Me myself and I. Του Στέφανου Ξενάκη

Me myself and I. Του Στέφανου Ξενάκη Facebook Twitter
Το μόνο που κρίνεται αυτή την εποχή είναι η σχέση μας με τον εαυτό μας. Η σημαντικότερη της ζωής μας. Από κει ξεκινούν και εκεί τελειώνουν όλα. Η σχέση με τον εαυτό μας είναι το παν.
3



ΕΚΕΙ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
. Βασικά, πάντα εκεί παιζόταν. Τα άλλα όλα είναι παραμύθια.

Αυτή την εποχή όλοι έχουμε ζοριστεί. Άλλοι λίγο, άλλοι πολύ. Με τον ιό, με τα δελτία, με τον εγκλεισμό, με τα παιδιά που είναι σπίτι, με τον άνθρωπό μας που είναι σπίτι και άλλα πολλά. Καλά είναι όλα αυτά. Αλλά είναι παραμύθι, και μάλιστα μεγάλο.

Το μόνο που κρίνεται αυτή την εποχή είναι η σχέση μας με τον εαυτό μας. Η σημαντικότερη της ζωής μας. Από κει ξεκινούν και εκεί τελειώνουν όλα. Η σχέση με τον εαυτό μας είναι το παν. Όλα τα άλλα είναι καθρέφτες. Αυτό που ζεις μέσα είναι κι αυτό που ζεις έξω. Η Βένα Καλογήρου πάντα έλεγε «ό,τι μέσα έτσι κι έξω». Η σχέση μου με τον εαυτό μου είναι η σημαντικότερη στη ζωή μου και, δυστυχώς, η πιο παραμελημένη. Βιβλίο θα μπορούσε να γράψει κανείς εξηγώντας γιατί. Η ποιότητα της ζωής μου είναι η ποιότητα της σχέσης μου με τον εαυτό μου.

Πάντα έβλεπα ανθρώπους να λένε ή να γράφουν κακίες, να είναι αρνητικοί, επικριτικοί, να γκρινιάζουν (δεν είναι ο καρκίνος η πιο θανατηφόρα ασθένεια, η γκρίνια είναι), να τους φταίνε οι άλλοι, αυτοί που τρέχουν το πρωί, αυτοί που δεν τρέχουν το πρωί, αυτοί που ψήφισαν Αλέξη, αυτοί που δεν ψήφισαν Αλέξη, αυτοί που πάνε διακοπές τον Αύγουστο, αυτοί που δεν πάνε διακοπές τον Αύγουστο, αυτοί που πάνε με το μετρό, αυτοί που δεν πάνε με το μετρό, ο κακός ο καιρός, ο καλός ο καιρός και πάει λέγοντας.

Αν νομίζεις ότι σε αυτή την κατηγορία δεν είμαστε κι εσύ κι εγώ, είμαστε γελασμένοι κι εσύ κι εγώ. Υπάρχει, βλέπεις, ένα παραμύθι. Ότι εγώ είμαι καλά, οι άλλοι φταίνε, άρα οι άλλοι να αλλάξουν. Όχι, φιλαράκι, όλοι το έχουμε το θέμα, απλώς άλλοι λίγο, άλλοι πολύ.

Τα περισσότερα προβλήματα αυτού του κόσμου ξεκινούν από το ότι δεν μπορούμε να κάτσουμε σε ένα δωμάτιο μόνοι μας με τον εαυτό μας. Δεν τον γουστάρουμε. Πρέπει να παίζει ραδιόφωνο, μουσική, ή τηλεόραση, ή ίντερνετ. Δεν τον μπορούμε. Αφόρητη αγένεια απέναντι στον εαυτό μας. Σαν να έχεις μουσαφίρη και να τον γράφεις κανονικά και να ασχολείσαι με κάτι άλλο συνέχεια.

Γιατί τρωγόμαστε με τους άλλους; Επειδή τρωγόμαστε με τον εαυτό μας. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν γουστάρουμε τον εαυτό μας. Δεν κοιτάμε καν τον εαυτό στον καθρέφτη – το μάτι πέφτει μόνιμα στις ατέλειες: στις ραγάδες, στα ψωμάκια, στις ρυτίδες, και ξέρεις πολύ καλά κι εσύ κι εγώ πού αλλού. Συχνά μιλάμε στον και για τον εαυτό μας τόσο απαξιωτικά που ο χειρότερος εχθρός μας δεν θα τολμούσε ποτέ να μιλήσει.

Τα περισσότερα προβλήματα αυτού του κόσμου ξεκινούν από το ότι δεν μπορούμε να κάτσουμε σε ένα δωμάτιο μόνοι μας με τον εαυτό μας. Δεν τον γουστάρουμε. Πρέπει να παίζει ραδιόφωνο, μουσική, ή τηλεόραση, ή ίντερνετ. Δεν τον μπορούμε. Αφόρητη αγένεια απέναντι στον εαυτό μας. Σαν να έχεις μουσαφίρη και να τον γράφεις κανονικά και να ασχολείσαι με κάτι άλλο συνέχεια. Ο μουσαφίρης θα χαλαστεί, θα στενοχωρηθεί, θα εκνευριστεί, κάποια στιγμή θα πάθει κατάθλιψη και στο τέλος θα αρρωστήσει.

Κάπου είχα διαβάσει ότι η κατάθλιψη είναι θυμός απέναντι στον εαυτό μου. Προχθές είχα ανεβάσει ένα εξαιρετικό του Σαρτρ: «Όταν νιώθεις μοναξιά, όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα». Εκεί είναι το πρόβλημα. Τα υπόλοιπα, ο ιός, τα δελτία, η γυναίκα σου, είναι παραμύθια. Κοιτάξου στον καθρέφτη για να δεις από πού να ξεκινήσεις.

Είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο παλιά πόσο σημαντικό είναι να μπορείς κάθε μέρα να κάνεις δέκα όμορφα πράγματα μόνος σου, χωρίς να έχεις ανάγκη κανέναν άλλον. Όταν το διάβασα, δεν μπορούσα να βρω ούτε ένα.

Σιγά σιγά, βρήκα. Γι' αυτό, πια, κάνω αυτό που κάνω. Γιατί από τα 7,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους δεν πρέπει να υπήρχε άλλος με χειρότερη σχέση με τον εαυτό του από μένα.

Σε αυτόν τον εγκλεισμό περνάω καλά. Γιατί; Γιατί περνάω καλά μ' εμένα. Το πρωί θα τρέξω οπωσδήποτε 40 λεπτάκια σε ώρα που δεν έχει κόσμο, αργότερα θα διαβάσω μισή ώρα ένα από τα πολλά αδιάβαστα βιβλία που έχω σπίτι, θα γράψω στο ημερολόγιό μου σκέψεις και συναισθήματα για να τα βάλω σε σειρά, θα πάρω τουλάχιστον ένα φιλαράκι τηλέφωνο να δω τι κάνει, θα πω μια «καλημέρα» από κοντά ή μακριά σε έναν άγνωστο στον δρόμο, δεν θα δω δελτία ειδήσεων, θα δω Τσιόδρα και Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, θα δω μια καλή ταινία το βράδυ, θα βάλω χαλαρωτική μουσική για να κάνω τον διαλογισμό μου, θα κάτσω μόνος και θα αγναντεύω. Με προσέχω, πια, σαν τα μάτια μου. Γι' αυτό και μπορώ να βοηθήσω τους άλλους. Γιατί, πρώτα απ' όλα, βοηθάω τον εαυτό μου.

Γι' αυτό απολαμβάνω και όλα τα υπόλοιπα στη ζωή μου, με τα παιδιά μου, με τη σύντροφό μου, με τη μάνα μου, με τους συγγενείς μου, με τους φίλους μου, με τους συνανθρώπους μου. Τα απολαμβάνω όσο ποτέ. Γιατί; Γιατί η σχέση μου με τον εαυτό μου είναι καλύτερη από ποτέ (εννοείται έχω πολύ δρόμο ακόμα).

Και γιατί περνάω καλά με τον εαυτό μου πια;


Γιατί το έχω δουλέψει. Έχω διαβάσει βιβλία, έχω πάει σε ειδικούς, κάνω ψυχοθεραπεία, παρακολουθώ σεμινάρια, ακούω ομιλίες, με τρέφω, με γυμνάζω σωστά και πάει λέγοντας. Στερήθηκα και στερούμαι πολλά όλα αυτά τα χρόνια για να φτιάξω τη σχέση μου μ' εμένα. Όμως άξιζε. Έχω υγεία, έχω χαρά, έχω έμπνευση και μπορώ σε μια δύσκολη συγκυρία σαν κι αυτή να είμαι καλά για να μπορώ να βοηθήσω κι άλλους.

Η σχέση σου με τον εαυτό σου είναι πολυτιμότερη και από τη σχέση σου με τα παιδιά σου.


Γιατί; Γιατί τα 'χουν πει όλα οι αρχαίοι μας πρόγονοι: «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».

Ξεκίνα από σένα.

Υγεία & Σώμα
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η γενιά του άγχους: Πώς τα smartphones δηλητηρίασαν τα παιδιά μας και πώς να το αντιμετωπίσουμε

Υγεία & Σώμα / Η γενιά του άγχους: Πώς τα smartphones δηλητηρίασαν τα παιδιά και πώς να το αντιμετωπίσουμε

Το πιεστικό ερώτημα, ωστόσο, είναι: τι μπορούμε να κάνουμε; Ζούμε σε έναν κόσμο που είναι πλήρως κορεσμένος από τα smartphones: είναι σχεδόν αδύνατο, πλέον, να διεκπεραιώσουμε την καθημερινή μας ζωή χωρίς αυτά, ούτε φυσικά μπορούμε να κρατάμε τα παιδιά μας μακριά τους για πάντα.
THE LIFO TEAM
«Πάρε τον καρκίνο μακριά και πες του να μην ξανάρθει»

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας / «Πάρε τον καρκίνο μακριά και πες του να μην ξανάρθει»

Η Τζούλη Αγοράκη συναντά τη Φιορίτα Πουλακάκη, διευθύντρια της Κλινικής Μαστού του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών, διακεκριμένη μαστολόγο, η οποία χειρούργησε και την ίδια όταν περνούσε τη δική της περιπέτεια με τον καρκίνο.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
H λειτουργία των αναμνήσεων: Πώς το άγχος και ο ύπνος επηρεάζουν τη μνήμη μας

Υγεία & Σώμα / H λειτουργία των αναμνήσεων: Πώς το άγχος και ο ύπνος επηρεάζουν τη μνήμη μας

Ο νευροεπιστήμονας Charan Ranganath εξηγεί πως όταν συναντά κάποιον για πρώτη φορά, συχνά τον ρωτούν «Γιατί δεν έχω καλή μνήμη και ξεχνάω εύκολα;». Όμως, η απάντηση που εκείνος δίνει είναι πως τον ενδιαφέρει περισσότερο τι θυμόμαστε, παρά τι ξεχνάμε.
ΤΑΤΙΑΝΑ ΤΖΙΝΙΩΛΗ
Οι ογκολογικοί ασθενείς χρειάζονται ολιστική στήριξη, μαζί με τη θεραπεία τους

Υγεία & Σώμα / Οι ογκολογικοί ασθενείς χρειάζονται ολιστική στήριξη, μαζί με τη θεραπεία τους

Με το πρόγραμμα «Φώφη Γεννηματά» περισσότερες από 15.000 γυναίκες που πιθανόν να ανακάλυπταν πολύ αργότερα ότι η υγεία τους κινδυνεύει διαγνώστηκαν με ευρήματα και έλαβαν θεραπεία έγκαιρα.
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ
Η αξία του προσυμπτωματικού ελέγχου σε συχνές μορφές καρκίνου

Υγεία & Σώμα / Η αξία του προσυμπτωματικού ελέγχου σε συχνές μορφές καρκίνου

Η Ελλάδα, σύμφωνα με την Κορίνα Πατέλη - Bell, μπορεί να πάρει τα δεδομένα των πιλοτικών προγραμμάτων που εφαρμόστηκαν σε 42 περιοχές του Ηνωμένου Βασιλείου και οδήγησαν στη μετατόπιση των ασθενών σε πρωιμότερα στάδια διάγνωσης
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ

σχόλια

2 σχόλια
Πολύ όμορφα όλα αυτά και εν μέρη αλήθεια, αλλά ο άνθρωπος είναι από την φύση του κοινωνικό ον, και όπως γράφει ο Γιόχαν Χάρι στο Βιβλίο του Lost Connections, ο λόγος που δεν την παλεύουμε είναι επειδή έχουμε γατζωθει πάνω σε ανούσια πράγματα για να ειμαστε "χαρουμενοι" και δεν έχουμε καμία σύνδεση με αυτά που οδηγούν στην πραγματική ευτυχία. Η τουλάχιστον στην μη- δυστυχία. (Πραγματικη)Επαφή με ανθρώπους, με το κοινό καλό, με την φύση, με μια δουλειά που έχει νόημα για μας. Υποψιάζομαι λοιπόν πως αυτοί που σφάζονται μεταξύ τους είναι αποκομμένοι από τα παραπάνω κύρια συστατικά της ψυχικής (και σωματικής) υγείας και γι'αυτό συμπεριφέρονται σαν αυτά τα κακόμοιρα ζώα στους ζωολογικους χώρους, κλεισμένα σε κλουβιά χωρίς την επαφή με τα πράγματα που τα κρατάνε υγειη. Και έτσι λαλανε. Πράγμα απόλυτα φυσικό και φυσιολογικό όταν ζεις έναν αφύσικο τρόπο ζωής. Αν λοιπόν έχουμε κάτι να μάθουμε σε αυτόν το εγκλεισμό, ίσως είναι με τι πράγματα έχουμε συνδεθεί και αν αυτά πραγματικά μας κάνουν ευτυχισμένους. Το να σκεφτόμαστε ομως ότι πρέπει να βασιζόμαστε μόνο στον εαυτό μας για την χαρά μας είναι αρκετά επικίνδυνο θα έλεγα και μας οδηγεί σε μοναχικά, σκοτεινά μονοπάτια.
Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους να περνούν καλά, εξάλλου κι εγώ δεν περνάω ιδιαίτερα άσχημα. Ομως, σε ολόκληρο το κείμενο και κυρίως στο μεγάλο απόσπασμα που αρχίζει από το "Σε αυτόν τον εγκλεισμό περνάω καλά. Γιατί; Γιατί περνάω καλά μ' εμένα. Το πρωί θα τρέξω..." και καταλήγει στο τέλος, δεν είδα την παραμικρή αναφορά στη λέξη "δουλειά". Στη δουλειά που κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν κάτω από εξαιρετικά δύσκολες και επικίνδυνες για την υγεία τους συνθήκες (όχι μόνοι γιατροί και νοσηλευτές, αλλά και ταμίες και εργαζόμενοισε σουπερμάρκετ, κούριερ ντελιβεράδες,κλπ) αλλά και στη δουλειά που κάποιοι δεν έχουν (απολυμένοι, σε διαθεσιμότητα, επιχειρηματίες με κλειστά μαγαζιά και ελεύθεροι επαγγελματίες δίχως πελάτες ενώ τα έξοδα τρέχουν...). Με λυμένο το οικονομικό, ο εγκλεισμός είναι μια πολύ ευκολότερη υπόθεση....
Έχεις απόλυτο δίκιο. Γιατί όσο και να προσπαθούν να μας πλασάρουν αυτόν τον ιό ως κάτι που μας επηρεάζει όλους με τον ίδιο τρόπο, δεν είναι έτσι. Αλλιώς θα το "ζησει" ο υπάλληλος σουπερμάρκετ, ο οδηγος λεωφορειου και ο ντελιβερας και αλλιως ο τύπος που δουλεύει από το σπίτι. Αλλιώς ο τύπος στην σκοτεινή πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας και αλλιώς στην βίλα στην Φιλοθέη. Αλλιώς αν είσαι σπίτι μόνος σου και κοιτάς τα 4 ντουβάρια και αλλιώς αν έχεις παρέα. Αλλιώς όταν καθεσαι σπίτι και πληρώνεσαι και αλλιώς όταν έχεις χάσει την δουλειά σου. Αλλιώς όταν είσαι με έναν σύντροφο που σε αγαπά και αλλιώς με έναν που σε σαπίζει στο ξύλο. Αλλιώς αν έχεις ιδιωτική ασφάλεια και μπορείς να πας κάπου που να έχουν (ισως) καλύτερα μηχανήματα και αλλιώς στο έλεος του δημοσίου νοσοκομείου (που και αυτό ότι μπορεί κανει). Όσο και να μην το συζητάμε, αυτός ο ιός είναι ένα πολύ καλό μικροσκόπιο κάτω από το οποίο μπορούμε να δούμε, ξεκάθαρα, ότι ακόμη και σε ένα τόσο σοβαρό παγκόσμιο ζήτημα υγείας, υπάρχει ανισότητα. Αν μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να γίνει μια συζήτηση γύρω από αυτό και να αλλάξει το status quo, καλώς.