Πώς θα εξελιχθεί το αθηναϊκό clubbing τα επόμενα είκοσι χρόνια

Η αθηναϊκή club life τα επόμενα είκοσι χρόνια Facebook Twitter
Αν πραγματοποιηθούν όσα υπόσχεται το metaverse, το εικονικό clubbing, με τη βοήθεια των απαραίτητων gadgets που θα μας κάνουν να μην απομακρυνόμαστε καν από τον χώρο του σπιτιού μας, δίνοντας παράλληλα μια όσο το δυνατόν πληρέστερη αίσθηση συγχρωτισμού με άλλους clubbers, ενδεχομένως θα γίνει μαζική συνήθεια.
0

ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ του πρώτου lockdown, τότε που ακόμα δεν ξέραμε τι ακριβώς ήταν το κακό χτικιό που μας είχε βρει, πόσο θα κρατούσε και πώς θα βγαίναμε από αυτή την υπόθεση, θυμάμαι τον εαυτό μου να χαζεύει DJ sets για ώρες στο YouTube και να σκέφτεται αν το clubbing θα επανερχόταν ποτέ, κι αν επανερχόταν, πώς θα ήταν, πώς θα εξελισσόταν, πώς θα άλλαζε η ουσία του, πώς θα νιώθαμε γι’ αυτό. Η εκ των πραγμάτων παύση της νυχτερινής ζωής ήταν η συνέπεια της πανδημίας που εμένα προσωπικά με ενόχλησε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.

Έχοντας, τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον, συνδέσει το clubbing με μια προσωπική, τεράστια ανάγκη για εκτόνωση και προσωρινή φυγή από μια φρενήρη καθημερινότητα και ένα αρκετά αγχωτικό επάγγελμα, το σώμα μου ένιωθε ξαφνικά πως δεν έβρισκε τρόπο να αποσυμπιεστεί. Θυμάμαι να πιάνω τον εαυτό μου, ένα βράδυ καθημερινής του Απριλίου 2020, έχοντας μόλις παρακολουθήσει την ταινία «Soul Kitchen» του Φατίχ Ακίν, να βάζω στ’ ακουστικά ένα EP του Solomun, κομμάτια του οποίου έντυναν την ταινία, να βγαίνω στο μπαλκόνι για να καπνίσω και να χορεύω για περίπου 20 λεπτά, όσο διαρκούσαν τα τρία tracks του EP, νιώθοντας πως έχω διακτινιστεί σε ένα underground venue του Αμβούργου. Μόνος μου. Και μετά ύπνο.

Το μάγκωμα που ένιωσα, ενάμιση περίπου χρόνο μετά, όταν βρέθηκα για πρώτη φορά σε κλειστό χώρο, χωρίς μάσκα, όπου γινόταν ένα μεγάλο πάρτι «επιστροφής», πίστευα ότι θα ήταν πολύ πιο έντονο. Κι όμως, παρά τα όσα είχαν μεσολαβήσει, παρά την αλλαγή σε κάθε έκφραση κοινωνικοποίησης –που ακόμα μας ταλαιπωρεί–, το μάγκωμα εξανεμίστηκε μετά τα πρώτα λεπτά. Σαν ο οργανισμός να φέρει έντονη μνήμη από αυτό που σημαίνει το clubbing για μένα και, παρά τις μικρο-αγοραφοβικές εκρήξεις που ανέκαθεν με ταλαιπωρούσαν, να αρνείται να ξεχάσει. Κάπως σαν το ποδήλατο. 

Δεδομένων των παγκόσμιων κρίσεων που έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια, το κόνσεπτ της συγκέντρωσης, διά ζώσης, στον ίδιο χώρο, την ίδια προγραμματισμένη στιγμή, δεκάδων, εκατοντάδων ή και χιλιάδων ανθρώπων που έχουν μια κοινή ανάγκη και κοινές προτιμήσεις φαντάζει, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, και εν όψει της δυστοπίας που θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια, σαν μια πράξη αντίστασης. 

Είναι γεγονός πως η πανδημία υπήρξε ένα σημείο καμπής για την club life έτσι όπως τη γνωρίζουμε. Αυτή η βίαιη, ευτυχώς προσωρινή παύση κάθε είδους μαζικού συγχρωτισμού, μαζί με τη στοχοποίησή του από τους υγειονομικούς και όλα τα παρελκόμενα (εμβόλια, πιστοποιητικά, Covid tests, μέγιστες χωρητικότητες, όρθιοι και καθήμενοι και κυρίως η γενικευμένη αίσθηση απειλής) επιχείρησαν να λαβώσουν ανεπανόρθωτα το clubbing.

Όμως, τελικά, αν ρίξουμε μια ματιά στην εξέλιξη της αθηναϊκής νύχτας, η πανδημία δεν ήταν το μόνο γεγονός που τη σημάδεψε. Τα τελευταία είκοσι χρόνια, αν έπρεπε να περιγράψουμε με λίγες λέξεις αυτή την εξέλιξη, αυτές θα περιλάμβαναν σίγουρα την παρακμή, σε βαθμό εξαφάνισης, των mainstream mega clubs που μεσουρανούσαν στα ’80s, στα ’90s και στα early ’00s, τη δημιουργία μικρότερων, εξαιρετικά δημοφιλών spaces που αναδεικνύουν μια συνολικότερη καλλιτεχνική έκφραση και τη μεγάλη δημοφιλία των DIY και mobile parties από μικρές, συχνά βραχύβιες και άλλοτε πιο συνειδητοποιημένες ομάδες. 

Η αθηναϊκή club life τα επόμενα είκοσι χρόνια Facebook Twitter
Το clubbing επιβίωσε στα πολύ δύσκολα που ζήσαμε και θα συνεχίσει να επιβιώνει όσο για κάποιους αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας.

Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, λοιπόν, για τα επόμενα πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια, αναφορικά με το clubbing και τον τρόπο που το γνωρίζουμε; Έχω την αίσθηση πως, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η έννοια του clubbing θα αρχίσει να λαμβάνει μια ολοένα και περισσότερο επαναστατική χροιά. Ή, για να το πούμε σωστότερα, θα αρχίσει να ανακτά την επαναστατικότητα με την οποία ήταν συνδεδεμένη σε παλαιότερες εποχές, όταν υπήρχαν διαφορετικών ειδών κοινωνικοί περιορισμοί και αγκυλώσεις.

Δεδομένων των παγκόσμιων κρίσεων που έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια (οικονομική κρίση, κλιματική αλλαγή, πανδημία, πόλεμοι, άνοδος του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της ακροδεξιάς κ.λπ.), το κόνσεπτ της συγκέντρωσης, διά ζώσης, στον ίδιο χώρο, την ίδια προγραμματισμένη στιγμή, δεκάδων, εκατοντάδων ή και χιλιάδων ανθρώπων που έχουν μια κοινή ανάγκη και κοινές προτιμήσεις φαντάζει, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, και εν όψει της δυστοπίας που θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια, σαν μια πράξη αντίστασης. 

Στο σημείο αυτό θα δανειστώ μια σκηνή από τον «Αστακό» του Γιώργου Λάνθιμου που, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 2015, διέθετε έναν καταπληκτικό σουρεαλισμό, τελικά όμως ίσως να αποβεί τρομερά προφητική: οι «συστημικοί», οι «κανονικοί», αυτοί που βρίσκονται στο ξενοδοχείο της ταινίας με στόχο να βρουν ταίρι για να ζευγαρώσουν, διασκεδάζουν όπως παλιά, καθιστοί, σε γεύματα που διακόπτονται από παλιούς χορούς. Οι «αντιστασιακοί» που έχουν αυτομολήσει στο δάσος για να ξεφύγουν από τη μοίρα που τους επιφυλάσσει το καθεστώς χορεύουν μόνοι τους, ακούγοντας ηλεκτρονική μουσική από ακουστικά, ο καθένας στον δικό του ηχητικό κόσμο, χωρίς καμία σωματική επαφή, ακόμα κι αν βρίσκονται στον ίδιο υπαίθριο χώρο. 

THE-LOBSTER.gif

Αν βάλουμε στην εξίσωση τη ραγδαία άνοδο αυτού που αποκαλούμε «queer σκηνή», που επίσης έχει διαφοροποιηθεί πολύ από τα κλασικά, πατροπαράδοτα gay and lesbian bars και clubs των προηγούμενων δεκαετιών και κάνει τόσο όμορφα και πρωτότυπα πράγματα στην Αθήνα, το τοπίο τα επόμενα χρόνια θα έλεγα πως διαγράφεται μάλλον αρκετά ξεκάθαρο.

Η επανακτημένη έννοια του queer που εκ των πραγμάτων περιλαμβάνει την έννοια της αντίστασης, της διαφοροποίησης σε σχέση με τις νόρμες, όταν εφαρμόζεται στο clubbing συνδέεται με τη ρευστότητα και την ποικιλομορφία στα πάντα: στον σεξουαλικό προσανατολισμό, στην ταυτότητα και στην έκφραση φύλου, στα ντυσίματα, στα μαλλιά, στο μακιγιάζ και, βέβαια, στην επιλογή των χώρων και της μουσικής –με σταθερό επίκεντρο, ίσως, την techno– που ντύνει το εκάστοτε σκηνικό που στήνεται. Αυτά πιστεύω πως είναι στοιχεία που θα τα δούμε να εξελίσσονται όλο και περισσότερο, ειδικά αν αναλογιστούμε τι απίστευτα δημιουργικές ιδέες παρουσιάζουν οι πιο νέες ηλικιακά ξένες και εγχώριες ομάδες.

Επίσης, από την έννοια του gay/lesbian friendly έχουμε περάσει –πράγμα απόλυτα υγιές– στην έννοια του zero tolerance απέναντι σε σεξιστικές, ομοφοβικές-τρανσφοβικές, χονδροφοβικές και λοιπές τοξικές συμπεριφορές. Νομίζω, λοιπόν, πως η νέα γενιά θα εξελίξει ακόμα περισσότερο τις θεματικές βραδιές σε αναπάντεχα venues με speakeasy και mouth to mouth λογική, που ενδεχομένως θα απευθύνονται σε πιο στοχευμένες υποκουλτούρες. Παράλληλα, θεωρώ πως η κατάλυση των ορίων ανάμεσα στις τέχνες και η διαθεματικότητα θα επηρεάσουν σίγουρα και την club life που θα αντλεί στοιχεία ολοένα και περισσότερο από τις εικαστικές τέχνες, το σινεμά, το θέατρο, τον χορό, την περφόρμανς, το drag κ.λπ.

Ένα άλλο γεγονός που σημάδεψε ανεξίτηλα το clubbing της τελευταίας εικοσαετίας ήταν, χωρίς αμφιβολία, η εμφάνιση και η εξέλιξη των κινητών τηλεφώνων. Η ιδέα της απαθανάτισης της στιγμής, που εμφανίστηκε δειλά με τις πρώτες κάμερες και γιγαντώθηκε παράλληλα με την εξέλιξη των social media, μετατόπισε σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη και την ουσία του βιώματος: από κει που ζούσαμε τη στιγμή χωρίς περισπασμούς, βρεθήκαμε να χρειάζεται να καταγράψουμε τη στιγμή και να τη μοιραστούμε με ανθρώπους που δεν είναι παρόντες.

Προσπάθειες για απαγόρευση των smartphones και οποιουδήποτε είδους λήψης φωτογραφιών ή βίντεο επιχείρησαν να φέρουν πίσω την ουσία της στιγμής χωρίς ψηφιακούς περισπασμούς αλλά, και πάλι, το «κακό» φαίνεται να έχει γίνει ήδη. Σκεφτείτε, απλά, πόσο δύσκολο είναι να μην κοιτάξετε το κινητό σας για ένα εύλογο χρονικό διάστημα όταν παρτάρετε. 

Αν θα μπορούσαμε να θέσουμε ένα αντίστοιχο σημείο καμπής για την επόμενη εικοσαετία, προερχόμενο από τον χώρο της τεχνολογίας, αυτό πιστεύω πως θα έπρεπε να είναι η εικονική πραγματικότητα και το metaverse. Η έννοια του διαδικτυακού clubbing από απόσταση, που υπήρξε αρκετά διαδεδομένη και μέσα στην πανδημία ως η μοναδική επιλογή σε πολλές περιπτώσεις, αν και προσωπικά μου φαίνεται εντελώς ανούσια, έως γελοία, σίγουρα τα επόμενα είκοσι χρόνια θα αποτελέσει ένα πεδίο μεγάλης ανάπτυξης.

Αν πραγματοποιηθούν όσα υπόσχεται το metaverse, το εικονικό clubbing, με τη βοήθεια των απαραίτητων gadgets που θα μας κάνουν να μην απομακρυνόμαστε καν από τον χώρο του σπιτιού μας, δίνοντας παράλληλα μια όσο το δυνατόν πληρέστερη αίσθηση συγχρωτισμού με άλλους clubbers, ενδεχομένως θα γίνει μαζική συνήθεια. Μπορεί για κάποιους να ακούγεται δελεαστική η δυνατότητα να βρίσκεσαι εικονικά σε έναν τέλεια σχεδιασμένο χώρο, με τον πιο αγαπημένο σου DJ να φτιάχνει το soundtrack και τριγύρω σου ανθρώπους από όλο τον κόσμο, χωρίς να μην απειλείσαι από μικρόβια και άλλα δεινά. Εμένα μου ακούγεται θλιβερό.

Το clubbing επιβίωσε στα πολύ δύσκολα που ζήσαμε και θα συνεχίσει να επιβιώνει όσο για κάποιους αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας. Συνοψίζοντας, πιστεύω πως τα επόμενα χρόνια το clubbing όπως το γνωρίζουμε, με την έννοια του gathering σε ένα κοινό μέρος, με στόχο τη διασκέδαση και τον χορό, θα περιοριστεί, ενδεχομένως θα απευθύνεται σε λιγότερους και πιο «αντιδραστικούς», σε όσους το θέλουν πραγματικά και όχι σε όσους το κάνουν από συνήθεια ή από peer pressure, ίσως να συμβαίνει μόνο σε συγκεκριμένα, «ασφαλή» σημεία του πλανήτη που θα αναδειχθούν στην επόμενη Μέκκα του clubbing, ίσως να καλυφθεί με ένα τεράστιο πέπλο μυστικότητας, ακόμα και να αποτελεί ξεκάθαρη πολιτική πράξη αντίστασης, πάντως σίγουρα θα βρίσκει τρόπους να συνεχίζει να χαρίζει ανεξίτηλες συλλογικές εμπειρίες.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα δράσεων του ACADDEMIA και το πλήρες lineup του ADD επισκεφθείτε το addfestival.gr.

Θέματα
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αν όλα τα κουήρ (ελληνικά) τραγούδια έκαναν coming out

ACADDEMIA / Αν όλα τα κουήρ (ελληνικά) τραγούδια έκαναν coming out

Κουήρ τραγούδια υπάρχουν αμέτρητα, γραμμένα σε διαφορετικές εποχές. Μπορεί να είναι αυτά που έχουν γραφτεί ή/και ερμηνευθεί από κουήρ καλλιτέχνες/-ιδες, ή έχουν τραγουδηθεί από cis/στρέιτ «queer icons», ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο έχουν αγαπηθεί από το κουήρ κοινό.
ΕΛΕΝΑ-ΟΛΓΑ ΧΡΗΣΤΙΔΗ
2008 – 2020: Το αθηναϊκό club life από την κρίση ως την πανδημία

ACADDEMIA / Το αθηναϊκό club life από την κρίση ως την πανδημία (2008-2020)

Αντί σε τεράστια clubs η πόλη παρτάρει σε πολυχώρους και στοές, αντί για star DJs έχει πλέον νομάδες που κατεβάζουν νέες ιδέες και μπλέκουν είδη μουσικής. Οι άνθρωποι που έχτισαν με λιγότερα μια άλλη σκηνή μετά την «κρίση» του clubbing μιλούν γι’ αυτή.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Η επιστροφή της αθηναϊκής νύχτας

Νύχτες / Η επιστροφή της αθηναϊκής νύχτας

Μετά από περιορισμούς δύο χρόνων, χωρίς μεγάλα events, πάρτι και ελεύθερη διασκέδαση, οι διοργανωτές και τα μαγαζιά ετοιμάζονται να επιστρέψουν δυναμικά στην κατάσταση πριν από την έναρξη της πανδημίας, με αισιοδοξία και ελπίδα.
ΑΠΟ ΤΟΥΣ Μ. HULOT, ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ ΤΖΑΝΝΑΤΟΥ
Μια νύχτα στη γειτονιά του Shamone

Νύχτες / Μια νύχτα στη γειτονιά του Shamone

Ακριβώς απέναντι από το κοσμαγάπητο Shamone βρίσκεται πλέον το Next Door, το νεοσύστατο εγχείρημα των Φώτη Σεργουλόπουλου και Βαγγέλη Γερασίμου, όπου ο καθένας βρίσκει αυτό που θέλει, από drag shows μέχρι street bar αλητεία και ό,τι χωράει ανάμεσα στο cozy και το sexy.
Πότε θα χορέψουμε ξανά στην Αθήνα;

Ρεπορτάζ / Πότε θα χορέψουμε ξανά στην Αθήνα;

Ενώ η Ευρώπη επιστρέφει στα κλαμπ και τα μεγάλα μουσικά φεστιβάλ, στην Αθήνα τα ματαιώνουν επειδή κάποιοι σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους, την ώρα που η πόλη γεμίζει με παράνομα πάρτι κάθε Σαββατοκύριακο. Πότε θα πάψουμε επιτέλους να είμαστε «υποχρεωτικά καθήμενοι» στη νυχτερινή διασκέδαση;
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
ACADEMIA - fanzine

TV & Media / ACADDEMIA: Ξεφυλλίστε το νέο fanzine έτσι όπως τυπώθηκε

Ο Στάθης Καλατζής, co-curator της νέας πλατφόρμας συστράτευσης της δημιουργικής κοινότητας της Αθήνας, εγκαινιάζει το νέο τους εγχείρημα με ένα editorial στο fanzine που κυκλοφόρησε μαζί με την έντυπη LiFO.
ΣΤΑΘΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ, ACADDEMIA CO-CURATOR

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το νέο νομοσχέδιο και η 13ωρη εργασία: Θα εργαζόμαστε μέχρι εξαντλήσεως;

Radio Lifo / Το νέο νομοσχέδιο και η 13ωρη εργασία: Θα εργαζόμαστε μέχρι εξαντλήσεως;

Τι ακριβώς αλλάζει στην καθημερινότητα των εργαζομένων με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που παρουσίασε πρόσφατα το υπουργείο Εργασίας; Η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Ασφάλεια και Υγεία στην Εργασία, Ανδρέα Στοϊμενίδη, τις βασικές ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, το οποίο προβάλλεται από την πολιτική ηγεσία ως μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού, ενίσχυσης των εργαζομένων και απλοποίησης των διαδικασιών.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Τι οδηγεί τους ανθρώπους στον ρατσισμό»

Άκου την επιστήμη / «Ο ρατσισμός γεννιέται από την ανάγκη να νιώθουμε ανώτεροι» 

Πώς διαμορφώνεται η λογική «εμείς και οι άλλοι»; Πού οφείλεται η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει; Γιατί ακόμη κυριαρχούν οι εθνοτικές διακρίσεις; Και πόσο ελεύθερο είναι τελικά το άτομο όταν ψηφίζει; Η καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, Βίκυ Φούκα, μιλά στον Γιάννη Πανταζόπουλο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η μεταπολεμική τάξη καταρρέει και το διεθνές σύστημα θυμίζει ζούγκλα»

LiFO politics / «Η μεταπολεμική τάξη καταρρέει και το διεθνές σύστημα θυμίζει ζούγκλα»

«Ο κύριος ωφελημένος από τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι η Κίνα και ο κύριος χαμένος είναι η Ευρώπη». Ο καθηγητής Στρατηγικής, Αθανάσιος Πλατιάς, συζητά με τη Βασιλική Σιούτη για «τη συμμαχία του Δράκου και της Αρκούδας», για το χάσμα με την Τουρκία, για την ελληνική στάση και το κεντρικό πρόβλημα της χώρας.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Η σκληρή αλήθεια για την εφηβική μπάντα Protest March

Μικροπράγματα / Η σκληρή αλήθεια για την εφηβική μπάντα Protest March

Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη για την απίστευτα feel-good ιστορία τριών εφήβων στη δεκαετία του '80, που σήμερα, 40 χρόνια μετά, ανακάλυψαν ότι τα παιδικά όνειρά μπορεί να πραγματοποιηθούν με τον πιο ανέλπιστο τρόπο
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
Γιώργος Λιάνης: «Έβγαλα χρήματα που δεν φαντάζεστε, όμως είμαι φτωχός»

Lifo Videos / Γιώργος Λιάνης: «Έβγαλα χρήματα που δεν φαντάζεστε, όμως είμαι φτωχός»

Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολιτικός μετρά εξήντα χρόνια πορείας και αποκαλύπτει, για πρώτη φορά, άγνωστες πτυχές της ζωής του, από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον Στέλιο Καζαντζίδη και από τα παρασκήνια της εξουσίας μέχρι τις πιο προσωπικές του ήττες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μπορούν άτομα με αναπηρία να εκπαιδεύσουν την τεχνητή νοημοσύνη;

Ζούμε, ρε! / Μπορούν άτομα με αναπηρία να εκπαιδεύσουν την τεχνητή νοημοσύνη;

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος φιλοξενούν τον Βασίλη Γιαννακόπουλο, Chief Marketing Officer του μη κερδοσκοπικού οργανισμού SciFY, σε μια συζήτηση για ένα φιλόδοξο ερευνητικό πρόγραμμα που  ανοίγει νέους ορίζοντες.
THE LIFO TEAM
«Νιώθω δικαιωμένος που έφυγα από το σπίτι μου»

Lifo Videos / «Νιώθω δικαιωμένος που έφυγα στα 15 από το σπίτι μου»

Όταν μιλά για τη μουσική του, τον ενοχλεί που πολλοί στέκονται μόνο στην αναπηρία του ή στην ταυτότητά του ως Ρομά. Ο Βαλάντης Σταμούλης, όμως, θέλει με την ιστορία του να δώσει ελπίδα σε όσους αισθάνονται πως όλα είναι εναντίον τους.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
«Η Αθήνα έχει κολλήσει σε μια κλιματική παγίδα»

Radio Lifo / «Η Αθήνα έχει κολλήσει σε μια κλιματική παγίδα»

Καύσωνες, θερμική καταπόνηση και διαρκής απειλή πυρκαγιών: η πρωτεύουσα δοκιμάζεται ξανά και ο διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, Κώστας Λαγουβάρδος, εξηγεί γιατί αυτή η κατάσταση δεν είναι πια προσωρινή.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Στέφανος Ροζάνης: «Τα Εξάρχεια εκβαρβαρίστηκαν»

Lifo Videos / Στέφανος Ροζάνης: «Τα Εξάρχεια εκβαρβαρίστηκαν»

Ο καθηγητής Φιλοσοφίας, γνωστός και ως «αναρχικός φιλόσοφος», μιλά χωρίς ωραιοποιήσεις για την πολιτική που έχει καταντήσει λογιστική διαχείριση και για την ακροδεξιά που ολοένα περισσότερο θυμίζει θρησκευτική δεισιδαιμονία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πώς η Αθήνα έφτασε να έχει παγκόσμια πρωτιά στα άδεια και εγκαταλελειμμένα σπίτια

Radio Lifo / Πώς η Αθήνα έφτασε να έχει παγκόσμια πρωτιά στα άδεια και εγκαταλελειμμένα σπίτια

Την ώρα που ένας στους πέντε πολίτες της χώρας ζει υπό τον μόνιμο φόβο της απώλειας της στέγης του, η Αθήνα κατέχει ένα τρομακτικό ρεκόρ. Η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον οικονομολόγο και συγγραφέα Δημήτρη Ιωάννου.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Παύλος Τσίμας: «H σύγκρουση στη Μέση Ανατολή ευνοεί τον ρόλο της Τουρκίας»

Lifo Videos / Παύλος Τσίμας: «H σύγκρουση στη Μέση Ανατολή ευνοεί τον ρόλο της Τουρκίας»

Ποια είναι τα βασικά συμπεράσματα της νέας σύγκρουσης Ισραήλ–Ιράν; Πόσο επηρεάζεται η Ελλάδα από τις εξελίξεις; Και γιατί βγαίνει κερδισμένος ο Ερντογάν; Ο Παύλος Τσίμας συζητά με τον Γιάννη Πανταζόπουλο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Καβάφης μέσα από το βλέμμα των καλλιτεχνών

Ο Καβάφης ανάμεσά μας / Ο Καβάφης μέσα από το βλέμμα των καλλιτεχνών

Τι μπορεί να σημαίνει σήμερα ο Καβάφης για έναν σκηνοθέτη και μια εικαστικό; Πώς «διαβάζεται» η μορφή του μέσα από το βλέμμα δύο σύγχρονων δημιουργών με διαφορετικές διαδρομές; Ο σκηνοθέτης Αριστοτέλης Μαραγκός, με διεθνή εμπειρία, και η εικαστικός Farida El Gazzar, με κοσμοπολίτικη πορεία, αντλούν έμπνευση από τον ποιητή, τη σχέση τους με την Αλεξάνδρεια και τα ευρήματα του Αρχείου Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ