Από τον Δημήτρη Κυριαζή
Προτιμάτε τη ζωγραφική ή τη φωτογραφία;
Θεωρητικά, προτιμώ τη ζωγραφική. Αλλά να μην ξεχνάμε ότι η φωτογραφία είναι απόγονος της ζωγραφικής. Έχουν πολλά κοινά, όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο. Δεν είμαι φωτογράφος, όμως στη συγκεκριμένη έρευνά μου, εδώ και 4 χρόνια, χωρίς τη φωτογραφία το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ζητούμενο. Στη συγκεκριμένη έκθεσή μου η φωτογραφία συμπληρώνει το σχέδιο και ο ρόλος της είναι πιο σημαντικός από αυτόν της ζωγραφικής.
Τι σας αρέσει στις δύο μορφές τέχνης και ποιες είναι οι μεγάλες τους διαφορές;
Μεταξύ πολλών άλλων, η χρονικότητα. Εννοώ, αυτό το φευγαλέο της φωτογραφίας «στα άκρα του στιγμιαίου» και η βραδύτητα με την οποία ζωγραφίζω ή σχεδιάζω είναι δύο αντιφατικοί τρόποι. Με τη φωτογράφιση, η ιδέα του έργου εκφράζεται σε δύο φάσεις: τη φάση πριν (να αιχμαλωτίσω τη σωστή εικόνα έτσι ώστε να μην τη χάσω) και τη φάση μετά τη φωτογράφιση του έργου. Ενώ με το σχέδιο η εκτέλεση είναι εξαιρετικά αργή, σαν να πρόκειται για μια άλλη δημιουργία.
Σας φοβίζει η κυριαρχία της ηλεκτρονικής εικόνας;
Ακόμη όχι, δεν τη φοβάμαι... Είναι η εικόνα της εποχής μας.
Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε με την έκθεση;
Το μήνυμά μου βρίσκεται στον τίτλο της έκθεσης: «Στα άκρα του στιγμιαίου». Είμαι εικαστικός και δουλεύω με επιλεγμένα αρχαιοελληνικά γλυπτά τα οποία τοποθετώ μέσα στο υγρό στοιχείο, σε χείμαρρο ή στην ακροθαλασσιά. Με το πέρασμα του νερού και του φωτός μάς αποκαλύπτουν τα πολλαπλά οπτικά παιχνίδια της παραμόρφωσης και γεννούν νέες όψεις, οι οποίες αποτυπώνονται σε ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο. Τα διαδοχικά υδάτινα πέπλα που γλιστρούν πάνω σ' αυτές τις μορφές δημιουργούν ερωτήματα σχετικά με την ύλη, το πραγματικό και το εξωπραγματικό. Ο προβληματισμός μου είναι η έννοια του χρόνου και το φευγαλέο του χρόνου, μέσα από μια σύγχρονη οπτική.
σχόλια