Είμαι 30 χρόνων. Εργαζομουν 3 χρόνια σε μια δουλειά χωρίς μέλλον, με βασικό μισθό γιατί είχα βολευτεί. Το κλίμα ήταν πολύ καλό, υπήρχε ηρεμία και σταθερότητα. Από εκείνη τη δουλειά ήταν όμως δεδομένο ότι έπρεπε να φύγω και όταν προέκυψε μια καλή μισθολογικά ευκαιρία την άρπαξα.
Βρίσκομαι στην νέα εταιρία 1,5 χρόνο αλλά δεν μου αρέσει καθόλου. Κάθε πρωί που ξυπνάω και ετοιμάζομαι είμαι σαν μαύρη Παρασκευή. Φωνές, βρισιές, άγχος.
Δεν με προβληματίζει το να παραιτηθώ. Με προβληματίζουν όμως τα εξης: η αντίδραση της κοπέλας μου καθώς τα λεφτά είναι καλά και αμφιβάλλω ότι θα βρω αντίστοιχα κάπου αλλού. Με προτρέπει να παραιτηθώ και να πάω κάπου αλλού αλλά δεν θέλω να με δει σαν αποτυχημένο. Επίσης στέλνω βιογραφικά αλλά χωρίς μια σαφή κατεύθυνση, με αποτέλεσμα να με παίρνουν πίσω και εν τέλει οι δουλειές να είναι για τα πανηγύρια.
Έχω πολύ μεγάλη όρεξη να δουλέψω, δεν είμαι καθόλου τεμπέλης. Απο τη μια θέλω να παραιτηθώ αύριο και από την άλλη τρέμω τι με ξημερώνει. Και αυτό με τρώει καθημερινά εδώ κα8 1,5 χρόνο.