένοι δεν θα βγουν.

Ford v Ferrari (2019)

Με οδηγούς τον πάντα αξιόπιστο και προσηλωμένο Ματ Ντέιμον, τον πιο ανεπιτήδευτο Κρίστιαν Μπέιλ που είδες ποτέ κι ένα σενάριο-κόσμημα για τον τύπο αφηγηματικού σινεμά που θέλει να εξυπηρετήσει, ο Τζέιμς Μάνγκολντ πετυχαίνει το highlight της καριέρας του. Μια ανεξάντλητα ψυχαγωγική ταινία που (ευτυχώς) δεν απευθύνεται μόνο στους φαν της οδηγικής δράσης και ιδιοφυώς αποκαλύπτει τον πραγματικό αντίπαλο στα τελευταία λεπτά. Όχι, δεν είναι ο Έντσο Φεράρι και οι οδηγοί του οι ανταγωνιστές αλλά οι άπληστες πολυεθνικές που τίποτα δεν εχθρεύονται περισσότερο από τις μικρές επιχειρήσεις και την ατομική ευρεσιτεχνία και καταξίωση. Μακάρι τα αμερικανικά στούντιο να έβγαζαν άλλες δέκα τέτοιες ταινίες τον χρόνο, θα πηγαίναμε σινεμά συχνότερα. 

Pearl (2022)

Ο φόρος τιμής του Τάι Γουέστ στο slasher, το X, γέννησε μια ανέλπιστη τριλογία που ολοκληρώθηκε φέτος το καλοκαίρι με την απογοητευτική «ΜaXXXine» που θύμιζε Ντε Πάλμα χωρίς… αλάτι, ζάχαρη και λιπαρά. Νωρίτερα είχε έρθει η «Pearl», μια αναδρομή στις κινηματογραφικές μέρες του Technicolor, που επιστρέφει στο παρελθόν για να στηλιτεύσει τη σύγχρονη ανάδειξη της ευρείας (σοσιομιντιακής και μη) αποδοχής και φήμης ως υπέρτατης αξίας. Το συνόψισαν ωραία και οι Arcade Fire στο «Creature Comfort» τους: «God, make me famous, but if you can’t, just make it painless». Tour de force εμφάνιση από τη Μία Γκοθ σε μια ταινία που, πλην μιας πρόσφατης μεμονωμένης προβολής στο πλαίσιο του Midnight Express, δεν κυκλοφόρησε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες. Ευκαιρία να την ανακαλύψετε στο Netflix. 

Watcher (2022)

Το σύγχρονο Βουκουρέστι μετατρέπεται σε ένα μελαγχολικό αστικό τοπίο που αντανακλά τη μοναχική αίσθηση της ηρωίδας, η οποία βρέθηκε ξαφνικά σε ξένο τόπο, ανάμεσα σε αγνώστους, πλην του συζύγου της, και δίχως να καταλαβαίνει τη γλώσσα. Κάπου εκεί θα παρατηρήσει ένα από τα τρομακτικότερα κινηματογραφικά παράθυρα του 21ου αιώνα και κάπως έτσι θα ξεκινήσει ένα ατόφια πολανσκικό, βραδύκαυστο ψυχολογικό θρίλερ που αντλεί την αγωνία και τον τρόμο του από μια μοντέρνα φοβία, εκείνη της διαρκούς παρακολούθησης και της απώλειας της ιδιωτικότητας. Σκηνή ανθολογίας αυτή στο μετρό, υποδειγματικά εύθραυστη ερμηνεία από τη Μάικα Μονρό κι ένα φινάλε που αρχικά ξενίζει, μα τελικά ολοκληρώνει αρμοστά τον πιο αποτελεσματικό κινηματογραφικό προσομοιωτή της γυναικείας εμπειρίας σε έναν αφιλόξενο, αρσενικό κόσμο από την εποχή του «Silence of the lambs», αν όχι του «Repulsion». Προσέξτε μην το μπερδέψετε με τη σειρά «The Watcher», που υπάρχει επίσης στον κατάλογο της πλατφόρμας.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Superman: Ένα αβαρές επεισόδιο κυριακάτικου cartoon

Oθόνες / Superman: Ένα αβαρές επεισόδιο κυριακάτικου καρτούν

Υπερφορτωμένο, κατά διαστήματα απολαυστικό, με μια τετράποδη προσθήκη που θα κάνει τους ζωόφιλους να γαβγίζουν από χαρά, το «Superman» του Τζέιμς Γκαν δεν προσποιείται πως θέλει να προσφέρει τίποτα παραπάνω από δύο ευχάριστες ώρες στο σινεμά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Superman, καρχαρίες και Νταλί από αύριο στους κινηματογράφους

Πολιτισμός / Superman, καρχαρίες και Νταλί από αύριο στους κινηματογράφους

Η πρώτη ταινία του αναγεννημένου διευρυμένου σύμπαντος της DC, ο υβριδικός μεταμεσονύκτιος χαβαλές του «Dangerous Animals» και το χιτσκοκικό «Spellbound», με την ονειρική σεκάνς ανθολογίας που σχεδίασε ο Σαλβαδόρ Νταλί, ξεχωρίζουν από το πρόγραμμα αυτής της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Νύχτα Αγωνίας: Το trendy δράμα του Χίτσκοκ με τη συμμετοχή του Νταλί

Οθόνες / Νύχτα Αγωνίας: Το trendy δράμα του Χίτσκοκ με τη συμμετοχή του Νταλί

Ο μεγαλοπαραγωγός Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ επιθυμούσε ένα trendy δράμα για την ψυχανάλυση, ενώ ο Άλφρεντ Χίτσκοκ γύρισε άλλο ένα θρίλερ για το σεξ, την ερωτική επιθυμία και τον ρόλο μιας δυναμικής γιατρού, απροστάτευτης σε ένα σεξιστικό ανδροκρατούμενο μικρόκοσμο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αναγέννηση του Jurassic World με ανακυκλωμένα υλικά, ανακουφιστικά αναχρονιστική

Οθόνες / Jurassic World: Ανακυκλωμένα υλικά, ανακουφιστικό πισωγύρισμα

Ο Κόλιν Τρεβόροου ξεκίνησε δυνατά τη δεύτερη τριλογία του Jurassic σύμπαντος και την έστειλε στον αγύριστο ή περίπου στη μέση του πουθενά, με τους τροποποιημένους δεινοσαύρους αδέσποτους, οπλισμένους κι επικίνδυνους, σε ένα φινάλε με οικολογικές κορόνες, πανηγυρικά χαοτικό, ψευδεπίγραφα απειλητικό και, εν τέλει, εξαιρετικά ανιαρό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στο «F1», o Μπραντ Πιτ θυμίζει τους σταρ μιας άλλης εποχής

Οθόνες / Στο «F1», o Μπραντ Πιτ θυμίζει τους σταρ μιας άλλης εποχής

Ο Μπραντ Πιτ, σε έναν μεγαλειώδη αναχρονισμό σε σύγκριση με τους ζορισμένους άνδρες του σύγχρονου κινηματογράφου, παίζει την ψυχούλα που όλοι φανταζόμαστε στο «F1», έναν (καθόλου σκοτεινό) ιππότη της ασφάλτου, ριψοκίνδυνο για το fun της ιστορίας, σε πλήρη έλεγχο της κατάστασης, πιστό στο σχεδόν ερωτικό του ραντεβού με τον φακό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
10 κινηματογραφικές προβολές-events που δεν πρέπει να χάσετε φέτος το καλοκαίρι

Οθόνες / 10 θρυλικές ταινίες που θα δούμε φέτος στα θερινά

Πέρα από τις ταινίες της διανομής, το καλοκαίρι διεξάγονται events, φεστιβάλ κaι αφιερώματα που (επανα)συστήνουν θησαυρούς από το κινηματογραφικό παρελθόν. Επιλέγουμε μια προβολή από δέκα τέτοιες δράσεις, στις οποίες κάθε σινεφίλ αξίζει να χτυπήσει κάρτα. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κατερίνα Γιουλάκη (1938-2025): «Η θεία όλων μας»

Απώλειες / Κατερίνα Γιουλάκη (1938-2025): «Η θεία όλων μας»

Η αγαπημένη ηθοποιός, που έφυγε πλήρης ημερών πριν από λίγες ημέρες, υπήρξε η επιτομή της Ελληνίδας θείας, τόσο στην τηλεόραση όσο και στον κινηματογράφο. Ο ανιψιός της, Φώτης Σεργουλόπουλος, θυμάται στιγμές μαζί της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να δει κανείς το «Φοινικικό σχέδιο» αν δεν είναι φαν του Γουές Άντερσον;

The Review / Γιατί να δει κανείς το «Φοινικικό σχέδιο» αν δεν είναι φαν του Γουές Άντερσον;

O Χρήστος Παρίδης συζητά με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την τελευταία ταινία του Τεξανού δημιουργού. Πρόκειται, τελικά, για μια αντικαπιταλιστική αλληγορία της εποχής μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ