Rebound: Νύχτες σε ένα από τα ιστορικότερα κλαμπ της Αθήνας

REBOUND | ΑN ORAL HISTORY Facebook Twitter
Ο υπόγειος χώρος της λειτουργούσε σαν φάρος για μια ανήσυχη νεολαία που έψαχνε το διαφορετικό. Φωτο: Πηνελόπη Γερασίμου
0

H Rebound ήταν ένα από τα ιστορικότερα κλαμπ της Αθήνας. Βρισκόταν στο ίδιο σημείο, στην πλατεία Αμερικής στην οδό Μηθύμνης 43, για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια.

Άνοιξε το 1968 από τον Ηλία Γεωργουλέα, ο οποίος υπήρξε στενός φίλος και συμμαθητής του Παύλου Σιδηρόπουλου. Τότε λειτουργούσε με το όνομα Blueberry Hill. Εκεί έπαιζαν συγκροτήματα όπως οι Stormies και οι Storm (οι Aphrodite’s Child, πριν φύγουν από την Ελλάδα). Το 1969 άλλαξε σε Problem και έγινε ροκ κλαμπ. Το 1986 έγινε Rebound, επειδή ο χώρος της θύμιζε γήπεδο μπάσκετ και πλέον έπαιζε αποκλειστικά gothic, πανκ και new wave μουσική. 

Ο υπόγειος χώρος της λειτουργούσε σαν φάρος για μια ανήσυχη νεολαία που έψαχνε το διαφορετικό. Τα τελευταία χρόνια δεν είχε τόσο σημασία η μουσική που έπαιζε. Κάπως είχε χάσει τη μαγεία παλαιότερων εποχών και δεν ήταν πια τόσο σκοτεινή, ούτε ο κόσμος που μάζευε ο ίδιος. Παρέμενε όμως ένα μαγαζί-ορόσημο της αθηναϊκής νύχτας. Για το μόνο που δεν φημιζόταν ποτέ ήταν τα ποτά της, εκτός κι αν ήσουν τολμηρός.

Κάθε φορά, κάθε που κατέβαινα εκείνα τα σκαλοπάτια, είτε ως DJ είτε ως πελάτης, τα συναισθήματα ήταν προσδοκία, λαχτάρα και αγωνία για το τι με περίμενε το συγκεκριμένο βράδυ, ποιες χαρές και απολαύσεις, αγωνίες και απογοητεύσεις σε σχέση με αυτά κι αυτούς που περίμενα και λαχταρούσα να κάνω

Ως χώρος έμεινε ίδιος και απαράλλαχτος. Μόνο το 2000 μεγάλωσε κάπως σε μέγεθος, λόγω του αντικαπνιστικού νόμου. Ο Γεωργουλέας ήταν πάντοτε στην είσοδο, να κόβει τα εισιτήρια, πριν κατέβει ο κόσμος τα σκαλιά για να βρεθεί στην πίστα στο κέντρο του μαγαζιού, ενώ ο DJ βρισκόταν σε ένα μικρό υπερυψωμένο κουβούκλιο να επιβλέπει ποιο κομμάτι κάνει τον κόσμο να χορεύει και ποιο όχι.

Ήταν ένα από τα μαγαζιά που καθόρισαν τη σκοτεινή ηλεκτρονική σκηνή της Ελλάδας. Έκλεισε τον Ιανουάριο του 2022.

REBOUND | ΑN ORAL HISTORY Facebook Twitter
Φωτο: Πηνελόπη Γερασίμου

_______________

«“ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ συμπτώσεις και τύχη, υπάρχει συγχρονικότητα”, έλεγε ο Carl Jung, εξηγώντας πως ό,τι μας συμβαίνει είναι αποτέλεσμα βαθύτερων διεργασιών και όχι απλής τυχαιότητας, και ίσως μια τέτοια βαθύτερη διεργασία μού δημιούργησε την ανάγκη να συζητήσω με έναν συνάδελφο, ενώ δουλεύαμε, μία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα, τον προγραμματισμό μιας επίσκεψης-εξόδου, μετά από χρόνια, στο Rebound ίσως για να προετοιμάσω τον εαυτό να αποδεχτεί την αναγγελία του οριστικού της κλεισίματος. Είχε περάσει περίπου μια δεκαετία από τότε που είχα κατέβει τελευταία φορά τα σκαλιά της, που, χαιρετώντας και μιλώντας στην είσοδο με τον Ηλία, τον ιδιοκτήτη, είχα βυθιστεί στη μεθυστική ζάλη των αγαπημένων κομματιών που εδώ και πολλά χρόνια κάποιοι άλλοι έπαιζαν, μετά την πενταετία 1991-1996 που τα έπαιζα εγώ μαζί με τον Σπύρο τον Στεφανάτο και τον Κώστα τον Μπρέλλα. Κάθε φορά, κάθε που κατέβαινα εκείνα τα σκαλοπάτια, είτε ως DJ είτε ως πελάτης, τα συναισθήματα ήταν προσδοκία, λαχτάρα και αγωνία για το τι με περίμενε το συγκεκριμένο βράδυ, ποιες χαρές και απολαύσεις, αγωνίες και απογοητεύσεις σε σχέση με αυτά κι αυτούς που περίμενα και λαχταρούσα να κάνω, να δω και ν’ ακούσω, τα πρόσωπα, τις μουσικές, το αλκοόλ, όλους τους Κώστες και τους Σπύρους, τους Γιώργους και τους Χρήστους, τους Λεωνίδες και τους Νίκους και τους άλλους, όλες τις Μαρίες και τις Άντες, τις Ρούλες και τις Ιωάννες, τις Αλίκες και τις Ελένες και τις άλλες, κι όλους τους δίσκους και τα τσιγάρα, τους χορούς και τα ποτά, τα μαύρα ρούχα και τα ξασμένα μαλλιά, μαζί με όλο το άγχος όταν ήμουν στην κονσόλα για το ποιο θα ήταν το επόμενο κομμάτι, την αγωνία πριν από την αλλαγή, αν θα τους αρέσει, αν θα χορέψουν, αν θα γεμίσουν την πίστα, αν θα κραυγάσουν από χαρά ή θα κράξουν με αποδοκιμασία, την ευτυχία όταν όλα πήγαιναν καλά, τη θολούρα του ποτού, το ξέσπασμα ενός χορού, τη μεταρσιωτική μέθεξη με τις εναπομείνασες παρέες όταν μια βραδιά τελείωνε μέσα σε καπνούς και χαμηλών τόνων ήχους για το κλείσιμο, πριν από τον σωματικό διακτινισμό για ένα σάντουιτς στη Φωκίωνος και συζητήσεις μέχρι το πρωί. Και τώρα το Rebound έκλεισε, σφραγίστηκε ως μία ακόμα εγγραφή στα ακασικά αρχεία, αν όχι όλης της ανθρωπότητας σίγουρα σε όσων την έζησαν, για να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά την επωδό των Bauhaus “life is but a dream” ή εκείνη του Έντγκαρ Άλαν Πόε “all that we see or seem, is but a dream within a dream” και να με κάνει να του/της αφιερώσω, του Rebound ή της Rebound, όπως κι αν το/την λέγαμε, του σκοτεινού πετραδιού της νεότητάς μας, το “Rubber Ring” των Smiths: “... don’t forget the songs...”». 

— Παναγιώτης Φάμελλος (συγγραφέας)

REBOUND | ΑN ORAL HISTORY Facebook Twitter
Φωτο: Πηνελόπη Γερασίμου

• • •

1989, Α’ Λυκείου στη ΣΕΛΕΤΕ και ο Παναγιώτης, ο καινούργιος φίλος μου στο σχολείο με τα ξασμένα μαλλιά και το Τ-shirt Christian Death, αφού μου έχει πασάρει πρώτα μερικές κασέτες που με πέρασαν από την πρώτη πίστα (Cure, Depeche, Bunnymen, Joy Division, Smiths, Jamc) στη δεύτερη (Clan of Xymox, X mal Deutschland, Sound, Anne Clark), μου μιλάει για τη Rebound. Και για τα επόμενα έξι χρόνια, δηλαδή μέχρι να μην μπορώ για επαγγελματικούς λόγους να είμαι εκεί, η Rebound (και οι μουσικές και οι άνθρωποί της) ήταν το επίκεντρο του ενδιαφέροντός μου. Και το πού θα με έβρισκες κάθε Σάββατο βράδυ, αδιαπραγμάτευτο. Οι αναμνήσεις ακόμα και τώρα παραμένουν αναλλοίωτες.

Η δική μου Rebound έκλεισε όταν ακόμα το να είσαι μέλος της καθόριζε κάθε σου επιλογή.

— Η πρώτη εικόνα όταν κατέβηκα τα σκαλιά της με τις παρουσίες της Αλεξάνδρας, της Σπυριδούλας και του Νίκου με την Κατερίνα να ξεχωρίζουν στην πίστα.
— Η Ελένη και ο Κώστας στο μπαρ που παρέδιδαν σεμινάρια darkwave styling και attitude.
— Η πρώτη μου φορά που ρώτησα τον Σπύρο Στεφανάτο (DJ της εποχής με τον Παναγιώτη Φάμελλο) «ποιο είναι αυτό που παίζει;» (ήταν το «break the black ice» - DIJ).
— Η πρώτη φορά που βρήκα το θάρρος να χορέψω και ο Γρηγόρης «το ψάρι» με μια αγκωνιά με πέταξε έξω από τη πίστα επειδή φαινόμουν κιουράς (ή «γιατρός» όπως μας έλεγαν τότε) και όντας newbie και έχοντας άγνοια για την άτυπη κόντρα κιουράδων / σιστερογκοθάδων, έκανα το «λάθος» να χορέψω το «for her light» των Fields of the Nephilim.
— Η αυτονόητη διαδικασία κάθε χρόνο να κανονίζουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές με βάση του πότε κλείνει και ανοίγει η rebound ώστε να μη χάσουμε καμιά βραδιά της.
— Το άτυπο ραντεβού που είχαμε όλοι μετά το κλείσιμο στη Φωκίωνος για «κριτική» και «ανάλυση» της βραδιάς. Αλλά και για να περάσει η ώρα μέχρι να πάρουμε τα πρώτα λεωφορεία.
— Η φορά που σε αυτό το ραντεβού δεν ήρθε ο Πέτρος ο νεκροπάνκης με τη μοϊκάνα γιατί τον είχαν μαχαιρώσει οι σκινάδες λίγο πριν. 
— Η βραδιά που έκανε το βίντεο κλιπ του «Ρωγμές» ο Τσακνής. «Να κρυφτώ σε καμιά γωνία να μη με πάρει κάνα ξόφαλτσο πλάνο» τότε, «κρίμα που δεν είμαι σε κάνα πλάνο…» τώρα).
— Η πρώτη βραδιά που έπαιξα μουσική εκεί. Ενώ στο μυαλό μου είχα σκοπό να παίξω ότι πιο obscure και underground, το σχεδόν τραυματικό θέαμα της άδειας πίστας με ώθησε σε πιρουέτα 180 μοιρών στο τι πρέπει να παίζει ένα dark μαγαζί.

Από το 1995 και μετά δεν κατάφερα να πάω πολλές φορές και οι γνώμες που άκουγα ήταν αμφιλεγόμενες. «Δεν είναι όπως κάποτε», μου λέγανε. Λες κι εμείς είμαστε όπως ήμασταν κάποτε. «Έχει γεμίσει χίπστερ», μου λέγανε. Προφανώς. Οι χίπστερ είναι παντού. Και ίσως, αν δεν ήταν κι αυτοί, να είχε κλείσει αρκετά νωρίτερα. Και μάλλον έτσι εξηγείται το «κλάμα» των media αλλά και διάφορων «trendy» τύπων για το κλείσιμό της.  Είχα πολύ καιρό να πάω και δεν μπορώ να έχω ξεκάθαρη άποψη. Ως εκ τούτου, η δική μου Rebound έχει κλείσει εδώ και πολλά χρόνια. Και στο κλείσιμο της δικής μου Rebound δεν θα έκανε αφιέρωμα η LiFO ή κάποιο άλλο cool μέσο. Πιο πιθανό να έκαναν ένα χαιρέκακο σχόλιο για γκοθοκατσαρίδες που έμειναν άστεγες ή κάτι τέτοιο. Η δική μου Rebound έκλεισε όταν ακόμα το να είσαι μέλος της καθόριζε κάθε σου επιλογή. Πού θα πας, με ποιον θα μιλήσεις, τι θα φοράς, ποιον θα ερωτευτείς. Και όταν ακόμα οι «ντεθάδες» θεωρούνταν μια σχεδόν γραφική ομάδα ανθρώπων. Πλέον, η Rebound η δική μου αλλά και των άλλων έχει κλείσει, οι αναμνήσεις της όμως για όλους μας θα είναι για πάντα εδώ. 

 Λεωνίδας Σκιαδάς (Death Disco)

REBOUND | ΑN ORAL HISTORY Facebook Twitter
Φωτο: Πηνελόπη Γερασίμου

• • •

«ΣΤΗ REBOUND πήγα για πρώτη φορά το 2008. Τότε ήμασταν ακόμη μικρά και μαζευόμασταν κυρίως στο Decadence. Είχα ακούσει τους μεγαλύτερους από την παρέα να συζητάνε γι’ αυτήν. Όταν πρωτοπήγα, ενθουσιάστηκα επειδή σού έβγαζε κάτι πιο μυσταγωγικό, κάτι πιο ξεχωριστό. Σε έκανε κι εσένα να νιώθεις έτσι, και μόνο που σύχναζες εκεί. Είχε κάτι πιο μυστηριώδες και επιβλητικό ως μαγαζί μέσα σε όλη την νταρκίλα της. Στη Rebound μου άρεσε που οι θαμώνες της ήταν συγκεκριμένοι. Για παράδειγμα, πήγαινες και συναντούσες τα ίδια πρόσωπα, με τα οποία είχες κοινά μουσικά γούστα, μοιραζόσουν μαζί τους μια άτυπη σχέση και επαφή, σε έναν χώρο που γούσταρες, που έπαιζε μια μουσική που άκουγες. Δημιουργούνταν ανθρώπινες σχέσεις κι αυτό μου άρεσε κυρίως στη Rebound, επειδή προσωπικά δεν μου αρέσει να πηγαίνω κάπου και να χάνομαι μέσα στον κόσμο. Προτιμώ να υπάρχει μια σταθερότητα και μια οικειότητα σε ένα μαγαζί. Θα πετύχω κάποιον και θα ανέβουμε μαζί στη σκηνή να χορέψουμε ορισμένα κομμάτια, μετά θα ανέβει κάποιος άλλος, να χορέψει κάτι άλλο. Υπήρχε μια ιεροτελεστία που μου κέντριζε πολύ το ενδιαφέρον και αυτό επίσης με έκανε να πηγαίνω ξανά και ξανά. Από το 2008 μέχρι το 2012 ήμουν εκεί κάθε Σάββατο. Δεν πιστεύω ότι τα μαγαζιά πρέπει να είναι αιωνόβια και “μαθουσάλες”. Προφανώς έχει μια ιστορία η Rebound, αλλά όλα κάνουν τον κύκλο τους κι εσύ κρατάς τις αναμνήσεις σου. Εκεί γνώρισα παιδιά με τα οποία κάναμε μουσική και φτιάξαμε συγκρότημα στη συνέχεια, που ήταν σημαντικό για μένα. Οι Phoenix Scarscratch ουσιαστικά στη Rebound γεννήθηκαν, από κοινές παρέες που συναντήθηκαν εκεί. Σταμάτησα να πηγαίνω επειδή ξεπέρασα το κλασικό καθαρό dark wave και ήθελα να ακούω πιο “πειραγμένα” πράγματα, αλλά η Rebound είχε μια πιο συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση». 

— Valisia Odell (Strawberry Pills)

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα δράσεων του ACADDEMIA και το πλήρες lineup του ADD επισκεφθείτε το addfestival.gr.

Θέματα
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πόση αυτονομία στην καθημερινότητα μπορεί να έχει ένα άτομο με αναπηρία;

Ζούμε, ρε! / Πόση αυτονομία στην καθημερινότητα μπορεί να έχει ένα άτομο με αναπηρία;

Η αυτονομία είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής στα ανάπηρα άτομα; Η βοήθεια που δέχεται κάποιος σχετίζεται πάντα με την αναπηρία του; Πόσο ρόλο παίζει το περιβάλλον που μεγαλώνει κανείς; Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν για τις διαφορετικές προσεγγίσεις τους πάνω στο θέμα.
THE LIFO TEAM
Κώστας Πάσσαρης: Βίος και πολιτεία του «θηρίου των Βαλκανίων»

Αληθινά εγκλήματα / Κώστας Πάσσαρης: Βίος και πολιτεία του «θηρίου των Βαλκανίων»

O δημοσιογράφος Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται τη ζωή και τα εγκλήματα του διαβόητου Κώστα Πάσσαρη. Μεταξύ άλλων μιλά για πρώτη φορά και ο στρατηγός εν αποστρατεία Δημήτρης Γαλλίκας, που ήταν τότε επικεφαλής του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Ασφάλειας Αττικής.
THE LIFO TEAM
O δικηγόρος που στραγγάλισε τη γυναίκα του στη μεζονέτα της Κηφισιάς

Αληθινά εγκλήματα / O δικηγόρος που στραγγάλισε τη γυναίκα του στη μεζονέτα της Κηφισιάς

O δημοσιογράφος Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την υπόθεση του Γρηγόρη Κούλα που δολοφόνησε τη σύζυγό του, την άνοιξη του 1999, μέσα στην κρεβατοκάμαρα της πολυτελούς μεζονέτας του.
THE LIFO TEAM
Ο κόσμος χρειάζεται μια νέα Ελευσίνα

LiFO X 2023 ΕΛΕVΣΙΣ / Ο κόσμος χρειάζεται μια νέα Ελευσίνα

Ο Γιάννης Πανταζόπουλος συζητά με την πρόεδρο και συνιδρύτρια του World Human Forum, Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, για το πρώτο συμπόσιο μιας σειράς ετήσιων συναντήσεων που φιλοδοξούν να τοποθετήσουν εκ νέου την Ελευσίνα σε παγκόσμιο επίπεδο ως σημείο αναφοράς σε θέματα συνειδητότητας, αυτοβελτίωσης και σύνδεσης με τον εαυτό μας, τους άλλους και τη φύση.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Χρύσα, τι δουλειά έχεις στο Τσίλι Καφενείο;

Ρώτα με ό,τι θες / Χρύσα, τι δουλειά έχεις στο Τσίλι Καφενείο;

Έχει δεχτεί σεξισμό στον χώρο του stand-up; Πώς καταφέρνει να μετατρέπει τα προσωπικά της τραύματα σε πηγή γέλιου; Θα συνεργαζόταν με κάποιον stand-up κωμικό, αν είχε κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση; Η Χρύσα Κατσαρίνη απαντά στις ερωτήσεις του κοινού.
THE LIFO TEAM
O «δράκος» της Αίγινας

Αληθινά εγκλήματα / O «δράκος» της Αίγινας και οι γυναικοκτονίες δύο Γαλλίδων τουριστριών

Ο δημοσιογράφος Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την υπόθεση βιασμού και γυναικοκτονίας δύο νεαρών τουριστριών από τον Αλέκο Κολλίδη στην παραλία της Αγίας Μαρίνας το καλοκαίρι του 1982.
THE LIFO TEAM
Βασίλη, είσαι «καλός για τα ελληνικά δεδομένα»;

Ρώτα με ό,τι θες / Βασίλη, είσαι «καλός για τα ελληνικά δεδομένα»;

Γιατί τον γοητεύουν τόσο τα βενζινάδικα; Γιατί νιώθει την ανάγκη να «υπερπροβάλλει» το queer ζήτημα ενώ δεν είναι queer; Ποια είναι η γνώμη του για την ελληνική τηλεόραση; Πώς του φάνηκε το «Poor Things»; Ο σκηνοθέτης Βασίλης Κεκάτος απαντά στις ερωτήσεις του κοινού.
THE LIFO TEAM
Η υπόθεση της δολοφονίας του 63χρονου ναυτικού που βρέθηκε νεκρός μέσα σε καταψύκτη

Αληθινά εγκλήματα / Η υπόθεση της δολοφονίας του 63χρονου ναυτικού που βρέθηκε νεκρός μέσα σε καταψύκτη

Ο δημοσιογράφος Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την υπόθεση της δολοφονίας του Βασίλη Κοκκίνη από την πρώην σύζυγό του στην Καλλιθέα, τον Ιανουάριο του 2016.
THE LIFO TEAM
Τι ρωτούν συνήθως τα παιδιά όταν έρχονται σε επαφή με ανάπηρα άτομα;

Ζούμε, ρε! / «Ξέρετε τι χρώμα έχουν τα μαλλιά σας;» - Οι ερωτήσεις των παιδιών στα τυφλά άτομα

Πόσα επιτρέπουμε στα παιδιά να γνωρίζουν για την αναπηρία; Και πόσο διαφορετικές είναι οι ερωτήσεις τους από αυτές των ενηλίκων; Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Tσάτσος μιλούν για το θέμα της αναπηρίας μέσα από τις ερωτήσεις των παιδιών με τις Άδα Σταματάτου, Μαριάννα Ξενάκη και Μαρία Καπογιάννη.
THE LIFO TEAM