ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν μπορουσα να ξαναζησω τη ζωη μου και ν αλλαξω πραγματα και καταστασεις ενα ειναι σιγουρο. Ολα τ αλλα μπορει και να τ αλλαζα , σπουδες, δουλεια, τοπο κατοικιας ομως την αποφαση μου να κανω παιδια δεν την αλλαζω με τιποτα.

Αρχικά νομίζω ότι είναι πολύ λάθος το να πάρεις αυτή τη τόσο μεγάλη απόφαση επειδή νιώθεις πίεση απ' το περιβάλλον. Αυτό είναι σίγουρα λάθος. Όντως υπάρχει κούραση, όντως υπάρχει εξάντληση, ειδικά αν δεν υπάρχει βοήθεια απ' το σύντροφο, που δυστυχώς ακόμα είναι πολλές αυτές οι περιπτώσεις. Οπότε αν ο σύντροφός σου δεν είναι απ' αυτούς που κάνουν το καθήκον/ υποχρέωση τους, κι όχι απλά βοηθάνε, τότε επίσης όχι. Διαφορετικά, αυτή η κούραση νομίζω πως αναπληρώνεται απ' το χαμόγελο του παιδιού, την αγάπη του, να βλέπεις έναν άνθρωπο να μεγαλώνει και να το φροντίζεις, τα παιδιά είναι χαρά, οπότε αυτή ακριβώς η χαρά αναπληρώνει την κούραση και την κάνει αμελητέα. Απ' την άλλη όμως υπάρχει κι ένας άλλος παράγοντας να σκεφτείς, μπορείς να ανταπεξέλθεις στην κούραση και την ευθύνη, είναι κάτι που αντέχεις, πως ήταν οι εμπειρίες στη ζωή σου, σε έκαναν έναν γεμάτο άνθρωπο που θα μπορεί να αναλάβει να μεγαλώσει ένα παιδί, ή σε έκαναν κουρασμένη και έχεις μία ζωή να ζήσεις πρώτα για εσένα; Νομίζω ότι το παιδί πρέπει να είναι μία συνέχεια αυτής της ζωής που έζησες, κι όχι αναπλήρωση της ή εμπόδιο της, το αποτέλεσμα του θέλω των γονιών και ο καρπός του έρωτα τους. Δεν είναι εγωιστικό ούτε το ένα ούτε το άλλο. Νιώθεις ότι την έζησες τη ζωή σου ή κάτι σου λείπει; Ότι έχεις ωριμάσει αρκετά για να φέρεις μία ζωή στον κόσμο; Τώρα ίσως πει κάποιος αν όλοι σκέφτονταν τόσο πολύ δεν θα υπήρχε τόσος πληθυσμός στον πλανήτη, και πολύ λίγοι θα έκαναν παιδιά. Όχι, θεωρώ πως είναι σημαντικά ερωτήματα τόσο για τη νέα ζωή που θα έρθει σε αυτόν τον κόσμο, και που θα βασίζετε σε εσάς για να μεγαλώσει, σωματικά, συναισθηματικά, ψυχικά, νοητικά, όσο και για εσένα την ίδια, γιατί είσαι κι εσύ άνθρωπος κι έχεις δικαίωμα να μη θέλεις να κουράζεσαι, να ζήσεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, όχι όπως τη θέλει ο καθένας.

Σαν να λέμε να φτιάξω παστίτσιο ή να παραγγείλω; Αυτά τα πραγματα δεν τα αποφασίζεις με τη βοήθεια του κοινού.
Αφού λες ότι η ζωη σου είναι γεμάτη ετσι μείνε σε αυτό

Πιστεύω, ότι το να κάνεις παιδί είναι βασικά μία επιθυμία. Και πως αν το βάλεις εξ' ολοκλήρου κάτω από τον "κόφτη" της λογικής, χάνεις όχι μόνο την ουσία, αλλά στην περίπτωση που το προχωρήσεις μετά από εξωτερικές πιέσεις που σου ασκεί τόσο ο περίγυρος όσο και ο εαυτός σου, θα κάνεις δυστυχισμένους και τους δυό σας · τόσο εσένα, όσο και το ίδιο το παιδί.
Για μένα, η επιθυμία στο να κάνεις παιδί δεν είναι ούτε υγιής ούτε ολοκληρωμένη αν περιορίζεται μόνο στο να το κάνεις, αλλά πρέπει κυρίως, να εστιάζεται στο να θες να το μεγαλώσεις όσο γίνεται πιο ισορροπημένα προκειμένου όταν μεγαλώσει να είναι ένας ολοκληρωμένος ενήλικας.
Εσύ, από αυτά που γράφεις, καταλαβαίνω ότι δεν έχεις ιδιαίτερη επιθυμία στο να κάνεις ένα παιδί, πράγμα όμως που όπως εξήγησα πιο πριν, απαιτεί από εσένα να βάλεις όλο σου το είναι. Θα σου έλεγα λοιπόν να μην προχωρήσεις, όσο και να πιέζουν οι άλλοι.
Όσο για μένα, θα ήθελα να προχωρήσω στο να κάνω παιδί μόνο αν τα πήγαινα ιδανικά καλά με τη σχέση μου. Σε περίπτωση που υπήρχαν και τα παραμικρά "σύννεφα", δε θα προχωρούσα μαζί της για κάτι τέτοιο, μέχρι να διαλυθούν εντελώς.
Η επιθυμία μου στο να προχωρήσω κάνοντας παιδί με κάποια, είναι ακριβώς ανάλογη με την επιθυμία που θα δείξει εκείνη για μένα και για το δικό μου κόσμο. Και επειδή δε διέκρινα κάτι έντονο από καμμία μέχρι τώρα, για αυτό και δεν προχώρησα.
Για σύντροφο ζωής πρωταρχικά έψαχνα και ψάχνω · όχι για να προσφέρω έναν ακόμα άνθρωπο στην κοινωνία ή κάποιον να με γηροκομήσει. Περνάω καλά με τον εαυτό μου.