Η παλιά μουσική βιομηχανία βασιζόταν στον έλεγχο του δικτύου διανομής ενός φυσικού αντικειμένου (βινύλιο, κασέτα, cd). Το να εκδοθεί ένα κομμάτι μουσικής κόστιζε και οι δισκογραφικές όριζαν ποιο ντέμο μπορεί να χρηματοδοτηθεί για να γίνει κάτι παραπέρα και να κυκλοφορήσει. Αυτό ήταν και κακό (δημιουργία καλλιτεχνών με βάση τι θέλει η αγορά) αλλά και καλό (πανάκριβα άλμπουμ που μπόρεσαν να γίνουν και έμειναν στην ιστορία). Πάντως η κατάσταση ήταν ελεγχόμενη προσφορά/ζήτηση.Το Internet μηδένισε το κόστος διανομής οπότε δίσκοι και δισκάδικα δε χρειάζονται. Επίσης ψηφιακό μέσο = μηδενικό κόστος να φτιάξεις όσα αντίγραφα θες και να τα εκδώσεις. Οπότε πια ο καθένας μπορεί είτε να κυκλοφορήσει δικό του κομμάτι είτε να ανεβάσει π.χ. ξένη μουσική στο YouTube. Αυτή η τεράστια ποικιλία δεν είναι παρά (σχεδόν δωρεάν) υπερπροσφορά που υπερκαλύπτει τη ζήτηση: στον ακροατή μένει η εντύπωση "ντάξει, δεν είναι και κάτι σπάνιο και πολύτιμο, μουσική είναι, παντού τη βρίσκεις". Οπότε πια η μουσική δεν είναι τόσο σημαντική και δεν καθορίζει την εποχή, αλλά είναι ένα γενικευμένο χαλί που παίζει παντού γύρω μας. Μπορεί έμμεσα να την καταναλώνουμε αρκετά (π.χ. πολλές ταινίες και παιχνίδια έχουν πολύ καλή μουσική) αλλά τη θεωρούμε δεδομένη.