ΣTA PODCAST THΣ LIFO

"Δεν θέλω να βλέπω στα μάτια τους την λύπηση για το παιδί μου"

"Δεν θέλω να βλέπω στα μάτια τους την λύπηση για το παιδί μου" Facebook Twitter
4

Πριν μερικούς μήνες είχα μια κουβέντα με μια μητέρα που έχει ένα αυτιστικό παιδί στην εφηβεία. Την ξέρω χρόνια. Παλιότερα μου είχε μιλήσει για τον αγώνα που έκανε για να αποδεχτεί το αυτιστικό παιδί της. Από την άρνηση της κατάστασης του παιδιού της τα πρώτα χρόνια είχε περάσει στην αποδοχή. Αποδέχτηκε το γεγονός ότι το αυτιστικό παιδί της δεν είναι ίδιο με τον αδερφό του, μέσα από μια επώδυνη διαδικασία που δεν είναι του παρόντος. Αυτό την απελευθέρωσε και μετέτρεψε όλη την αρχική της άρνηση σε δράση.  

Έγινε ενεργό μέλος στο σύλλογο του ειδικού σχολείου που πήγαινε το παιδί της ενώ πριν αδιαφορούσε. Πέτυχε να οργανώσει εκδηλώσεις για τον αυτισμό κινητοποιώντας τις δημοτικές αρχές τις περιοχής της. Ήρθε σε επαφή με άλλους γονείς που είχαν παιδιά με αυτισμό όχι για «να κλάψουν μαζί την μοίρα τους» αλλά για να συζητήσει μαζί τους, να δει τι μπορούν να κάνουν όλοι μαζί για τα παιδιά τους.

Μου έλεγε λοιπόν, την τελευταία φορά που βρεθήκαμε: «Αυτό που με εκνευρίζει και δεν μπορώ να ξεπεράσω με τίποτα ακόμα, είναι η λύπηση για το παιδί μου που φαίνεται στα μάτια των άλλων». Και κατάλαβα ότι όσο και να αποδεχτείς εσύ ο ίδιος το γεγονός θα είσαι πάντα αναγκασμένος να δέχεσαι τα μικρά τσιμπήματα από την κοινωνία.

Θυμήθηκα τα λόγια της διαβάζοντας στο X-press για το χλευαστικό γράμμα της γειτόνισσας στην μάνα του αυτιστικού παιδιού από το Οντάριο. Ευτυχώς, ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπων γράφουν τέτοια γράμματα και έχουν αυτή την άθλια συμπεριφορά. Η κυρίαρχη συμπεριφορά είναι αυτή που περιγράφει η μητέρα παραπάνω. Οι άνθρωποι μεταδίδουν την λύπη τους στους γονείς με αυτά τα παιδιά για το «κακό που ευτυχώς δεν έχουμε στο σπίτι μας» αρκετές φορές όχι με τα λόγια αλλά με μη λεκτικά σήματα. Ένα βλέμμα λύπησης καθώς τους βλέπουν να περνούν από μπροστά τους, μια γρήγορη περιστροφή του κεφαλιού για να αποφύγουν την οπτική επαφή μαζί τους, ένα σφίξιμο στο χέρι του δικού τους παιδιού λες και κινδυνεύει ακόμα και από την εικόνα αυτών των παιδιών, μερικές λέξεις ειπωμένες ψιθυριστά, είναι αρκετές για να πάρουν το μήνυμα οι γονείς.

 Παλιότερα τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα για αυτούς τους ανθρώπους. Τα τελευταία χρόνια θέματα που αφορούν αυτά τα παιδιά προβάλλονται περισσότερο στα media και ο κόσμος εξοικειώνεται με την εικόνα τους. Για να φτάσουμε όμως στο σημείο να τα αποδεχτούμε ως κομμάτι της κοινωνίας μας χρειάζεται αρκετός δρόμος ακόμα. Για αρχή ας κάνουμε κάτι απλό: Ας σταματήσουμε να λυπόμαστε αυτά τα παιδιά.

4

ΣTA PODCAST THΣ LIFO

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
Φυσικά, κανείς δε θέλει να τον λυπούνται. Φυσικά, αυτό επεκτείνεται σε κάθε κοινωνική μειονότητα, είτε μιλάμε για φυσική είτε για νοητική στέρηση, ακόμη και για πιο ήπια φαινόμενα, όπως παχυσαρκία, φτώχεια κλπ. Αυτό που περιγράφεις, προσωπικά πιστεύω πως δε γίνεται. Είναι μέρος της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας να νιώθει βιωματικά τον πόνο του συνανθρώπου του. Αν στην ίδια τη μάνα του παιδιού, όπως λες, πήρε χρόνια για να αποδεχτεί την κατάσταση, πως ένας "ξένος" δε θα νιώσει οίκτο ή και τίποτα, βλέποντας την εικόνα ενός ανθρώπου που είναι, συμβατικά μιλώντας, άτομο με ειδικές ανάγκες; Εννοείται πως κάθε άνθρωπος, όπως και αν έχει γεννηθεί έχει ίσα δικαιώματα με όλους και το παιδί σου θα το αγαπάς όπως και να έχει. Απλά, τα βλέμματα λύπησης, συμπόνιας, whatever, δεν πρόκειται να εκλείψουν...
"Είναι μέρος της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας να νιώθει βιωματικά τον πόνο του συνανθρώπου του" Καμία σχέση τέτοιου είδους βλέμματα δεν δείχνουν με αυτό που λες. Είναι περισσότερο το " τι τυχεροί είμαστε που δεν συμβαίνει στο σπίτι μας". Και πάμε παρακάτω.
Συνεπώς, δε μιλάμε για βλέμματα λύπησης, αλλά για φοβία και μικροπρέπεια ορισμένων ανθρώπων που εκφράζεται μέσω της γλώσσας του σώματος. Όμως, ο κύριος λόγος που με ώθησε να αφήσω σχόλιο είναι η τελευταία πρόταση του άρθρου.
Το "Είναι μέρος της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας να νιώθει βιωματικά τον πόνο του συνανθρώπου του" και το "τι τυχεροί είμαστε που δεν συμβαίνει στο σπίτι μας" είναι σαν το μισογεμάτο και το μισοάδειο ποτήρι. Μιλάμε ακριβώς για το ίδιο πράγμα. Απλώς το μισοάδειο μοιάζει πάντα πιο ρεαλιστικό.

ΘΕΜΑΤΑ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

THE GOOD LIFO ΔΗΜΟΦΙΛΗ