Πώς θα εξελιχθεί το αθηναϊκό clubbing τα επόμενα είκοσι χρόνια

Η αθηναϊκή club life τα επόμενα είκοσι χρόνια Facebook Twitter
Αν πραγματοποιηθούν όσα υπόσχεται το metaverse, το εικονικό clubbing, με τη βοήθεια των απαραίτητων gadgets που θα μας κάνουν να μην απομακρυνόμαστε καν από τον χώρο του σπιτιού μας, δίνοντας παράλληλα μια όσο το δυνατόν πληρέστερη αίσθηση συγχρωτισμού με άλλους clubbers, ενδεχομένως θα γίνει μαζική συνήθεια.
0

ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ του πρώτου lockdown, τότε που ακόμα δεν ξέραμε τι ακριβώς ήταν το κακό χτικιό που μας είχε βρει, πόσο θα κρατούσε και πώς θα βγαίναμε από αυτή την υπόθεση, θυμάμαι τον εαυτό μου να χαζεύει DJ sets για ώρες στο YouTube και να σκέφτεται αν το clubbing θα επανερχόταν ποτέ, κι αν επανερχόταν, πώς θα ήταν, πώς θα εξελισσόταν, πώς θα άλλαζε η ουσία του, πώς θα νιώθαμε γι’ αυτό. Η εκ των πραγμάτων παύση της νυχτερινής ζωής ήταν η συνέπεια της πανδημίας που εμένα προσωπικά με ενόχλησε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.

Έχοντας, τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον, συνδέσει το clubbing με μια προσωπική, τεράστια ανάγκη για εκτόνωση και προσωρινή φυγή από μια φρενήρη καθημερινότητα και ένα αρκετά αγχωτικό επάγγελμα, το σώμα μου ένιωθε ξαφνικά πως δεν έβρισκε τρόπο να αποσυμπιεστεί. Θυμάμαι να πιάνω τον εαυτό μου, ένα βράδυ καθημερινής του Απριλίου 2020, έχοντας μόλις παρακολουθήσει την ταινία «Soul Kitchen» του Φατίχ Ακίν, να βάζω στ’ ακουστικά ένα EP του Solomun, κομμάτια του οποίου έντυναν την ταινία, να βγαίνω στο μπαλκόνι για να καπνίσω και να χορεύω για περίπου 20 λεπτά, όσο διαρκούσαν τα τρία tracks του EP, νιώθοντας πως έχω διακτινιστεί σε ένα underground venue του Αμβούργου. Μόνος μου. Και μετά ύπνο.

Το μάγκωμα που ένιωσα, ενάμιση περίπου χρόνο μετά, όταν βρέθηκα για πρώτη φορά σε κλειστό χώρο, χωρίς μάσκα, όπου γινόταν ένα μεγάλο πάρτι «επιστροφής», πίστευα ότι θα ήταν πολύ πιο έντονο. Κι όμως, παρά τα όσα είχαν μεσολαβήσει, παρά την αλλαγή σε κάθε έκφραση κοινωνικοποίησης –που ακόμα μας ταλαιπωρεί–, το μάγκωμα εξανεμίστηκε μετά τα πρώτα λεπτά. Σαν ο οργανισμός να φέρει έντονη μνήμη από αυτό που σημαίνει το clubbing για μένα και, παρά τις μικρο-αγοραφοβικές εκρήξεις που ανέκαθεν με ταλαιπωρούσαν, να αρνείται να ξεχάσει. Κάπως σαν το ποδήλατο. 

Δεδομένων των παγκόσμιων κρίσεων που έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια, το κόνσεπτ της συγκέντρωσης, διά ζώσης, στον ίδιο χώρο, την ίδια προγραμματισμένη στιγμή, δεκάδων, εκατοντάδων ή και χιλιάδων ανθρώπων που έχουν μια κοινή ανάγκη και κοινές προτιμήσεις φαντάζει, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, και εν όψει της δυστοπίας που θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια, σαν μια πράξη αντίστασης. 

Είναι γεγονός πως η πανδημία υπήρξε ένα σημείο καμπής για την club life έτσι όπως τη γνωρίζουμε. Αυτή η βίαιη, ευτυχώς προσωρινή παύση κάθε είδους μαζικού συγχρωτισμού, μαζί με τη στοχοποίησή του από τους υγειονομικούς και όλα τα παρελκόμενα (εμβόλια, πιστοποιητικά, Covid tests, μέγιστες χωρητικότητες, όρθιοι και καθήμενοι και κυρίως η γενικευμένη αίσθηση απειλής) επιχείρησαν να λαβώσουν ανεπανόρθωτα το clubbing.

Όμως, τελικά, αν ρίξουμε μια ματιά στην εξέλιξη της αθηναϊκής νύχτας, η πανδημία δεν ήταν το μόνο γεγονός που τη σημάδεψε. Τα τελευταία είκοσι χρόνια, αν έπρεπε να περιγράψουμε με λίγες λέξεις αυτή την εξέλιξη, αυτές θα περιλάμβαναν σίγουρα την παρακμή, σε βαθμό εξαφάνισης, των mainstream mega clubs που μεσουρανούσαν στα ’80s, στα ’90s και στα early ’00s, τη δημιουργία μικρότερων, εξαιρετικά δημοφιλών spaces που αναδεικνύουν μια συνολικότερη καλλιτεχνική έκφραση και τη μεγάλη δημοφιλία των DIY και mobile parties από μικρές, συχνά βραχύβιες και άλλοτε πιο συνειδητοποιημένες ομάδες. 

Η αθηναϊκή club life τα επόμενα είκοσι χρόνια Facebook Twitter
Το clubbing επιβίωσε στα πολύ δύσκολα που ζήσαμε και θα συνεχίσει να επιβιώνει όσο για κάποιους αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας.

Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, λοιπόν, για τα επόμενα πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια, αναφορικά με το clubbing και τον τρόπο που το γνωρίζουμε; Έχω την αίσθηση πως, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η έννοια του clubbing θα αρχίσει να λαμβάνει μια ολοένα και περισσότερο επαναστατική χροιά. Ή, για να το πούμε σωστότερα, θα αρχίσει να ανακτά την επαναστατικότητα με την οποία ήταν συνδεδεμένη σε παλαιότερες εποχές, όταν υπήρχαν διαφορετικών ειδών κοινωνικοί περιορισμοί και αγκυλώσεις.

Δεδομένων των παγκόσμιων κρίσεων που έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια (οικονομική κρίση, κλιματική αλλαγή, πανδημία, πόλεμοι, άνοδος του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της ακροδεξιάς κ.λπ.), το κόνσεπτ της συγκέντρωσης, διά ζώσης, στον ίδιο χώρο, την ίδια προγραμματισμένη στιγμή, δεκάδων, εκατοντάδων ή και χιλιάδων ανθρώπων που έχουν μια κοινή ανάγκη και κοινές προτιμήσεις φαντάζει, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, και εν όψει της δυστοπίας που θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια, σαν μια πράξη αντίστασης. 

Στο σημείο αυτό θα δανειστώ μια σκηνή από τον «Αστακό» του Γιώργου Λάνθιμου που, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 2015, διέθετε έναν καταπληκτικό σουρεαλισμό, τελικά όμως ίσως να αποβεί τρομερά προφητική: οι «συστημικοί», οι «κανονικοί», αυτοί που βρίσκονται στο ξενοδοχείο της ταινίας με στόχο να βρουν ταίρι για να ζευγαρώσουν, διασκεδάζουν όπως παλιά, καθιστοί, σε γεύματα που διακόπτονται από παλιούς χορούς. Οι «αντιστασιακοί» που έχουν αυτομολήσει στο δάσος για να ξεφύγουν από τη μοίρα που τους επιφυλάσσει το καθεστώς χορεύουν μόνοι τους, ακούγοντας ηλεκτρονική μουσική από ακουστικά, ο καθένας στον δικό του ηχητικό κόσμο, χωρίς καμία σωματική επαφή, ακόμα κι αν βρίσκονται στον ίδιο υπαίθριο χώρο. 

THE-LOBSTER.gif

Αν βάλουμε στην εξίσωση τη ραγδαία άνοδο αυτού που αποκαλούμε «queer σκηνή», που επίσης έχει διαφοροποιηθεί πολύ από τα κλασικά, πατροπαράδοτα gay and lesbian bars και clubs των προηγούμενων δεκαετιών και κάνει τόσο όμορφα και πρωτότυπα πράγματα στην Αθήνα, το τοπίο τα επόμενα χρόνια θα έλεγα πως διαγράφεται μάλλον αρκετά ξεκάθαρο.

Η επανακτημένη έννοια του queer που εκ των πραγμάτων περιλαμβάνει την έννοια της αντίστασης, της διαφοροποίησης σε σχέση με τις νόρμες, όταν εφαρμόζεται στο clubbing συνδέεται με τη ρευστότητα και την ποικιλομορφία στα πάντα: στον σεξουαλικό προσανατολισμό, στην ταυτότητα και στην έκφραση φύλου, στα ντυσίματα, στα μαλλιά, στο μακιγιάζ και, βέβαια, στην επιλογή των χώρων και της μουσικής –με σταθερό επίκεντρο, ίσως, την techno– που ντύνει το εκάστοτε σκηνικό που στήνεται. Αυτά πιστεύω πως είναι στοιχεία που θα τα δούμε να εξελίσσονται όλο και περισσότερο, ειδικά αν αναλογιστούμε τι απίστευτα δημιουργικές ιδέες παρουσιάζουν οι πιο νέες ηλικιακά ξένες και εγχώριες ομάδες.

Επίσης, από την έννοια του gay/lesbian friendly έχουμε περάσει –πράγμα απόλυτα υγιές– στην έννοια του zero tolerance απέναντι σε σεξιστικές, ομοφοβικές-τρανσφοβικές, χονδροφοβικές και λοιπές τοξικές συμπεριφορές. Νομίζω, λοιπόν, πως η νέα γενιά θα εξελίξει ακόμα περισσότερο τις θεματικές βραδιές σε αναπάντεχα venues με speakeasy και mouth to mouth λογική, που ενδεχομένως θα απευθύνονται σε πιο στοχευμένες υποκουλτούρες. Παράλληλα, θεωρώ πως η κατάλυση των ορίων ανάμεσα στις τέχνες και η διαθεματικότητα θα επηρεάσουν σίγουρα και την club life που θα αντλεί στοιχεία ολοένα και περισσότερο από τις εικαστικές τέχνες, το σινεμά, το θέατρο, τον χορό, την περφόρμανς, το drag κ.λπ.

Ένα άλλο γεγονός που σημάδεψε ανεξίτηλα το clubbing της τελευταίας εικοσαετίας ήταν, χωρίς αμφιβολία, η εμφάνιση και η εξέλιξη των κινητών τηλεφώνων. Η ιδέα της απαθανάτισης της στιγμής, που εμφανίστηκε δειλά με τις πρώτες κάμερες και γιγαντώθηκε παράλληλα με την εξέλιξη των social media, μετατόπισε σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη και την ουσία του βιώματος: από κει που ζούσαμε τη στιγμή χωρίς περισπασμούς, βρεθήκαμε να χρειάζεται να καταγράψουμε τη στιγμή και να τη μοιραστούμε με ανθρώπους που δεν είναι παρόντες.

Προσπάθειες για απαγόρευση των smartphones και οποιουδήποτε είδους λήψης φωτογραφιών ή βίντεο επιχείρησαν να φέρουν πίσω την ουσία της στιγμής χωρίς ψηφιακούς περισπασμούς αλλά, και πάλι, το «κακό» φαίνεται να έχει γίνει ήδη. Σκεφτείτε, απλά, πόσο δύσκολο είναι να μην κοιτάξετε το κινητό σας για ένα εύλογο χρονικό διάστημα όταν παρτάρετε. 

Αν θα μπορούσαμε να θέσουμε ένα αντίστοιχο σημείο καμπής για την επόμενη εικοσαετία, προερχόμενο από τον χώρο της τεχνολογίας, αυτό πιστεύω πως θα έπρεπε να είναι η εικονική πραγματικότητα και το metaverse. Η έννοια του διαδικτυακού clubbing από απόσταση, που υπήρξε αρκετά διαδεδομένη και μέσα στην πανδημία ως η μοναδική επιλογή σε πολλές περιπτώσεις, αν και προσωπικά μου φαίνεται εντελώς ανούσια, έως γελοία, σίγουρα τα επόμενα είκοσι χρόνια θα αποτελέσει ένα πεδίο μεγάλης ανάπτυξης.

Αν πραγματοποιηθούν όσα υπόσχεται το metaverse, το εικονικό clubbing, με τη βοήθεια των απαραίτητων gadgets που θα μας κάνουν να μην απομακρυνόμαστε καν από τον χώρο του σπιτιού μας, δίνοντας παράλληλα μια όσο το δυνατόν πληρέστερη αίσθηση συγχρωτισμού με άλλους clubbers, ενδεχομένως θα γίνει μαζική συνήθεια. Μπορεί για κάποιους να ακούγεται δελεαστική η δυνατότητα να βρίσκεσαι εικονικά σε έναν τέλεια σχεδιασμένο χώρο, με τον πιο αγαπημένο σου DJ να φτιάχνει το soundtrack και τριγύρω σου ανθρώπους από όλο τον κόσμο, χωρίς να μην απειλείσαι από μικρόβια και άλλα δεινά. Εμένα μου ακούγεται θλιβερό.

Το clubbing επιβίωσε στα πολύ δύσκολα που ζήσαμε και θα συνεχίσει να επιβιώνει όσο για κάποιους αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας. Συνοψίζοντας, πιστεύω πως τα επόμενα χρόνια το clubbing όπως το γνωρίζουμε, με την έννοια του gathering σε ένα κοινό μέρος, με στόχο τη διασκέδαση και τον χορό, θα περιοριστεί, ενδεχομένως θα απευθύνεται σε λιγότερους και πιο «αντιδραστικούς», σε όσους το θέλουν πραγματικά και όχι σε όσους το κάνουν από συνήθεια ή από peer pressure, ίσως να συμβαίνει μόνο σε συγκεκριμένα, «ασφαλή» σημεία του πλανήτη που θα αναδειχθούν στην επόμενη Μέκκα του clubbing, ίσως να καλυφθεί με ένα τεράστιο πέπλο μυστικότητας, ακόμα και να αποτελεί ξεκάθαρη πολιτική πράξη αντίστασης, πάντως σίγουρα θα βρίσκει τρόπους να συνεχίζει να χαρίζει ανεξίτηλες συλλογικές εμπειρίες.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα δράσεων του ACADDEMIA και το πλήρες lineup του ADD επισκεφθείτε το addfestival.gr.

Θέματα
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αν όλα τα κουήρ (ελληνικά) τραγούδια έκαναν coming out

ACADDEMIA / Αν όλα τα κουήρ (ελληνικά) τραγούδια έκαναν coming out

Κουήρ τραγούδια υπάρχουν αμέτρητα, γραμμένα σε διαφορετικές εποχές. Μπορεί να είναι αυτά που έχουν γραφτεί ή/και ερμηνευθεί από κουήρ καλλιτέχνες/-ιδες, ή έχουν τραγουδηθεί από cis/στρέιτ «queer icons», ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο έχουν αγαπηθεί από το κουήρ κοινό.
ΕΛΕΝΑ-ΟΛΓΑ ΧΡΗΣΤΙΔΗ
2008 – 2020: Το αθηναϊκό club life από την κρίση ως την πανδημία

ACADDEMIA / Το αθηναϊκό club life από την κρίση ως την πανδημία (2008-2020)

Αντί σε τεράστια clubs η πόλη παρτάρει σε πολυχώρους και στοές, αντί για star DJs έχει πλέον νομάδες που κατεβάζουν νέες ιδέες και μπλέκουν είδη μουσικής. Οι άνθρωποι που έχτισαν με λιγότερα μια άλλη σκηνή μετά την «κρίση» του clubbing μιλούν γι’ αυτή.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Η επιστροφή της αθηναϊκής νύχτας

Νύχτες / Η επιστροφή της αθηναϊκής νύχτας

Μετά από περιορισμούς δύο χρόνων, χωρίς μεγάλα events, πάρτι και ελεύθερη διασκέδαση, οι διοργανωτές και τα μαγαζιά ετοιμάζονται να επιστρέψουν δυναμικά στην κατάσταση πριν από την έναρξη της πανδημίας, με αισιοδοξία και ελπίδα.
ΑΠΟ ΤΟΥΣ Μ. HULOT, ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ ΤΖΑΝΝΑΤΟΥ
Μια νύχτα στη γειτονιά του Shamone

Νύχτες / Μια νύχτα στη γειτονιά του Shamone

Ακριβώς απέναντι από το κοσμαγάπητο Shamone βρίσκεται πλέον το Next Door, το νεοσύστατο εγχείρημα των Φώτη Σεργουλόπουλου και Βαγγέλη Γερασίμου, όπου ο καθένας βρίσκει αυτό που θέλει, από drag shows μέχρι street bar αλητεία και ό,τι χωράει ανάμεσα στο cozy και το sexy.
Πότε θα χορέψουμε ξανά στην Αθήνα;

Ρεπορτάζ / Πότε θα χορέψουμε ξανά στην Αθήνα;

Ενώ η Ευρώπη επιστρέφει στα κλαμπ και τα μεγάλα μουσικά φεστιβάλ, στην Αθήνα τα ματαιώνουν επειδή κάποιοι σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους, την ώρα που η πόλη γεμίζει με παράνομα πάρτι κάθε Σαββατοκύριακο. Πότε θα πάψουμε επιτέλους να είμαστε «υποχρεωτικά καθήμενοι» στη νυχτερινή διασκέδαση;
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
ACADEMIA - fanzine

TV & Media / ACADDEMIA: Ξεφυλλίστε το νέο fanzine έτσι όπως τυπώθηκε

Ο Στάθης Καλατζής, co-curator της νέας πλατφόρμας συστράτευσης της δημιουργικής κοινότητας της Αθήνας, εγκαινιάζει το νέο τους εγχείρημα με ένα editorial στο fanzine που κυκλοφόρησε μαζί με την έντυπη LiFO.
ΣΤΑΘΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ, ACADDEMIA CO-CURATOR

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πόσο φιλική είναι η γειτονιά της Κυψέλης για τα άτομα με αναπηρία;

Ζούμε, ρε! / Πόσο φιλική είναι η γειτονιά της Κυψέλης για τα άτομα με αναπηρία;

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν με τη σκηνοθέτιδα και σεναριογράφο Νάνσυ Σπετσιώτη, κάτοικο της περιοχής, η οποία καταγράφει την προσβασιμότητα της Φωκίωνος Νέγρη και άλλων γειτονικών δρόμων για τα άτομα με αναπηρία.
THE LIFO TEAM
Σκληρές Αλήθειες

Άρης Δημοκίδης / 10 Σκληρές Αλήθειες που σοκάρουν μέχρι σήμερα

Αδυσώπητοι εγκληματίες και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, δολοφόνοι που παρίσταναν τους αθώους, παράξενες εξαφανίσεις και σοκαριστικές αποκαλύψεις σε 10 ηχητικά ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη που φωτίζουν ξανά πολύκροτες υποθέσεις.
THE LIFO TEAM
O παιδοκτόνος της Αιτωλοακαρνανίας: Η άγνωστη ιστορία του προτελευταίου θανατοποινίτη

Αληθινά εγκλήματα / O παιδοκτόνος της Αιτωλοακαρνανίας: Η άγνωστη ιστορία του προτελευταίου θανατοποινίτη

Ο Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την ξεχασμένη ιστορία του προτελευταίου θανατοποινίτη στην Ελλάδα, που στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα δύο μήνες πριν από τον Βασίλη Λυμπέρη, το 1972.
Υπάρχουν μυστικά για να πετύχεις στις Πανελλήνιες;

Ζωή στα καλύτερά της / Υπάρχουν μυστικά για να πετύχεις στις Πανελλήνιες;

Mια συζήτηση με την παιδοψυχολόγο Αλεξάνδρα Καππάτου για το πώς μπορούν οι έφηβοι να διαχειριστούν καλύτερα το άγχος τους και να αναπτύξουν στρατηγικές μελέτης την περίοδο των Πανελληνίων, στο πλαίσιο της σειράς podcast «Ζωή στα καλύτερά της», με την υποστήριξη των συμπληρωμάτων διατροφής EVIOL.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
«Το να λες “σε φτάνω στα όριά σου για το καλό σου” είναι κακοποιητικό»

Lifo Videos / «Το να λες “σε φτάνω στα όριά σου για το καλό σου” είναι κακοποιητικό»

Η ηθοποιός Ελεάνα Στραβοδήμου μιλά για την πορεία της από τη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου μέχρι την τηλεόραση, για τα όρια που χρειάστηκε να θέσει, τις κακοποιητικές συμπεριφορές που αντιμετώπισε και την ανάγκη για αυτοπροστασία που καλλιέργησε.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Ο Αναγνώστης Καβάφης (Μέρος Β’)

Ο Καβάφης ανάμεσά μας / Ο αναγνώστης Καβάφης (Μέρος Β’)

Πώς το αρχείο υποδεικνύει τα αναγνώσματα του ποιητή. Η προσωπική του βιβλιοθήκη, τα ενδιαφέροντά του, η ανάγνωση στην ποίηση του Καβάφη και η θέση του στην «Ιστορία της Ανάγνωσης». Μια συζήτηση με τον Γιάννη Παπαθεοδώρου, Αναπληρωτή Καθηγητή Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών, στο πλαίσιο της σειράς podcasts «Ο Καβάφης ανάμεσά μας» που πραγματοποιείται σε συνεργασία με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και το Αρχείο Καβάφη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ο δαίμονας του τραυλισμού δεν φεύγει ποτέ – αλλά στη σκηνή σωπαίνει»

Lifo Videos / «Ο δαίμονας του τραυλισμού δεν φεύγει ποτέ – αλλά στη σκηνή σωπαίνει»

Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας Στέφανος Κακαβούλης μιλά για το τραύλισμα που τον σημάδεψε από παιδί, το bullying και την απομόνωση που βίωσε, και για το πώς η υποκριτική τον απελευθέρωσε, βοηθώντας τον να το ξεπεράσει.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Υπόθεση Γερωνυμάκη: Ο δικηγόρος από την Κρήτη που κατηγορήθηκε για τη δολοφονία της γυναίκας του και της πεθεράς του

Αληθινά εγκλήματα / Υπόθεση Γερωνυμάκη: Ποιος σκότωσε τη γυναίκα και την πεθερά του δικηγόρου από την Κρήτη;

O Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται το θρίλερ της διπλής δολοφονίας της συζύγου και της πεθεράς γνωστού δικηγόρου, που συγκλόνισε και δίχασε την τοπική κοινωνία του Ηρακλείου το φθινόπωρο του 1996.
Η σκληρή αλήθεια για τον Στράτο Διονυσίου

Μικροπράγματα / Η σκληρή αλήθεια για τον Στράτο Διονυσίου

Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη για την συναρπαστική, κινηματογραφική ζωή του αμφιλεγόμενου τραγουδιστή και την προσπάθειά του, μέσα από συνεχείς περιπέτειες, να παραμείνει στην κορυφή
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
Μπορεί η Αθήνα να λύσει το κυκλοφοριακό;

Αθήνα / Μπορεί η Αθήνα να λύσει το κυκλοφοριακό;

Ποιοι είναι οι μύθοι και οι αλήθειες γύρω από το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Αθήνας και πόσο σωτήριο μπορεί να είναι το όριο των 30 χιλιομέτρων; Η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον συγκοινωνιολόγο, καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Γιώργο Γιαννή για ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι Αθηναίοι.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Παίζουν video games τα τυφλά άτομα;

Ζούμε, ρε! / Παίζουν video games τα τυφλά άτομα;

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συνομιλούν με τον τυφλό gamer Μιχάλη Αλεξίου, ο οποίος μοιράζεται την εμπειρία του και ρίχνει φως στις προκλήσεις και τις προοπτικές που υπάρχουν για μια κοινότητα παικτών που μέχρι πρόσφατα έμενε στο περιθώριο.
THE LIFO TEAM
«Αν έχω αληθινούς φίλους; Ρώτα με ένα λεπτό πριν πεθάνω»

Lifo Videos / «Αν έχω αληθινούς φίλους; Ρώτα με ένα λεπτό πριν πεθάνω»

Ο Monozim, κατά κόσμον Ορέστης Μπαρσάκης, μιλά για τους δύο άξονες της δημιουργίας του –τη μουσική και το animation– και τη μοναχική πορεία που ακολουθεί, για τη δυσπιστία του απέναντι στις δισκογραφικές, καθώς και για τη δυσκολία βαθιάς σύνδεσης με τους ανθρώπους γύρω του.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Ο «δράκος της Θράκης»: Mια υπόθεση που έμεινε στο σκοτάδι

Αληθινά εγκλήματα / Ο «δράκος της Θράκης»: Mια υπόθεση που έμεινε για πάντα στο σκοτάδι

Ο Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την ιστορία του ανθρώπου που για τουλάχιστον δύο χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και αρχές του ’90, σκόρπιζε τον τρόμο και τον θάνατο στη βόρεια Ελλάδα, κατά μήκος του οδικού άξονα Καβάλα–Έβρος. Του ψυχρού δολοφόνου που, παρά το ανθρωποκυνηγητό από όλες τις αστυνομικές υπηρεσίες, παρέμεινε ασύλληπτος.
«Αν δεν υπήρχε η Σελίν Ντιόν, κανείς δεν θα είχε καταλάβει την πάθησή μου»

Lifo Videos / «Αν δεν υπήρχε η Σελίν Ντιόν, κανείς δεν θα είχε καταλάβει την πάθησή μου»

Υιοθετήθηκε στα 5 της χρόνια, διαγνώστηκε με το σπάνιο σύνδρομο stiff person και κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, χρυσή παραολυμπιονίκης στο Παρίσι, μιλά για την έλλειψη αναγνώρισης και την απογοητευτική υποδοχή μετά το μετάλλιο: «Κανείς δεν ήταν εκεί να με χειροκροτήσει».
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ