10 ταινίες του Netflix κατάλληλες για θερινές οικιακές προβολές

CALL ME BY YOUR NAME Facebook Twitter
O Λούκα Γκουαντανίνο καταφέρνει να αιχμαλωτίσει τη μελαγχολία του (πάντα επικείμενου) τέλους στο πρόσωπο του νεαρού Τιμοτέ Σαλαμέ.
0

OΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΑΙΔΕΥΟΜΑΣΤΕ να γράψουμε για τον ιδιότυπο μαγικό ρεαλισμό των Ταβιάνι, για την έννοια του σταρ-auteur ή ακόμα και για τη διαχείριση του πολυσύμπαντος από το σύγχρονο υπερηρωικό σινεμά, που θα έλεγες ότι είναι πιο ποπ θέμα, η συχνότερη ερώτηση αναγνωστών, φίλων και γνωστών είναι μία: τι να δω στο Netflix; Η πλατφόρμα που πρακτικά αντικατέστησε το ζάπινγκ στην τηλεόραση και πρόσθεσε το «περιεχόμενο» στο λεξιλόγιο του θεάματος έχει και κινηματογραφικές ταινίες στον κατάλογό της. 

Κι όταν λέμε κινηματογραφικές ταινίες, εννοούμε ταινίες που δεν αποτελούν second screen material, που ζητούν από σένα να επενδύσεις τον χρόνο σου και την προσοχή σου – πάντα για τα μέτρα του μέσου συνδρομητή του Netflix, π.χ. δεν θα δείτε την ταρκοφσκική «Θυσία» ή τον «Υπηρέτη» του Λόουζι και του Πίντερ στην παρακάτω λίστα. Επειδή, λοιπόν, ο Αύγουστος είναι ακόμα εδώ και μαζί του και οι άδειες και, κατ’ επέκταση, ο απαραίτητος χρόνος και η διάθεση, ιδού δέκα ταινίες από τον κατάλογο του Netflix, κατάλληλες για θερινή οικιακή προβολή.

Das Boot (1981)

Σε περασμένες δεκαετίες ανέφερες την ταινία και έβλεπες τον συνομιλητή σου να παίρνει εκείνη την πηγαία έκφραση θαυμασμού που πλέον συναντάς όλο και αραιότερα – εκτός κι αν αναφέρεσαι σε cameo υπερήρωα σε ταινία της Marvel. Ο Βόλφγκανγκ Πίτερσεν τοποθετεί τη δράση στο εσωτερικό ενός γερμανικού υποβρυχίου τον καιρό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφηγείται την καθημερινότητα του πληρώματος με τις εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις με την ηγεσία και την κλιμακούμενη ιδεολογική αμφιθυμία, και γεννά υπόκωφη ένταση. Πολλοί προσπάθησαν να τον μιμηθούν, κανείς δεν τα κατάφερε εξίσου καλά.

DAS BOOT Facebook Twitter
Ο Βόλφγκανγκ Πίτερσεν τοποθετεί τη δράση στο εσωτερικό ενός γερμανικού υποβρυχίου τον καιρό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μy Neighbor Totoro (1988)

Όχι απαραίτητα η καλύτερη, αλλά σίγουρα η εμβληματικότερη δημιουργία του Χαγιάο Μιγιαζάκι, πνευματικό τέκνο οργιάζουσας φαντασίας και υπόδειγμα επιστροφής σε μια αρετή που από τότε είχε χαθεί από το animation, εκείνη της εξερεύνησης ως δραστηριότητας αλλά και ως διάθεσης σύμφυτης με την παιδικότητα. Ο στρουμπουλός, υπερμεγέθης Τότορο θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για το γλυκύτερο πλάσμα που γέννησε ποτέ το πενάκι οποιουδήποτε animator, ενώ οι παιχνιδιάρικες μελωδίες του Τζο Χισαΐσι συνδημιουργούν αυτό το sui generis κινηματογραφικό σύμπαν που ποτέ δεν έπαψε να μαγεύει όποιον το επισκέφτηκε.

Awakenings (1990)

Από τις χαρακτηριστικές κινηματογραφικές ιστορίες τρυφερότητας, ιατρικής ευσυνειδησίας και δακρυγόνου λειτουργίας των '90s, τα «Ξυπνήματα» της Πένι Μάρσαλ έχουν ως αιχμή του δόρατος μια εμφανή μεγάλη ερμηνεία, εκείνη του Ρόμπερτ ντε Νίρο, που υποδύεται ατρόμητα τα διαφορετικά στάδια των «ξυπνημάτων» ενός κατατονικού ασθενούς, και μια κρυφή, εκείνη του Ρόμπιν Γουίλιαμς, που χαμηλώνει τους τόνους και μοιράζει οκάδες συμπόνιας, έγνοιας και ορθής ηθικής στάσης, επιστρατεύοντας εκείνο το υγρό, γαλάζιο βλέμμα που ένας Θεός (του Σινεμά) ξέρει πόσο μας λείπει. 

Kiss the Girls (1997)

Η επιτυχία του «Longlegs» στις αίθουσες έφερε και πάλι στο προσκήνιο τα αστυνομικά θρίλερ με serial killers των '90s. Πέρα από τις απάτητες κορυφές που έκαναν την υπέρβαση, υπήρξαν πολλές περισσότερες που επιχείρησαν απλώς να υπηρετήσουν το είδος. Το «Kiss the girls» το κάνει με επαγγελματισμό, έχει πρωταγωνιστή με σχετικη προϋπηρεσία, τον Μόργκαν Φρίμαν του «Seven», και εξασφαλίζει ένα ανώδυνο δίωρο για τους φαν. Ο Φρίμαν θα υποδυόταν για ακόμα μία φορά τον ντετέκτιβ Άλεξ Κρος στο «Along came a spider», ταινία που γνώρισε δεύτερη καριέρα επίσης μέσω της πλατφόρμας του Netflix.  

Page Eight (2011)

Λίγοι ηθοποιοί εκεί έξω έχουν την κομψότητα και το στυλ του Μπιλ Νάι («Love Actually», «The constant gardener», «Living»), μα δυστυχώς το σινεμά καθυστέρησε να τον ανακαλύψει. Αν ποτέ θελήσετε να τον δείτε υποδυόμενο μια τζεϊμσμποντική φιγούρα, αναζητήστε το «Page Eight», μια λιγότερο γνωστή ταινία του που φέρει τα απολύτως απαραίτητα για να ξεγελάσει τη δίψα των φαν της παλιομοδίτικης κατασκοπείας. Ο θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Ντέιβιντ Χέαρ συνυπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία, το υπόλοιπο εκλεκτό καστ περιλαμβάνει Ρέιτσελ Βάις, Ρέιφ Φάινς, Τζούντι Ντέιβις, Φελίσιτι Τζόουνς και Μάικλ Γκάμπον. Ελπίζουμε να δούμε σύντομα στον κατάλογο της πλατφόρμας και τις άλλες δύο ταινίες που γυρίστηκαν με τον Νάι στον ίδιο ρόλο, τα «Turks and Caicos» και «Salting the battlefield». 

Boyhood (2014)

Δέκα χρόνια κλείνει φέτος η ταινία του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και νιώθεις ότι, παρά την (δικαιολογημένα) ενθουσιώδη κριτική υποδοχή και βραβειακή αναγνώριση, έχει σχεδόν ξεχαστεί. Πηγαίνοντας το εύρημα της τριλογίας «Before» ένα βήμα παραπέρα και γυρίζοντας μία σεκάνς τον χρόνο, με τους πρωταγωνιστές (και τους χαρακτήρες) να μεγαλώνουν παράλληλα με τα γυρίσματα, ο Λινκλέιτερ καταγράφει ανεπανάληπτα την αμφίδρομη σχέση τέχνης και ζωής, καταλήγοντας ότι αμφότερες αποτελούν «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας» κι ενώ φαίνονται σαν απλώς να συμβαίνουν, κατά βάθος κάθε επιμέρους κομμάτι τους οδήγησε στο επόμενο. Αδύνατο να συνοψίσουμε σε τόσο λίγες γραμμές όσα συμβαίνουν στην «παράσταση μιας ζωής» από την ηλικία των 5 μέχρι τα 17, κι αν μοιάζουν βιωματικά σε κάποιους, είναι επειδή κάποια κεφάλαια είναι κοινά για όλους μας «μεγαλώνοντας».  

Call me by your name (2017)

Με την πολύτιμη σεναριακή συνδρομή του Τζέιμς Άιβορι, ο Λούκα Γκουαντανίνο καταφέρνει να αποδώσει κινηματογραφικά την εμπειρία της νιότης, να μπολιάσει τις εικόνες του με την ευφορική διάθεση του καλοκαιριού, να μεταδώσει την ερωτική λαχτάρα με βλέμματα (και όχι μόνο) και να αιχμαλωτίσει τη μελαγχολία του (πάντα επικείμενου) τέλους στο πρόσωπο του νεαρού Τιμοτέ Σαλαμέ, με μια αξέχαστη καταληκτική σκηνή από εκείνες που γεννούν σταρ. Ξεδιάντροπα φιλότεχνο –δείτε πώς κινηματογραφούνται τα αγάλματα–, με bonus την πλατωνική ιδέα της πατρότητας, όπως αυτή ενσαρκώνεται από τον Μάικλ Στούλμπαργκ, και σταθερη παρουσία των καρέ του σε (παρα)κινηματογραφικές σελίδες στα social media εδώ και χρόνια – ευκαιρία να μάθουν την προέλευσή τους όσοι δεν έχουν δει την ταινία, χαμένοι δεν θα βγουν.

Ford v Ferrari (2019)

Με οδηγούς τον πάντα αξιόπιστο και προσηλωμένο Ματ Ντέιμον, τον πιο ανεπιτήδευτο Κρίστιαν Μπέιλ που είδες ποτέ κι ένα σενάριο-κόσμημα για τον τύπο αφηγηματικού σινεμά που θέλει να εξυπηρετήσει, ο Τζέιμς Μάνγκολντ πετυχαίνει το highlight της καριέρας του. Μια ανεξάντλητα ψυχαγωγική ταινία που (ευτυχώς) δεν απευθύνεται μόνο στους φαν της οδηγικής δράσης και ιδιοφυώς αποκαλύπτει τον πραγματικό αντίπαλο στα τελευταία λεπτά. Όχι, δεν είναι ο Έντσο Φεράρι και οι οδηγοί του οι ανταγωνιστές αλλά οι άπληστες πολυεθνικές που τίποτα δεν εχθρεύονται περισσότερο από τις μικρές επιχειρήσεις και την ατομική ευρεσιτεχνία και καταξίωση. Μακάρι τα αμερικανικά στούντιο να έβγαζαν άλλες δέκα τέτοιες ταινίες τον χρόνο, θα πηγαίναμε σινεμά συχνότερα. 

Pearl (2022)

Ο φόρος τιμής του Τάι Γουέστ στο slasher, το X, γέννησε μια ανέλπιστη τριλογία που ολοκληρώθηκε φέτος το καλοκαίρι με την απογοητευτική «ΜaXXXine» που θύμιζε Ντε Πάλμα χωρίς… αλάτι, ζάχαρη και λιπαρά. Νωρίτερα είχε έρθει η «Pearl», μια αναδρομή στις κινηματογραφικές μέρες του Technicolor, που επιστρέφει στο παρελθόν για να στηλιτεύσει τη σύγχρονη ανάδειξη της ευρείας (σοσιομιντιακής και μη) αποδοχής και φήμης ως υπέρτατης αξίας. Το συνόψισαν ωραία και οι Arcade Fire στο «Creature Comfort» τους: «God, make me famous, but if you can’t, just make it painless». Tour de force εμφάνιση από τη Μία Γκοθ σε μια ταινία που, πλην μιας πρόσφατης μεμονωμένης προβολής στο πλαίσιο του Midnight Express, δεν κυκλοφόρησε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες. Ευκαιρία να την ανακαλύψετε στο Netflix. 

Watcher (2022)

Το σύγχρονο Βουκουρέστι μετατρέπεται σε ένα μελαγχολικό αστικό τοπίο που αντανακλά τη μοναχική αίσθηση της ηρωίδας, η οποία βρέθηκε ξαφνικά σε ξένο τόπο, ανάμεσα σε αγνώστους, πλην του συζύγου της, και δίχως να καταλαβαίνει τη γλώσσα. Κάπου εκεί θα παρατηρήσει ένα από τα τρομακτικότερα κινηματογραφικά παράθυρα του 21ου αιώνα και κάπως έτσι θα ξεκινήσει ένα ατόφια πολανσκικό, βραδύκαυστο ψυχολογικό θρίλερ που αντλεί την αγωνία και τον τρόμο του από μια μοντέρνα φοβία, εκείνη της διαρκούς παρακολούθησης και της απώλειας της ιδιωτικότητας. Σκηνή ανθολογίας αυτή στο μετρό, υποδειγματικά εύθραυστη ερμηνεία από τη Μάικα Μονρό κι ένα φινάλε που αρχικά ξενίζει, μα τελικά ολοκληρώνει αρμοστά τον πιο αποτελεσματικό κινηματογραφικό προσομοιωτή της γυναικείας εμπειρίας σε έναν αφιλόξενο, αρσενικό κόσμο από την εποχή του «Silence of the lambs», αν όχι του «Repulsion». Προσέξτε μην το μπερδέψετε με τη σειρά «The Watcher», που υπάρχει επίσης στον κατάλογο της πλατφόρμας.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Daily / Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Ένα κρίσιμο και «μανιοκαταθλιπτικό» 24ωρο στη ζωή ενός εκπαιδευτικού σε ένα σχολείο για προβληματικούς εφήβους αποτελεί τον καμβά για το υπερκινητικό δράμα του Netflix με πρωταγωνιστή τον Κίλιαν Μέρφι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Οθόνες / Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Όταν αποφάσισε να γίνει κινηματογραφιστής, του είπαν ότι θα πεινάσει, αλλά με έναν πολύ δημιουργικό τρόπο. Έκανε τις πρώτες του ταινίες κυριολεκτικά με χώμα και νερό, αλλά πλέον τρέχει παράλληλα οκτώ πρότζεκτ. Κάνει σινεμά συνομιλώντας με το σινεμά του Γιάνναρη, του Δαμιανού, του Παπατάκη. Ο Νεριτάν Ζιντζιρία αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Οθόνες / When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Η Ελλάδα κάνει τα πρώτα της σοβαρά βήματα για να σταθεί ισότιμα στο ευρωπαϊκό γήπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου - Το νέο ντοκιμαντέρ του ΠΣΑΠΠ, “When Nobody’s Watching”, ρίχνει φως στις ζωές των αθλητριών που παλεύουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Ακόμα μια κινηματογραφική μεταφορά του Δράκουλα, ένα κινέζικο animation που είναι η πέμπτη εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών αλλά και η επανακυκλοφορία του «Avatar: The Way of Water» - Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
THE LIFO TEAM
«Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα» ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Οθόνες / «Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα

Η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου του Μπεν Λέονμπεργκ δίνει σάρκα και οστά σε έναν από τους μεγαλύτερους φόβους των ιδιοκτητών σκύλου και αντλεί τη συγκίνησή της από τον αρραγή δεσμό ανθρώπου και ζώου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Οθόνες / Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ που έχει σήμερα γενέθλια παραμένει διαχρονικά ένας από τους αγαπημένους μας σκηνοθέτες. Μαζέψαμε σε ένα αφιέρωμα ό, τι έχουμε γράψει για τις ταινίες του αλλά και κάποια ενδιαφέροντα θέματα για το έργο του που αξίζει να τα διαβάσετε!
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη γύρισε μια πανκ αλληγορία για όσα βιώνουμε σήμερα

Οθόνες / Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη γύρισε μια πανκ αλληγορία για όσα βιώνουμε σήμερα

Η περιπετειώδης δημιουργία του «Harvest», της εντυπωσιακής πρώτης αγγλόφωνης ταινίας της ταλαντούχας σκηνοθέτιδας, ζωντανεύει την ονειρική και σκληρή ατμόσφαιρα ενός μεσαιωνικού σκωτσέζικου χωριού καθώς αυτό εξαφανίζεται από τον χάρτη.  
M. HULOT
CHECK 10 τηλεοπτικές σειρές που θα δούμε μέχρι το τέλος του έτους

Οθόνες / 10 σειρές που θα δούμε μέχρι το τέλος του έτους

Από τη νέα σεζόν του «Slow Horses» στο μεγάλο φινάλε του «Stranger Things» κι από ένα φιλόδοξο πορτρέτο του Σκορσέζε στο νέο στοίχημα του δημιουργού του «Breaking Bad», διαλέγουμε δέκα σειρές που αναμένεται να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
6 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε τώρα

Οθόνες / 6 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε τώρα

Το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου πρόβαλε φέτος ταινίες πολιτικά φορτισμένες που οραματίζονται ένα μέλλον χωρίς σύνορα. Έξι από αυτές έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση χάρη στην αισθητική και την προβληματική τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ