Ήταν το πιο υπέροχο γεύμα όλων των εποχών. Ψηλά, πάνω απ’ την πορτοκαλιά λάμψη της φωτιάς μας, μπορούσες να δεις τεράστια συστήματα αμέτρητων αστεριών, ή σαν μεμονωμένες λάμψεις ή σαν κοντινούς μετεωρίτες της Αφροδίτης ή σαν απέραντους γαλαξίες, ασύλληπτους για το ανθρώπινο μυαλό, όλα κρύα, μπλε, ασημένια, αλλά το φαί μας και η φωτιά μας ήταν ρόδινες λιχουδιές
Τα δάση στο κάνουν αυτό, μοιάζουν πάντα οικεία και απόμακρα, σαν το πρόσωπο ενός από χρόνια πεθαμένου συγγενή, σαν ένα παλιό όνειρο, σαν ένα κομμάτι ξεχασμένου τραγουδιού που παρασύρεται απ΄ το νερό και κυρίως σαν τη χρυσή αιωνιότητα περασμένης παιδικής ηλικίας ή περασμένης ωριμότητας και όλη η ζωή και ο θάνατος και η απογοήτευση που συνεχίζονταν εκατομμύρια χρόνια πριν και τα σύννεφα καθώς περνούν πάνω μας μοιάζουν να βεβαιώνουν (μέσα από την δική τους μοναχική οικειότητα) αυτό το συναίσθημα.
Ακόμα και έκσταση ένιωσα από ξαφνικές αναλαμπές αναμνήσεων και νιώθοντας ιδρωμένος και νυσταγμένος ήθελα να κοιμηθώ και να ονειρευτώ στο γρασίδι. Φτάνοντας ψηλότερα νιώθαμε μεγαλύτερη κούραση και τώρα, σαν δυο αληθινοί ορειβάτες δε μιλούσαμε πια, δε χρειαζότανε να μιλάμε, ήμασταν χαρούμενοι, στην ουσία ο Τζάφι ανάφερε γυρνώντας προς το μέρος μου μετά από μισής ώρας σιωπή, ότι:
-Έτσι μ΄αρέσει, όταν ξεκινάς δεν υπάρχει κανένας λόγος να μιλάς, σαν να ήμασταν ζώα και να επικοινωνούσαμε μόνο με τηλεπάθεια.
Κι έτσι με ανάκατες τις σκέψεις μας συνεχίσαμε την θριαμβευτική μας πορεία.
Ένα υπέροχο πρωινό-κόκκινα πρωτόγονα βέλη ήλιου ερχόντουσαν απ’ το λόφο και έγερναν πάνω στα κρύα δέντρα σαν καθεδρικό φως κι οι δροσοσταλίδες να ανεβαίνουν για να συναντήσουν τον ήλιο και ολόγυρα το γιγάντιο μυστικό βουητό των γάργαρων ρυακιών ίσως με κομμάτια πάγου στις λακκούβες.
Αποσπάσματα απο το βιβλίο " Οι αλήτες του Ντάρμα" του Τζακ Κερουακ. Στα ελληνικά κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Αίολος. Φωτογραφίες απο το αρχείο της NASA.
* Καινούριο βίντεο για το κομμάτι του Johnny Cash, Out Among The Stars:
σχόλια