Το άρθρο σου είναι σωστό κατά το ήμισυ.Δεν θα διαφωνώσω με αυτά που γράφεις. Απλά θεωρώ ότι έχεις δει μόνο τη μια πλευρά του νομίσματος.Ναι ... οι μουσικοί και η μουσική έχει αλλάξει, αλλά περισσότερο έχει αλλάξει ο κόσμος, οι άνθρωποι, οι ανάγκες και οι απαιτήσεις τους.Από τη σημερινή γενιά των 35-40 και κάτω, κανείς δεν έχει την υπομονή να ακούσει ένα ολόκληρο album, πολύ περισσότερο μια ολόκληρη δισκογραφία από έναν καλλιτέχνη.Πώς θα εκτιμήσει έναν καλλιτέχνη σαν τους Pink Floyd, ή τον Bob Dylan; Υπάρχει κάποιο τραγούδι τους, που κάποιος αδαής θα το ακούσει και θα πέσει κάτω; Δεν νομίζω.Θέλει προετοιμασία χρόνων, αναμονή, μουσική εκπαίδευση (να έχεις τα κατάλληλα ακούσματα, εννοώ), για να μπορέσεις να εκτιμήσεις την πραγματική αξία ενός καλλιτέχνη, ενός album, ή ενός single.Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής, που επιταχύνονται με το ιντερνετ, έχουν σαφώς επηρεάσει τη γενιά αυτή, πολύ περισσότερο απ'ότι τη δική μας φαντάζομαι, όπου έχουμε ζήσει τουλάχιστον 15 χρόνια καλά προ ίντερνετ.Με κόπους και βάσανα αποκτήσαμε μια συλλογή 400-500 δίσκων και άλλες τόσες κασσέτες σε μια περίοδο 15 χρόνων από το 1982 μέχρι το 1996.Σήμερα μπορώ να κατεβάσω τα διπλάσια τραγούδια σε μια μόνο μέρα και να έχω και καλύτερη ακουστκή ποιότητα.Πώς θα εκτιμήσω την αξία τους;Κατά τ'αλλά οι νότες είναι οι ίδιες, οι πόνοι και οι καημοί που γεννάνε έμπνευση είναι οι ίδιοι (αν και λίγο πιο τεχνοκρατικοί και ασεξουάλ).Η μουσική δεν θα σταματήσει, αλλά δεν θα είναι και ποτέ ξανά η ίδια.Και μιλάω για αυτή τη μουσική που έχει κρατήσει ο καθένας μας αιώνια στο μυαλό του και στην καρδιά του, όταν έφηβος 15άρης σκίζει το πλαστικό περιτύλιγμα ενός δίσκου και τη συνδυάζει με το πρώτο έρωτα, το πρώτο φιλί ή την πρώτη του κατάκτηση.Προσωπικά θεωρώ ότι η μουσική κορυφώθηκε τη δεκατία του ΄70, έφτασε σε σημεία που δεν θα μπορέσει να ξαναπιάσει και από τότε και μετά είναι σε διαρκή παρακμή, πτώση και επανάληψη.Δεν πειράζει καθόλου όμως, γιατί για να γνωρίσεις την καλή μουσική που έχει γραφτεί πριν το 70, δεν σου φτάνει μια ζωή ολόκληρη.