Προσδόκιμο

Προσδόκιμο Facebook Twitter
27
  • Η φίλη που πέθανε (μισώ το «έφυγε») πρόσφατα ήταν νέα. Τριάντα χρόνια κάτω από τον μέσο όρο του ελληνικού προσδόκιμου επιβίωσης για τις γυναίκες (82,6).
  • Αυτά τα τριάντα χρόνια πού πάνε; Θα τα καρπωθεί κάποια από τις γιαγιάδες που πεθαίνουν «πλήρεις ημερών», όπως γράφει το αγγελτήριο της κηδείας τους. Που σημαίνει (συνήθως) ότι έχουν ξεπεράσει τα εκατό.
  • Η φίλη που πέθανε ήταν ταλαντούχα και δημιουργική. Έδινε σε όλους και είχε πολλά να δώσει ακόμα. Οι εκατόχρονες γιαγιάδες είναι συνήθως φυτά – τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής τους. Αδικία!
  • Ενάντια σε αυτή την αδικία δεν έχει γίνει ποτέ καμιά διαδήλωση. Η άνιση κατανομή του πλούτου έχει προκαλέσει πλήθος συλλαλητήρια, επαναστάσεις και εξεγέρσεις.
  • Έχουν γραφτεί σοφά συγγράμματα (π.χ. το Κεφάλαιο του Μαρξ) και φλογερές προκηρύξεις. Για την άνιση κατανομή των ετών δεν έχει διαμαρτυρηθεί κανείς. Κι όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερος πλούτος από τη ζωή. Το κατά κεφαλήν εισόδημα το πολεμάμε. Την κατά κεφαλήν ζωή;
  • Αλλά σε ποιον να διαμαρτυρηθείς; Ποιος είναι υπεύθυνος για το ότι ο ένας πεθαίνει στα 20 και ο άλλος στα 100; Ποιος αποφασίζει πότε και σε ποιον θα έρθει ο καρκίνος;
  • Εδώ, βέβαια, πρέπει να εξαιρέσουμε τους πιστούς. Γι’ αυτούς ο θάνατος είναι απλώς μετάβαση σε μια καλύτερη ζωή. Σαν διακοπές σε συννεφάκι. Ή σε πιλάφια με ουρί.
  • Αλλά πόσοι είναι αυτοί οι πιστοί; Οι έρευνες δείχνουν πως ακόμα και αυτοί που πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού δεν είναι όλοι σίγουροι για τη μέλλουσα ζωή. Περίπου οι μισοί αμφιβάλλουν. Να μην πούμε και για τους άλλους, που δεν πιστεύουν ούτε στον Θεό.
  • Ζούμε την καθημερινότητά μας, ξεχνώντας τον Θάνατο. Διαμαρτυρόμαστε ενάντια στο Μνημόνιο, λησμονώντας το πιο σκληρό μνημόνιο που (κρυφά και μυστικά) ορίζει πότε και πώς θα φύγουμε από τη ζωή. Και κυρίως: ορίζει το ότι σίγουρα θα φύγουμε. Είναι το μόνο βέβαιο που ξέρουμε για το μέλλον μας.
  • Ποιος σουρεαλιστής Θεός έπλασε τον άνθρωπο με πόθο διάρκειας, με πάθος αθανασίας – και με μόνη μελλοντική σιγουριά τον θάνατο; Τον θάνατο, που εκτός από τη μαυρίλα του μηδενός, μας έφερε και τις θρησκείες και τους φανατικούς που πυροβολούν δεκατετράχρονα κοριτσάκια επειδή θέλουν να μάθουν γράμματα...
27

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

20 σχόλια
Όταν χτυπάει το τελευταίο καμπανάκικαι τα πόδια δεν σε παίρνουν πια,όταν το σώμα σου πονάει παντού, όταν τα πνευμόνια σου θα καίνε την καρδιά σου,κι όταν ο νους θα παίρνει οξυγόνο με το καλαμάκι.Μην σκεφτείς ούτε στιγμή ότι ο αγώνας τελείωσεέχεις ακόμη ένα γύρο σου φωνάζει η καμπάνα,ΞΥΠΝΑ, ΞΕΚΟΛΛΑ ΤΟ ΕΓΩ ΣΟΥ ΡΕ,ο χρόνος είναι πιο πολύτιμος, κάνε το σώμα σφαίρα,και διάλυσε με μια βολή όλα τα λάθη και αμαρτίες του παρελθόντος. Ο Δημιουργός είναι αιώνιος, η αγάπη του, η υπομονή αμέτρητη,μέχρι την τελευταία σου πνοή, μέχρι την τελευταία σου ευκαιρία,σε περιμένει στην τελική γραμμή για να μετρήσει τον χρόνο σου πάνω στην Γη.
Το άρθρο του Νίκου Δήμου μας προσγειώνει στην πραγματικότητα και καλά κάνει. Θα πρόσθετα όμως ότι το θέμα δεν είναι ποσοτικό αν ο όποιος χρόνος μας δεν είναι γεμάτος απο εμπειρίες και ενδιαφέρουσες στιγμές. Ζωή κενή στιγμών είναι τελικά άχρονη.
<<Ενάντια σε αυτή την αδικία δεν έχει γίνει ποτέ καμιά διαδήλωση. >>Για να δούμε:- Θρησκείες (μαζί με τα βιβλία τους)- Όλα τα άσματα και παράπονα "μου χαράμισες τα νιάτα μου"- Η πορεία της Μ. Παρασκευής και όλες άλλες τέτοιες εκδηλώσεις "προσευχής".- Μεγάλο μέρος της τέχνης.Αλλά και οι ίδιες οι διαδηλώσεις για οικονομικούς λόγους, γίνονται με βάση του ότι η ζωή έχει ημερομηνία λήξης.Διότι εάν ζούσαμε για πάντα, δεν θα υπήρχε λόγος να κάνουμε ούτε ένα παράπονο στη ζωή μας. Απλά θα κάναμε υπομονή μέχρι να περάσει κάθε μπόρα.Όλα τα παράπονα σ' αυτή τη ζωή πηγάζουν από την αγωνία των ορίων μας και ιδιαίτερα του θανάτου.
"Ποιος σουρεαλιστής Θεός έπλασε τον άνθρωπο με πόθο διάρκειας, με πάθος αθανασίας – και με μόνη μελλοντική σιγουριά τον θάνατο;" Ο ιδιος σουρεαλιστης Θεος που αφησε καποτε την Σαντορινη να τιναχτει στον αερα, που αφησε καποτε το Σαν Φρανσισκο να γινει πίτα απο το σεισμο, και τωρα αφηνει τεραστιους τυφωνες να καταστρεφουν τα παντα στο διαβα τους. Και αν καποιος δεν μπορει να καταλαβει ή να εξηγησει με την λογικη μερικα πραγματα δεν πειραζει, δεν χρειαζεται να καταλαβει, γιατι... ο Θεος εχει σχεδια που "το μικρο μας μυαλο δεν μπορει ουτε να τα χωρεσει ουτε να τα καταλαβει"!
Νίκο, στον αντίποδα του άρθρου σου απαντώ με ένα παλαιότερό μου ποιήμα. Όπως λέει κι ο ποιητής, τον οποίο προσπάθησα να μιμηθώ, Estas preguntas no son digresiones del miedo, sino de la impaciente esperanza. Son parte de la trama fatal de efectos y de Causas, que ningún hombre puede Predecir, y acaso ningún dios.Νάσαι καλά να μας προβληματίζεις με τα φιλοσοφικά σου ερωτήματα, πότε για τον θάνατο, πότε για τους πραγματικούς μεταρυθμιστές, πότε για την αληθινή ελευθερία - που όπως ο θάνατος τρομάζει τους πολλούς ...____________________________________Με τον τρόπο του JLBΌταν για ανακύκλωση με πάν’ οριστική,Που θα με χώσουν άραγε πριν γίνω πάλι χώμα;Μήπως ως Αλιμούσιο κάτω από τον Υμηττό,Τα μηχανάκια και τα μαρσαρίσματα για να μη χάσω;Ή μήπως στην υγρή και ομιχλώδη Φλάνδρα,Να κάνω το γρασίδι της πιο πράσινο ακόμα;Μάλλον στη Κρήτη, στο Σταυρό στη θάλασσα κοντά,Παρέα με το Μεξικάνο τον Ζορμπά,Θρόισμα απ’ τα λιόδεντρα τριγύρω,Με μαλωτήρας μύρισμα και φλυσκουνιού,Θα γίνουν τζιτζικιού φτερά τα κόκαλά μου.Άραγε σε τι γλώσσα την κηδεία μου θα πουν;Σε κάποια ελληνοβαρβαρική διάλεκτο,Κάποιου μονομανούς παναγριώτατου;Μήπως στη γλώσσα του Ουγκώ με προφορά Βελγίου,Θα θυμηθούν τα Βατερλό, με Μπρελ και με ταρτίνες;Ή πάλι θε να ψάλλουνε στα κουτσοαγγλικάΜε όσες λέξεις ξέρουνε πέντ’ έξη μετανάστες !Και πάνω στην ταφόπλακα τι άραγε θα γράψουν,Μ’ ελληνικά αλφάβητα θα είναι ή με λατινικά;Θα με θυμούνται άραγε επάνω στον ιστό,Πριν όλος μετουσιωθώ σε μιας αράχνης νήμα;Όσο για τον Παράδεισο, την Κόλαση, τους μύθους,Καλύτερ’ ας γελάσουμε με κάνα δυο αστεία,Όσο περνά ηλεκτρικό μέσα απ’ τα κύτταρά μαςΚαι το διακόπτη του φωτός δεν στρέψουν ξαφνικά …Ώρα καλή, αντίο σας, και φίλοι και παιδιά.Overijse, 22/6/2006Φτωχή απομίμηση με βάση το Qué será del caminante fatigado ή άλλως La trama του Jorge Luis Borges (στα ισπανικά με αγγλική μετάφραση εδώ http://spanishpoems.blogspot.be/2007/01/jorge-luis-borges-qu-ser-del-caminante.html)Από το ιστολόγιο http://alevantis.blogspot.be/2006/06/gr-jlb.html
Τα καλοκαίρια, πολυ αργά το απόγευμα, δίπλα από τη ρεματιά, η γειτονιά μας ξεφώνιζε από χαρά. Και ήτανε όλα τόσο, μα τόσο όμορφα! (Ήταν;) Αλλού τα κορίτσια παίζανε μήλα, εμείς κυνηγητό και κρυφτό και παντού το μόνο που άκουγες ήταν γέλια και πάλι γέλια (παντού;). Τότε, δεν ξέρω γιατί, σαν και να περνούσανε πολλά αεροθούμενα στους ουρανούς, αφήνοντας γοργές άσπρες σύνεφέννιες γραμμές, οπότε, έτρεχα σπίτι και έπαιρνα τα κυάλια που είχε κλέψει ο πατέρας από το στρατό, πασχίζοντας να δω μέσα από το φινιστρίνι κόσμο. Και μετά που νύχτωνε, συνέχιζα να κοιτάω τ΄ αστέρια και το φεγγάρι! Αν δείτε με δυνατά κυάλια το φεγγάρι τη νύχτα, θα πάθετε πλάκα! (Και με ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο, ακόμη καλύτερα!) Κι όμως δεν ήταν όλη αυτή η ευτυχία διάχυτη. Πέρα από τη ρεματιά, άλλα παιδιά, βελόνιζαν καπνά ολημερίς, τρώγανε βιαστικά και πέφτανε στο κρεβάτι σκοτωμένα, γιατί έπρεπε στις τρεις και στις τέσσερις πάλι να σηκωθούνε. Είχαμε όμως και κάποια άλλα παιδιά που κανείς δεν τα έβλεπε και κανείς δεν τα ήθελε κι ούτε τους μιλούσε: τον Πέτρο, το "μογγολάκι", το Γιαννή με να ανύπαρκτα πόδια και την Αλέκα που λιποθυμούσε κάθε τρεις και λίγο. Υπάρχει ζωή και ζωή. Και τα πολλά τα χρόνια δεν σημαίνουν απαραίτητα και ζωή καλή. Κάποτε μοιάζουνε με παρατεταμένη αγωνία, που την ανέχεται κανείς, γιατί απλώς δεν τον αφήνουνε να αυτοκτονήσει ο φόβος και οι υποχρεώσεις.Προσωπικά, ο μόνος λόγος για τον οποίο νομίζω πως επιθυμώ να ζω, είναι να συναντώ καλές ψυχούλες και καρδούλες τρυφερές. Αφού δεν μπρούμε να νικήσουμε τον ανελέητο θάνατο, τουλαχιστον ας τον κοροΙδεύουμε αγαπώντας...Με εκτίμηση, Κάπα
ΝικόΔημε, Όλοι εμείς πρέπει να σ΄ ευχαριστουμε, που βρίσκεσαι στη ζωή μας επί δεκαετίες, με τα δεκάδες βιβλία σου και την αειθαλή παρουσία σου στη λογοτεχνία και στο στοχασμό και κυρίως, επειδή τα τελευταία χρόνια μας έδωσες την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε μαζί σου, να σε γνωρίσουμε και να σε θαυμάσουμε κι από κοντά. Ευγνώμων - Κάπα
"Προσωπικά, ο μόνος λόγος για τον οποίο νομίζω πως επιθυμώ να ζω, είναι να συναντώ καλές ψυχούλες και καρδούλες τρυφερές. Αφού δεν μπορούμε να νικήσουμε τον ανελέητο θάνατο, τουλαχιστον ας τον κοροιδεύουμε αγαπώντας..." Πολυ ωραιο το σχολιο σας, κατα καποιο τροπο "ποιητικο", δημιουργικο! Απλα θα ηθελα να προσθεσω οτι εκτος απο την "αγαπη" που αναφερετε στο σχολιο σας, υπαρχει και καποια αλλη αγαπη που βοηθαει πολυ στο να κοροϊδευμε -και κατα καποιο τροπο ακομα και να "νικαμε"- τον θανατο, κι αυτη ειναι η αγαπη για δημιουργια. Ενα ποιητικο σχολιο σαν το δικο σας, ή ενα ποιημα, ή ενα πεζογραφημα, ενας πινακας ζωγραφικης, ενα τραγουδι, ενα 15λεπτο ντοκιμαντερ, ενα τριλεπτο μουσικο κοματι που καποιος επεξεργαζεται (με αγαπη) επι μηνες, ολα αυτα, αλλα και πολλα αλλα, δεν ειναι παρα δημιουργιες γεματες αγαπη, που οχι μονο βοηθουν να ξεχναμε τον θανατο αλλα επιπλεον μας φερνουν ακομα πιο κοντα με πολλους αλλους.
Τα συλλυπητήριά μου για τη φίλη σας.Η ζωή δυστυχώς είναι άδικη.. Και να ήταν μόνο αυτά που γράψατε, κάποιοι φτάνουν τα 90 και είναι υγιέστατοι, άλλοι ταλαιπωρούνται με σοβαρές ασθένειες από πολύ πριν τα 70, για να μην πάμε σε όσους έχουν εκ γενετής παθήσεις! Άλλοι είναι ιδιοφυΐες, άλλοι διανοητικά καθυστερημένοι. Εγώ έχω δύο μαθησιακές δυσκολίες, έχω στερηθεί τον πατέρα μου εδώ και 15 χρόνια, από τα 13 μου, παρ'όλα αυτά, αν και πέρασα μία περίοδο αμφισβήτησης, πιστεύω στο θεό και ότι όλα έχουν την καλή και την κακή τους πλευρά, το θέμα είναι που κοιτάζει κανείς, κάποια πράγματα είναι διαισθητικά-βιωματικά, δεν έχουν να κάνουν ούτε με λογική ούτε με συγκρίσεις..
Μερικοί νομίζω ότι δεν αντιλαμβάνονται τη φιλοσοφική φύση της τοποθέτησης του Νίκου Δημου και εκλαμβάνουν τα γραφόμενά του κυριολεκτικά. Ούτε τις γριές στοχοποιεί, ούτε τον Θεό (ίσως, αν ήταν πιστός...), ούτε κανέναν... Αναφέρεται σε μια "αδικία" που δεν ορίζεται απο κανέναν, ωστόσο υφίσταται (η άνιση κατανομή διαρκειας ζωής). Μια "αγανάκτηση" που δεν εχει αποδέκτη και γι'αυτο δεν περιμένει απάντηση, ασφαλώς. Και για την ιστορία, ο Νίκος Δημου ειναι 77. Συνεπώς, δεν εχει "κλέψει" κανενός τον καιρό ο άνθρωπος. Αν και μακάρι να ειναι μαζί μας για πολλά χρόνια ακομα.
Ο Νίκος Δήμου έχει γράψει ένα σχετικό ποίημα στις "Σάτιρες" (υπάρχει στο ndimou.gr):ΘανατεράΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ! Ο μέσος όρος ζωής στην Ελλάδα είναι χρόνια 74. Καπιταλιστή θάνατε! Διαβάζω στην εφημερίδα: ετών 98 και μετά ετών 88 και μετάετών 28. Ο μέσος όρος διασώζεται αλλά η δικαιοσύνη; * Σαν το κατά κεφαλήν εισόδημα τα χρόνια άνισα μοιράζονται. Οι μέσοι όροι παραπλανούνκαι παρηγορούν. Εκεί θέλω τον σοσιαλισμό εκεί την ισότητα! Ανακατανομή των ετών και της μοίρας. Ύστερα (πολύ ύστερα) το εισόδημα.
ρε έλεος καλά είπε ο δημοκίδης ότι κάποιοι πήραν λάθος μήνυμα.πολλές υπερβολικές αντιδράσεις..για μένα το μήνυμα είναι να μην ξεχάσουμε πως κάποια στιγμή θα ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ και έχουμε ξεχάσει να το συνειδητοποιήσουμε!!!!!!
Ολοι το ξερουμε οτι καποτε θα πεθανουμε... Μερικοι απο εμας το εχουμε "συνειδητοποιησει" οτι καποτε θα πεθανουμε, αυτο ομως δεν τα κανει ολα αυτοματως "μια χαρα". Ωραια τα λογια και οι θεωριες -που ιδιως απο αυτα εμεις οι Ελληνες ειμαστε παντα γεματοι- αλλα επιτρεψτε μου να πω οτι στην πραξη τα πραγματα ειναι "λιγακι" διαφορετικα... Πριν δυο ωρες μου τηλεφωνησαν απο το γραφειο του γιατρου μου, για να μου πουν οτι βρηκαν ενα ογκο στον θυρεοειδη, και με στελνουν για βιοψια την ερχομενη Τριτη. Αντι κραυγων και κλαματων και των γνωστων "δραματων", σας πληροφορω οτι αυτη τη στιγμη βρισκομαι στο κηπο μου με το laptop, απολαμβανω μια κρυα Μεξικανικη μπυρα, απολαμβανω τον ζεστο ηλιο και τον γαλανο ουρανο. Δεν ξερω αν με βρισκετε πολυ "συνειδητοποιημενο", αλλα δεν νομιζω οτι ετσι απλα η "συνειδητοποιηση" του θανατου, μας κανει την ζωη πιο ευκολη... μακαρι τα πραγματα να ηταν τοσο απλα...
Αγαπητέ συνσχολιαστή. Δεν σε ξέρω, φυσικά, αλλά ένιωσα την ανάγκη να σου γράψω δυο κουβέντες όταν διάβασα ότι ο γιατρός σου σου τηλεφώνησε για όγκο στο θυροειδή. Ελπίζω ήδη να πήρες καλά αποτελέσματα, αφού πέρασαν δύο εβδομάδες από το σχόλιο σου και ο όγκος να είναι καλοήθης. Αλλά και αν ακόμη επιβεβαιώθηκε η χειρότερη εκδοχή, που το απεύχομαι, βέβαια, μην τρομάζεις. Φαντάζομαι ότι θα σου είπε ο γιατρός σου ότι ο καρκίνος στο θυροειδή είναι από τους πιο ιάσιμους. Από τέτοιο χειρουργήθηκε η μητέρα μου πριν 25 χρόνια και ακόμα ζει και βασιλεύει. Σου εύχομαι και πάλι ό,τι καλύτερο. Και μη μασας. Όλα θα πάνε καλά. Ο θάνατος (που είναι αθάνατος) μπορεί να περιμένει για πολλά χρόνια ακόμα
Αρη σ' ευχαριστω για τις ευχες σου! Νομιζω οτι ο χρονος μας πανω σ' αυτη τη γη ειναι ελαχιστος, πεταει, φευγει παρα πολυ γρηγορα, και ετσι εφτασα στο σημειο να θεωρω οτι το να ξοδεψω πολυτιμο χρονο σε ξεσπασματα, κλαματα και "δραματα" δεν ειναι παρα μια "πολυτελεια" που δεν εχει καμια θεση στη ζωη μου! Ετσι κερδιζω ακομα περισσοτερο πολυτιμο χρονο που ανετα μπορω να τον αφιερωσω σε οτι αλλο θελω -απο το να κοιταζω τον πρωϊνο ηλιο μεχρι ν' ακουω το θροϊσμα των φυλλων... :) Ευχομαι παντα υγεια!
- Ποιο είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο;Ν.Κ.: Για μένα ο χρόνος. Οπως είπε ο αισθητικός Μπέρναρντ Μπέρενσον, που αποτραβήχτηκε στη Φλωρεντία κι είναι ενενήντα χρονώ, μου έρχεται να κατέβω στο δρόμο και ν’ απλώσω το χέρι μου στους διαβάτες και να τους πω: «Δώστε μου λίγο από το χρόνο που χάνετε…».
Πριν πολλα-πολλα χρονια, ενα χειμωνιατικο απογευμα με βρηκε να περιμενω σε ενα κρυο θαλαμο καποιου μεγαλου νοσοκομειου. Ημουν εκει, οπως και αλλοι, για μια εξεταση MRI (μαγνητικη τομογραφια) Λιγο πριν αρχισουμε με εστειλαν στο λογιστηριο-ταμειο του νοσοκομειου για να κανονισουμε την πληρωμη της 30λεπτης εξετασης."Η εξεταση κοστιζει $ 7.000 δολαρια, αλλα το κοστος, απο την τσεπη σας ειναι μονο 70 δολαρια, τα υπολοιπα τα πληρωνει η ασφαλεια σας" ειπε η ταμιας. Περασαν μερικα δευτερολεπτα για να συνελθω και ψελισα στην ταμεια... "7.000 δολαρια;... και ναι μεν εγω εχω ασφαλεια, αλλα τοσοι αλλοι που δεν εχουν; αν καποιος δεν εχει πορους ουτε ασφαλεια, τοτε τι κανει;;;" "Κανενα προβλημα!" επε η ταμιας χαμογελοντας "μπορουν να μας πληρωσουν με δοσεις" Σκεφτηκα να της πω... "μα αν τυχουν σε καποιον 2-3 τετοιες "ατυχιες" σχετικα με την υγεια του, θα πρεπει να πληρωνει σε ολη του τη ζωη..." αλλα δεν ειπα τιποτα... Προχωροντας προς τα ιατρεια οπου θα γινοταν η εξεταση, σκεφτομουν το ποσο ευκολα μπορει καποιος να "μπλεξει" απο το τιποτα, οταν μερικα συστηματα δεν λειτουργουν σωστα, και το ποσο ευθραυστες ειναι οι ζωες μας. Σκεφτομουν τα ποσα ειχα να πω οταν θα γυριζα στο σπιτι, ομως η ημερα εκρυβε ακομα μεγαλυτερες εκπληξεις... Στο θαλαμο αναμονης για την εξεταση αρχισα να κουβεντιαζω με μια κυρια μεγαλης ηλικιας, και οπως ηταν φυσικο η κουβεντα εκτος περι της υγειας εφτασε και περι του Θεου... "Πιστευετε σε καποιο Θεο;" την ρωτησα "Οχι" μου ειπε με σταθερη φωνη χαμογελοντας. "Θελεις να σου πω πως εφτασα στο σημειο να μην πιστευω;" "Φυσικα" απαντησα γεματος περιεργεια "Ειμαι τυχερη που ζω ακομα, γιατι πριν πολλα χρονια ημουν ενα απο τα ατομα που ηταν στριμωγμενα μεσα σε βαγονια τραινων που μας μετεφεραν στα στρατοπεδα συγκεντρωσης..." αρχισε να λεει, και το χαμογελο εξαφανιστηκε απο το προσωπο μου, για να καταληξει... "....... μερικες μανες δεν αντεχαν πια να ακουν τα παιδια τους να κλαινε ασταματητα απο την πεινα, να τα βλεπουν να λυωνουν μεσα στα χερια τους, δεν μπορουσαν να βλεπουν το μαρτυριο των παιδιων τους, και ετσι αποφασισαν να τα σκοτωσουν με τα ιδια τους τα χερια... Εκεινη ηταν η στιγμη που σηκωσα το κεφαλι μου κοιταξα προς τα επανω, και σκεφτηκα οτι, δεν γινεται... δεν ειναι ποτε δυνατον... να υπαρχει καποιος Θεος εκει επανω που να βλεπει μανες να σκοτωνουν τα ιδια τα παιδια τους απο την απελπισια, και να μην κανει τιποτα... οχι... δεν υπαρχει κανενας Θεος!"
Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατοαρρώστεια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,συστηματική υπόσκαψη κ’ έτοιμες νεκρολογίεςείναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ’ τη ζωή άλλων,γιατί η σφαίρα που της γλύτωσα δε χάθηκεμα χτύπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου.Έτσι σα δώρο που δεν άξιζα μου δόθηκε η ζωήκι όσος καιρός μου μένεισαν οι νεκροί να μου τον χάρισανγια να τους ιστορήσω.(Η πολιτικότητα βεβαιώς "Οφειλη" του Τίτου Πατρίκιου, πάντα με συγκινούσε και θίγει κάπως το ζήτημα του εκλεκτού Νίκου Δήμου. Για την αντιγραφή, Με εκτίμηση - Κάπα)
Ακατανόητα πράγματα...Πως είναι δυνατόν να πεθαίνουν 30 χρονών από καρκίνο χωρίς να πίνουν και να καπνίζουν. Πως είναι δυνατόν να παίρνουν σύνταξη στα 32 με 14 χρόνια υπηρεσία (στην Ελλάδα). Αλλά και πως είναι δυνατόν ο πληθυσμόςτης γης μέσα σε 60 χρόνια να έχει υπερδιπλασιαστεί.