ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
27.1.2020 | 16:16

Εσείς; τα μάθατε τα νέα για το Νινάκι;

Που λέτε για το Νινάκι ακούω 25 χρόνια τώρα… Συνάδελφος, δίπλα δίπλα στο γραφείο αναγκαστικά τα άκουγα όλα, τα έβλεπα όλα. Μετά τους γάμους και τα πανηγύρια «έβαλαν μπρος» αμέσως με τον σύζυγο. Αγωνία, ιδρώτας και ορμόνες για «να πιάσουμε το παιδάκι μας». Λεφτά; Πολλά λεφτά σε γιατρούς, σε κλινικές, σε σπέρματα, σε καφετζούδες και αστρολόγους. Και κλάμα. Μαύρες μέρες στο γραφείο. Ευτυχώς όμως μία μέρα ήρθε το καλό το νέο και έτρωγα τουλούμπες για κανα δυό βδομάδες από τα κεράσματα. Γεννήθηκε που λέτε το Νινάκι. Ησυχία στο γραφείο, πήρα ανάσες για κανένα χρόνο. Πήρα και μία βαθιά όταν επέστρεψε και πάμε από την αρχή. Τι θα φάει το Νινάκι; Τι κακάκια κάνει; Τι είπε η πεθερά, ο θείος, η νονά, ο γαμπρός, ο τριτοπεμπτομπατζανάκης ; Γιατί ο σύζυγος δεν τη βοηθά όσο περίμενε ; Τρέξιμο, ξενύχτια και αγωνίες και αρρώστιες και ιώσεις. Και μετά ; Α μετά ; μετά έχουμε το νηπιαγωγείο και σε ποιο να πάμε και τι ώρες θα πηγαίνει, και που θα το αφήσουμε το παιδί; Και τι «να κάνω με τη μάνα μου/πεθερά/θεία που με προσβάλει ; την έχω βλέπεις ανάγκη». Κάπου εκεί που λέτε αρχίσανε και τα σχόλια. Βλέπεις εγώ ούτε παντρεμένη, ούτε παιδιά. «Τι το αργείς; Τι το ψυρίζεις; Θα μείνεις μόνη σου. Στη ζωή πρέπει να συμβιβάζεσαι». Και δώστου οι μπιχτές. Είχαν αρχίσει και τα σχολεία. Α εκεί να δεις υστερία. Διαβάσματα μέχρι το βράδυ, δασκάλες, φροντιστήρια, αγγλικά, γερμανικά και παραδοσιακοί χοροί. Και το αμάξι ταξί κάθε μέρα να πηγαινοφέρνει ένα κατάκοπο παιδί. Και δώστου τα τηλέφωνα με τις δασκάλες και δώστου τα ιδιαίτερα και οι περικοπές και τα δάνεια για να πληρωθούν όλα αυτά. «Έχουμε να πάμε διακοπές 4 χρόνια αλλά αξίζει, είναι επένδυση το παιδί». Σερνόταν στη δουλεία, απεριποίητη, με μαύρους κύκλους και λίγδα μαλλί «γιατί χθες ξενυχτήσαμε… διαβάζαμε Ιστορία μέχρι τα ξημερώματα.» Φτάσανε και οι πανελλήνιες. Καλά δεν το συζητώ, εκεί χτυπήσανε τα κόκκινα. Χιλιάρικα τα ευρώ κάθε μήνα για μαθήματα, να μπαινοβγαίνουν οι καθηγητές, να έχουν πάρει φωτιά τα φροντιστήρια, οι φρουτοχυμοί και οι μπάρες σοκολάτας. Εντωμεταξύ εγώ πια καμένο χαρτί. Είχα πατήσει τα –άντα και μπακούρι. Ούτε παιδιά, ούτε άντρας. Άχρηστη. «Μην απελπίζεσαι δεν είναι αργά, αλλά και εσύ βρε παιδί μου, κάνε λίγο πίσω. Η ζωή θέλει θυσίες!» μου έλεγε και μετά με ξέχναγε γιατί είχε τόσα να κανονίσει για το Νινάκι της και δεν είχε και πολύ χρόνο… Δεν πήγαν όμως οι κόποι χαμένοι, πέρασε το Νινάκι! Ναι βέβαια ! Οικονομικά. Ε φυσικά αφού και ο μπαμπάς οικονομολόγος και η μαμά λογίστρια. Ξανά τα κεράσματα, αυτή τη φορά μακαρόν. Πιο μοντέρνα πράγματα. Ασε που μαζί με τα Πανεπιστήμια μας πέσανε και οι εξετάσεις για τις γλώσσες. Αγγλικά και Γερμανικά. «Και εγώ και ο πατέρας της επιμένουμε όμως. Μια γλώσσα ακόμα πρέπει. Ισπανικά. Να κάνει και Ισπανικά. Σήμερα τι είναι 2 ξένες γλώσσες; Τίποτα.» Αλλά τσίναγε το Νινάκι. Δεν ήθελε. Μήπως να πήγαιναν σε ψυχολόγο; «Γιατί τέτοια άρνηση ξαφνικά το παιδί ;»Στο πτυχίο που λέτε όπως καταλαβαίνετε, τα δώσαμε όλα. Τι χαρές και γλέντια «δεν περιγράφω άλλο» που λένε. Άσε που το πήραμε με καλό βαθμό. Και στην ώρα της. Όπως ακριβώς έπρεπε. Αλλά βρε παιδί μου και τι να φτουρίσει ένα πτυχίο; Σήμερα θέλει και μεταπτυχιακό. Άλλος γολγοθάς μας βρήκε… Ποια χώρα; Ποιο πανεπιστήμιο; Τι πτυχίο; Ποιο είναι το καλύτερο; Που θα βρεθούν τα λεφτά ; Αχ τα λεφτά ! Πολλά, πάρα πολλά. Αλλά χαλάλι. «Ένα παιδί έχουμε .. θέλουμε το καλύτερο.» Τελικά που λες Γερμανία. Στο καλύτερο το Νινάκι μας. Πήγανε όοοολοι μαζί να βρούνε σπίτι, που θα τρώει που θα κάθεται, που θα διαβάζει, που θα κοιμάται. Θα κάτσει και ο μπαμπάς μαζί μέχρι να βρεί την άκρη της. «Αντε βρε κορίτσι μου και εσύ, το Νινάκι κάνει μεταπτυχιακό και εσύ ακόμα μόνη; Υιοθέτησε ένα παιδάκι τουλάχιστον, κάνε κάτι έτσι θα τη βγάλεις;» Για να μην ξεχνιόμαστε. Κάπου κάπου υπήρχα και εγώ με τη σκατοζωή μου. Και να σου μία μέρα που πάγωσε το χαμόγελο. Μπαίνω στο γραφείο και βλέπω άγαλμα την καλή μου. Το Νινάκι… Σταματάει το μεταπτυχιακό και επιστρέφει μετά του συντρόφου της, έγκυος !!! Ερωτεύτηκε αλλόθρησκο (παναϊα μου), και θέλει να το κρατήσει. Σε πέντε μήνες. Ναι. Σε πέντε. Έτσι γίνονται αυτά μαμά. Έτσι είναι ο έρωτας. Τέρμα και οι σπουδές και όλα. Τα ακούς; Το θέλει αυτό το παιδί. Και τον άντρα. Θα έρθουν να μείνουν εδώ. Θέλει να γεννήσει εδώ κοντά στη μαμά της να την βοηθάει κιόλας με το μωρό.Αυτά με το Νινάκι που λες. Δεν ήθελε τίποτα από όλα αυτά τελικά. Δεν πρόλαβε να ζήσει, να ερωτευτεί, να δει τι θέλει. Βασικά δεν πρόλαβε να θέλει. Τα ήθελαν όλα από πριν, άλλοι για αυτή. Και εκείνη έκανε ό,τι μπορούσε η κακομοίρα, ακολουθούσε αλλά κάπου μπάστα ! Ξαφνικά άρχισε και αυτή να θέλει. Ολά μαζί; Όλα λάθος; Αλλά τι να πεις; Τα θέλει. Άσε που της άρεσε πάντα η αισθητική. «Θέλει να μάθει μακιγιάζ μόλις μεγαλώσει λίγο το παιδί» μου λέει η συνάδελφος με παγωμένο βλέμμα. «Τώρα το σκέφτηκε, που είχε χρόνο να καθίσει στην εγκυμοσύνη». Και ένιωσα για πρώτη φορά την ανάγκη να της κρατήσω το χέρι να μην πέσει κάτω από τη χαστούκα της ζωής.Όσο για εμένα ;…ακόμα μαγκούφα. Στο ίδιο γραφείο, στο ίδιο σπίτι, με τις γάτες μου, με την άδεια τη φωλιά, στο ράφι μου όπως μου λένε. Μόνη. Τρόμαξα τόσα χρόνια με αυτά που έβλεπα. Φοβήθηκα μου φαίνεται. Και προτίμησα το τίποτα. Τουλάχιστον ήταν επιλογή μου.
12
 
 
 
 
σχόλια
Πολύ ωραίος τροπος να καταλάβουμε μέσα από κλισέ και υπερβολές ακριβώς τα κλισέ και τις υπερβολές στις ζωες όσων γίνονται γονείς και σε όσους μένουν μόνοι. Όποιος δεν κατάλαβε την ειρωνεία ας το ξαναδιαβάσει.
Το κείμενο ΔΕΝ ήταν ωραίο.Παρωχημενα νοήματα, κλισεδιες και αν έπαιρνε μέρος σε διαγωνισμό δημιουργικής γραφής, θα πήγαινε άπατο. Ξαναπροσπαθησε. Ή και όχι, κλάιν.
Πω πω πόσο με θυμώνουν κάτι τέτοια να ήξερες. Όχι, δεν τα ήξερα τα νέα για το... Νινάκι και ποσώς με ενδιαφέρουν. Εκείνο που με ενδιαφέρει και με κάνει έξω φρενών είναι το ΤΙΠΟΤΑ που λες ότι προτίμησες. Εσύ είσαι το "τίποτα";; Η ζωή σου; Το δίλημμα είναι γάμος και παιδί ή το ..."τίποτα"; Που ζεις μάνα μου, σε ποιά διάσταση και σε ποιόν αιώνα; Είπαμε υπάρχουν κορίτσια που επηρεάζονται από πανηλίθιες προπαγάνδες και μεσαιωνικά πρότυπα, αλλά είναι ΚΟΡΙΤΣΙΑ. Εσύ τι ελαφρυντικό έχεις; Ρε θα σοβαρευτούμε κάποτε σε αυτόν τον αιώνα; Δηλαδή εσύ δεν ξέρεις ποιά είσαι και τι θέλεις, ευτυχώς έσκασε μύτη το Νινάκι για να στο πει. Και είπες κι εσύ, ας παρακολουθήσω την συνέχεια να δω αν αξίζει τον κόπο το όλο εγχείρημα. Καλά τα λέω; Αν η περίπτωση εξελισσόταν ωραία, θα μας έλεγες τώρα ότι το Νινάκι σε έκανε να αποφασίσεις να γίνεις κι εσύ μαμά; Βοηθήστε κάποιος ρε παιδιά. Άκου ρε κόσμε "προτίμησε το τίποτα". Γιατί τι αξία μπορεί να έχει μια γυναίκα δίχως παιδί; Καμία. Μισός άνθρωπος τι να λέμε τώρα. Θα ξαναγεννηθώ δεν παίζει, θα φύγω σκασμένη κάποτε από αυτή την ζωή και θα έρθω πάλι θα βρυκολακιάσω πως το λένε. "Άδεια φωλιά" το σπίτι σου; Δεν ξέρω για το δικό σου Φιλενάδα, το δικό μου είναι γεμάτο από ΕΜΕΝΑ. Είναι η ζεστή μου η φωλιά, το ορμητήριο και καταφύγιό μου. Μην μου τρελαίνετε τις νέες κοπέλες κόψτε και κάτι, Θεέ μου τι θα ακούσω ακόμη η γυναίκα. Αν είχες παντρευτεί τι; Θα φρόντιζε ο άντρας σου να γεμίσει χρώματα και αρώματα την ζωή σου; Εσύ δεν μπορείς; Τι σου λείπει; Στο ράφι σου όπως "σου λένε". Ε, αφού σου το λένε εγώ τι να πω άλλο πάω πάσο.//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Όλες οι απόψεις δεκτές dear Snoopy, συγγνώμη αν έδωσα την εντύπωση ότι εκφράζω την πλειονότητα. Απλώς ίσως η ιστορία είναι έτσι γραμμένη και υπερβολική (βλέπε γάτες, ράφι και λοιπά στερεοτυπικά) για να δώσει μια άλλη οπτική, και το "ζουμί" να μην είναι το συγκεκριμένο συμπέρασμα που έβγαλες αλλά μια γενικότερη κριτική σε όσους γονείς προσπαθούν να ρυθμίσουν στην εντέλεια τις ζωές τους μέσα από τις ζωές των παιδιών τους, με απρόβλεπτα αποτελέσματα...Προφανέστατα τα πράγματα δεν είναι άσπρο - μαύρο, ούτε υφίσταται το δίλημμα που κριτικάρεις, με το δίκιο σου.Μπορεί να κάνω λάθος εννοείται :p
Δεν χρειάστηκε να βγάλω κάποιο συμπέρασμα, το γράφει ξεκάθαρα η ίδια. Και έχω αναβάλλει κιόλας το καθιερωμένο Σπα του Σαββάτου για σήμερα και δεν είμαι καθόλου σε φάση Ζεν. ΑΚΟΜΗ. Πάω να επανορθώσω και θα το δω ξανά αργότερα, σε πιο ήρεμη κατάσταση και με κεράκια αγριοκέρασου να καίνε. Για να δούμε.
Ήρθα Μαρία. Πολύ Ζεν έπεσε χθες και αποκοιμηθήκα σαν πουλάκι (:Λοιπόν θέλω να σου πω ότι αυτά είναι γνωστά. Θέλω να πω όλοι μας ξέρουμε αμέτρητες περιπτώσεις σαν αυτή που περιγράφει η Εξ. ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ. Γονείς που κάνουν παιδιά για να καλύψουν τα κενά τους αντί να ξεκινήσουν κάποιο χόμπι, τόσα υπάρχουν. Τα πρήζουν, τα κατευθύνουν, τα καταπιέζουν και γενικά τα κάνουν να βλαστημάνε την ώρα που ήρθαν στον κόσμο. Ξέρουμε βέβαια και άλλες περιπτώσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο καθένας μας να πάρει σαν παράδειγμα αυτό που τον "βολεύει" ώστε να δικαιολογήσει τις δικές του επιλογές. Αυτό είναι αν μη τι άλλο παράλογο. Αλλά εμμένω στο σχόλιο που έχω ήδη γράψει, και λέω ότι δεν υφίσταται δίλημμα οικογένεια ή το "τίποτε". Δυστυχώς πρέπει να το πάρω όπως το γράφει, γιατί υπάρχουν πολλές γυναίκες που σκέφτονται έτσι ούτε υπερβάλλουν ούτε κάνουν νάζια: το εννοούνε. Πέρα από αυτό, δεν ξέρω τι να σκεφτώ αφού διαφαίνεται ο φόβος της ότι θα γινόταν και εκείνη μια υστερική μητέρα. Κι εγώ φοβάμαι που το πιστεύει, τι να σημαίνει αυτό;
Hi Snoopy (δεν έχασες τίποτα, καλύτερα zen:*)Ναι καταλαβαίνω ακριβώς πώς το εννοείς. Δυστυχώς πολλοί και πολλές τα πιστεύουν όλα αυτά, και είναι κάτι που με τρομάζει και εμένα όταν παρατηρώ τέτοιους ανθρώπους. Όμως το κείμενο νομίζω ότι γράφτηκε με συγκεκριμένο τρόπο, για να προκαλέσει συγκεκριμένες αντιδράσεις, με λεπτή ειρωνεία, όπως γράφει και ένα σχόλιο πιο κάτω.Δεν είναι και το πιο προσεκτικό post, η αλήθεια είναι, απλώς δεν έδωσα βάση στο αν είναι αληθινό ή αντιπροσωπευτικό, και κράτησα την πρώτη θετική σκέψη που μου ήρθε ;-)