Το νησί των θησαυρών

(ευτυχώς βρίσκεται μακριά)

Παιδιά της Lifoland

Έχω λίγες ώρες που επέστρεψα από την Σαμοθράκη και δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ. Σαν να με πέταξαν έξω από το φιλμ «Η αθωότητα ενός νησιού» στα κάτεργα της πραγματικότητας .

Όμως λίγα λόγια για το έργο :

Μια παρέα τριών ατόμων φθάνει πριν μια εβδομάδα για πρώτη φορά  στο ακριτικό νησί του Έβρου. Μαγεύεται από την ομορφιά των βάθρων και είναι συνέχεια με το κεφάλι μέσα σε αυτές  , περπατά στα καταπράσινα μονοπάτια , θέλει να πιστεύει ότι κινδύνεψε σε ένα γκρεμό , κολυμπάει στην καθαρή παραλία των Κήπων , κοιτάει με θαυμασμό τους γονείς με τα ράστα μαλλιά και τα ήσυχα παιδιά που κοιμόντουσαν στα καρότσια (σ.σ Από τους καπνούς θα πει ο Ν γελώντας) , θεωρεί τους εαυτούς της τυχερούς που το νησί έχει λίγο κόσμο και προσπαθεί να προσαρμοστεί στην ευγενική (όχι δουλοπρεπή ) συμπεριφορά των ανθρώπων του νησιού .Δηλαδή να πιστέψει στην ευγένεια των ανθρώπων

Ακόμα και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που παρακολουθεί δεν έχουν την τουρκομπαρόκ αισθητική της ελληνικής επαρχίας , αν και βρίσκεται κοντά στην Τουρκία .

Μοιάζουν με μυστικά πάρτι στην αυλή ενός δημοτικού σχολείου με τις πέντε λάμπες να φωτίζουν τα ξεκούραστα πρόσωπα ταξιδιωτών και ντόπιων

Στο τέλος ακούει τα παράπονα των κατοίκων για τα κομμένα δρομολόγια από Καβάλα και Λαύριο (μόνη πρόσβαση από Αλεξανδρούπολη) και θέλει να τους ψιθυρίσει στο αυτί «Καλύτερα έτσι. Ας βγάζετε λιγότερα .Τα πολλά μπορούν να σας χαλάσουν».

Δεν λέει όμως τίποτα. Παίρνει το πλοίο της επιστροφής και αποχαιρετά το νησί των θησαυρών με την ελπίδα όταν ξαναγυρίσει να το βρει όπως το άφησε . Μαζί με τους θησαυρούς του…

Υ. Γ

Καλώς σας ξαναβρίσκω