Το «Deep End» του Γιέρζι Σκολιμόφσκι, ένα ξεχασμένο κινηματογραφικό διαμάντι των '70s

Το «Deep End» του Γιέρζι Σκολιμόφσκι, ένα ξεχασμένο κινηματογραφικό διαμάντι των '70s Facebook Twitter
Το «Deep End» ακολουθεί εσωτερικούς δρόμους και πυκνώνει σε νόημα όσο η πλοκή ανελίσσεται, χωρίς να παραδίδεται στο εύκολο φλερτ και στις puppy love εξομολογήσεις.
1

Έψαχνα ταινίες με άξονα τις πισίνες για ένα καλοκαιρινό πρότζεκτ που κανείς δεν είναι σίγουρος αν και πότε θα πραγματοποιηθεί. Εκτός από τις προφανείς, είδα σε μια τυχαία λίστα το «Deep End», όχι εκείνο που νόμιζα, του 1999, με την Τίλντα Σουίντον, αλλά ένα παλιότερο, που ομολογώ πως αγνοούσα παντελώς, με άγνωστο πρωταγωνιστή, με πρωταγωνίστρια το όνομα της οποίας κάτι μου θύμιζε και υπογεγραμμένο από έναν εξαιρετικό σκηνοθέτη.

Έχοντας μόλις γυρίσει μια ασήμαντη ταινία με την Κλαούντια Καρντινάλε, αλλά με το υπέροχο «Le Départ» με τον Ζαν-Πιερ Λεό ως εύσημο, ο μοντέρ του Ρόμαν Πολάνσκι στο «Μαχαίρι στο νερό» και επίσης φυγάς από το καταπιεστικό καθεστώς της Πολωνίας, Γιέρζι Σκολιμόφσκι, βρήκε τα χρήματα που χρειαζόταν από Γερμανούς επενδυτές για να γυρίσει σε ταινία μια ιστορία εμπνευσμένη από δύο πραγματικά περιστατικά που του κίνησαν την περιέργεια εκείνη την περίοδο με θέμα που ήθελε οπωσδήποτε να αφηγηθεί. Ο αρχικός τίτλος ήταν «Starting Out» και θα πραγματοποιούνταν στο Λονδίνο, αν και για όλα τα εσωτερικά επελέγη ένα παλιό κτίριο δημόσιων λουτρών στη Γερμανία.

Αρυτίδωτο και λαμπερό, πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του προβολή υπενθυμίζει πως κάποτε το σινεμά μπορούσε να προσπεράσει δημιουργικά και έντεχνα τον σκόπελο της λογοκρισίας, δεν υπάκουε στους στενούς κανόνες του φιλμ ως προϊόντος με στόχο το κέρδος και παρέκαμπτε σε κάθε πλάνο του τη λογική του αναμενόμενου, ακόμα και από καλλιτέχνες που πιέζονται να ακολουθήσουν τη δοκιμασμένη μανιέρα τους.

Ξεκινώντας το κάστινγκ, ο ρόλος της Σούζαν ήταν δεδομένος: η Τζέιν Άσερ ήταν γνωστή ποπ περσόνα στη Μεγάλη Βρετανία, μια χαρακτηριστική εκπρόσωπος της εικόνας του μοντέρνου, '60s Λονδίνου, η κοπέλα που μετά τη συνέντευξή της στους Beatles έγινε γρήγορα η συμβία και αρραβωνιαστικιά του Πολ Μακάρτνεϊ, μέχρι που εισέβαλε στο προσκήνιο ο έρωτας της ζωής του, η Λίντα Ίστμαν.

Το «Deep End» του Γιέρζι Σκολιμόφσκι, ένα ξεχασμένο κινηματογραφικό διαμάντι των '70s Facebook Twitter
Η καριέρα της Τζέιν Άσερ συνεχίστηκε αξιοπρεπώς, όταν η πατίνα της εικόνας της παραχώρησε τη θέση της στη φιγούρα και το ύφος μιας όμορφης ντάμας καρατερίστα. Η Σούζαν της είναι μακράν ό,τι καλύτερο της έτυχε.

Για τον ρόλο του 15χρονου Μάικ ο Σκολιμόφσκι είχε δει καμιά 30αριά νέους ηθοποιούς χωρίς να συγκινηθεί ιδιαίτερα. Μετά από συστάσεις, ο Τζον Μόλντερ Μπράουν, που είχε συμμετάσχει σε ρολάκια, με σχετικά πιο αξιομνημόνευτο εκείνο ως γιος του Ντέιβιντ Νίβεν στο «55 μέρες στο Πεκίνο», μπήκε στο γραφείο του σκηνοθέτη, καπνίζοντας τσιγάρο και ποζάροντας ως μπασμένος στα κόλπα νεανίας της εποχής. Με το που τον είδε, ο Σκολιμόφσκι διέκρινε την ακαταμάχητη αθωότητα κάτω από το επιτηδευμένα μπλαζέ ύφος και τον παρακίνησε να είναι για λίγο ο εαυτός του, δηλαδή ο Μάικ που αναζητούσε.

Μετά από ένα σύντομο screen test, ο κομβικός χαρακτήρας του εφήβου που βρίσκει την πρώτη του δουλειά δίπλα σε μια υπάλληλο της πισίνας και των λουτρών και την ερωτεύεται παράφορα και εμμονικά έμελλε να ενσαρκωθεί από έναν μετά βίας 17χρονο που κλήθηκε να παντρέψει την παρόρμηση με την ντροπαλοσύνη, έναν εσωτερικό κώδικα αξιών με τα συγκεχυμένα ήθη που έσπρωχναν αναιδώς τη συντήρηση σε μια εποχή που κραύγαζε την ανατροπή της κατεστημένης συμπεριφοράς σε όλα τα επίπεδα.

Όπως όλοι οι καλλιτέχνες που απέδρασαν από τους ασφυκτικούς περιορισμούς της πατρίδας τους, ο Σκολιμόφσκι ήταν εντυπωσιασμένος από την ελευθεριότητα και τη νεωτερικότητα της Δύσης. Νοίκιασε ένα διαμέρισμα στο κεντρικό Λονδίνο, το οποίο είχε επισκεφτεί στο πρόσφατο παρελθόν και τον γοήτευε κυρίως ως αντίδραση στη φιμωμένη έκφραση που τον στένευε, και το κινηματογράφησε στον απόηχο της πολύχρωμης έκρηξής του.

Το «Deep End» διαδραματίζεται το 1971, με το πρώτο κύμα της χαριτωμένης swinging αναρχίας του να έχει κοπάσει, και ο τρόπος που ο Σκολιμόφσκι το κοιτάζει είναι ταυτόχρονα θαυμαστικός και (επι)κριτικός. Η περιπέτεια του Μάικ έξω από τη διάταξη του εργασιακού του χώρου είναι ένα επικίνδυνο σλάλομ ανάμεσα σε πορνοσινεμά, διεφθαρμένους αστυνομικούς και πονηρούς επιχειρηματίες, ψεύτες και εκμεταλλευτές, πόρνες και εφαψίες, σε ένα Σόχο που δεν υφίσταται πλέον.

Από τη στιγμή που έριξε το βλέμμα του στη Σούζαν, τη συνάδελφό του, δεν έπαψε να ασχολείται με τον πιο ορθόδοξο τρόπο για να της εκφράσει το ενδιαφέρον του, έχοντας στο μυαλό του πως δεν πρέπει να προσβάλει ούτε την ίδια ούτε όμως και τις αρχές του ‒ «μη μιλάς άσχημα για τη μαμά μου, είναι καλή γυναίκα» τη μαλώνει θιγμένος, όταν αυτή την προσβάλλει αναίτια, για να του εκμυστηρευτεί αμέσως μετά πως η δική της μητέρα έχει πεθάνει.

Το «Deep End» του Γιέρζι Σκολιμόφσκι, ένα ξεχασμένο κινηματογραφικό διαμάντι των '70s Facebook Twitter
Με το που είδε τον Τζον Μόλντερ Μπράουν, ο Σκολιμόφσκι διέκρινε την ακαταμάχητη αθωότητα κάτω από το επιτηδευμένα μπλαζέ ύφος και τον παρακίνησε να είναι για λίγο ο εαυτός του, δηλαδή ο Μάικ που αναζητούσε.

Η Σούζαν τον δοκιμάζει, του κάνει πλάκα, έχει καταλάβει πως ο νεαρός είναι άγρια τσιμπημένος και τον βάζει στην αργή δοκιμασία της απόρριψης, όταν ερωτοτροπεί με έναν παντρεμένο καθηγητή ή όταν δίνει εμφανώς ραντεβού με τον ταλαίπωρο αρραβωνιάρη της. Χωρίς να είναι η προφανής ανάφτρα, υπονοεί συνεχώς πως ταλαντεύεται ανάμεσα στην αληθινή επιθυμία που βλέπει μπροστά της, σ' αυτό το μαζεμένο και άβγαλτο παιδί με το ποδήλατο και τα κοντά παντελονάκια, που γίνεται κοκοράκι για να υπερασπιστεί την αμφίβολη τιμή της, και στην πεποίθησή της πως οποιαδήποτε σχέση με έναν 17χρονο θα ήταν οικονομικά, συναισθηματικά και πρακτικά μάταιη. Είναι ένα κορίτσι του καιρού του, κολακεύεται και περιπαίζει, αρπάζει τις ευκαιρίες (και τα φιλοδωρήματα, ακόμη και του Μάικ, όταν αυτός κρίνει πως δεν τα αξίζει) και ζει τη στιγμή, χωρίς σαφές πλάνο.

Ο Σκολιμόφσκι κατανοεί απόλυτα το πνεύμα της χαλαρής περιήγησης στις στιγμές και τις στήνει σαν να τις παρακολουθεί και ο ίδιος με την κάμερα-ψευδαίσθηση που λειτουργεί πειστικότατα.

Σαφώς δομημένο, το «Deep End» επιτρέπει ελευθερία κινήσεων και αφήγησης, ζει και αναπνέει για την επόμενη σύγκλιση ή σύγκρουση του Μάικ και της Σούζαν και μέσα στο πλαίσιο των 7 ημερών που διαρκεί ξεκινά ως τυχαία συνάντηση και καταλήγει εντελώς διαφορετικά, με πολλά προειδοποιητικά σημάδια. Εκτός από σκηνοθέτης και σεναριογράφος, ο Σκολιμόφσκι είναι ποιητής αλλά και ζωγράφος και ενσωματώνει μαεστρικά τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό που αγαπά στην παραστατικότητα που επιδιώκει στην ταινία. Η κόκκινη μπογιά που στάζει στους τοίχους ήδη από τους τίτλους τη αρχής, ένας μπογιατζής που προσθέτει το ίδιο χρώμα σε ανύποπτο χρόνο στο φόντο, τα αιωρούμενα φωτιστικά που χτυπάει ο Μάικ όποτε είναι εκνευρισμένος μετά από μία από τις πολλές απογοητεύσεις του, είναι καμπάνες που ακόμα και οι συντελεστές δεν κατάλαβαν την ώρα που ο σκηνοθέτης τις πρόσθετε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας.

Διότι ένας πραγματικός εικαστικός δεν μπορεί πάντα, ούτε αισθάνεται την υποχρέωση να εξηγήσει τα αόρατα χρονοδιαγράμματα και τις πινελιές συμβολισμού που ενισχύουν αριστοτελικά και αισθητικά αντίστοιχα το έργο του. Όσοι από τους θεατές περίμεναν πως θα δουν ένα ακόμα αισθηματικό δράμα ενηλικίωσης, ποντάροντας στο εμβόλιμο χιούμορ της αρχής και στη διαφορά ηλικίας των πρωταγωνιστών, μάλλον δεν πρόσεχαν τι έβλεπαν.

Το φιλμ διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας του 1971, ξετρέλανε τους κριτικούς και το κοινό, αλλά δεν βραβεύτηκε γιατί έπεσε στη μοναδική χρονιά που οι διοργανωτές αποφάσισαν να εκδημοκρατίσουν τον θεσμό, ακυρώνοντας τον συναγωνισμό, συνεπώς και τις καθιερωμένες διακρίσεις, σε μια μοδάτη, προσωρινή γροθιά στο κατεστημένο που τελικά δεν ικανοποίησε κανέναν.

Το «Deep End» του Γιέρζι Σκολιμόφσκι, ένα ξεχασμένο κινηματογραφικό διαμάντι των '70s Facebook Twitter
Σαφώς δομημένο, το «Deep End» επιτρέπει ελευθερία κινήσεων και αφήγησης, ζει και αναπνέει για την επόμενη σύγκλιση ή σύγκρουση του Μάικ και της Σούζαν και μέσα στο πλαίσιο των 7 ημερών που διαρκεί ξεκινά ως τυχαία συνάντηση και καταλήγει εντελώς διαφορετικά, με πολλά προειδοποιητικά σημάδια.

Όταν το «Deep End» προσκλήθηκε στο Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο, οι ενθουσιώδεις εκλέκτορες πρότειναν στον Σκολιμόφσκι να απαντήσει στις ερωτήσεις του κοινού μετά το πέρας της προβολής. Το κοινό έμοιαζε συνεπαρμένο σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, εκτός από το φινάλε, που αποσβόλωσε την αίθουσα, με αποτέλεσμα να μη χειροκροτήσει κανείς! Διακριτικά οι υπεύθυνοι πρότειναν στον σκηνοθέτη να αναβάλουν το σχέδιο για Q&A και να πάνε για ένα ποτό. Όταν χαλάρωσαν, κάποιος βρήκε το κουράγιο να τον ρωτήσει: «Μα ήταν ανάγκη να χαλάσετε μια τόσο ωραία ταινία με τα τελευταία 5 λεπτά;». «Μα, ακριβώς για τα τελευταία 5 λεπτά μπήκα στον κόπο να γυρίσω την ταινία» ήταν η άμεση απάντηση του Σκολιμόφσκι!

Όπως συμβαίνει σε καλές ή και εξαιρετικές ταινίες, παραπέφτουν χωρίς να το αξίζουν ή να το προκαλέσουν, παρά την αρχική αναγνώριση και τους επαίνους. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, το «Deep End» αποτελεί μια τέτοια περίπτωση. Αρυτίδωτο και λαμπερό, πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του προβολή υπενθυμίζει πως κάποτε το σινεμά μπορούσε να προσπεράσει δημιουργικά και έντεχνα τον σκόπελο της λογοκρισίας (όπως στη σεκάνς του καμουφλαρισμένου βιασμού του αγοριού και στις γυμνές σκηνές ενός ανήλικου ηθοποιού), δεν υπάκουε στους στενούς κανόνες του φιλμ ως προϊόντος με στόχο το κέρδος (σε καθαρά εμπορικά ή και φεστιβαλικά πλαίσια όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση στο ανεξάρτητο κύκλωμα) και παρέκαμπτε σε κάθε πλάνο του τη λογική του αναμενόμενου, ακόμα και από καλλιτέχνες που πιέζονται να ακολουθήσουν τη δοκιμασμένη μανιέρα τους, εκτός, φυσικά, από λίγες εξαιρέσεις.

Πέρα από το προσωπικό του όραμα, ο Σκολιμόφσκι, που σε εκείνη τη φάση μιλούσε κακά αγγλικά και έγραφε ακόμη χειρότερα, απέσπασε εκπληκτικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του. Κατάφερε να δώσει στην Νταϊάνα Ντορς τη φαντασίωση των παιδικών του χρόνων, τον ρόλο της ζωής της, παρά τη μικρή του διάρκεια. Η βρετανική απάντηση στη Μέριλιν Μονρόε έπαιξε μια ξαναμμένη, κακόγουστη πελάτισσα των λουτρών που παθαίνει πλάκα με τον πιτσιρικά υπάλληλο και σε μια σκηνή, όπου παραθέτει τη φιλοσοφία του ποδοσφαιριστή-ειδώλου και αμετανόητου playboy, Τζορτζ Μπεστ, «tackle, dribble, dribble, shoot», μαρκάρει τον Μάικ, τον χώνει βίαια στο πλούσιο στήθος της και αυτοϊκανοποιείται, χωρίς να ακουμπήσει κανείς το χέρι του σε επίμαχα, απαγορευμένα για τα ήθη της εποχής, σημεία.

Το «Deep End» του Γιέρζι Σκολιμόφσκι, ένα ξεχασμένο κινηματογραφικό διαμάντι των '70s Facebook Twitter
Η βρετανική απάντηση στη Μέριλιν Μονρόε έπαιξε μια ξαναμμένη, κακόγουστη πελάτισσα των λουτρών που παθαίνει πλάκα με τον πιτσιρικά υπάλληλο.

Η καριέρα της Τζέιν Άσερ συνεχίστηκε αξιοπρεπώς, όταν η πατίνα της εικόνας της παραχώρησε τη θέση της στη φιγούρα και το ύφος μιας όμορφης ντάμας καρατερίστα. Η Σούζαν της είναι μακράν ό,τι καλύτερο της έτυχε. Ο Γιέρζι Σκολιμόφσκι έκανε ένα μεγάλο διάλειμμα, ζωγραφίζοντας στην Καλιφόρνια, και επανήλθε με μερικές ωραίες ταινίες, χωρίς ωστόσο να μπει σε μια κανονικότητα ή να επαναλάβει το μικρό θαύμα του «Deep End».

Η περίπτωση του Τζον Μόλντερ Μπράουν είναι ακόμα πιο άδικη από τη μοίρα της ταινίας αυτής. Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στην κινηματογραφική μεταφορά του «First Love» του Τουργκένιεφ από τον Μαξιμίλιαν Σελ, δίπλα στη Ντομινίκ Σαντά, παίζοντας τον ρόλο του γοητευμένου από τη γειτόνισσά του εφήβου Αλεξάντερ. Ο Σκολιμόφσκι δεν είχε προλάβει να τον δει σε αυτό όταν τον προσέλαβε, αν και σίγουρα, ίσως και συμπτωματικά, οι δύο ιστορίες μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία ‒ με τη διαφορά πως η ταινία του Σελ υποκύπτει στην ωραιότητά της, ενώ το «Deep End» ακολουθεί εσωτερικούς δρόμους και πυκνώνει σε νόημα όσο η πλοκή ανελίσσεται, χωρίς να παραδίδεται στο εύκολο φλερτ και στις puppy love εξομολογήσεις.

Το 1974 ο Μόλντερ Μπράουν επελέγη από τον Λουκίνο Βισκόντι για να ενσαρκώσει τον Όθωνα, τον μικρό αδελφό του Λούντβιχ. Όταν ο Χέλμουτ Μπέργκερ τον επισκέπτεται για να διαπιστώσει τη φθίνουσα ψυχική υγεία του, ο 20χρονος Βρετανός ηθοποιός δίνει μια υποδειγματική, καθηλωτική ερμηνεία τρέλας και παραληρήματος που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα αποτελούσε έγκυρο διαβατήριο για περαιτέρω ευκαιρίες.

Αυτές δεν ήλθαν ποτέ, και μένει, ως μοναδική ολοκληρωμένη παρουσία του στο σινεμά, μαζί με την εικόνα ενός άμωμου αγοριού που κυκλοφορεί στο μετρό και στο νυχτερινό Λονδίνο, προσποιούμενο τον περπατημένο, με το πόστερ της αγαπημένης του, βουτώντας με αυτό στην υποφωτισμένη πισίνα και καταστρέφοντάς το, ο Μάικ με το καταγάλανο βλέμμα και την ανεξέλεγκτη αμηχανία, ένα σπουδαίο πορτρέτο ψυχικής σύγχυσης και συναισθηματικής εγκατάλειψης, ρευστό, ακατέργαστο, καθαρό.

 
Οθόνες
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

Daily / El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

«Ο κοσμοναύτης του απείρου» έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες, σε μια μεταφορά αντάξια του θρύλου που συνοδεύει τόσο το έργο όσο και τον δημιουργό του, ο οποίος βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια της αργεντινής χούντας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πόσο θα τα έσπαγε/γαμάτη θα ήταν μια θρησκεία με θεό τον Νίκολας Κέιτζ»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Ναταλίας Σουίφτ / «Αν μοιραστώ μαζί σου την ταινία που αγαπάω, μόνο αγάπη έχω να σου δώσω»

Μυθολογίες / «Φαντάζεστε μια θρησκεία με θεό τον Κέιτζ;»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Ναταλίας Σουίφτ

Από το After Hours του Σκορσέζε, που την απελευθέρωσε, μέχρι τη Γλυκιά Συμμορία του Νικολαΐδη, που τη σημάδεψε με τη μουσική της, η ηθοποιός μοιράζεται μια ετερόκλητη κινηματογραφική λίστα.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ

σχόλια

1 σχόλια
Προβολή, Κυριακή 18/9/11, Νύχτες Πρεμιέρας, Δαναός 1, Σειρά Λ, Θέση 11. https://i.imgur.com/770MrJQ_d.jpg?maxwidth=640&shape=thumb&fidelity=mediumΤο μόνο που θυμάμαι απ' την ταινία είναι η ενδιαφέρουσα χρωματική παλέτα και το ότι μου είχε φανεί "off" [όπως πoλλές τέτοιου τύπου της εποχής].Ας ακούσουμε κι ένα "hammer horror" τραγουδάκι, απ' την Καιτάρα:https://m.youtube.com/watch?v=XR4KnfcgLm0