Στα τρόλεϊ, η ζωή μας
Ο ΟΑΣΑ δρομολογεί την πλήρη απόσυρση των τρόλεϊ έως το 2027
Συνήθως, κατεβαίνω από το τρόλεϊ στο Καλλιμάρμαρο, αλλάζω και παίρνω το 550 που σήμερα Κυριακή το έχει καταπιεί όμως ο ορίζοντας των Αμπελοκήπων. Και τώρα αναγκαστικά περιμένω το επόμενο τρόλεϊ. 'Ερχεται άδειο. Μπροστά, κοντά στον οδηγό, μια κοπέλα βάφεται με σίγουρες κινήσεις. Έχει ήδη σχηματίσει μερικές μαύρες κυματιστές γραμμές στα μαγουλά της και τώρα περιποιείται το στόμα της. Από το σάκο της εξέχουν δύο μεταλλικές ράβδοι, δύο "ξυλοπόδαρα"μάλλον. Υποθέτω ότι θα κατέβει στο Σύνταγμα, μπορεί και στην Ακαδημία. Από τη θέση μου, βλέπω καθαρά στο καθρεφτάκι της, λίγο πιο πάνω από την πλάτη της, μεγεθυμένα τα κόκκινα, καλοσχεδιασμένα, εκφραστικά της χείλη. 'Έχει βάλει ήδη κραγιόν και τα τονίζει τώρα με μαύρο μολύβι. Το τρόλεϊ χοροπηδάει σαν καγκουρό στις λακούβες, αλλά το χέρι της παραμένει εντυπωσιακά σταθερό, όση ώρα εστιάζω απορροφημένος στο ζωγραφισμένο στόμα. Πριν ανοίξουν οι πόρτες στο Σύνταγμα, μία απροσδιόριστη αμοιβαία περιέργεια μας φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο. Το βράδυ της ίδιας μέρας, την αναγνωρίζω σε μια φωτογραφία στο σάιτ της Lifo με τον τίτλο "Oι Αθηναίοι γιόρτασαν την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος στον Εθνικό Κήπο".
