Εικόνα: Μάθημα πρώτο
Μέσα στην αφρισμένη θάλασσα οργής η εμφάνιση του πλήθους που χειροκρότησε τον άντρα που σκότωσε τον ληστή ήταν μάλλον αναμενόμενη.
Όμως δεν γίνεται να μην μείνεις σε αυτό που ακριβώς βλέπεις: Οι άνθρωποι χειροκροτούν την τραγωδία του διπλανού τους. Γιατί είναι μια διπλή τραγωδία όπως αποκαλύπτεται από τα λόγια του άντρα που πυροβόλησε. Ας υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι περισσότεροι της τρίτης ηλικίας, δεν μπορούν να έρθουν στην θέση του νεκρού ληστή και της οικογένειας του. Για αυτούς αντιπροσωπεύει «το κακό που μπήκε στο σπίτι τους και καλά να πάθει». Θα ήθελαν όμως να ήταν στη θέση του ανθρώπου που πυροβόλησε; Θα μπορούσαν να σηκώσουν στους ώμους τους αυτό που θεωρούν «ηρωική» πράξη; Θα ήθελαν ο γιος τους ή ο εγγονός τους να είναι στη θέση του; Η απάντηση είναι: «Όχι».
Θα πρέπει να είσαι ένας άνθρωπος συναισθηματικά νεκρός για να σκοτώνεις χωρίς να αισθάνεσαι αργότερα το παραμικρό. Καθώς όμως οι άνθρωποι χειροκροτούν δεν μπαίνουν στην θέση του άντρα ούτε για ένα λεπτό. Του δίνουν το δεκαπεντάλεπτο της αποθέωσης που νομίζουν ότι δικαιούται και ως εκεί.
Για παράδειγμα σήμερα. Αυτό το καλοκαιρινό απόγευμα που οι περισσότεροι κάθονται στα μπαλκόνια ή είναι στη θάλασσα. Τι να κάνει άραγε ο πατέρας του άντρα που πυροβόλησε; Τι μπορεί να σκέφτεται που είδε την ζωή του παιδιού του και της οικογένειας του να αλλάζει από την μια στιγμή στην άλλη; Και ο άντρας που πυροβόλησε αν και ελεύθερος, θα συνεχίσει κανονικά τις καλοκαιρινές του διακοπές στην Ελλάδα; Τον Σεπτέμβρη θα επιστρέψει στις σπουδές του και θα συνεχίσει την φοιτητική ζωή; Τα βράδια κοιμάται κανονικά;
Είναι ερωτήσεις που αφορούν αποκλειστικά και μόνο τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Γιατί για αυτό ακριβώς πρόκειται. Όλοι οι υπόλοιποι είναι οι φωνές του Χορού μιας ακόμα τραγωδίας. Θα κοπάσουν. Στο τέλος της παράστασης οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μένουν μόνοι στη σκηνή. Όταν τα φώτα σβήσουν καλούνται να σηκώσουν το βάρος. Ολομόναχοι.
σχόλια