Πώς θα εξελιχθεί το αθηναϊκό clubbing τα επόμενα είκοσι χρόνια

Η αθηναϊκή club life τα επόμενα είκοσι χρόνια Facebook Twitter
Αν πραγματοποιηθούν όσα υπόσχεται το metaverse, το εικονικό clubbing, με τη βοήθεια των απαραίτητων gadgets που θα μας κάνουν να μην απομακρυνόμαστε καν από τον χώρο του σπιτιού μας, δίνοντας παράλληλα μια όσο το δυνατόν πληρέστερη αίσθηση συγχρωτισμού με άλλους clubbers, ενδεχομένως θα γίνει μαζική συνήθεια.
0

ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ του πρώτου lockdown, τότε που ακόμα δεν ξέραμε τι ακριβώς ήταν το κακό χτικιό που μας είχε βρει, πόσο θα κρατούσε και πώς θα βγαίναμε από αυτή την υπόθεση, θυμάμαι τον εαυτό μου να χαζεύει DJ sets για ώρες στο YouTube και να σκέφτεται αν το clubbing θα επανερχόταν ποτέ, κι αν επανερχόταν, πώς θα ήταν, πώς θα εξελισσόταν, πώς θα άλλαζε η ουσία του, πώς θα νιώθαμε γι’ αυτό. Η εκ των πραγμάτων παύση της νυχτερινής ζωής ήταν η συνέπεια της πανδημίας που εμένα προσωπικά με ενόχλησε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.

Έχοντας, τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον, συνδέσει το clubbing με μια προσωπική, τεράστια ανάγκη για εκτόνωση και προσωρινή φυγή από μια φρενήρη καθημερινότητα και ένα αρκετά αγχωτικό επάγγελμα, το σώμα μου ένιωθε ξαφνικά πως δεν έβρισκε τρόπο να αποσυμπιεστεί. Θυμάμαι να πιάνω τον εαυτό μου, ένα βράδυ καθημερινής του Απριλίου 2020, έχοντας μόλις παρακολουθήσει την ταινία «Soul Kitchen» του Φατίχ Ακίν, να βάζω στ’ ακουστικά ένα EP του Solomun, κομμάτια του οποίου έντυναν την ταινία, να βγαίνω στο μπαλκόνι για να καπνίσω και να χορεύω για περίπου 20 λεπτά, όσο διαρκούσαν τα τρία tracks του EP, νιώθοντας πως έχω διακτινιστεί σε ένα underground venue του Αμβούργου. Μόνος μου. Και μετά ύπνο.

Το μάγκωμα που ένιωσα, ενάμιση περίπου χρόνο μετά, όταν βρέθηκα για πρώτη φορά σε κλειστό χώρο, χωρίς μάσκα, όπου γινόταν ένα μεγάλο πάρτι «επιστροφής», πίστευα ότι θα ήταν πολύ πιο έντονο. Κι όμως, παρά τα όσα είχαν μεσολαβήσει, παρά την αλλαγή σε κάθε έκφραση κοινωνικοποίησης –που ακόμα μας ταλαιπωρεί–, το μάγκωμα εξανεμίστηκε μετά τα πρώτα λεπτά. Σαν ο οργανισμός να φέρει έντονη μνήμη από αυτό που σημαίνει το clubbing για μένα και, παρά τις μικρο-αγοραφοβικές εκρήξεις που ανέκαθεν με ταλαιπωρούσαν, να αρνείται να ξεχάσει. Κάπως σαν το ποδήλατο. 

Δεδομένων των παγκόσμιων κρίσεων που έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια, το κόνσεπτ της συγκέντρωσης, διά ζώσης, στον ίδιο χώρο, την ίδια προγραμματισμένη στιγμή, δεκάδων, εκατοντάδων ή και χιλιάδων ανθρώπων που έχουν μια κοινή ανάγκη και κοινές προτιμήσεις φαντάζει, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, και εν όψει της δυστοπίας που θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια, σαν μια πράξη αντίστασης. 

Είναι γεγονός πως η πανδημία υπήρξε ένα σημείο καμπής για την club life έτσι όπως τη γνωρίζουμε. Αυτή η βίαιη, ευτυχώς προσωρινή παύση κάθε είδους μαζικού συγχρωτισμού, μαζί με τη στοχοποίησή του από τους υγειονομικούς και όλα τα παρελκόμενα (εμβόλια, πιστοποιητικά, Covid tests, μέγιστες χωρητικότητες, όρθιοι και καθήμενοι και κυρίως η γενικευμένη αίσθηση απειλής) επιχείρησαν να λαβώσουν ανεπανόρθωτα το clubbing.

Όμως, τελικά, αν ρίξουμε μια ματιά στην εξέλιξη της αθηναϊκής νύχτας, η πανδημία δεν ήταν το μόνο γεγονός που τη σημάδεψε. Τα τελευταία είκοσι χρόνια, αν έπρεπε να περιγράψουμε με λίγες λέξεις αυτή την εξέλιξη, αυτές θα περιλάμβαναν σίγουρα την παρακμή, σε βαθμό εξαφάνισης, των mainstream mega clubs που μεσουρανούσαν στα ’80s, στα ’90s και στα early ’00s, τη δημιουργία μικρότερων, εξαιρετικά δημοφιλών spaces που αναδεικνύουν μια συνολικότερη καλλιτεχνική έκφραση και τη μεγάλη δημοφιλία των DIY και mobile parties από μικρές, συχνά βραχύβιες και άλλοτε πιο συνειδητοποιημένες ομάδες. 

Η αθηναϊκή club life τα επόμενα είκοσι χρόνια Facebook Twitter
Το clubbing επιβίωσε στα πολύ δύσκολα που ζήσαμε και θα συνεχίσει να επιβιώνει όσο για κάποιους αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας.

Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, λοιπόν, για τα επόμενα πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια, αναφορικά με το clubbing και τον τρόπο που το γνωρίζουμε; Έχω την αίσθηση πως, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η έννοια του clubbing θα αρχίσει να λαμβάνει μια ολοένα και περισσότερο επαναστατική χροιά. Ή, για να το πούμε σωστότερα, θα αρχίσει να ανακτά την επαναστατικότητα με την οποία ήταν συνδεδεμένη σε παλαιότερες εποχές, όταν υπήρχαν διαφορετικών ειδών κοινωνικοί περιορισμοί και αγκυλώσεις.

Δεδομένων των παγκόσμιων κρίσεων που έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια (οικονομική κρίση, κλιματική αλλαγή, πανδημία, πόλεμοι, άνοδος του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της ακροδεξιάς κ.λπ.), το κόνσεπτ της συγκέντρωσης, διά ζώσης, στον ίδιο χώρο, την ίδια προγραμματισμένη στιγμή, δεκάδων, εκατοντάδων ή και χιλιάδων ανθρώπων που έχουν μια κοινή ανάγκη και κοινές προτιμήσεις φαντάζει, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, και εν όψει της δυστοπίας που θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια, σαν μια πράξη αντίστασης. 

Στο σημείο αυτό θα δανειστώ μια σκηνή από τον «Αστακό» του Γιώργου Λάνθιμου που, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 2015, διέθετε έναν καταπληκτικό σουρεαλισμό, τελικά όμως ίσως να αποβεί τρομερά προφητική: οι «συστημικοί», οι «κανονικοί», αυτοί που βρίσκονται στο ξενοδοχείο της ταινίας με στόχο να βρουν ταίρι για να ζευγαρώσουν, διασκεδάζουν όπως παλιά, καθιστοί, σε γεύματα που διακόπτονται από παλιούς χορούς. Οι «αντιστασιακοί» που έχουν αυτομολήσει στο δάσος για να ξεφύγουν από τη μοίρα που τους επιφυλάσσει το καθεστώς χορεύουν μόνοι τους, ακούγοντας ηλεκτρονική μουσική από ακουστικά, ο καθένας στον δικό του ηχητικό κόσμο, χωρίς καμία σωματική επαφή, ακόμα κι αν βρίσκονται στον ίδιο υπαίθριο χώρο. 

THE-LOBSTER.gif

Αν βάλουμε στην εξίσωση τη ραγδαία άνοδο αυτού που αποκαλούμε «queer σκηνή», που επίσης έχει διαφοροποιηθεί πολύ από τα κλασικά, πατροπαράδοτα gay and lesbian bars και clubs των προηγούμενων δεκαετιών και κάνει τόσο όμορφα και πρωτότυπα πράγματα στην Αθήνα, το τοπίο τα επόμενα χρόνια θα έλεγα πως διαγράφεται μάλλον αρκετά ξεκάθαρο.

Η επανακτημένη έννοια του queer που εκ των πραγμάτων περιλαμβάνει την έννοια της αντίστασης, της διαφοροποίησης σε σχέση με τις νόρμες, όταν εφαρμόζεται στο clubbing συνδέεται με τη ρευστότητα και την ποικιλομορφία στα πάντα: στον σεξουαλικό προσανατολισμό, στην ταυτότητα και στην έκφραση φύλου, στα ντυσίματα, στα μαλλιά, στο μακιγιάζ και, βέβαια, στην επιλογή των χώρων και της μουσικής –με σταθερό επίκεντρο, ίσως, την techno– που ντύνει το εκάστοτε σκηνικό που στήνεται. Αυτά πιστεύω πως είναι στοιχεία που θα τα δούμε να εξελίσσονται όλο και περισσότερο, ειδικά αν αναλογιστούμε τι απίστευτα δημιουργικές ιδέες παρουσιάζουν οι πιο νέες ηλικιακά ξένες και εγχώριες ομάδες.

Επίσης, από την έννοια του gay/lesbian friendly έχουμε περάσει –πράγμα απόλυτα υγιές– στην έννοια του zero tolerance απέναντι σε σεξιστικές, ομοφοβικές-τρανσφοβικές, χονδροφοβικές και λοιπές τοξικές συμπεριφορές. Νομίζω, λοιπόν, πως η νέα γενιά θα εξελίξει ακόμα περισσότερο τις θεματικές βραδιές σε αναπάντεχα venues με speakeasy και mouth to mouth λογική, που ενδεχομένως θα απευθύνονται σε πιο στοχευμένες υποκουλτούρες. Παράλληλα, θεωρώ πως η κατάλυση των ορίων ανάμεσα στις τέχνες και η διαθεματικότητα θα επηρεάσουν σίγουρα και την club life που θα αντλεί στοιχεία ολοένα και περισσότερο από τις εικαστικές τέχνες, το σινεμά, το θέατρο, τον χορό, την περφόρμανς, το drag κ.λπ.

Ένα άλλο γεγονός που σημάδεψε ανεξίτηλα το clubbing της τελευταίας εικοσαετίας ήταν, χωρίς αμφιβολία, η εμφάνιση και η εξέλιξη των κινητών τηλεφώνων. Η ιδέα της απαθανάτισης της στιγμής, που εμφανίστηκε δειλά με τις πρώτες κάμερες και γιγαντώθηκε παράλληλα με την εξέλιξη των social media, μετατόπισε σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη και την ουσία του βιώματος: από κει που ζούσαμε τη στιγμή χωρίς περισπασμούς, βρεθήκαμε να χρειάζεται να καταγράψουμε τη στιγμή και να τη μοιραστούμε με ανθρώπους που δεν είναι παρόντες.

Προσπάθειες για απαγόρευση των smartphones και οποιουδήποτε είδους λήψης φωτογραφιών ή βίντεο επιχείρησαν να φέρουν πίσω την ουσία της στιγμής χωρίς ψηφιακούς περισπασμούς αλλά, και πάλι, το «κακό» φαίνεται να έχει γίνει ήδη. Σκεφτείτε, απλά, πόσο δύσκολο είναι να μην κοιτάξετε το κινητό σας για ένα εύλογο χρονικό διάστημα όταν παρτάρετε. 

Αν θα μπορούσαμε να θέσουμε ένα αντίστοιχο σημείο καμπής για την επόμενη εικοσαετία, προερχόμενο από τον χώρο της τεχνολογίας, αυτό πιστεύω πως θα έπρεπε να είναι η εικονική πραγματικότητα και το metaverse. Η έννοια του διαδικτυακού clubbing από απόσταση, που υπήρξε αρκετά διαδεδομένη και μέσα στην πανδημία ως η μοναδική επιλογή σε πολλές περιπτώσεις, αν και προσωπικά μου φαίνεται εντελώς ανούσια, έως γελοία, σίγουρα τα επόμενα είκοσι χρόνια θα αποτελέσει ένα πεδίο μεγάλης ανάπτυξης.

Αν πραγματοποιηθούν όσα υπόσχεται το metaverse, το εικονικό clubbing, με τη βοήθεια των απαραίτητων gadgets που θα μας κάνουν να μην απομακρυνόμαστε καν από τον χώρο του σπιτιού μας, δίνοντας παράλληλα μια όσο το δυνατόν πληρέστερη αίσθηση συγχρωτισμού με άλλους clubbers, ενδεχομένως θα γίνει μαζική συνήθεια. Μπορεί για κάποιους να ακούγεται δελεαστική η δυνατότητα να βρίσκεσαι εικονικά σε έναν τέλεια σχεδιασμένο χώρο, με τον πιο αγαπημένο σου DJ να φτιάχνει το soundtrack και τριγύρω σου ανθρώπους από όλο τον κόσμο, χωρίς να μην απειλείσαι από μικρόβια και άλλα δεινά. Εμένα μου ακούγεται θλιβερό.

Το clubbing επιβίωσε στα πολύ δύσκολα που ζήσαμε και θα συνεχίσει να επιβιώνει όσο για κάποιους αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας. Συνοψίζοντας, πιστεύω πως τα επόμενα χρόνια το clubbing όπως το γνωρίζουμε, με την έννοια του gathering σε ένα κοινό μέρος, με στόχο τη διασκέδαση και τον χορό, θα περιοριστεί, ενδεχομένως θα απευθύνεται σε λιγότερους και πιο «αντιδραστικούς», σε όσους το θέλουν πραγματικά και όχι σε όσους το κάνουν από συνήθεια ή από peer pressure, ίσως να συμβαίνει μόνο σε συγκεκριμένα, «ασφαλή» σημεία του πλανήτη που θα αναδειχθούν στην επόμενη Μέκκα του clubbing, ίσως να καλυφθεί με ένα τεράστιο πέπλο μυστικότητας, ακόμα και να αποτελεί ξεκάθαρη πολιτική πράξη αντίστασης, πάντως σίγουρα θα βρίσκει τρόπους να συνεχίζει να χαρίζει ανεξίτηλες συλλογικές εμπειρίες.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα δράσεων του ACADDEMIA και το πλήρες lineup του ADD επισκεφθείτε το addfestival.gr.

Θέματα
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αν όλα τα κουήρ (ελληνικά) τραγούδια έκαναν coming out

ACADDEMIA / Αν όλα τα κουήρ (ελληνικά) τραγούδια έκαναν coming out

Κουήρ τραγούδια υπάρχουν αμέτρητα, γραμμένα σε διαφορετικές εποχές. Μπορεί να είναι αυτά που έχουν γραφτεί ή/και ερμηνευθεί από κουήρ καλλιτέχνες/-ιδες, ή έχουν τραγουδηθεί από cis/στρέιτ «queer icons», ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο έχουν αγαπηθεί από το κουήρ κοινό.
ΕΛΕΝΑ-ΟΛΓΑ ΧΡΗΣΤΙΔΗ
2008 – 2020: Το αθηναϊκό club life από την κρίση ως την πανδημία

ACADDEMIA / Το αθηναϊκό club life από την κρίση ως την πανδημία (2008-2020)

Αντί σε τεράστια clubs η πόλη παρτάρει σε πολυχώρους και στοές, αντί για star DJs έχει πλέον νομάδες που κατεβάζουν νέες ιδέες και μπλέκουν είδη μουσικής. Οι άνθρωποι που έχτισαν με λιγότερα μια άλλη σκηνή μετά την «κρίση» του clubbing μιλούν γι’ αυτή.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Η επιστροφή της αθηναϊκής νύχτας

Νύχτες / Η επιστροφή της αθηναϊκής νύχτας

Μετά από περιορισμούς δύο χρόνων, χωρίς μεγάλα events, πάρτι και ελεύθερη διασκέδαση, οι διοργανωτές και τα μαγαζιά ετοιμάζονται να επιστρέψουν δυναμικά στην κατάσταση πριν από την έναρξη της πανδημίας, με αισιοδοξία και ελπίδα.
ΑΠΟ ΤΟΥΣ Μ. HULOT, ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ ΤΖΑΝΝΑΤΟΥ
Μια νύχτα στη γειτονιά του Shamone

Νύχτες / Μια νύχτα στη γειτονιά του Shamone

Ακριβώς απέναντι από το κοσμαγάπητο Shamone βρίσκεται πλέον το Next Door, το νεοσύστατο εγχείρημα των Φώτη Σεργουλόπουλου και Βαγγέλη Γερασίμου, όπου ο καθένας βρίσκει αυτό που θέλει, από drag shows μέχρι street bar αλητεία και ό,τι χωράει ανάμεσα στο cozy και το sexy.
Πότε θα χορέψουμε ξανά στην Αθήνα;

Ρεπορτάζ / Πότε θα χορέψουμε ξανά στην Αθήνα;

Ενώ η Ευρώπη επιστρέφει στα κλαμπ και τα μεγάλα μουσικά φεστιβάλ, στην Αθήνα τα ματαιώνουν επειδή κάποιοι σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους, την ώρα που η πόλη γεμίζει με παράνομα πάρτι κάθε Σαββατοκύριακο. Πότε θα πάψουμε επιτέλους να είμαστε «υποχρεωτικά καθήμενοι» στη νυχτερινή διασκέδαση;
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
ACADEMIA - fanzine

TV & Media / ACADDEMIA: Ξεφυλλίστε το νέο fanzine έτσι όπως τυπώθηκε

Ο Στάθης Καλατζής, co-curator της νέας πλατφόρμας συστράτευσης της δημιουργικής κοινότητας της Αθήνας, εγκαινιάζει το νέο τους εγχείρημα με ένα editorial στο fanzine που κυκλοφόρησε μαζί με την έντυπη LiFO.
ΣΤΑΘΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ, ACADDEMIA CO-CURATOR

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Flotilla και πώς να κάνεις σωστό hate comment

LifO Vidcasts / Flotilla και πώς να κάνεις σωστό hate comment

Άλλο ένα επεισόδιο του «Άλλο ένα podcast 3.0» όπου τίποτα δεν έχει λογική σειρά — αλλά όλα βγάζουν νόημα με τον τρόπο του Θωμά Ζάμπρα. Από παιδικές αναμνήσεις και τουρκικά τρακαρίσματα μέχρι μαθήματα σωστού hate commenting και ρομπότ που μαθαίνουν kung fu.
ΘΩΜΑΣ ΖΑΜΠΡΑΣ
Θεοδώρα Ψαλτοπούλου: Γιατί oι νέοι νοσούν ολοένα περισσότερο από καρκίνο;

Άκου την επιστήμη / Γιατί αυξάνονται οι νέοι που νοσούν από καρκίνο; H Θ. Ψαλτοπούλου εξηγεί

Πώς μπορούμε να μειώσουμε τον κίνδυνο εμφάνισης της νόσου; Ποιοι παράγοντες επηρεάζουν καθοριστικά τη μακροζωία; Και πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η διατροφή στην πρόληψη των χρόνιων ασθενειών; Η παθολόγος και καθηγήτρια Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής του ΕΚΠΑ, Θεοδώρα Ψαλτοπούλου, απαντά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ποια είναι τα κλειστά ρέματα που πλημμυρίζουν την Αθήνα

Radio Lifo / Ποια είναι τα κλειστά ρέματα που πλημμυρίζουν την Αθήνα

Γιατί πλημμυρίζουν οι δρόμοι με την πρώτη νεροποντή; Και πώς αυτό συνδέεται με τον φυσικό χώρο που έχουμε κλέψει από τα ρέματα και τα ποτάμια της πόλης; Ο Δημήτρης Θεοδοσόπουλος, Αγρονόμος Τοπογράφος Μηχανικός που έχει εξερευνήσει και μελετήσει διεξοδικά το ιστορικό δίκτυο των ρεμάτων της Αττικής, συζητά με την Ντίνα Καράτζιου τα πώς και τα γιατί.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θανάσης Φωκάς: «Μπορείς να απελευθερωθείς από την πίεση των social media και να στραφείς στον εαυτό σου;»

Θανάσης Φωκάς / Θανάσης Φωκάς: «Μπορείς να απελευθερωθείς από τα social media και να στραφείς στον εαυτό σου;»

Μπορεί το ασυνείδητο να καθορίζει τις αποφάσεις μας; Είναι η ευτυχία θέμα κατανάλωσης ή εσωτερικής ολοκλήρωσης; Πώς η τεχνολογία μεταμορφώνει τον τρόπο που σκεφτόμαστε και ζούμε; Ο διακεκριμένος μαθηματικός και ακαδημαϊκός μοιράζεται σκέψεις που ξεκινούν από την επιστήμη και φτάνουν μέχρι τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα της εποχής μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Υπόθεση Γραικού: Η εξαφάνιση που ξεσκέπασε ένα θαμμένο μυστικό

Αληθινά εγκλήματα / Υπόθεση Γραικού: Η εξαφάνιση που ξεσκέπασε ένα θαμμένο μυστικό

Ο δημοσιογράφος Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την εξαφάνιση του 59χρονου κτηνοτρόφου Δημήτρη Γραικού που για δυόμισι χρόνια αποτελούσε άλυτο γρίφο για τους αστυνομικούς της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης.
ΝΙΚΟΣ ΤΣΕΦΛΙΟΣ
Η σκληρή αλήθεια για τον Κούγια: Tο σκοτεινό φινάλε

Μικροπράγματα / Η σκληρή αλήθεια για τον Κούγια: Tο σκοτεινό φινάλε

Ένα αποκαλυπτικό ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη για τον αμφιλεγόμενο ποινικολόγο. Το τελευταίο μέρος της τριλογίας: Μια μυστική συμφωνία, οι άγνωστοι μάρτυρες, υποθέσεις Λιγνάδη και Πισπιρίγκου, όσα έγιναν μετά το θάνατό του κ.α
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
«Ο κόσμος νομίζει ότι είσαι ο ρόλος σου»

Lifo Videos / «Ο κόσμος νομίζει ότι είσαι ο ρόλος σου»

Η Ιωάννα Ασημακοπούλου μιλά για τη διαδρομή της στο θέατρο, την τηλεόραση και τη ζωή, εξηγεί γιατί το «Είμαι η Τζο» είναι το πιο προσωπικό της έργο και επιμένει ότι μόνο η τέχνη μπορεί να μας δώσει διέξοδο και ελπίδα.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
«Η Δύση κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά δεν κέρδισε την ειρήνη»

LiFO politics / «Η Δύση κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά δεν κέρδισε την ειρήνη»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ, Λουκάς Τσούκαλης, μιλά στη Βασιλική Σιούτη για το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας και της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και προειδοποιεί ότι η Ευρώπη κινδυνεύει με παρακμή αν δεν λειτουργήσει ως ενιαία πολιτική οντότητα.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Τι τρώμε στ’ αλήθεια; Έλεγχοι, ετικέτες και η αθέατη πλευρά της διατροφής

Radio Lifo / Aν ξέραμε τι τρώμε...

Η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον Αντώνη Ζαμπέλα, πρόεδρο του Ενιαίου Φορέα Ελέγχου Τροφίμων, για την ασφάλεια των τροφίμων στην Ελλάδα σήμερα. Ο κ. Ζαμπέλας αναλύει κάθε στάδιο της πορείας που ακολουθεί ένα τρόφιμο μέχρι να φτάσει στο τραπέζι μας.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Η σκληρή αλήθεια για τον Κούγια: Οι ματωμένες κόντρες

Μικροπράγματα / Η σκληρή αλήθεια για τον Κούγια: Οι ματωμένες κόντρες

Ένα αποκαλυπτικό ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη για τον αμφιλεγόμενο ποινικολόγο. Το δεύτερο μέρος της τριλογίας: Το outing από τον Βαλλιανάτο, ένα αιματηρό διαζύγιο, η διαμάχη με τον Λαζόπουλο κ.α.
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
«Η Ελλάδα έχει αργήσει τραγικά να αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης»

Lifo Videos / «Η Ελλάδα έχει αργήσει τραγικά να αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης»

Τι σηματοδοτεί η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους; Πόσο επικίνδυνη είναι η «εργαλειοποίηση του αντισημιτισμού»; Μπορεί η Γάζα να γίνει η «παγκόσμια μνήμη» που θα σημαδέψει τις επόμενες δεκαετίες; Ο ιστορικός Πολυμέρης Βόγλης φωτίζει τις ρίζες της σύγκρουσης, τις διεθνείς αντιδράσεις και τις προοπτικές για ειρήνη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Tις περισσότερες φορές ο εχθρός σου δεν είναι αυτός που πιστεύεις»

Οι Άλλοι / «Tις περισσότερες φορές ο εχθρός σου δεν είναι αυτός που πιστεύεις»

46 λεπτά συνέντευξης δεν είναι αρκετά για να χωρέσουν το χιούμορ, την ενέργεια και τη βαθιά ψυχή του Ζερόμ Καλούτα. Αρκούν όμως για να καταλάβει κανείς ότι πρόκειται για έναν καλλιτέχνη που δεν σταματά να ανακαλύπτει τον εαυτό του και να προχωρά με τόλμη.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
«Τα social media μάς έχουν κάνει κυνικούς και αδιάφορους»

Άκου την επιστήμη / «Τα social media μάς έχουν κάνει κυνικούς και αδιάφορους»

Η Gen Z ρίχνει κυβερνήσεις με ένα hashtag, την ίδια στιγμή που οι αλγόριθμοι περιορίζουν τον δημόσιο διάλογο σε likes και φίλτρα. Τα social media έδωσαν φωνή σε εκατομμύρια πολίτες, αλλά μήπως τελικά μας έκαναν πιο αδιάφορους και λιγότερο δημοκρατικούς; Η καθηγήτρια του ΕΚΠΑ, Μαρίνα Ρήγου, απαντά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Όταν πέθανε ο πρώτος μου σύζυγος, σκέφτηκα να βάλω τέλος στη ζωή μου»

Lifo Videos / Νένα Μεντή: «Όταν πέθανε ο πρώτος μου σύζυγος, σκέφτηκα να βάλω τέλος στη ζωή μου»

Μία από τις πιο σπουδαίες παρουσίες του ελληνικού θεάτρου γιορτάζει φέτος 60 χρόνια αδιάλειπτης πορείας στη σκηνή και μιλά με αφοπλιστική ειλικρίνεια για την κοινωνία, την τηλεόραση, το θέατρο αλλά και τις προσωπικές της πληγές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Χαώδης πολυνομία και συμπληγάδες συμφερόντων: Ποιος ελέγχει τη δόμηση σήμερα;

Radio Lifo / Ποιος ελέγχει τι χτίζεται και πού στην Ελλάδα;

Χαώδης πολυνομία και συμπληγάδες συμφερόντων: Η Ντίνα Καράτζιου συζητάει με τον Δημήτρη Πετρόπουλο, πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας των Μηχανικών του Δημοσίου ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ για το πώς ελέγχεται το δομημένο περιβάλλον στη χώρα, από την έκδοση των οικοδομικών αδειών έως τον έλεγχο της αυθαίρετης δόμησης και τη διαχείριση των μεγάλων επενδυτικών σχεδίων.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Η σκληρή αλήθεια για τον Κούγια: Το φλεγόμενο μυστήριο 

Μικροπράγματα / Η σκληρή αλήθεια για τον Κούγια: Το φλεγόμενο μυστήριο 

Ένα αποκαλυπτικό ηχητικό ντοκιμαντέρ για τον αμφιλεγόμενο ποινικολόγο. Το πρώτο μέρος της τριλογίας: Ένας μυστηριώδης γάμος, ένας ανεξιχνίαστος φόνος, η δίκη των Σατανιστών, η μάντρα του Alter κ.α.
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ