Αρχικά νομίζω ότι είναι πολύ λάθος το να πάρεις αυτή τη τόσο μεγάλη απόφαση επειδή νιώθεις πίεση απ' το περιβάλλον. Αυτό είναι σίγουρα λάθος. Όντως υπάρχει κούραση, όντως υπάρχει εξάντληση, ειδικά αν δεν υπάρχει βοήθεια απ' το σύντροφο, που δυστυχώς ακόμα είναι πολλές αυτές οι περιπτώσεις. Οπότε αν ο σύντροφός σου δεν είναι απ' αυτούς που κάνουν το καθήκον/ υποχρέωση τους, κι όχι απλά βοηθάνε, τότε επίσης όχι. Διαφορετικά, αυτή η κούραση νομίζω πως αναπληρώνεται απ' το χαμόγελο του παιδιού, την αγάπη του, να βλέπεις έναν άνθρωπο να μεγαλώνει και να το φροντίζεις, τα παιδιά είναι χαρά, οπότε αυτή ακριβώς η χαρά αναπληρώνει την κούραση και την κάνει αμελητέα. Απ' την άλλη όμως υπάρχει κι ένας άλλος παράγοντας να σκεφτείς, μπορείς να ανταπεξέλθεις στην κούραση και την ευθύνη, είναι κάτι που αντέχεις, πως ήταν οι εμπειρίες στη ζωή σου, σε έκαναν έναν γεμάτο άνθρωπο που θα μπορεί να αναλάβει να μεγαλώσει ένα παιδί, ή σε έκαναν κουρασμένη και έχεις μία ζωή να ζήσεις πρώτα για εσένα; Νομίζω ότι το παιδί πρέπει να είναι μία συνέχεια αυτής της ζωής που έζησες, κι όχι αναπλήρωση της ή εμπόδιο της, το αποτέλεσμα του θέλω των γονιών και ο καρπός του έρωτα τους. Δεν είναι εγωιστικό ούτε το ένα ούτε το άλλο. Νιώθεις ότι την έζησες τη ζωή σου ή κάτι σου λείπει; Ότι έχεις ωριμάσει αρκετά για να φέρεις μία ζωή στον κόσμο; Τώρα ίσως πει κάποιος αν όλοι σκέφτονταν τόσο πολύ δεν θα υπήρχε τόσος πληθυσμός στον πλανήτη, και πολύ λίγοι θα έκαναν παιδιά. Όχι, θεωρώ πως είναι σημαντικά ερωτήματα τόσο για τη νέα ζωή που θα έρθει σε αυτόν τον κόσμο, και που θα βασίζετε σε εσάς για να μεγαλώσει, σωματικά, συναισθηματικά, ψυχικά, νοητικά, όσο και για εσένα την ίδια, γιατί είσαι κι εσύ άνθρωπος κι έχεις δικαίωμα να μη θέλεις να κουράζεσαι, να ζήσεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, όχι όπως τη θέλει ο καθένας.