ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
26.10.2019 | 18:05

Νοσοφοβια

Συνοπτικά κοντεύω να χάσω το μυαλό μου. Όλα ξεκίνησαν με μια παλινδρόμηση στο στομάχι και αυτή ήταν η αρχή του κακού. Με έπιασε τέτοιος φόβος ότι νοσω από κάτι σοβαρό που ανάγκασα την γιατρό να κάνω γαστροσκοπηση ενώ η ίδια θεωρούσε πως δεν χρειαζόταν. Είδα ότι δεν έχω κάτι ησύχασα για λίγο και μετά ξεκίνησε ο φαύλος κύκλος: πόνοι σε 2 3 συγκεκριμένα σημεία του σώματος επισκέψεις σε γιατρούς 5 διαφορετικών ειδικοτήτων εξετάσεις, υπέρηχοι κτλ κτλ. Δεν έχεις τίποτα. Κάθε φορά ηρεμώ για λίγες μέρες και μετά με πιάνει πάλι η παράνοια. Ξύπναω κάθε πρωί και η πρώτη μου σκέψη είναι να δω αν θα πονέσω. Κάθε πρωί. 2 μήνες τώρα. Ξεκίνησα ψυχολόγο χωρίς ακομα να έχω πεισθεί απόλυτα ότι αυτό που μου συμβαίνει είναι ψυχοσωματικο. Δεν υπάρχει πιο εξαντλητικό πράγμα από αυτή την κατάσταση. Αν υπάρχει άλλος που βιώνει την δική μου παράνοια ας μου γράψει. Οι φίλοι μου έχουν βαρεθεί να με ακούνε.
7
 
 
 
 
σχόλια
Ψυχοσωματικά. Τα είχα για μήνες ολόκληρους και κάθε φορά μου γυρνούσαν σε υποχονδρίαση. Όλες τις ειδικότητες ιατρών είχα γυρίσει. Όλων των ειδών τις εξετάσεις είχα κάνει.Όταν όλα είναι στο μυαλό,είναι πάρα πολύ δύσκολο, τη στιγμή που το περνάς, να μπεις στη διαδικασία να κατανοήσεις. Πως δεν έχεις, δηλαδή, τίποτα οργανικό αλλά κάτι συμβαίνει με την ψυχή σου, σοβαρό.Ξεκίνα ψυχανάλυση (για να βρεις τη ρίζα των προβλημάτων σου), υπομονή πολλή υπομονή και αντικαταθλιπτικά (αν θελήσεις, θα σε βοηθήσουν πολύ, τον πρώτο καιρό και για λίγους μήνες)
Τα ιδια ακριβως, οταν ημουν φοιτητης. Ηταν οι πρωτες μου επαφες με το αγχος και το στρες, και οπως οτιδηποτε νιωθεις για πρωτη φορα εντονα, ειναι πρωτογνωρο και σε φοβιζει. Οσο μεγαλωνεις, μαθαινεις να το φιλοσοφεις περισσοτερο και καταφερνεις να το ελεγχεις. Επειδη δεν ειμαι γιατρος, εννοειται να κανεις τις εξετασεις που πρεπει, αλλα πολυ πιθανο απλα να πρεπει να take it easy! Δοκιμασε να ελαττωσεις το στρες σου με καλυτερο υπνο (γυμνασου, κοιμησου νωριτερα, περισσοτερο, βελτιστοποιησε τον χωρο που κοιμασαι, μαξιλαρι, σκεπασματα, φωτα, κλεισε τα κινητα κανα δυο ωρες πριν κοιμηθεις, κανε ενα μπανιο πριν κοιμηθεις, βαλε relaxation και meditation techniques για να πεφτεις για υπνο αστρεσαριστος, κτλ) και δες εαν θα νιωσεις (που θα νιωσεις) καλυτερα.
Αυτό που βιώνεις είναι το αποτέλεσμα άγχους που βιώνεις για αλλά θέματα. Το άγχος σου βρήκε τρόπο να εμφανιστεί παίρνοντας αυτή τη μορφή. Σκεψου πως ξεκίνησε όλο αυτό κ εκεί θα βρεις και τη λύση.
Αν ο θεραπευτης σου ειναι καλος/καλη θα πας καλα. Η νοσοφοβια ειναι συμπτωμα, τα αιτια βρισκονται βαθυτερα και θελει δουλεια για να ξεμπλοκαρεις. Καλη τυχη!
Νομίζω ότι έχεις μπει σε μια κατάσταση "επαγρύπνησης" όπως κάποιος που έχει πάθει κρίση πανικού πάντα έχει το νου του στην παραμικρή αλλαγή που θα εντοπίσει στο σώμα του, φοβούμενος την επόμενη κρίση πανικού. Σου μιλάω εκ πείρας. Είναι κάτι σύνηθες σε ανθρώπους που υποφέρουν από πολύ άγχος. Εφόσον οι εξετάσεις σου είναι καλές και οι γιατροί σε βεβαιώνουν ότι δεν έχεις κάτι παθολογικό, σκέψου μήπως έχεις πιεστεί πολύ τον τελευταίο καιρό, είναι συχνό φαινόμενο να εκδηλώνεται διάχυτος πόνος σε περιπτώσεις γενικευμένου άγχους. Σε κάθε περίπτωση η επιλογή του ψυχολόγου ήταν η καλύτερη δυνατή, καλή δύναμη σου εύχομαι.
Έχει χρόνια που εγινε αλλά θα σου περιγράψω το περιστατικό γιατί μπορεί να σε βοηθήσει. Όταν τελείωσα το λύκειο, πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο πέρασα μια περίοδο έντονο άγχους και έβγαλα ένα δερμάτινο αυτοανοσο. Τίποτα τρελό απλά ένα σημαδακι διαφορετικού χρώματος από το κανονικό δέρμα στο χέρι μου. ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ. Λέω πάει καρκίνος δέρματος. Πάω στον πρώτο δερματολόγο, μου λέει αυτοανοσο δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα είναι μικρό. Δεν τον πιστεύω. Πάω στον δεύτερο. Η ίδια απάντηση. Στον τρίτο η ίδια απάντηση. Μετά έψαχνα να δω φωτογραφίες της διάγνωσης μου αν μοιάζει με αυτό που έχω εγώ. Fast forward 8 χρόνια μετά. Ζω, δεν έπαθα τίποτα, είχα αγχωθεί 1 μήνα για το τίποτα.