Ανεπιθύμητοι νεκροί. Από τον Διονύση Χαριτόπουλο

6

Από το 1984 έχω συντάξει ιδιόχειρη διαθήκη σε συμβολαιογράφο με μία και μόνη μεταθανάτια επιθυμία: να με κάψουν και να σκορπίσουν τη στάχτη μου στο Λιμάνι του Πειραιά που έτρεχα πιτσιρίκι. 

Όχι για κάποιον θεωρητικό λόγο. Απλώς ασφυκτιώ στην ιδέα να με θάψουν κάτω από σωρούς χώματα. Ούτε θέλω να ταλαιπωρώ τους δικούς μου να επισκέπτονται έναν τάφο όπου δεν θα βρίσκομαι εκεί. 

 

Στην Ελλάδα βέβαια δεν υπήρχε αποτεφρωτήριο αλλά εκείνη την εποχή φαινόταν το αίτημα να έχει ωριμάσει. Ακούγονταν όπως και τώρα διάφορες υποσχέσεις για το αυτονόητο. Το δικαίωμα να ορίζεις εσύ το φινάλε σου.

 

Σαν εναλλακτική είχα ανακαλύψει ένα πρόγραμμα που διαφήμιζε η αεροπορική εταιρεία SABENA (αν θυμάμαι καλά). Υπέγραφες συμβόλαιο έναντι αλμυρούτσικου ποσού και όταν ερχόταν η ώρα σου, έπαιρναν τη σωρό σου στην Ελβετία, με συνοδό ή όχι, και την επέστρεφαν στάχτη.

 

Αρκετά χρόνια αργότερα ήρθε να μείνει λίγο μαζί μου στο βουνό ο φίλος μου Βασίλης Ραφαηλίδης. Σε μια σχετική κουβέντα τού ανέφερα για την καύση και την εναλλακτική της SABENA. Ενθουσιάστηκε. Δήλωσε αμέσως υποψήφιος για τους δικούς του πολύ έντονους ιδεολογικούς λόγους. 

 

Ανέλαβα να διερευνήσω τις λεπτομέρειες του ύστατου αεροπορικού ταξιδιού για να μπούμε κι οι δυο στο πρόγραμμα. 

 

Ήταν καλοκαίρι του 2000 όταν το συμφωνήσαμε. 

 

Καθώς τίποτα δεν προϊδέαζε το επείγον το άφησα για αργότερα. 

 

Αρχές Σεπτέμβρη δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τη νεαρή φίλη τού Βασίλη, «έλα γρήγορα». Τον είχε μεταφέρει εσπευσμένα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Το κορίτσι τον είχε ρωτήσει ποιούς πρέπει να ειδοποιήσει κι αυτός το μόνο που πρόλαβε να πει ήταν «τον Διονύση».

 

Πήγα σφαίρα στο νοσοκομείο, αλλά ήταν ήδη στην εντατική σε καταστολή και δεν συνήρθε. 

 

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης κηδεύτηκε στην Αθήνα με όλο το θρησκευτικό τελετουργικό που αντιμαχόταν μια ζωή. Η οικογένειά του μου πρότεινε να μιλήσω στην εκκλησία. Αρνήθηκα. Με τι μούτρα; Δεν φτάνει που δεν πρόλαβα να αποτρέψω όλη αυτή την τελετή, θα μίλαγα κι αποπάνω; 

 

Στην εκκλησία μίλησαν άλλοι. Και – σαν έσχατη ειρωνεία – πρώτος τον κατευόδωσε ένας μελίρρυτος παπάς που άρχισε τονίζοντας ότι ξεκινάει η νέα τηλεοπτική σεζόν και ο Βασίλης θα μας λείψει πολύ. 

 

Μετά τη νεκρώσιμη ακολουθία λιγοστοί φίλοι τον συνοδεύσαμε να ταφεί στην Πάτρα για λόγους οικογενειακούς. Άλλοι παπάδες εκεί, άλλες ψαλμωδίες και λιβάνια.  Σαν να το έκαναν επίτηδες. Λέω μέσα μου, τώρα θα σηκωθεί και θα τους χέσει όλους. 

 

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης δεν είχε το φινάλε που επιθυμούσε.

 

Με εμάς θα γίνει; Για πόσα χρόνια ακόμα θα μας στέλνετε σαν ανεπιθύμητους να καούμε αλλού;

6

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

5 σχόλια
Όσοι αντιπαθούν τα θρησκευτικά τελετουργικά αλλά και την - δυστυχώς - επαγγελματοποίησή τους και που αυτή βάζει σε αμφισβήτηση την ειλικρίνεια της επιταγής του χριστιανισμού, σαφώς προτιμούν την καύση.Ας φροντίσουν μόνο να προετοιμάσουν τους ανθρώπους που αγαπούν και που μαζί τους πορεύονται.Και κυρίως τους ανιόντες, που έχουν συνηθίσει αλλιώς.Γιατί είναι δύσκολο για κάποιον απροετοίμαστο, να μην μπορεί να “επικοινωνήσει” τον πόνο του και να ανακουφιστεί αποθέτοντας μόνος ένα λουλούδι και ένα δάκρυ για τον άνθρωπο που αγαπούσε.
Οι νεκροι ειναι πιο αχρηστοι κι απ την κοπρια ΗρακλειτοςΥΓ Δεν με νοιαζει (τελικα,γιατι καποτε νομιζα οτι μ ενοιαζε)το κουφαρι.Δεν θα μαι εγω ποτε πια .Τελος.Game over,καπουτ,Θα με ανακουφιζε η χρηση μου ως κοπρια παντως
Πείτε τα αλλά δυστυχώς ποιος ακούει.Είμαι ακόμη 30 και έχω ακόμη μια μικρή ελπίδα πώς αν όλα πάνε καλά δε θα είμαι μια ανεπιθύμητη νεκρή.Μακάρι.