Γιατί δεν υπάρχουν πλέον μεγάλοι δίσκοι και διαχρονικά τραγούδια;

Γιατί δεν υπάρχουν πλέον μεγάλοι δίσκοι και διαχρονικά τραγούδια; Facebook Twitter
7

Πολύ δύσκολα τα ερωτήματα, και γι' αυτό το λόγο το κείμενο είναι παντελώς ανοιχτό. Και για μένα, και για όποιον άλλον θελήσει να πει μια γνώμη. Να διαφωνήσει, να συμφωνήσει ή να προσθέσει κάτι ακόμη.

Πρόκειται, εξάλλου, για μια συζήτηση που γίνεται χρόνια τώρα στις παρέες των μουσικόφιλων –τουλάχιστον τον παλιότερων, που έζησαν και την προ-ιντερνέτ εποχή– και που δεν έχει, οριστικά, καταλήξει κάπου. Ακούγονται απόψεις – άλλες σοβαρές και γόνιμες και άλλες εξωπραγματικές ή αφοριστικές. Φυσικά, το θέμα είναι ευρύτερο, απασχολεί και έξω, για να μην πω κυρίως έξω (γράφονται βιβλία, άρθρα κ.λπ.), αλλά, εδώ, δεν θα συνοψίσω το τι διαβάζω, τι ακούω ως συμμετέχων σε κουβέντες, ούτε το τι φτάνει από μακριά στ' αυτιά μου. Θα παραθέσω κάποιες δικές μου σκέψεις, που με απασχολούν καιρό τώρα (που μπορεί να είναι και άλλων) και τις οποίες θέτω, τώρα, προς... δημόσια διαβούλευση.

Κατ' αρχάς πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάτι βασικό. Πως η εμφάνιση και η εξάπλωση του ιντερνέτ άλλαξε τον τρόπο που ακούμε και σκεφτόμαστε γύρω από τη μουσική. Άρα, χοντρικά, από τα μέσα της δεκαετίας του '90 και μετά, κάτι αλλάζει.

Επίσης, πρέπει να συμφωνήσουμε στον τίτλο του κειμένου. Πως δεν υπάρχουν πια μουσικά κινήματα που ν' αποτελούν παγκόσμια φαινόμενα (τύπου beat, soul, punk, disco, grunge κ.λπ.) και πως δεν βγαίνουν πια οι πολύ μεγάλοι δίσκοι και τα πολύ μεγάλα τραγούδια, που θα χαρακτηρίσουν βαθιά ένα κίνημα (που δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς), μιαν εποχή ή μια δεκαετία.

Αν υπάρχει ένα πρόβλημα με τη μουσική, σήμερα, αυτό οφείλεται στη... δημοκρατία τού ιντερνέτ, καθώς όλα τα είδη παίζουν το ίδιο και δεν υπάρχουν κυρίαρχα – τα οποία αναδείκνυαν, σε κυρίαρχα, οι παραγωγοί και οι εταιρείες και τα προωθούσαν τα μίντια

Φυσικά παγκόσμιες επιτυχίες παράγονται, βλέπε το "Despacito" φερ' ειπείν που πλησιάζει τα 4 δισεκατομμύρια χτυπήματα στο YouTube, ή το "Gangnam style", πριν λίγα χρόνια, που πλησιάζει κι αυτό τα 3 δισεκατομμύρια, αλλά τούτο δε σημαίνει κάτι. Δεν υπάρχει τίποτα πίσω απ' αυτά τα τραγούδια. Κανένα κίνημα μουσικό, τίποτα που να κομίζει κάτι νέο, μια καινούρια πρόταση. Στην ποπ έστω.

Είναι τραγούδια του σωρού, με άλλα λόγια, σαν πολλά απ' αυτά που γίνονταν επιτυχίες όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, και που τώρα κανένας πια δεν τα θυμάται. Αφήνω το γεγονός πως όλα αυτά είναι πολύ χειρότερα από τα ανάλογα τραγούδια των Boney M π.χ. ή του David Cassidy, πριν 40 και 45 χρόνια. Κι αυτό γιατί είναι τραγούδια φτιαγμένα με κακές συνταγές, κομμένα και ραμμένα χωρίς «γωνίες», περασμένα μέσα από προγραμματισμούς που αποκόβουν κάθε ζωντανό και δημιουργικό μουσικό στοιχείο. Βέβαια αποκτούν, πρόσκαιρη, τεράστια αίγλη, αλλά αυτό δεν τα εξαγνίζει. Μετά από μερικούς μήνες δεν θα τα θυμάται κανείς. Και αυτό είναι μια καλή ανταμοιβή...

Το ζήτημα όμως δεν είναι οι «επιτυχίες», γιατί και όταν έβγαινε το punk στην Αγγλία του '76 ο κόσμος άκουγε το χαζούλι "Save your kisses for me" των Brotherhood of Man – αν και δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός πως την επόμενη χρονιά το "God save the Queen" των Sex Pistols είχε φτάσει μέχρι το νούμερο 2 του βρετανικού hit parade. To θέμα λοιπόν είναι τι γίνεται κάτω από τις πρώτες θέσεις των charts κι εκεί, σήμερα, πολλά πράγματα είναι το ίδιο απογοητευτικά.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Πού οφείλεται αυτή η πανθομολογούμενη ποιοτική καθίζηση; Γιατί δεν γεννιούνται μουσικά κινήματα, χώνοντας τραγούδια ακόμη και στους καταλόγους των επιτυχιών;

Αν υπάρχει ένα πρόβλημα με τη μουσική, σήμερα, αυτό οφείλεται στη... δημοκρατία τού ιντερνέτ, καθώς όλα τα είδη παίζουν το ίδιο και δεν υπάρχουν κυρίαρχα – τα οποία αναδείκνυαν, σε κυρίαρχα, οι παραγωγοί και οι εταιρείες και τα προωθούσαν τα μίντια.

Φυσικά δεν είναι τώρα η ώρα να απαντήσουμε στο ερώτημα τι θα ήταν οι Beatles χωρίς τους παραγωγούς τους (κάτι θα πούμε πάντως στη συνέχεια) και χωρίς όλο εκείνο το staff των Parlophone, Capitol και Apple και των απανταχού αντιπροσώπων τους. Τι θα ήταν οι Beatles, χωρίς τα περιοδικά και τις εφημερίδες, χωρίς τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, που όλα μαζί σε συμφωνία φάσης προβάλλανε τα (φοβερά) τραγούδια τους.

Με την εμφάνιση του ιντερνέτ αρχίζει να αποδυναμώνεται αυτή ακριβώς η έννοια της «κυρίαρχης γραμμής». Η πληροφόρηση προσωποποιείται. Τα παλιά μέσα, που είχαν όλη τη δύναμη, σταματούν να επηρεάζουν με τον τρόπο που επηρέαζαν στην προ-ιντερνέτ εποχή. Νέες πλατφόρμες (facebook κ.λπ.) μετατρέπουν τον καθέναν από 'μας ως πόλο (μικρό, αλλά υπαρκτό) μιας νέας δημοσιογραφίας. Ως ακροατές, ειδικά, δεχόμαστε έναν κατακλυσμό μουσικού και περί τη μουσική λόγου από ασυντόνιστες πηγές, που έχουν ως αποτέλεσμα ένα μόνιμο πληροφοριακό σοκ. Στο χάος της πληροφορίας-απ'-όπου-κι-αν-προέρχεται το σημαντικό αποδυναμώνεται και χάνεται μες στα σκουπίδια.

Εν τω μεταξύ πάντα θα υπάρχει από τους μεγαλύτερους η αγωνία για το πότε θα εμφανιστεί ο νέος Dylan, Beatles ή Σαββόπουλος. Η απάντηση είναι: μάλλον ποτέ. Ξαναλέω, όμως, πως όλους αυτούς (ας πούμε από την «επανάσταση» του ροκ εν ρολ και μετά) δεν τους έκαναν μεγάλους μόνο το αναμφισβήτητο ταλέντο τους, αλλά και η βιομηχανία της δισκογραφίας με τα μίντια κ.λπ., που έπεσε επάνω τους για να κονομήσει (για να το πούμε και κάπως κυνικά).

Υπήρξαν καταπληκτικά συγκροτήματα στις δεκαετίες του '60, '70 και '80, που δεν έκαναν ούτε κατά διάνοια την καριέρα των Beatles ή των Clash και σήμερα τα θυμούνται λίγοι (οι συλλέκτες π.χ.), απλώς γιατί δεν προωθήθηκαν, όσο προωθήθηκαν άλλα, στην εποχή τους. Όποιος έχει το κουράγιο δε να παρακολουθήσει κάτι από τη σύγχρονη δισκογραφία (που δεν είναι ανύπαρκτη φυσικά) θα βρει φοβερά πράγματα σε όλα τα είδη της μουσικής. Απλά, κανείς δεν ασχολείται σοβαρά μαζί τους πια. Εκεί, όπου κάποιοι ασχολούνται, σοβαρά, βγαίνουν «παγκόσμια φαινόμενα» τύπου Jay-Z κ.λπ. (είτε μας αρέσουν εμάς, εδώ, στην άλλη άκρη του κόσμου, είτε όχι).

Κι εδώ μπαίνει η κομβική έννοια του παραγωγού, που είναι σε αναζήτηση σήμερα. Σε ουσιαστική αναζήτηση εννοώ. Γιατί παραγωγοί μπορεί να υπάρχουν, αλλά ο τρόπος που ενσωματώνουν την τεχνολογία στις ηχογραφήσεις έχει καταστήσει τις παραγωγές τους καλλιτεχνικώς ανενεργές. Άρα και ανίκανες να πάνε κάπου πέραν του εφήμερου. Αν, δηλαδή, μια παραγωγή είναι θέμα software-και-μόνο τότε ζήτω που καήκαμε!

Στην Ελλάδα η έννοια του παραγωγού είναι εντελώς παρεξηγημένη. Γενικά, νομίζεται πως ο παραγωγός είναι κάποιος γραφειοκράτης που ασχολείται με δευτερεύοντα θέματα. Ψάχνει να βρει μουσικούς (εντάξει, αυτό δεν είναι και τόσο δευτερεύον), να κλείσει στούντιο, να πάρει τηλέφωνα, να ψήσει καφέδες, να υπαγορεύσει ακόμη και δελτία Τύπου κ.λπ. Ναι, στην Ελλάδα, αυτό είναι παραγωγός. Από παλιά δηλαδή, όχι τώρα.

Έχετε αναρωτηθεί άραγε, το λέω ως παράδειγμα, γιατί οι δίσκοι του Σπανού, του Χατζηνάσιου και του Μούτση από τα σέβεντις ακούγονται «το ίδιο»; Για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν είχαν ουσιαστικό παραγωγό – γιατί ο παραγωγός είναι πάνω απ' όλα μουσικός. Και όχι ό,τι κι ό,τι μουσικός, αλλά μουσικός με όραμα, με ιδέες, με γνώση της ιστορίας και φυσικά με τεχνικές γνώσεις (εννοείται). Τέτοιοι παραγωγοί έκαναν τα μεγάλα αριστουργήματα της ποπ και του ροκ, και του πανκ ακόμη-ακόμη. Πώς θα ήταν ο ήχος των Sex Pistols δίχως δίπλα τους τον Chris Thomas (που είχε δουλέψει με τους Beatles και τους Pink Floyd;). Χάθηκαν ή βγήκαν από τη μέση οι μεγάλοι παραγωγοί; Εξαφανίστηκαν και οι μουσικές που δυνητικά θα άλλαζαν την ιστορία.

Τώρα, το κάθε συνοικιακό συγκρότημα, στην Αθήνα ή τη Νέα Υόρκη, χρήζει εαυτόν παραγωγό. Do it yourself, λέει, και τρίχες κατσαρές. Πετάμε κι ένα τραγούδι στο YouTube ή το bandcamp κι όποιον πάρει ο χάρος. Αμ δεν είναι έτσι! Ρωτήστε, τρόπος του λέγειν, και τους Berry Gordy, Phil Spector, George Martin, Andrew Loog Oldham... Θα είχε ποτέ το "Berlin" του Lou Reed τον ήχο που έχει χωρίς την παραγωγή του Bob Ezrin; Τι θα ήταν ο ήχος του David Bowie δίχως δίπλα του τον Tony Visconti; Φυσικά και υπάρχουν καλλιτέχνες και συγκροτήματα που έκαναν μόνοι τις παραγωγές τους, όπως οι Pink Floyd ας πούμε στο "The Dark Side of the Moon", αλλά είχαν για μηχανικό ήχου τον Alan Parsons.

Αν η μουσική μαζί με τη βιομηχανία της λειτουργούσαν και σήμερα, θέλω να πω, όπως την προ-ιντερνέτ εποχή θα έβγαιναν και τώρα παγκόσμια αριστουργήματα τύπου σίξτις, σέβεντις ή έιτις – δεν λείπουν δηλαδή τα ταλέντα. Τώρα, οι πολύ καλοί δίσκοι ή και τα ενδεχόμενα αριστουργήματα, απλώς, χάνονται μέσα στην απεραντοσύνη του διαδικτύου.

Έτσι η διάλυση των εταιρειών, τουλάχιστον με τον τρόπο που λειτουργούσαν παλιότερα, και το γεγονός πως πετάχτηκε ό,τι απόμεινε από τους παλιούς ισχυρούς μηχανισμούς τους μέσα σ' έναν ωκεανό ακατέργαστης πληροφορίας, όπου η προσωπική γνώμη του καθενός μετράει δυνητικά το ίδιο με τη γνώμη του κριτικού, του ρέκτη, του επαΐοντα κ.λπ., οδήγησαν πολύ γρήγορα σε μιαν αλλοτρίωση του ίδιου του μουσικού προϊόντος (όπως το αντιλαμβανόμασταν όλοι μας, πριν το '95).

Άρα, και όπως κυλάει το πράγμα, δύσκολα θα ξαναδούμε τα πολύ μεγάλα ονόματα. Θα υπάρχουν όμως πάντα σπουδαία, γκρουπ, καλλιτέχνες κ.λπ., που θα έχουν ένα συγκεκριμένο χρονικό βεληνεκές, και που θα πρέπει ο κάθε μουσικόφιλος να τα ψάξει, να τα βρει και να τα προτείνει μόνος του, στους φίλους του, πραγματικούς ή μη, ή σε όσους τον ακολουθούν. Στo facebook, στο YouTube, οπουδήποτε...

Ποιος ξέρει τότε... Μπορεί κάτι να συμβεί σε τοπικό επίπεδο. Και συμβαίνει. Γιατί μεγάλα μουσικά κινήματα και μουσικές «επαναστάσεις», σαν εκείνες που είδαμε στο παρελθόν, έτσι όπως λειτουργεί σήμερα η κατάσταση, πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε. Κάτι, εν τέλει, που θα πρέπει να το αποδεχτούμε.

Στήλες
7

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι Beatles στην Ελλάδα, τέτοιες μέρες πριν 50 χρόνια, τον Ιούλιο του 1967

Retronaut / Οι Beatles στην Ελλάδα, τέτοιες μέρες πριν 50 χρόνια, τον Ιούλιο του 1967

Το απόλυτο γεγονός του ελληνικού Summer of Love, μια συνέντευξη των Σκαθαριών για το ελληνικό φως και τη θάλασσα και το συντηρητικό Φεστιβάλ Αθηνών του τότε που ούτε που σκέφτηκε να τους προσκαλέσει
ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ
Μια αγνή κουβέντα με την Gail Holst και βλέπεις αλλιώς την ελληνική μουσική και τους πρωταγωνιστές της

Πρόσωπα / Μια αγνή κουβέντα με την Gail Holst και βλέπεις αλλιώς την ελληνική μουσική και τους πρωταγωνιστές της

Η βιογράφος του Μίκη Θεοδωράκη, εθνομουσικολόγος και καθηγήτρια Συγκριτικής Λογοτεχνίας μιλά στο LIFO.gr για τα χρόνια δουλειάς δίπλα στον μεγάλο συνθέτη, για τη συνεργασία με τον Σαββόπουλο, τη φιλία με την Κωχ, την ελληνική μουσική από μια άλλη, καθαρή ματιά
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ
Οι Playmen είναι «μηχανή παραγωγής επιτυχιών» στην dance μουσική, στο σπίτι τους όμως ακούνε (και) κλαρίνα

Μουσική / Οι Playmen είναι «μηχανή παραγωγής επιτυχιών» στην dance μουσική, στο σπίτι τους όμως ακούνε (και) κλαρίνα

Από τους πιο αναγνωρίσιμους παραγωγούς-DJs στην Ελλάδα, το ντουέτο των Playmen (που πρόσφατα έγινε τρίο) σε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με αφορμή την εμφάνισή τους, για δεύτερη φορά, στο Tomorrowland
M. HULOT
Έρευνα: Τα social media σε τέλμα - Αυτό που είμαστε σήμερα online δεν είναι ωραίο

TV & Media / Έρευνα: Τα social media σε τέλμα - Αυτό που είμαστε σήμερα online δεν είναι ωραίο

Άνοιξαν δρόμους, μας «κοινωνικοποίησαν» , ανέλαβαν εργολαβία από την ενημέρωση, την καριέρα και τη διασκέδαση μέχρι την ερωτική μας ζωή, την πολιτική, την επανάσταση ακόμα. Έχουν, όμως πια πλήρως απομυθοποιηθεί και βρίσκονται στην πιο κρίσιμη τους καμπή...
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

7 σχόλια
Η επικρατηση της εδω και τωρα απολαυσης, σε συνδιασμο με την εξελιξη της τεχνολογιας, διαβαζε ευκολια παραγωγης εργου, δημιουργει συνεχως νεες απολαυσεις που με τη σειρα τους θα πρεπει να παραμεριστουν για καινουργιες. Το προβλημα δεν ειναι η ελειψη μεγαλων δισκων αλλα η ταχυτητα παραγωγης και οι επιλογες που πρεπει να γινουν μεσα στο τσουναμι των μηνηματων που μας κακλυζουν.
Σταμάτησαν γιατί η μουσική και οι εκφάνσεις της,έπαψαν να είναι Τέχνη. Το να χαρακτηρίσεις κάτι ως Τέχνη σημαίνει ότι "παράγεται" από λίγους,συγκεκριμένους ανθρώπους που έχουν το "χάρισμα" να δημιουργούν είτε έμμετρα ποιήματα,είτε όμορφες μελωδίες,είτε μουσική που περνάει κάποιο νόημα ή συμβολισμό στον ακροατή κλπ. Το να γίνει υπερβολικά εύκολη η δημιουργία "τραγουδιών" απο οποιονδήποτε ,χωρίς κάποια "καλλιτεχνική" αξία (ό,τι μας κατεβαίνει το μετατρέπουμε σε μουσική και στίχους) και ταυτόχρονα η καθολική πρόσβαση σε οτιδήποτε δημιουργεί κάποιος στην άλλη άκρη της Γης , δημιούργησαν μια σούπα όπου υπάρχουν τραγούδια,ραπαρίσματα,βιντεοκλιπ,μουσικές και τύπου μουσικές για όλα τα γούστα,όλες τις διαστροφές,όλο το εύρος της ανθρώπινης ψυχής , από τα πιο σκοτεινά βάθη,μέχρι τις πιο λαμπρές κορυφές. Μ'αυτό τον τρόπο όμως , δεν είναι δυνατό να παραχθούν μεγάλα τραγούδια,μεγάλοι δίσκοι....κι αν δημιουργηθούν χάνονται μέσα στο σωρό...
H σύγκριση με τα 60s και τα 70s δεν είναι δόκιμη κατά την άποψή μου. Η βιομηχανία της μουσικής έχει μεγαλώσει ασύλληπτα και απευθύνεται σε μεγαλύτερο ηλικιακό φάσμα (από 12 -βλέπε Justin Bieber- μέχρι 70+). Επίσης οι συνθήκες ακρόασης έχουν αλλάξει, είναι πιο εύκολες, καθημερινές. Δεν πάμε να δούμε το λάηβ γιατί τους ξέρουμε πως είναι - το MTV το άλλαξε αυτό. Δεν χρειαζόμαστε συλλογή από βινύλια ή CDs πια - το iPod το άλλαξε αυτό. Και τέλος, δε πάμε καν στο δισκάδικο - το internet το άλλαξε αυτό. Συνεπώς δεν υπάρχει λόγος να βγάλει κάποιος ένα LP. Έχουμε επιστρέψει στην εποχή του hit single. Έτσι ήταν και στα 50s κ early 60s πριν τους Beatles που άλλαξαν τους όρους του παιχνιδιού με το Sgt Peppers. Ο κόσμος άκουγε ραδιόφωνο και το hit ήταν το όνειρο του καλλιτέχνη. Μετά ήρθαν τα πικαπ στο σπίτι και το LP εμφανίστηκε - μοιραία. Τώρα; Με playlists στο γραφείο, στο κινητό, στο σπίτι, παντού, τι να το κάνεις το LP από τον ίδιο καλλιτέχνη, και στην ίδια φάση του;Συμφωνώ με τα σχόλια παραπάνω, μουσικές βγαίνουν και τώρα. Και μάλιστα καλύτερες όσο περνάνε τα χρόνια - κατά την προσωπική μου άποψη - σε σχέση πχ με πριν μια 10ετία. H μουσική που απευθύνεται στους πολλούς - η ποπ - γίνεται καλύτερη: Η Adelle ή ο Rag n Bone Man δεν είναι σκουπίδια -όπως θα πουν κάποιοι παλιοί- κι'ας κάνουν τεράστια hits, κι ας βγήκαν από το σύστημα.Ο πλανήτης είναι πιο προβληματισμένος και αυτό περνάει και στη μουσική, γίνεται πιο εσωτερική, πιο δύσκολη. Δε μιλάω για τις μουσικές των λίγων, μιλάω για τις μάζες, εκεί που η βιομηχανία βγάζει τα λεφτά της.
Η παλιά μουσική βιομηχανία βασιζόταν στον έλεγχο του δικτύου διανομής ενός φυσικού αντικειμένου (βινύλιο, κασέτα, cd). Το να εκδοθεί ένα κομμάτι μουσικής κόστιζε και οι δισκογραφικές όριζαν ποιο ντέμο μπορεί να χρηματοδοτηθεί για να γίνει κάτι παραπέρα και να κυκλοφορήσει. Αυτό ήταν και κακό (δημιουργία καλλιτεχνών με βάση τι θέλει η αγορά) αλλά και καλό (πανάκριβα άλμπουμ που μπόρεσαν να γίνουν και έμειναν στην ιστορία). Πάντως η κατάσταση ήταν ελεγχόμενη προσφορά/ζήτηση.Το Internet μηδένισε το κόστος διανομής οπότε δίσκοι και δισκάδικα δε χρειάζονται. Επίσης ψηφιακό μέσο = μηδενικό κόστος να φτιάξεις όσα αντίγραφα θες και να τα εκδώσεις. Οπότε πια ο καθένας μπορεί είτε να κυκλοφορήσει δικό του κομμάτι είτε να ανεβάσει π.χ. ξένη μουσική στο YouTube. Αυτή η τεράστια ποικιλία δεν είναι παρά (σχεδόν δωρεάν) υπερπροσφορά που υπερκαλύπτει τη ζήτηση: στον ακροατή μένει η εντύπωση "ντάξει, δεν είναι και κάτι σπάνιο και πολύτιμο, μουσική είναι, παντού τη βρίσκεις". Οπότε πια η μουσική δεν είναι τόσο σημαντική και δεν καθορίζει την εποχή, αλλά είναι ένα γενικευμένο χαλί που παίζει παντού γύρω μας. Μπορεί έμμεσα να την καταναλώνουμε αρκετά (π.χ. πολλές ταινίες και παιχνίδια έχουν πολύ καλή μουσική) αλλά τη θεωρούμε δεδομένη.
Σίγουρα πολλοί ακροατές δεν έχουν πια όρεξη να πάνε σε συναυλιές (δε μιλάω για τους μοδάτους καλλιτέχνες), ούτε ν'αγοράσουν το δίσκο σε φυσική μορφή (cd, βινύλιο), κυρίως λόγω του διαδικτύου. Αυτή η κατάσταση πιστεύω αποθαρρύνει πολλούς καλούς μουσικούς από το να προσπαθήσουν παραπάνω, να πάνε σε άλλο επίπεδο δηλαδή, γιατί κακά τα ψέμματα, πρέπει να υπάρχουν και έσοδα για να προχωρήσουν. Φυσικά, αποθαρρύνονται και από την κατάσταση που έχουν επιβάλλει οι δισκογραφικές σε συνδυασμό με την άμεση ζήτηση (πιασάρικες απλές μελωδίες, σόου με φανφάρες και κουνάμενους πωπούς), όπως σωστά αναφέρει το άρθρο. Στην τελική όμως, υπάρχουν αρκετοί που δε μασάνε και βγάζουν παραπάνω από αξιόλογες δημιουργίες, οι οποίες σίγουρα θα "μείνουν". Εξάλλου, δε χρειάζεται να ειδωλοποιηθεί ο μουσικός για να είναι "μεγάλος", ούτε να έχει 1000000000 κλικς, η παγκοσμιοποίηση έχει ισοπεδώσει καλύτερα πράγματα απ'τα είδωλα.
Το άρθρο σου είναι σωστό κατά το ήμισυ.Δεν θα διαφωνώσω με αυτά που γράφεις. Απλά θεωρώ ότι έχεις δει μόνο τη μια πλευρά του νομίσματος.Ναι ... οι μουσικοί και η μουσική έχει αλλάξει, αλλά περισσότερο έχει αλλάξει ο κόσμος, οι άνθρωποι, οι ανάγκες και οι απαιτήσεις τους.Από τη σημερινή γενιά των 35-40 και κάτω, κανείς δεν έχει την υπομονή να ακούσει ένα ολόκληρο album, πολύ περισσότερο μια ολόκληρη δισκογραφία από έναν καλλιτέχνη.Πώς θα εκτιμήσει έναν καλλιτέχνη σαν τους Pink Floyd, ή τον Bob Dylan; Υπάρχει κάποιο τραγούδι τους, που κάποιος αδαής θα το ακούσει και θα πέσει κάτω; Δεν νομίζω.Θέλει προετοιμασία χρόνων, αναμονή, μουσική εκπαίδευση (να έχεις τα κατάλληλα ακούσματα, εννοώ), για να μπορέσεις να εκτιμήσεις την πραγματική αξία ενός καλλιτέχνη, ενός album, ή ενός single.Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής, που επιταχύνονται με το ιντερνετ, έχουν σαφώς επηρεάσει τη γενιά αυτή, πολύ περισσότερο απ'ότι τη δική μας φαντάζομαι, όπου έχουμε ζήσει τουλάχιστον 15 χρόνια καλά προ ίντερνετ.Με κόπους και βάσανα αποκτήσαμε μια συλλογή 400-500 δίσκων και άλλες τόσες κασσέτες σε μια περίοδο 15 χρόνων από το 1982 μέχρι το 1996.Σήμερα μπορώ να κατεβάσω τα διπλάσια τραγούδια σε μια μόνο μέρα και να έχω και καλύτερη ακουστκή ποιότητα.Πώς θα εκτιμήσω την αξία τους;Κατά τ'αλλά οι νότες είναι οι ίδιες, οι πόνοι και οι καημοί που γεννάνε έμπνευση είναι οι ίδιοι (αν και λίγο πιο τεχνοκρατικοί και ασεξουάλ).Η μουσική δεν θα σταματήσει, αλλά δεν θα είναι και ποτέ ξανά η ίδια.Και μιλάω για αυτή τη μουσική που έχει κρατήσει ο καθένας μας αιώνια στο μυαλό του και στην καρδιά του, όταν έφηβος 15άρης σκίζει το πλαστικό περιτύλιγμα ενός δίσκου και τη συνδυάζει με το πρώτο έρωτα, το πρώτο φιλί ή την πρώτη του κατάκτηση.Προσωπικά θεωρώ ότι η μουσική κορυφώθηκε τη δεκατία του ΄70, έφτασε σε σημεία που δεν θα μπορέσει να ξαναπιάσει και από τότε και μετά είναι σε διαρκή παρακμή, πτώση και επανάληψη.Δεν πειράζει καθόλου όμως, γιατί για να γνωρίσεις την καλή μουσική που έχει γραφτεί πριν το 70, δεν σου φτάνει μια ζωή ολόκληρη.
Evolution...όπως σε όλες τις δουλειές υπήρχε μια εξέλιξη και μια μαζικοποίηση έτσι και στη μουσική. Το ίδιο έγινε και στο σινεμά και βγήκαν μερικά αριστουργήματα με μια μόνο handycam. Υπάρχουν βέβαια και οι ρομαντικοί οι οποίοι τα σκάνε χοντρά για μια vintage καμπίνα για να βρούν τον ήχο τους, και δεν είναι τόσο λίγοι. Εμένα προσωπικά δεν με χαλάει αυτή η αμεσότητα που υπάρχει πλέον και ο καθένας (που έχει το ερέθισμα) μπορεί να πειραματιστεί λιγάκι και να ασχοληθεί με τη μουσική. Τα hits του σωρού που αναφέρονται μόνο κλίκς μαζεύουν...αμφιβάλλω αν βγαίνουν σε κάποια φυσική μορφή, και έτσι η αξία τους εκμηδενίζεται. Αυτός που ακούει μουσική θα τα σκάσει για κανα βινύλιο, για κανα cd, για κανα καλό ηχείο, για συναυλίες, θα ακολουθήσει μπάντες στο fb, στο bandcamp, στο soundcloud και γενικότερα θα κάνει support. Νομίζω ότι όλο αυτό αποκαθηλώνει λίγο το rock-σταριλίκι όπως πλασαριζόταν στο παρελθόν και αν ασχολέισαι βλέπεις ότι η δουλειά του μουσικού που περισοδεύει είναι απο τις χειρότερες ποθ παίζουν. ΔΙσκάρες βγαίνουν και διαχρονικά κομμάτια, απλά δεν θα τα ακούσεις στο ράδιο...