Rebound: Νύχτες σε ένα από τα ιστορικότερα κλαμπ της Αθήνας

REBOUND | ΑN ORAL HISTORY Facebook Twitter
Ο υπόγειος χώρος της λειτουργούσε σαν φάρος για μια ανήσυχη νεολαία που έψαχνε το διαφορετικό. Φωτο: Πηνελόπη Γερασίμου
0

H Rebound ήταν ένα από τα ιστορικότερα κλαμπ της Αθήνας. Βρισκόταν στο ίδιο σημείο, στην πλατεία Αμερικής στην οδό Μηθύμνης 43, για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια.

Άνοιξε το 1968 από τον Ηλία Γεωργουλέα, ο οποίος υπήρξε στενός φίλος και συμμαθητής του Παύλου Σιδηρόπουλου. Τότε λειτουργούσε με το όνομα Blueberry Hill. Εκεί έπαιζαν συγκροτήματα όπως οι Stormies και οι Storm (οι Aphrodite’s Child, πριν φύγουν από την Ελλάδα). Το 1969 άλλαξε σε Problem και έγινε ροκ κλαμπ. Το 1986 έγινε Rebound, επειδή ο χώρος της θύμιζε γήπεδο μπάσκετ και πλέον έπαιζε αποκλειστικά gothic, πανκ και new wave μουσική. 

Ο υπόγειος χώρος της λειτουργούσε σαν φάρος για μια ανήσυχη νεολαία που έψαχνε το διαφορετικό. Τα τελευταία χρόνια δεν είχε τόσο σημασία η μουσική που έπαιζε. Κάπως είχε χάσει τη μαγεία παλαιότερων εποχών και δεν ήταν πια τόσο σκοτεινή, ούτε ο κόσμος που μάζευε ο ίδιος. Παρέμενε όμως ένα μαγαζί-ορόσημο της αθηναϊκής νύχτας. Για το μόνο που δεν φημιζόταν ποτέ ήταν τα ποτά της, εκτός κι αν ήσουν τολμηρός.

Κάθε φορά, κάθε που κατέβαινα εκείνα τα σκαλοπάτια, είτε ως DJ είτε ως πελάτης, τα συναισθήματα ήταν προσδοκία, λαχτάρα και αγωνία για το τι με περίμενε το συγκεκριμένο βράδυ, ποιες χαρές και απολαύσεις, αγωνίες και απογοητεύσεις σε σχέση με αυτά κι αυτούς που περίμενα και λαχταρούσα να κάνω

Ως χώρος έμεινε ίδιος και απαράλλαχτος. Μόνο το 2000 μεγάλωσε κάπως σε μέγεθος, λόγω του αντικαπνιστικού νόμου. Ο Γεωργουλέας ήταν πάντοτε στην είσοδο, να κόβει τα εισιτήρια, πριν κατέβει ο κόσμος τα σκαλιά για να βρεθεί στην πίστα στο κέντρο του μαγαζιού, ενώ ο DJ βρισκόταν σε ένα μικρό υπερυψωμένο κουβούκλιο να επιβλέπει ποιο κομμάτι κάνει τον κόσμο να χορεύει και ποιο όχι.

Ήταν ένα από τα μαγαζιά που καθόρισαν τη σκοτεινή ηλεκτρονική σκηνή της Ελλάδας. Έκλεισε τον Ιανουάριο του 2022.

REBOUND | ΑN ORAL HISTORY Facebook Twitter
Φωτο: Πηνελόπη Γερασίμου

_______________

«“ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ συμπτώσεις και τύχη, υπάρχει συγχρονικότητα”, έλεγε ο Carl Jung, εξηγώντας πως ό,τι μας συμβαίνει είναι αποτέλεσμα βαθύτερων διεργασιών και όχι απλής τυχαιότητας, και ίσως μια τέτοια βαθύτερη διεργασία μού δημιούργησε την ανάγκη να συζητήσω με έναν συνάδελφο, ενώ δουλεύαμε, μία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα, τον προγραμματισμό μιας επίσκεψης-εξόδου, μετά από χρόνια, στο Rebound ίσως για να προετοιμάσω τον εαυτό να αποδεχτεί την αναγγελία του οριστικού της κλεισίματος. Είχε περάσει περίπου μια δεκαετία από τότε που είχα κατέβει τελευταία φορά τα σκαλιά της, που, χαιρετώντας και μιλώντας στην είσοδο με τον Ηλία, τον ιδιοκτήτη, είχα βυθιστεί στη μεθυστική ζάλη των αγαπημένων κομματιών που εδώ και πολλά χρόνια κάποιοι άλλοι έπαιζαν, μετά την πενταετία 1991-1996 που τα έπαιζα εγώ μαζί με τον Σπύρο τον Στεφανάτο και τον Κώστα τον Μπρέλλα. Κάθε φορά, κάθε που κατέβαινα εκείνα τα σκαλοπάτια, είτε ως DJ είτε ως πελάτης, τα συναισθήματα ήταν προσδοκία, λαχτάρα και αγωνία για το τι με περίμενε το συγκεκριμένο βράδυ, ποιες χαρές και απολαύσεις, αγωνίες και απογοητεύσεις σε σχέση με αυτά κι αυτούς που περίμενα και λαχταρούσα να κάνω, να δω και ν’ ακούσω, τα πρόσωπα, τις μουσικές, το αλκοόλ, όλους τους Κώστες και τους Σπύρους, τους Γιώργους και τους Χρήστους, τους Λεωνίδες και τους Νίκους και τους άλλους, όλες τις Μαρίες και τις Άντες, τις Ρούλες και τις Ιωάννες, τις Αλίκες και τις Ελένες και τις άλλες, κι όλους τους δίσκους και τα τσιγάρα, τους χορούς και τα ποτά, τα μαύρα ρούχα και τα ξασμένα μαλλιά, μαζί με όλο το άγχος όταν ήμουν στην κονσόλα για το ποιο θα ήταν το επόμενο κομμάτι, την αγωνία πριν από την αλλαγή, αν θα τους αρέσει, αν θα χορέψουν, αν θα γεμίσουν την πίστα, αν θα κραυγάσουν από χαρά ή θα κράξουν με αποδοκιμασία, την ευτυχία όταν όλα πήγαιναν καλά, τη θολούρα του ποτού, το ξέσπασμα ενός χορού, τη μεταρσιωτική μέθεξη με τις εναπομείνασες παρέες όταν μια βραδιά τελείωνε μέσα σε καπνούς και χαμηλών τόνων ήχους για το κλείσιμο, πριν από τον σωματικό διακτινισμό για ένα σάντουιτς στη Φωκίωνος και συζητήσεις μέχρι το πρωί. Και τώρα το Rebound έκλεισε, σφραγίστηκε ως μία ακόμα εγγραφή στα ακασικά αρχεία, αν όχι όλης της ανθρωπότητας σίγουρα σε όσων την έζησαν, για να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά την επωδό των Bauhaus “life is but a dream” ή εκείνη του Έντγκαρ Άλαν Πόε “all that we see or seem, is but a dream within a dream” και να με κάνει να του/της αφιερώσω, του Rebound ή της Rebound, όπως κι αν το/την λέγαμε, του σκοτεινού πετραδιού της νεότητάς μας, το “Rubber Ring” των Smiths: “... don’t forget the songs...”». 

— Παναγιώτης Φάμελλος (συγγραφέας)

REBOUND | ΑN ORAL HISTORY Facebook Twitter
Φωτο: Πηνελόπη Γερασίμου

• • •

1989, Α’ Λυκείου στη ΣΕΛΕΤΕ και ο Παναγιώτης, ο καινούργιος φίλος μου στο σχολείο με τα ξασμένα μαλλιά και το Τ-shirt Christian Death, αφού μου έχει πασάρει πρώτα μερικές κασέτες που με πέρασαν από την πρώτη πίστα (Cure, Depeche, Bunnymen, Joy Division, Smiths, Jamc) στη δεύτερη (Clan of Xymox, X mal Deutschland, Sound, Anne Clark), μου μιλάει για τη Rebound. Και για τα επόμενα έξι χρόνια, δηλαδή μέχρι να μην μπορώ για επαγγελματικούς λόγους να είμαι εκεί, η Rebound (και οι μουσικές και οι άνθρωποί της) ήταν το επίκεντρο του ενδιαφέροντός μου. Και το πού θα με έβρισκες κάθε Σάββατο βράδυ, αδιαπραγμάτευτο. Οι αναμνήσεις ακόμα και τώρα παραμένουν αναλλοίωτες.

Η δική μου Rebound έκλεισε όταν ακόμα το να είσαι μέλος της καθόριζε κάθε σου επιλογή.

— Η πρώτη εικόνα όταν κατέβηκα τα σκαλιά της με τις παρουσίες της Αλεξάνδρας, της Σπυριδούλας και του Νίκου με την Κατερίνα να ξεχωρίζουν στην πίστα.
— Η Ελένη και ο Κώστας στο μπαρ που παρέδιδαν σεμινάρια darkwave styling και attitude.
— Η πρώτη μου φορά που ρώτησα τον Σπύρο Στεφανάτο (DJ της εποχής με τον Παναγιώτη Φάμελλο) «ποιο είναι αυτό που παίζει;» (ήταν το «break the black ice» - DIJ).
— Η πρώτη φορά που βρήκα το θάρρος να χορέψω και ο Γρηγόρης «το ψάρι» με μια αγκωνιά με πέταξε έξω από τη πίστα επειδή φαινόμουν κιουράς (ή «γιατρός» όπως μας έλεγαν τότε) και όντας newbie και έχοντας άγνοια για την άτυπη κόντρα κιουράδων / σιστερογκοθάδων, έκανα το «λάθος» να χορέψω το «for her light» των Fields of the Nephilim.
— Η αυτονόητη διαδικασία κάθε χρόνο να κανονίζουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές με βάση του πότε κλείνει και ανοίγει η rebound ώστε να μη χάσουμε καμιά βραδιά της.
— Το άτυπο ραντεβού που είχαμε όλοι μετά το κλείσιμο στη Φωκίωνος για «κριτική» και «ανάλυση» της βραδιάς. Αλλά και για να περάσει η ώρα μέχρι να πάρουμε τα πρώτα λεωφορεία.
— Η φορά που σε αυτό το ραντεβού δεν ήρθε ο Πέτρος ο νεκροπάνκης με τη μοϊκάνα γιατί τον είχαν μαχαιρώσει οι σκινάδες λίγο πριν. 
— Η βραδιά που έκανε το βίντεο κλιπ του «Ρωγμές» ο Τσακνής. «Να κρυφτώ σε καμιά γωνία να μη με πάρει κάνα ξόφαλτσο πλάνο» τότε, «κρίμα που δεν είμαι σε κάνα πλάνο…» τώρα).
— Η πρώτη βραδιά που έπαιξα μουσική εκεί. Ενώ στο μυαλό μου είχα σκοπό να παίξω ότι πιο obscure και underground, το σχεδόν τραυματικό θέαμα της άδειας πίστας με ώθησε σε πιρουέτα 180 μοιρών στο τι πρέπει να παίζει ένα dark μαγαζί.

Από το 1995 και μετά δεν κατάφερα να πάω πολλές φορές και οι γνώμες που άκουγα ήταν αμφιλεγόμενες. «Δεν είναι όπως κάποτε», μου λέγανε. Λες κι εμείς είμαστε όπως ήμασταν κάποτε. «Έχει γεμίσει χίπστερ», μου λέγανε. Προφανώς. Οι χίπστερ είναι παντού. Και ίσως, αν δεν ήταν κι αυτοί, να είχε κλείσει αρκετά νωρίτερα. Και μάλλον έτσι εξηγείται το «κλάμα» των media αλλά και διάφορων «trendy» τύπων για το κλείσιμό της.  Είχα πολύ καιρό να πάω και δεν μπορώ να έχω ξεκάθαρη άποψη. Ως εκ τούτου, η δική μου Rebound έχει κλείσει εδώ και πολλά χρόνια. Και στο κλείσιμο της δικής μου Rebound δεν θα έκανε αφιέρωμα η LiFO ή κάποιο άλλο cool μέσο. Πιο πιθανό να έκαναν ένα χαιρέκακο σχόλιο για γκοθοκατσαρίδες που έμειναν άστεγες ή κάτι τέτοιο. Η δική μου Rebound έκλεισε όταν ακόμα το να είσαι μέλος της καθόριζε κάθε σου επιλογή. Πού θα πας, με ποιον θα μιλήσεις, τι θα φοράς, ποιον θα ερωτευτείς. Και όταν ακόμα οι «ντεθάδες» θεωρούνταν μια σχεδόν γραφική ομάδα ανθρώπων. Πλέον, η Rebound η δική μου αλλά και των άλλων έχει κλείσει, οι αναμνήσεις της όμως για όλους μας θα είναι για πάντα εδώ. 

 Λεωνίδας Σκιαδάς (Death Disco)

REBOUND | ΑN ORAL HISTORY Facebook Twitter
Φωτο: Πηνελόπη Γερασίμου

• • •

«ΣΤΗ REBOUND πήγα για πρώτη φορά το 2008. Τότε ήμασταν ακόμη μικρά και μαζευόμασταν κυρίως στο Decadence. Είχα ακούσει τους μεγαλύτερους από την παρέα να συζητάνε γι’ αυτήν. Όταν πρωτοπήγα, ενθουσιάστηκα επειδή σού έβγαζε κάτι πιο μυσταγωγικό, κάτι πιο ξεχωριστό. Σε έκανε κι εσένα να νιώθεις έτσι, και μόνο που σύχναζες εκεί. Είχε κάτι πιο μυστηριώδες και επιβλητικό ως μαγαζί μέσα σε όλη την νταρκίλα της. Στη Rebound μου άρεσε που οι θαμώνες της ήταν συγκεκριμένοι. Για παράδειγμα, πήγαινες και συναντούσες τα ίδια πρόσωπα, με τα οποία είχες κοινά μουσικά γούστα, μοιραζόσουν μαζί τους μια άτυπη σχέση και επαφή, σε έναν χώρο που γούσταρες, που έπαιζε μια μουσική που άκουγες. Δημιουργούνταν ανθρώπινες σχέσεις κι αυτό μου άρεσε κυρίως στη Rebound, επειδή προσωπικά δεν μου αρέσει να πηγαίνω κάπου και να χάνομαι μέσα στον κόσμο. Προτιμώ να υπάρχει μια σταθερότητα και μια οικειότητα σε ένα μαγαζί. Θα πετύχω κάποιον και θα ανέβουμε μαζί στη σκηνή να χορέψουμε ορισμένα κομμάτια, μετά θα ανέβει κάποιος άλλος, να χορέψει κάτι άλλο. Υπήρχε μια ιεροτελεστία που μου κέντριζε πολύ το ενδιαφέρον και αυτό επίσης με έκανε να πηγαίνω ξανά και ξανά. Από το 2008 μέχρι το 2012 ήμουν εκεί κάθε Σάββατο. Δεν πιστεύω ότι τα μαγαζιά πρέπει να είναι αιωνόβια και “μαθουσάλες”. Προφανώς έχει μια ιστορία η Rebound, αλλά όλα κάνουν τον κύκλο τους κι εσύ κρατάς τις αναμνήσεις σου. Εκεί γνώρισα παιδιά με τα οποία κάναμε μουσική και φτιάξαμε συγκρότημα στη συνέχεια, που ήταν σημαντικό για μένα. Οι Phoenix Scarscratch ουσιαστικά στη Rebound γεννήθηκαν, από κοινές παρέες που συναντήθηκαν εκεί. Σταμάτησα να πηγαίνω επειδή ξεπέρασα το κλασικό καθαρό dark wave και ήθελα να ακούω πιο “πειραγμένα” πράγματα, αλλά η Rebound είχε μια πιο συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση». 

— Valisia Odell (Strawberry Pills)

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα δράσεων του ACADDEMIA και το πλήρες lineup του ADD επισκεφθείτε το addfestival.gr.

Θέματα
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πόσο φιλική είναι η γειτονιά της Κυψέλης για τα άτομα με αναπηρία;

Ζούμε, ρε! / Πόσο φιλική είναι η γειτονιά της Κυψέλης για τα άτομα με αναπηρία;

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν με τη σκηνοθέτιδα και σεναριογράφο Νάνσυ Σπετσιώτη, κάτοικο της περιοχής, η οποία καταγράφει την προσβασιμότητα της Φωκίωνος Νέγρη και άλλων γειτονικών δρόμων για τα άτομα με αναπηρία.
THE LIFO TEAM
Σκληρές Αλήθειες

Άρης Δημοκίδης / 10 Σκληρές Αλήθειες που σοκάρουν μέχρι σήμερα

Αδυσώπητοι εγκληματίες και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, δολοφόνοι που παρίσταναν τους αθώους, παράξενες εξαφανίσεις και σοκαριστικές αποκαλύψεις σε 10 ηχητικά ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη που φωτίζουν ξανά πολύκροτες υποθέσεις.
THE LIFO TEAM
O παιδοκτόνος της Αιτωλοακαρνανίας: Η άγνωστη ιστορία του προτελευταίου θανατοποινίτη

Αληθινά εγκλήματα / O παιδοκτόνος της Αιτωλοακαρνανίας: Η άγνωστη ιστορία του προτελευταίου θανατοποινίτη

Ο Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την ξεχασμένη ιστορία του προτελευταίου θανατοποινίτη στην Ελλάδα, που στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα δύο μήνες πριν από τον Βασίλη Λυμπέρη, το 1972.
Υπάρχουν μυστικά για να πετύχεις στις Πανελλήνιες;

Ζωή στα καλύτερά της / Υπάρχουν μυστικά για να πετύχεις στις Πανελλήνιες;

Mια συζήτηση με την παιδοψυχολόγο Αλεξάνδρα Καππάτου για το πώς μπορούν οι έφηβοι να διαχειριστούν καλύτερα το άγχος τους και να αναπτύξουν στρατηγικές μελέτης την περίοδο των Πανελληνίων, στο πλαίσιο της σειράς podcast «Ζωή στα καλύτερά της», με την υποστήριξη των συμπληρωμάτων διατροφής EVIOL.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
«Το να λες “σε φτάνω στα όριά σου για το καλό σου” είναι κακοποιητικό»

Lifo Videos / «Το να λες “σε φτάνω στα όριά σου για το καλό σου” είναι κακοποιητικό»

Η ηθοποιός Ελεάνα Στραβοδήμου μιλά για την πορεία της από τη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου μέχρι την τηλεόραση, για τα όρια που χρειάστηκε να θέσει, τις κακοποιητικές συμπεριφορές που αντιμετώπισε και την ανάγκη για αυτοπροστασία που καλλιέργησε.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Ο Αναγνώστης Καβάφης (Μέρος Β’)

Ο Καβάφης ανάμεσά μας / Ο αναγνώστης Καβάφης (Μέρος Β’)

Πώς το αρχείο υποδεικνύει τα αναγνώσματα του ποιητή. Η προσωπική του βιβλιοθήκη, τα ενδιαφέροντά του, η ανάγνωση στην ποίηση του Καβάφη και η θέση του στην «Ιστορία της Ανάγνωσης». Μια συζήτηση με τον Γιάννη Παπαθεοδώρου, Αναπληρωτή Καθηγητή Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών, στο πλαίσιο της σειράς podcasts «Ο Καβάφης ανάμεσά μας» που πραγματοποιείται σε συνεργασία με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και το Αρχείο Καβάφη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ο δαίμονας του τραυλισμού δεν φεύγει ποτέ – αλλά στη σκηνή σωπαίνει»

Lifo Videos / «Ο δαίμονας του τραυλισμού δεν φεύγει ποτέ – αλλά στη σκηνή σωπαίνει»

Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας Στέφανος Κακαβούλης μιλά για το τραύλισμα που τον σημάδεψε από παιδί, το bullying και την απομόνωση που βίωσε, και για το πώς η υποκριτική τον απελευθέρωσε, βοηθώντας τον να το ξεπεράσει.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Υπόθεση Γερωνυμάκη: Ο δικηγόρος από την Κρήτη που κατηγορήθηκε για τη δολοφονία της γυναίκας του και της πεθεράς του

Αληθινά εγκλήματα / Υπόθεση Γερωνυμάκη: Ποιος σκότωσε τη γυναίκα και την πεθερά του δικηγόρου από την Κρήτη;

O Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται το θρίλερ της διπλής δολοφονίας της συζύγου και της πεθεράς γνωστού δικηγόρου, που συγκλόνισε και δίχασε την τοπική κοινωνία του Ηρακλείου το φθινόπωρο του 1996.
Η σκληρή αλήθεια για τον Στράτο Διονυσίου

Μικροπράγματα / Η σκληρή αλήθεια για τον Στράτο Διονυσίου

Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη για την συναρπαστική, κινηματογραφική ζωή του αμφιλεγόμενου τραγουδιστή και την προσπάθειά του, μέσα από συνεχείς περιπέτειες, να παραμείνει στην κορυφή
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
Μπορεί η Αθήνα να λύσει το κυκλοφοριακό;

Αθήνα / Μπορεί η Αθήνα να λύσει το κυκλοφοριακό;

Ποιοι είναι οι μύθοι και οι αλήθειες γύρω από το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Αθήνας και πόσο σωτήριο μπορεί να είναι το όριο των 30 χιλιομέτρων; Η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον συγκοινωνιολόγο, καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Γιώργο Γιαννή για ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι Αθηναίοι.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Παίζουν video games τα τυφλά άτομα;

Ζούμε, ρε! / Παίζουν video games τα τυφλά άτομα;

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συνομιλούν με τον τυφλό gamer Μιχάλη Αλεξίου, ο οποίος μοιράζεται την εμπειρία του και ρίχνει φως στις προκλήσεις και τις προοπτικές που υπάρχουν για μια κοινότητα παικτών που μέχρι πρόσφατα έμενε στο περιθώριο.
THE LIFO TEAM
«Αν έχω αληθινούς φίλους; Ρώτα με ένα λεπτό πριν πεθάνω»

Lifo Videos / «Αν έχω αληθινούς φίλους; Ρώτα με ένα λεπτό πριν πεθάνω»

Ο Monozim, κατά κόσμον Ορέστης Μπαρσάκης, μιλά για τους δύο άξονες της δημιουργίας του –τη μουσική και το animation– και τη μοναχική πορεία που ακολουθεί, για τη δυσπιστία του απέναντι στις δισκογραφικές, καθώς και για τη δυσκολία βαθιάς σύνδεσης με τους ανθρώπους γύρω του.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Ο «δράκος της Θράκης»: Mια υπόθεση που έμεινε στο σκοτάδι

Αληθινά εγκλήματα / Ο «δράκος της Θράκης»: Mια υπόθεση που έμεινε για πάντα στο σκοτάδι

Ο Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την ιστορία του ανθρώπου που για τουλάχιστον δύο χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και αρχές του ’90, σκόρπιζε τον τρόμο και τον θάνατο στη βόρεια Ελλάδα, κατά μήκος του οδικού άξονα Καβάλα–Έβρος. Του ψυχρού δολοφόνου που, παρά το ανθρωποκυνηγητό από όλες τις αστυνομικές υπηρεσίες, παρέμεινε ασύλληπτος.
«Αν δεν υπήρχε η Σελίν Ντιόν, κανείς δεν θα είχε καταλάβει την πάθησή μου»

Lifo Videos / «Αν δεν υπήρχε η Σελίν Ντιόν, κανείς δεν θα είχε καταλάβει την πάθησή μου»

Υιοθετήθηκε στα 5 της χρόνια, διαγνώστηκε με το σπάνιο σύνδρομο stiff person και κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, χρυσή παραολυμπιονίκης στο Παρίσι, μιλά για την έλλειψη αναγνώρισης και την απογοητευτική υποδοχή μετά το μετάλλιο: «Κανείς δεν ήταν εκεί να με χειροκροτήσει».
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ