(Η χαμένη αγάπη πομπού και δέκτη)
Οι εικόνες πια έχουν την τύχη των ήχων .Κατεβάζεις , βλέπεις ,πηγαίνεις στην επόμενη. Γρήγορα , χωρίς συναίσθημα , δάκρυα και γέλια δεν έχουν το χρόνο να εκφραστούν. Θες λίγο απ τα παλιά , λίγο απ το τρέξιμο του Mc Grecor στο Trainspotting για να θυμηθείς όχι τόσο την ταινία ,όσο τον άνθρωπο που είχες υπάρξει τότε, όταν πρωτοείδες το φιλμ.
Ευτυχώς όμως , που και που ένα «κατεβασμένο» βουτάει μέσα στο ανέκφραστο παγωμένο συναίσθημα και το βγάζει στην επιφάνεια.
To The boat that rocked , ένα γλυκόπικρο φιλμ για
τους ραδιοπειρατές της Μεγάλης Βρετανίας στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα , είναι για όσους αγαπούν την μουσική. Ή για όσους αγαπούσαν την μουσική όπως της αρμόζει .
Το ελεύθερο ραδιόφωνο , οι αθώοι ακροατές , η αγνή αγάπη για την μουσική του ερασιτέχνη –επαγγελματία παραγωγού. Ο μυστηριώδης άνθρωπος πίσω από το μικρόφωνο . Ο πομπός έχει πρόσωπο δεν είναι μηχάνημα. Ο δέκτης έχει συναισθήματα .Έχει ανάγκη τον πομπό για να τα εκφράσει. Και ο πομπός έχει αγάπη για την μουσική και κάπου πρέπει να την διοχετεύσει . Μια στενή σχέση ανάμεσα στους δυο . Σχεδόν εξάρτηση
Λίγο πριν το τέλος σε μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με το κλασικό ερώτημα «Αν έπρεπε να σώσεις ένα δίσκο ποιος θα ήταν αυτός ;»
Και όσο ο ραδιοπειρατής βούλιαζε τόσο τα δάκρυα μου έβγαιναν στην επιφάνεια .Επιτέλους τα συναισθήματα μου ξεπάγωναν με κάτι καινούριο αν και κατεβασμένο
Υ. Γ1
Η ιστορία είναι πραγματική. Ένας από τους ραδιοπειρατές της Μεγάλης Βρετανίας ήταν και ο γνωστός μουσικός παραγωγός Peel
ΥΓ2
Είναι νομίζω η πρώτη φορά που επαναλαμβάνεται σε post μου τόσες πολλές φορές η λέξη αγάπη. Όχι άδικα
σχόλια