Δεν μπορώ να βοηθήσω στο θέμα των κοριών, δεν είμαι ειδικός σε κάτι τέτοιο. Το να είσαι μοναχοπαίδι είναι κατάρα δυστυχώς. Οπλίσου με δύναμη, θα σου χρειαστεί.
19.1.2019 | 22:04
Τέλος
Τέλος τα χαμόγελα, τέλος η ανεμελιά. Αυτό προσπαθώ να πω στον εαυτό μου, και αυτός ως πλήρως ανώριμος δεν υπακούει. Είμαι μεγάλη. 26. Και σε αυτή την ηλικία καλούμαι να αντιμετωπίσω ένα σπίτι με κοριούς, που μας μετέφερε το πρώην πλέον αγόρι μου. 1 χρόνο προσπαθώ, και το μόνο που καταφέρνω είναι να δίνω λεφτά σε απολυμαντικες. Το πιο σημαντικό είναι άλλο όμως. Η μαμα μου είναι βαριά άρρωστη, κινδυνεύει. Ο μπαμπάς δεν ζει, και εγω μοναχοπαίδι. Το πως αισθάνομαι δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Σε μια συνομιλία με μια γνωστή, μου πετάει την ατακα "εγώ τα μοναχοπαίδια τα λυπάμαι λίγο". Όσο άσχημο και να ακούγεται, ειναι πέρα για πέρα αληθινο. Υποφέρω τρομερά. Πονάω! Φοβάμαι. Δεν μπορώ να ησυχάσω, μήνες τώρα. Κλαίω συνέχεια. Εγώ, η χαρά της ζωής, το χαμογελαστό παιδί όπως λένε. Νιώθω ότι θα πεθάνει η μαμα μου. Νιώθω ότι θα μείνω μόνη μου, να αντιμετωπίσω τα τέρατα. Από τους κοριούς μέχρι το δυσαναπληρωτο κενό της κοπέλας χωρίς γονεις. Το καταλαβαίνετε;; χωρίς κανέναν. Όλοι έχουν την οικογένεια τους, ένα στήριγμα. Νιώθω οτι βουλιάζω. Αν αποφασίσω να κλαιω σε ένα κρεβάτι συνέχεια, δεν θα με σηκώσει κανείς. Είμαι με ίωση, και δεν υπάρχει κανείς εδώ. Κανείς να με φροντίσει. Αν εγώ δεν φροντίσω να βρω λεφτά, να μου μαγειρέψω, απλά θα πεθάνω. Θέλω να ουρλιάξω μέχρι να σπάσουν οι χορδές μου. Να ματώσω!! Δεν θα χει και πολύ σημασία. Ήδη μέσα μου ματωμένη είμαι. Και κανείς δεν μπορεί να νιώσει αυτό το μαχαίρι. Κανείς. Όσο και να λένε οι γύρω είναι δίπλα μου. Οχι! Μόνη μου είμαι, και πονάω ασυλυπτα. Τίποτα δεν με κάνει χαρούμενη πια. Σαν να πέθανα . Σαν να μην έχει νόημα τίποτα. Πνίγομαι στα δάκρυα μου
5
