"Το να επιτίθεσαι. Αυτή είναι η τάση σήμερα"

"Το να επιτίθεσαι. Αυτή είναι η τάση σήμερα" Facebook Twitter
1

 

Πριν από μερικά χρόνια η Ναταλία Τσαλίκη έκανε τη δική της κίνηση στο θέατρο. Παρουσίασε το εξαιρετικό έργο του Μάρτιν μακ Ντόνα «Η βασίλισσα της ομορφιάς» σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη. Συνέχισε με τον «Γυάλινο Κόσμο» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, μια παράσταση που παίχτηκε για δυο σαιζόν και φέτος ετοιμάζεται για το καινούργιο της βήμα. Αύριο κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Τέχνης με το έργο του Σάμιουελ Μπέκετ «Ευτυχισμένες μέρες».

Συναντηθήκαμε για να μιλήσουμε με αυτή την ευκαιρία, πρώτη φορά, στα περισσότερα από είκοσι χρόνια που γνωριζόμαστε. Και η συζήτηση ξεμάκρυνε πολλές φορές από το θέμα μας. Τη μεταφέρω με μεγάλη χαρά.

Με τον Γιάννη (Μπέζο) έχετε αποφασίσει να δουλεύετε χωριστά;

Με τον Γιάννη έχουμε δουλέψει πολύ και καλά. Επιθυμούμε πάντα να δουλεύουμε μαζί και αυτό μας χαροποιεί γιατί ο ένας εκτιμά πολύ την οπτική του άλλου. Από ένα σημείο και μετά ο καθένας αισθάνθηκε την άνεση και την ελευθερία να ακολουθήσει τις δικές του προσωπικές ανάγκες. Δε συμπίπτουν πάντα οι ανάγκες με το σύντροφό σου, όσο και αν ταιριάζεις. Και έχουμε περίπου καταλήξει μετά από τόσα χρόνια, -μια ζωή- να ξεχωρίζουμε κάποια πράγματα. Αυτό δεν είναι καθαρό, ούτε εύκολο εξαρχής. Εμένα, όλο αυτό το διάστημα, η καρδιά μου με οδηγούσε σε μονοπάτια πιο εσωστρεφή, πιο εσωτερικά, εξ ου και ο Μακ Ντόνα, ο Ουίλλιαμς και τώρα ο Μπέκετ.

Πως διάλεξες αυτό το έργο;

Έχω μια μυστηριώδη σχέση με τους συγγραφείς και τα βιβλία. Όταν φτάνει η εποχή να βρω έργο, λειτουργώ με όλες τις κεραίες μου ανοιχτές και πολλές φορές το ένστικτο με οδηγεί να επιλέγω ανεξαρτήτως αξίας.

Δηλαδή;

Διάβαζα επί ένα χρόνο έργα. Διάβαζα σύγχρονα, παλιά, ρεπερτορίου, δε μου έκανε κανένα. Όχι επειδή δεν είχαν αξία. Όλο αυτό είχε να κάνει με εμένα, με τη στιγμή μου, το θέλω μου, τα ζητούμενό μου, με τον περίγυρό μου κοινωνικά, με τον κύκλο μου τον στενότερο και τον ευρύτερο. Με το που διάβασα τις «ευτυχισμένες μέρες», -που δεν τις έχω δει ποτέ στο θέατρο και το είχα διαβάσει πολλά χρόνια πριν- μου μίλησε κατευθείαν. Το διάβασα με την καρδιά. Δεν το κατανόησα με το μυαλό αλλά με την καρδιά, εκεί που πιστεύω ότι απευθύνεται η τέχνη. Την τέχνη την αντιλαμβάνεσαι με την καρδιά. Με συγκίνησε βαθύτατα και είπα «εδώ είμαστε». Βέβαια από εκεί και πέρα συνειδητοποίησα την δυσκολία του πράγματος, το βάθος στο οποίο καλούμαι να μπω, πόσο τρομακτικές δυσκολίες και θεωρητικές και πρακτικές έχει αυτό το πράγμα, αλλά εγώ λόγω χαρακτήρα έλκομαι από τα πράγματα που είναι πάνω από μένα, πάνω από αυτά που μπορώ να κάνω. Να γίνω αυτό που δε μπορώ.

Αυτή η ανάγκη πως προκύπτει;

Ετσι έχω μάθει από μικρή. Δε μπορώ να το εξηγήσω γιατί λειτουργώ έτσι. Ισως γιατί πέρασα αυτές τις δυσκολίες στην παιδική και την εφηβική μου ηλικία. Δεν είχα συναισθηματική ασφάλεια, είχα προβλήματα και είχα δαίμονες μέσα μου.

Αυτά τα δημιουργούσε ένα σπίτι ανασφαλές;

Στο σπίτι μου, ενώ ήταν σε εισαγωγικά ασφαλές και οικονομικά ασφαλές υπήρχε αγάπη αλλά όχι η αγάπη. όπως την ήθελα εγώ. Οι γονείς μου δεν ήταν πολύ δεμένοι, ο πατέρας μου όλο ταξίδευε, είμασταν τρεις αδερφές και εγώ ένοιωθα ανασφάλεια γιατί ενώ ήμουνα η αδυναμία του πατέρα μου εκείνος έλειπε, η μητέρα μου δε μου έδινε την αγάπη που εγώ ήθελα. Ετσι αισθανόμουν συνέχεια στον αέρα. Οτι έπρεπε να αντλήσω δύναμη από μέσα μου. Αυτό το να μην πατάω γερά στα πόδια μου, να είμαι σε μια ασταθή οικογένεια που ήταν στο όριο του να διαλυθεί να μη διαλυθεί συνέχεια με βασάνισε πολύ. Μέχρι που στα 18 μου είπα «Ναταλία τέρμα, είσαι εσύ, άσε την οικογένεια». Λοιπόν όλο αυτό μου δημιούργησε μια ανάγκη να βρω δύναμη, άλλες σταθερές και αυτή τη δύναμη αναγκάστηκα να την αντλήσω από μέσα μου χωρίς να είναι συνειδητό αυτό. Από ανάγκη το έκανα, από επιβίωση.

Αυτό πως επηρέασε το χαρακτήρα σου;

Τον επηρέασε τρομακτικά. Με έκανε στην αρχή να κλειστώ, να δυσκολευτώ -ενώ ως παιδί ήμουνα πολύ εξωστρεφής,- μέχρι να πάρω την απόφαση να πάρω μια βαθιά ανάσα και την επιθυμία να ανοιχτώ.

Η εικόνα σου είναι αυτή ενός ανθρώπου αυστηρού, οργανωμένου, εσωστρεφούς. Σωστά;

Δεν είναι αυτή η σωστή αυτή η εικόνα. Έτσι μεγάλωσα. Η ζωή με έκανε να είμαι πολύ συγκροτημένη. Να έχει η λογική τον πρώτο ρόλο. Υπήρξα για πολλά χρόνια εγκεφαλική και κάθε πράγμα έπρεπε να το τακτοποιώ στο κουτί του. Κάποια στιγμή πήρα τη μεγάλη απόφαση να ξανακάνω αυτό το ταξίδι και να επανεφεύρω την παιδικότητά μου. Και μετά ανοίχτηκα. Όλη αυτή η εργασία έγινε γρήγορα και πιεσμένα, όπως γίνονται υπό πίεση πολλά και σημαντικά και αποδοτικά πράγματα στη ζωή μας.

Και τι επίπτωση είχε όλη αυτή η διαδρομή και στη ζωή και στην τέχνη σου;

Ο Γιάννης είναι ένας άνθρωπος που με επηρέασε βαθιά γιατί είναι ανοιχτός. Δεν εννοώ ότι αγαπάμε όλο τον κόσμο χωρίς λόγο, εννοώ ότι είναι διαθέσιμος να ακούσει, να δεχτεί, να αλλάξει ιδέες. Νομίζω αυτό ήταν το πιο σημαντικό στοιχείο της σχέσης μας, το ότι ο ένας βοήθησε τον άλλο να ανοιχτεί σε διάθεση, να πάει μπροστά να καλυτερέψει, να γίνει πιο επιεικής με τους ανθρώπους. Να εστιάζεις στα καλά και στα προτερήματά του και να τον «αναγκάζεις» να βγάζει τον καλύτερό του εαυτό.

Το ίδιο συμβαίνει και όταν ανεβαίνεις στη σκηνή. Δε μπορεί να ανέβεις χωρίς να έχεις κάνει τη διαδρομή, γιατί η σκηνή δεν κοροϊδεύει, η σκηνή είναι μια ακτινογραφία και εσύ είσαι διαφανής. Δε μπορείς να κοροϊδέψεις όσο καλή τεχνική και να έχεις, όσο τεράστιο και αν είναι το κείμενο πίσω από το οποίο κρύβεσαι, γιατί κρύβεσαι, δυστυχώς. Εαν δε είσαι εσύ και ο εαυτός σου, χωρίς ασπίδα απέναντι στο θεατή, δε μπορείς να τον ξεγελάσεις. Δε μπορείς να έχεις διάρκεια, δε μπορείς να προχωρήσεις.

Πως αντιμετωπίζεις αυτό το ρόλο φέτος;

Δεν ξέρω τι έχω καταφέρει φέτος. Εγώ δεν έχω κοιτάξει ποτέ, ποιος έπαιξε το ρόλο, τι έκανε. Ομολογώ, δε με απασχολεί ποτέ. Δεν υπάρχει ο ρόλος και το λέω ακραία. Υπάρχεις εσύ που παίρνεις αγκαλιά το ρόλο ή τον κουβαλάς στην πλάτη σου και είναι η πρόφαση για να επικοινωνήσεις με το κοινό, για να του πεις έλα να δεις. Να του πεις έχω τη γενναιότητα, αλλά έχω και τις αδυναμίες μου, τα ελαττώματά μου, τις ρωγμές μου, τα προβλήματα που κουβαλάω, τις εμπειρίες μου, τις μοναξιές μου. Να λες στο άλλο «έλα να μου ανοιχτείς κι εσύ». Αυτό είναι το θέατρο για μένα.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εγκλωβισμός που έχεις νοιώσει;

Ο μεγαλύτερος εγκλωβισμός μου, ήταν μια περίοδος κατάθλιψης που πέρασα όταν συνειδητοποίησα ότι έδινα πιο πολλά στην οικογένειά μου παρά σε μένα. Αυτός είναι ένας κίνδυνος που μπορεί να περάσει κάθε γυναίκα όταν χάνει την ισορροπία της. Νοιώθει ότι είναι τόσα πολλά αυτά που της ζητά η οικογένειά της εκεί χάνεται το μέτρο. Εκεί χτύπησε το καμπανάκι της αυτοσυντήρησής μου που είναι πολύ έντονο γιατί θυμήθηκε παλιές καταστάσεις, έπαθα μια κατάθλιψη που κράτησε τρία χρόνια , η οποία τελικά μου έκανε πολύ καλό, την ξεπέρασα και συνειδητοποίησα ότι δε μπορείς να προσφέρεις τίποτα να δεν είσαι υγιής. Ούτε στο παιδί σου, ούτε στη δουλειά σου αν δεν είσαι θωρακισμένος, δεν έχεις δύναμη και δεν αγαπάς τον εαυτό σου.

Το συμπέρασμα;

Οτι η ζωή θέλει δύναμη, θάρρος και σκέψη. Η ζωή είναι δύσκολο σπορ. Ποτέ δε σταματάς να μαθαίνεις να παλεύεις και όσο μεγαλώνεις πρέπει να μάθεις να αφαιρείς, να ξεφορτώνεσαι το περιττό. Είμαστε σε μια διαρκή απορία. Ούτε η ζωή ούτε η τέχνη δίνουν απαντήσεις. Μόνο ερωτηματικά. Είναι αφοπλιστικό αυτό, αλλά και μάθημα ζωής.

Ο Μπέκετ μου δημιούργησε περισσότερα ερωτηματικά. Προσπαθώντας να πλησιάσω το πνεύμα του, όχι να τον κατανοήσω.

Ζούμε σε μια κοινωνία που τα ξέρει όλα;

Νομίζω ότι οφείλουμε να σταματήσουμε να δίνουμε απαντήσεις και να αναρωτηθούμε. Νια απορήσουμε, να σκεφτούμε πόσο εντάξει είμαστε και σε ποιο βαθμό έχουμε λύσει τα θέματά μας. Γιαυτό αισθάνομαι τυχερή. Eίμαι σε αυτό το επάγγελμα που μου επιτρέπει να βάζω συνεχώς ερωτήματα. Όσο περισσότερα βάζω, τόσο πιο ασφαλής νοιώθω. Γιατί όταν δε θέλεις να αντιμετωπίσεις τα μεγάλα θέματα της ζωής, τη μοίρα, το θάνατο, τη μοναξιά το χρόνο αναγκάζεσαι να ακουμπάς σε πράγματα που δεν είσαι εσύ, δεν είναι δικά σου, είναι εξωτερικά και λειτουργούν σαν μια πανοπλία και στο τέλος δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Μόνο αν αποδεχτείς βαθιά έρχονται οι απαντήσεις.

Έχεις φανταστεί τη Γουίνι;

Δεν υπάρχει Γουίνι , δεν υπάρχει κανένας ρόλος. Όλα αυτά τα στοιχεία, καλά, κακά δύστροπα, όλα είναι μέσα μας και σημασία έχει τι προβάλλουμε. Εγώ θέλω να πω στον θεατή, στον πρωταγωνιστή του θεάτρου, «έλα μαζί μου να ανακαλύψουμε τι λέει αυτός ο άνθρωπος».

Επειδή ο θεατής έρχεται και περιμένει να του πεις κάτι. Και όχι να του κάνεις τον ξερόλα. Είναι ασήκωτο βάρος να τα ξέρεις όλα. Αλλιώς γιατί χάνει την ώρα του και τα λεφτουδάκια του;

Είναι μια συνειδητή επιλογή σου να δουλεύεις με νεότερους ανθρώπους; Πέρσι ήταν η Κατερίνα Ευαγγελάτου, φέτος είναι η Λίνα Ζαρκαδούλα.

Νοιώθω μεγαλύτερη έλξη και συγγένεια όταν δουλεύω με ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να συνεργαστώ σε όλα τα επίπεδα. Το να έχω έναν φιρμάτο σκηνοθέτη δε μου λέει τίποτα.

Θα ήθελα να πω κάτι για εμάς σε σχέση με τους νέους, μπορώ;

Αυτό που καταλαβαίνω ότι συμβαίνει σήμερα είναι ότι κατσικωθήκαμε εδώ πέρα και δε λέμε να φύγουμε. Νοιώθω ότι τους νέους τους έχουμε φιμώσει. Πρέπει επιτέλους να αφήσουμε τη ζωή στους νέους, να τους αφήσουμε ελεύθερους να μάθουν γράμματα, να έχουμε ανοιχτά σχολεία και πανεπιστήμια, να αφήσουμε πίσω μας όλες αυτές τις αρρώστιες των παιδικών χρόνων, για να μάθουν, -γιατί αυτό ποθούν- και να τους αφήσουμε να μας δείξουν το δρόμο. Δε μπορούμε να καθοδηγούμε τους νέους σε ένα δρόμο που εμείς τα κάναμε μούσκεμα. Δε μπορεί να συνεχίσουμε να τους πατρονάρουμε με οποιαδήποτε μορφή, είτε με αυτή του γονιού , είτε του δασκάλου είτε της εκκλησίας, είτε του κομματάρχη σε ένα δρόμο στον οποίο αποτύχαμε. Δεν αφήνουμε κανένα νέο να αναπνεύσει. Αν λοιπόν περιμένουμε να έρθει ένα μέλλον σε αυτή τη χώρα πρέπει να αφήσουμε τους νέους να αναλάβουν την ευθύνη, να πάρουν την ευκαιρία.

Ποιός είναι ο πιο εύκολος δρόμος σήμερα;

Το να επιτίθεσαι. Αυτή είναι η τάση.

Ο δρόμος που αναγνωρίζεις μέσα από τον Μπέκετ;

Είναι αυτός, ο οποίος βοηθάει τον άνθρωπο να εστιάσει. Ο Μπέκετ σαν μεγάλος φιλόσοφος, αποφεύγει τις γύρω μουτζούρες, τα γεγονότα, τις πλοκές και όλο αυτό τον περίγυρο, τον σκηνικό διάκοσμο τα επεισόδια και επικεντρώνεται αλλού.

Εστιάζει σε αυτό με το οποίο γεννιέσαι και το οποίο πεθαίνεις. Στον εαυτό σου. Στα ερωτήματά σου.

Ποια είναι η φράση που σε αναστατώνει πολύ στο έργο;

Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

*****

Θέατρο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ