Η ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Παύλου Τσίμα στον Σταύρο Διοσκουρίδη τελειώνει με τη φράση «η δημοσιογραφία είναι το μόνο πράγμα όπου σε πληρώνουν για να παραμένεις έφηβος».Χρόνια αναγνώστης περιοδικών, έχω καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα: Αυτή την εφηβεία αναζητούμε και εμείς, κάθε φορά που παίρνουμε στα χέρια μας ένα έντυπο. Να διασχίσουμε ξανά τον κόσμο μέσα απ τις σελίδες του σαν να είναι η πρώτη φορά. Μπροστά μας να ξεπροβάλει ένας άγνωστος δρόμος, κάθε σελίδα και μια διαφορετική στροφή, κάθε εικόνα που αντικρίζουμε και ένα επιφώνημα έκπληξης.
Αυτό το παιχνίδι της έκπληξης μας δένει με ένα έντυπο. Το παιχνίδι της ατέλειωτης εφηβείας. Το να σου προσφέρουν έναν κόσμο καινούριο κάθε εβδομάδα, το να αισθάνεσαι μέρος του μόνο και μόνο επειδή τον ξεφυλλίζεις.
Παλιότερα, την εφηβική μας σχέση με τα έντυπα συντηρούσε η ανακάλυψη της άγνωστης πληροφορίας. Θυμάμαι με τι αγωνία περίμενα την στήλη «Επιλογές» στην Ελευθεροτυπία και το «Σάββατο βράδυ- Κυριακή πρωί» ή αργότερα το 01. Υπήρχε πάντα κάτι καινούριο, άγνωστο σε εμένα που ανακάλυπτα κάθε φορά. H πρώτη φορά που διάβασα το όνομα Douglas Coupland και αργότερα έψαξα τα βιβλία του, η πρώτη φορά που είδα δουλειές του Larry Clark και τις Nan Goldin.
Αυτά παλιά. Στις μέρες μας το άγνωστο βρίσκεται στο ίντερνετ. Και γίνεται γνωστό με το πάτημα ενός κουμπιού.Αρκετοί αναγνώστες (ακόμα και οι παλιοί), έχουμε ξεχάσει αυτό το εφηβικό παιχνίδι με τα έντυπα, έχουμε κρατήσει από εκείνη την εφηβική σχέση, την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζουμε τα πάντα. Όπως και οι έφηβοι της πραγματικής ζωής. Δεν μας αδικώ. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Τώρα για να προκαλέσει έκπληξη ένα έντυπο, πρέπει να είναι αντίστοιχη με την έκπληξη που προκάλεσε το κουτί του 01(σ. σ Θυμάμαι σαν να έγινε τώρα το περιστατικό. Το κουτί να ανοίγει σε μια καφετέρια και όλα αυτά που είχε μέσα να πέφτουν σε μια πράσινη μοκέτα και δεκάδες μάτια να σε καρφώνουν). Και αυτό θέλουμε να συμβαίνει κάθε εβδομάδα.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά με αφορμή τα γενέθλια της Lifo, θα αναρωτηθεί κάποιος. Έχω ανακαλύψει σε αυτό το έντυπο, ένα καινούριο «εφηβικό παιχνίδι», που δεν έχει να κάνει τόσο με την πληροφορία αυτή καθεαυτή. Σε μια πόλη σαν την Αθήνα, με δυο μεγάλα Free press, με εκατοντάδες οδηγούς πόλης, και το ίντερνετ έτοιμο να σου αποκαλύψει τα πάντα, όλοι(νομίζουν) ότι τα ξέρουν όλα. Σημασία όμως έχει πια για εμένα ποιος και πως παρουσιάζει την πληροφορία. Αυτό μου το προσφέρουν οι στήλες της Lifo. Δεν έχει σημασία αν έχω διαβάσει για τον Αθηναίο της εβδομάδας κάπου αλλού, ξέρω ότι τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ματιά του Στάβερη πάνω σε αυτό το πρόσωπο. Δεν έχει σημασία αν όλοι έχουν γράψει για τους Amateurboyz οι μνήμες του Φώτη Βαλλάτου απ τα πάρτι τους είναι μοναδικές. Τι σημασία έχει αν όλοι προσπαθούν να γράψουν για την ζωή στην πόλη; Κανείς δεν έχει συναντήσει τον ταξιτζή που κάνει κομπλιμέντα για ζυγωματικά , ούτε όλους αυτούς τους περίεργους τύπους στα λεωφορεία που μοιάζουν λες και ο Αλμοδοβάρ πίνει καφέ με το Δόγμα ΄95 ή φυσικά τον αξέχαστο φίλο της Τριβόλη , τον πολιτικό αναλυτή που βρέθηκε τυχαία στο Gay Pride. Το κάνει μόνο το Κορίτσι στην πόλη.Θέλω να πω με όλα αυτά, ότι πάντα θα μετράνε τα πρόσωπα και οι πρωταγωνιστές των ιστοριών. Κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτά.Εύχομαι η Lifo να μας εκπλήσσει κάθε εβδομάδα, με την φρέσκια της μάτια. Να θέλουμε να την ξεκοκαλίζουμε ολόκληρη. Χρόνια πολλά!
Υ. Γ
Η πιο ευχάριστη έκπληξη των τελευταίων εβδομάδων για εμένα ήταν η στήλη IN NTA XOYNT . Όλο και πιο ενδιαφέροντα πρόσωπα απο τις γειτονιές της πόλης κάθε φορά.
σχόλια