Τα γκράφιτι δεν είναι μουντζούρες για την Αθήνα. Δεν την βρωμίζουν (σ.σ Εκτός από κάτι βλακώδεις εξαιρέσεις σε μνημεία, αγάλματα κ.τ.λ Αλλά αυτοί δεν έχουν να κάνουν με τους αυθεντικούς γκραφιτάδες. Χαζά παιδάκια είναι που θέλουν να τραβήξουν για λίγο την προσοχή) αλλά της δίνουν ζωή.
Όποιος έχει σταθεί για λίγο μπροστά σε ένα τοίχο στην Αθήνα διαβάζοντας ένα σύνθημα ή θαυμάζοντας ένα έργο καταλαβαίνει γιατί πράγμα μιλάω.
Τα γκράφιτι είναι η τέχνη του λαού. Δημιουργούνται από τον λαό και έχουν ως αποδέκτη τον λαό. Ακόμα και σε περιπτώσεις διάσημων γκραφιτάδων (π.χ Banksy) που τα έργα τους μπαίνουν σε γκαλερί και πουλάνε βλέπεις το εξής: Ο δρόμος είναι ο προορισμό τους. Πάλι σε ένα τοίχο θα ξαναχτυπήσουν γιατί ο δρόμος δεν μπορεί να βγει από μέσα τους.
Τα γκράφιτι καταγράφουν το τώρα της κάθε εποχής. Είναι μια εφήμερη τέχνη που προσωπικά με συγκινεί. Όλα όσα περνάμε μπορείς να τα δεις με μια βόλτα στους τοίχους της Αθήνας. Βία, απάθεια, κατάρρευση θεσμών και αξιών, την πτώση μιας κοινωνίας. Αλλά και την προσπάθεια να κρατηθείς από κάπου. Μια φράση του Χατζιδάκι, ένα εμπνευσμένο σύνθημα, ένα βουβό στένσιλ που λέει τα πάντα.
Μην ψάχνετε τι έχει μέσα του ο κάθε γκραφιτάς. Αυτό που δεν έχει σίγουρα είναι απάθεια για ότι συμβαίνει γύρω μας. Αυτή θέλει να μοιραστεί μαζί μας. Είναι μια τέχνη που αφορά τους πάντες. Εμένα που έχασα το λεωφορείο για την δουλειά ένα πρωί, επειδή για λίγα λεπτά έμεινα μπροστά σε ένα τοίχο. Εσένα που μέσα στην κίνηση μπορείς να νιώσεις ένα μικρό τσίμπημα παρατηρώντας ένα τοίχο από τον παράθυρο του αυτοκινήτου σου. Τον άλλον που ένα σύνθημα σε τοίχο μπορεί να χτύπησε ένα καμπανάκι μέσα του.
Τα γκράφιτι είναι η φωνή της Αθήνας. Αν θες να την ακούσεις άνοιξε τα αυτιά σου. Αν όχι κακό δικό σου.
_____________
Υ. Γ
Στις εικόνες μια βόλτα γύρω από την περιοχή του Μεταξουργείου.
Υ.Γ2
Ένας απο τους αγαπημένους μου street artists της Αθήνας τα περισσότερα έργα του οποίου έχουν καταστραφεί. Το τελευταίο έργο του Bleeps για τον πόλεμο στην Συρία:
σχόλια