Πριν από λίγο καιρό είχα δει μια ταινία που λεγόταν «13 Ημέρες». Είχε για θέμα της την κρίση του 1962 στην Κούβα και για βασικούς ήρωες τα πρόσωπα που χειρίστηκαν την υπόθεση από αμερικανικής πλευράς (τα αδέλφια Κένεντι, τους διάφορους αξιωματούχους κτλ). Καθώς διαδραματιζόταν, κατά κύριο λόγο, στις αίθουσες και τους διαδρόμους του Λευκού Οίκου, θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν μια βαρετή ταινία. Κι όμως, ήταν γυρισμένη με ρυθμό και νεύρο και κρατούσε τον θεατή σε διαρκή εγρήγορση, χωρίς να ξεφεύγει πολύ από τα ιστορικά γεγονότα.
Μια ανάλογη ταινία θα μπορούσε να γίνει και για τα όσα συνέβησαν -και κατά πάσα πιθανότητα θα συμβούν και πάλι, μετά τις νέες εκλογές- στο προεδρικό μέγαρο.
Η διανομή των ρόλων θα παρουσίαζε βέβαια κάποιες δυσκολίες. Αυτές όμως δεν θα ήταν αξεπέραστες. Για παράδειγμα, τον Κάρολο Παπούλια θα μπορούσε να τον υποδυθεί ο Άντονι Χόπκινς. Θα απέδιδε άψογα το μειλίχιο ύφος του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, ένα ύφος που καμουφλάρει την ενδόμυχη επιθυμία του να τους πετάξει όλους έξω με τις κλωτσιές και να παει να φορέσει τις παντόφλες του.
Για το ρόλο του Αντώνη Σαμαρά ιδανικός θα ήταν ο Πίτερ Σέλερς. Βέβαια έχει πεθάνει, αλλά όπως απέδειξε και ο Αντώνης Σαμαράς στο Ζάππειο 3, κανένα πρόβλημα δεν είναι αξεπέραστο.
Ο Όρσον Γουέλς (που κι αυτός έχει πεθάνει) θα γινόταν ένας τέλειος Ευάγγελος Βενιζέλος. Πέρα από την φυσική ομοιότητα, διαθέτουν και οι δύο έντονη, πληθωρική προσωπικότητα. Αφήστε που ο Γουέλς θα μπορούσε να βάλει κι ένα χεράκι στη σκηνοθεσία.
Για το ρόλο του Αλέξη Τσίπρα θα πρότεινα τον Αντόνιο Μπαντέρας στα νιάτα του. Είναι κι αυτός γοητευτικός και παρότι δείχνει εύθραυστος έχει μια αποφασιστικότητα που οδηγεί τον ίδιο και τους γύρω του σε διάφορους μπελάδες.
Για το Μιχαλολιάκο έχουμε τον Δημήτρη Πιατά, ενώ τον Πάνο Καμμένο θα μπορούσε να τον ενσαρκώσει ωραιότατα ο Έλβις. Αυτός άλλωστε -όπως πιθανόν να υποστηρίζουν και κάποια στελέχη των Ανεξάρτητων Ελλήνων- δεν είναι βέβαιο ότι έχει πεθάνει.
Αλέκα Παπαρήγα και Φώτη Κουβέλη δεν βρήκα, οπότε θα αναγκαστεί να τους παίξει και αυτούς ο Πίτερ Σέλερς.
Το κάστινγκ λοιπόν δεν θα αποτελούσε πρόβλημα. Οι όποιες δυσκολίες θα εντοπίζονταν στο σενάριο. Όλη αυτή η δομή με τις συνεχείς συναντήσεις στις οποίες λέγονται τα ίδια και τα ίδια, δεν βοηθάει. Θα μπορούσε όμως ο σεναριογράφος να κάνει μερικές μικρές αυθαιρεσίες, που θα έδιναν περισσότερο ενδιαφέρον στην υπόθεση.
Παράδειγμα Α: Σε μια παράλληλη ιστορία που κυλάει στον προθάλαμο, ο Κασιδιάρης γνωρίζει τον Μάκη Μαϊλη του ΚΚΕ. Εντυπωσιάζεται τόσο από το λόγο του ώστε παρατάει τη Χρυσή Αυγή και γράφεται στην ΚΝΕ.
Παράδειγμα Β: Σ’ ένα διάλειμμα της σύσκεψης, ο Βενιζέλος κι ο Σαμαράς στριμώχνουν τον Τσίπρα στις τουαλέτες και επιχειρούν να τον δείρουν. Ο Φώτης Κουβέλης σπεύδει σε βοήθεια του Τσίπρα, ο οποίος όμως του λεει ότι παλεύει σαν τον Καρατζαφέρη. Τότε ο Κουβέλης συμμαχεί με τους άλλους δύο και τον πλακώνουν μαζί στο ξύλο. Ο Τσίπρας θυμωμένος δεν παει στο ραντεβού της επόμενης μέρας και η χώρα οδηγείται σε εκλογές.
Την ίδια στιγμή, ο Πάνος Καμμένος στήνει ένα πολυβόλο στην ταράτσα του προεδρικού μεγάρου και καταρρίπτει ένα ψεκαστικό αεροπλάνο.
Ιδέες λοιπόν υπάρχουν. Λεφτά δεν ξέρω αν έχουμε...
ΥΓ. Ποιος όμως θα ήταν ο ιδανικός σκηνοθέτης; Ποιοι άλλοι ηθοποιοί θα μπορούσαν να παίξουν τους βασικούς ρόλους; Ποιος θα ήταν ο τίτλος της ταινίας; Κάθε ιδέα ευπρόσδεκτη.
σχόλια