Eίναι γνωστή ανέκαθεν η αθυροστομία του Παπαδόπουλου. Την οποία φρόντιζε να την κρατάει στα ιδιωτικά του πυροτεχνήματα. Απ’ έξω ήταν ο ντρέτος, λαϊκός άντρας. Και ένας μεγάλος στιχουργός που πολύ θα ήθελε να είναι ποιητής, αλλά δεν ήταν.
Τα τελευταία χρόνια, ο Παπαδόπουλος απεσύρθη. Στη χαλαρότητα του γήρατος, το χούι του μεγεθύνθηκε. Έγινε ένα εμμονικό παραλήρημα γύρω από τα αιδοία που δεν αξίζει καν να το λες σεξιστικό. Είναι απλώς γηρατειά.
Ωστόσο σεξιστής ήταν πάντα. Ήταν ένας από αυτούς τους άντρες που διατυμπανίζουν συνεχώς ότι «αγαπάνε όλες τις γυναίκες», με μια έμφαση αλλόκοτη, λες και οι άλλοι άντρες, οι σιωπηλότεροι, τις αγαπάνε λιγότερο. ΄Η κάνουν λιγότερο έρωτα. Ή χειρότερο.
Αυτή η επιδειξιμανία, αν δεν είναι ύποπτη, είναι κακόγουστη. Και σίγουρα είναι σεξιστική. Απομειώνει όλες τις γυναίκες σε μια τρύπα. Δυστυχώς.
Αυτό φυσικά δεν είναι αγάπη για τις γυναίκες. Ούτε καν δικός σου ναρκισσισμός. Αν βλέπεις τις γυναίκες σαν μια τρύπα, βλέπεις και τον εαυτό σου σαν ένα μόριο. Αυτό δεν δείχνει και μεγάλη αυτοεκτίμηση. «Πηδάει σα σκύλος», λεμε.
Σεξιστής ήταν πάντα. Ήταν ένας από αυτούς τους άντρες που διατυμπανίζουν συνεχώς ότι «αγαπάνε όλες τις γυναίκες», με μια έμφαση αλλόκοτη, λες και οι άλλοι άντρες, οι σιωπηλότεροι, τις αγαπάνε λιγότερο. ΄Η κάνουν λιγότερο έρωτα. Ή χειρότερο.
Εν πάση περιπτώσει, το κόλλημά του, ο δημιουργός του «Δρόμου» το κρατούσε ιδιωτικά. Οι σάπιοι άντρες του ΠΑΣΟΚ που τρίβοντας τ΄αχαμνά τους ξεμεσημέριαζαν στου Απότσου μιλώντας για Παπανδρέου και μουνιά, τον έβρισκαν σκαμπρόζικο. Αλλά μετά γύρναγαν στα εξόχως υποκριτικά «Νέα» κι εκεί ο Παπαδόπουλος έγραφε τις κόσμιες, λυρικές επιφυλλίδες του. Η παρτίδα σωζόταν.
Ήταν κι η εποχή βιαίως «απονήρευτη». Εξ ίσου αθυρόστομος ήταν κι ο Χορν. Έλεγε ασύλληπτες σεξιστικές σπόντες στις κυρίες, εκείνες κοκκίνιζαν ― στο τέλος κάγχαζαν σαν ζώα όλοι, ψιλοερεθισμένοι. «Έτσι είναι ο Τάκης», έλεγαν.
Εποχές ανέμελης, έμφυλης βίας.
Το σκάνδαλο σε αυτή την νοσηρή συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο Πρώτο Θέμα, δεν είναι ο γηραιός στιχουργός, που έχει πια το ακαταλόγιστο. Είναι ο δημοσιογράφος που συνειδητά τον διέσυρε και η εφημερίδα που δημοσίευσε τον γεροπαραλυμένο ύθλο τους.
Το ζόρι που τραβάει ο Δανίκας, με τις γυναίκες και τα σεξουαλικά, είναι επίσης προ πολλού γνωστό. Στις συνεντεύξεις του. Σε όλες σχεδόν όσες δημοσιεύει τα τελευταία χρόνια, εμμονικά, εφηβικά, αλλόκοτα προσπαθεί να πάει την κουβέντα στο σεξ, το αιδοίο, τα στήθη κ.λπ.
Κάτι θέλει να αποδείξει- αλλά τι; Ή απλώς προσπαθεί να πουλήσει σαν εξωμήτριο του Κωστόπουλου λίγο ακόμη σεξ;
Όμως εδώ, εκθέτει έναν σημαντικό δημιουργό. Που έγραψε αληθινά σπουδαία τραγούδια. Που εξέφρασε τη λαϊκή Ελλάδα μιας ολόκληρης εποχής, με εικόνες ανεξίτηλης τρυφερότητας, με λίγα λόγια φτιαγμένα από ψωμί και φως, αδρά και σίγουρα. Ο «Δρόμος» είναι ένα αριστούργημα που στέκεται με αξιώσεις δίπλα στα πιο ωραία έργα του Χατζιδάκι.
Κι όμως, ο δημοσιογράφος πήγε σαν ποντικός σε αυτόν τον δημιουργό, στην αδύναμη ώρα του, να του «υποκλέψει» το παραμίλημα. Και το δημοσίευσε αυτούσιο― έναν ορυμαγδό λιγούρικης μέγκλας: μουνί, μουνί, μουνί, μουνί…. Ένα τριπάκι απωθημένων!
Και βεβαίως είναι και η εφημερίδα. Που της ταιριάζει να δημοσιεύει αυτό το εμετικό κείμενο. Μετά τα πτώματα στο πρωτοσέλιδο. Μετά τις υποκλοπές. Μετά τις αυτοκτονίες. Μετά τις άπειρες κιτρινίλες. Μετά την φαιά παρακαταθήκη του Θέμου (που γίνεται φαιότερη).
Μια απορία μόνο: Τι διαφορά έχει το Θέμα από το Μακελειό, που τις προάλλες είχε 6 γυναίκες πρωτοσέλιδο, ονομάζοντάς τες πουταναριό;
Αν εξαιρέσεις το καλύτερο lay out, καμμία! Και στις δύο περιπτώσεις, οι γυναίκες αντιμετωπίζονται σαν ένας κόμματος κρέατος, ή ακριβέστερα ως αξιολάτρευτη οπή.
Νομίζαμε ότι έχουμε δει τον πάτο της ελληνικής δημοσιογραφίας με τον Χίο. Όχι, υπάρχει κάτι χειρότερο, πιο υποδόριο, πιο ύπουλο κυριολεκτικά: ο Δανίκας και το Θέμα.
Και τα δύο είναι συνώνυμα του δημοσιογραφικού εξευτελισμού.
Πιστεύω πως η αρθρογράφος σαφώς υπερβάλλει. Και ο τρόπος με τον οποίο επιτίθεται και στους δύο, νομίζω την κάνει να χάνει και το (οποίο) δίκιο της. Θα έλεγα, με τόσες κατάρες που έριξε, περισσότερο απωθητικη καταντάει η ίδια.
Δεν συγχωρούμε σε έναν Πικάσο τους ουρολαγνικούς πίνακες του '67. Δεν πρέπει να αναφέρεται η καψούρα των αρρένων για το αιδοίο. Είναι σεξισμός...
Θα κόψουμε και τους Queen που τραγουδούσαν fat bottomed girls you make all the rocking world go round. Κι ας το τραγουδούσε ο Mercury. Θα κόψουμε και τα αποκριάτικα της Δόμνας Σαμίου. Χίλιες φορές η Άντζυ.
Θα ζήσουμε επιτέλους έναν άφυλο πολιτισμό. Άχρωμο. Άοσμο. Άγευστο. Άκαβλο (μονο φωτογαφίες απο πέη και γυμνούς άρρενες θα επιτρέπονται). Αλλά πολύ πολιτικά ορθό. Δεν θα προσβάλλει καμία "μειονότητα".
Καμία γυναίκα δεν πρέπει να νιώθει διεκδικίσημη ή ποθητή. Κανένας άνδρας δεν πρέπει να διεκδικεί ή να ποθεί. (Γυναίκα τουλάχιστον). Διότι ρε φίλε, ποια ποθείς; Μήπως είσαι χονδροφοβικός ή έχεις πρόβλημα με το μονόφρυδο; Πώς διεκδικείς; Μήπως είσαι επίδοξος βιαστής, γυναικοκτόνος;
Το λογικό άλμα προς την απολυταρχία γίνεται όταν από το κυνήγι της ρητορικής μίσους περνάμε στο κυνήγι του τι α ρ έ σ ε ι στον άλλον. Από τότε που κυνηγούσαμε τινές διότι τους άρεσε το πέος περάσαμε στην εποχή που δεν πρέπει να σου αρέσει το αιδοίο.
Και πόσο ωραία αριθμητική ξέρεις! Ισοφαρίζεις τα άρθρα για ένα πίνακα του Φασιανού με τα φληναφήματα δύο γέρων που μιλάνε για γυναίκες σα να αγοράζουνε κιμά στο χασάπικο.
Ουδείς όμως έχει δικαίωμα να μισεί ή να ειρωνεύεται τον άλλον για αυτά που γουστάρει.
Κιμάς είναι η λογική του "δεν δικαιούσαι να σου αρέσει ό,τι σου αρέσει".
Κιμάς είναι η επικείμενη προσβολή ως άλλοθι λογοκρισίας. Δεν έχω κανένα σκοπό να σε πείσω ότι η άποψή μου είναι πλειοψηφία. Απλά δεν θέλω να είναι σιωπηρή η μειοψηφία. Σα να μην υπάρχει. Αυτά ως προς την ουσία της συνέντευξης. Το απρόν άρθρο είναι απλά αντίδραση στη συνέντευξη.
Ως προς τα σημαινόμενα των αντιδράσεων στη συνέντευξη: η χουντίλα ξεκινάει με την "προσβολή" και την επιβολή λογοκρισίας υπέρ των "προσβεβλημένων". Είτε αυτοί είναι χριστιανοί είτε φεμινιστές είστε εθνικόφρονες.
Κατάλαβες "αγόρι μου";
Διαφωνείς ότι υπάρχουν γυναίκες που νιώθουν ποθητές και διεκδικίσημες και δεν θα έτρεχαν μακρυά από έναν Παπαδόπουλο;
Πάμε ξανά:
Εσύ διαφωνείς ότι υπάρχουν γυναίκες που κολακεύονται όταν τις κοιτάνε;
Βλέπω το escalation: απαγορεύεται να κάνεις κάτι, απαγορεύεται να πεις κάτι, απαγορεύεται να κοιτάξεις... Μετά τι;
Προβλέπω ότι σε λίγα χρόνια θα γίνεται διαγωνισμός για το ποιος είναι πιο προσβεβλημένος και πιο θυμωμένος.
Και μια μυτιληνιά παροιμία μιας και ο Παπαδόπουλος λατρεύει τόσο πολύ τον Μόλυβο :
"Είδες γέρο παλαβό; Απ' τα νιάτα του ήτανε..."
Και τι μεγάλη ψαγμενιά να είσαι υπεράνω των «ποδοσφαιρόβιων στα γήπεδα». Ανέβηκες κατηγορία τώρα, εσύ και η Κουτσή Μαρία που την είδε ελίτ...
Ναι,.ακουγα και Μiles Davis, αλλα και δεκαδες αλλες.μουσικες που δεν ειχαν καμμια σχεση με το καρκιτσαριο του mercury και των queen!
Και ποδοσφαιροφιλος υπηρξα παντα, αλλα.οχι του τυπου "μπυροκυλης που τραγουδαει we are the champions" στο γηπεδο.
Τι να κανουμε, καποιοι εχουμε.το χαρισμα να αναζητουμε την ποιοτητα!
Και ναδινα το δεξι μου χερι για να γνωρισω το σαχλό τον mercury???
Το αριστερο σου χερι για ποιον θα τοδινες; Για τη Μπριτνευ Σπηαρς;;;
https://www.youtube.com/watch?v=LOZuxwVk7TU
Αντί να υπερασπίζεσαι ξελιγωμένες συμπεριφορές κρονόληρων γερόντων, σκέψου μόνο ένα πράγμα: πώς θα ένιωθε ένας άντρας αν μπαίνοντας σε ένα δωμάτιο γινόταν σχόλιο από γυναίκες "πέος στο δωμάτιο" κι αυτό ήταν κάτι απολύτως αποδεκτό κι οι γυναίκες το αιτιολογούσαν ως διεκδίκηση και πόθος για το αρσενικό. Απλώς αντίστρεψε την εικόνα.
[…Σχεδόν λυπάμαι τα (νεότερα) πλάσματα που θα βλέπουν το l' origine du monde και θα ξινίζουν τα μούτρα από αδαημοσύνη και αποτροπιασμό].
https://m.lifo.gr/now/life/150594?comment=1894731#1894731
Τελευταία φορά που η λίφο ασχολήθηκε με το "l' origine du monde" του Κουρμπέ ήταν το φθινόπωρο του 2018 (τόσο παλιά! ...Not). Υπέροχος πίνακας, παρεμπιπτόντως :-)
...Όταν, όμως, τα κάνουμε αχταρμά στο κεφάλι μας (έργα τέχνης και το δικαίωμα να σου αρέσει η γυναίκα και το αιδοίο/ χυδαία σχόλια που όχι γυναίκα δεν θα συγκινούταν, αλλά ούτε ένα καπάκι λεκάνης/μονόφρυδα-σωματότυπους-βιασμούς- γυναικοκτονίες/ τον φόβο ότι οι gay και τα άφυλα και οι φεμινίστριεzzzz έχουν καθυποτάξει τον κόσμο ολάκερον και θα επιτρέπουν μόνο αψεγάδιαστα, ψυχρά πέη για θέαση) τότε κάτι δεν πάει καθόλου καλά (όχι στον κόσμο, αλλά στο κεφάλι μας).
Δηλαδή η απάντηση στις παρενοχλήσεις είναι οτι θα γίνει ο κόσμος "άκαυλος". Δε νομίζω πως γίνεται ο κόσμος άκαυλος, μερικοί άντρες ξεκαυλώνουνε. Κυρίως αυτοί που θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν ότι τους καπνίσει στο όνομα της ελευθερίας ή της ελευθεριότητας. Τη γνώμη των γυναικών στο θέμα δε νομίζω πως τη ζήτησε κανείς.
Ισως να καταλάβαινες αν δε σε αποκαλούσαν με το όνομα σου ή την ιδιότητα σου. Αν ήσουν απλώς ένας "π@&τ$*ς".
Δεν εκφράζεις το θαυμασμό σου ή το πόθο σου προς τη "Γυναίκα" αποκαλώντας την μ@#ν!
Γιατί γι'αυτό μιλάμε.
Κατ'αρχάς η συνέντευξη του Παπαδόπουλου δεν είναι κάποια μορφή τέχνης από μόνη της. Δεν αντιλήφθηκα να κρίνεται κάπου το έργο του Παπαδόπουλου ως αθυρόστομο αλλά ο ίδιος. Και ουτε καν ο ίδιος, αλλά κυρίως ο δημοσιογράφος, που καθοδήγησε και εκθείασε αυτού του είδους την (αισχή κατά τη γνώμη μου) αθυροστομία με τέτοιο τρόπο, λες και είναι η ύψιστη αρετή.
Συνεπώς όλο το κομμάτι σχετικά με τη λογοκρισία της τέχνης από το Φασιανό ως τους Queen, θεωρώ οτι ξεφεύγει από το νόημα του κειμένου και δεν εξυπηρετεί σε κάτι τη συγκεκριμένη συζήτηση πέρα από τη δημιουργία εντυπώσεων. Θα είχε κάποια βάση σε κάποια άλλη συζήτηση αλλά εδώ απλά αποπροσανατολίζει. Δεν είναι το ζήτημα η λογοκρισία της τέχνης εδώ, και σίγουρα είναι πολύ far-fetched να λέμε οτι θα είναι άχρωμος ο πολιτισμός μας αν δε προωθούμε τις χυδαιολογίες στις συνεντευξεις.
Επίσης δεν είπε κανείς οτι η γυναίκα δεν πρέπει να νιώθει διεκδικίσημη ή ποθητή και οτι ο άντρας δεν πρέπει να ποθεί. Αυτό δε μας αφαιρεί το δικαίωμα να κρίνουμε το πως εκφράζεται κάποιος ως προς τον πόθο του, όταν πρόκειται περί δημοσίου λόγου. Άσε που δεν είχε σχέση με αυτό η συνέντευξη του Παπαδόπουλου. Δεν αναφερόταν σε μία συγκεκριμένη γυναίκα που ποθούσε αλλά στις γυναίκες γενικά. Αν δεν αντιλαμβάνεστε οτι ο συγκεκριμένος τρόπος έκφρασης είναι υποτιμητικός για τις γυναίκες κρίμα. Και το λέω αυτό ως γυναίκα.
Κατά τ άλλα δε θα αμφισβητήσω οτι ίσως κάποια γυναίκα νιώσει ποθητή αν κάποιος τη χαρακτιρίσει πρόστυχα, αλλά ούτε και γίνεται να επεκτείνουμε το συλλογισμό αυτό σε όλες τις γυναίκες. Δεν κρίνουμε το τι γίνεται μεταξύ συναινούντων ενηλίκων, αλλά τι προβάλλεται ως πρότυπο συμπεριφοράς/ανδρισμού.
Και ασκώντας κριτική σε αυτόν τον περιλουζει κανονικότατα.
Δεν είναι λίγο κλισέ άσημοι να περιμένουν ένα ολίσθημα διασήμων για να τους κατακεραυνωσουν επιδιώκοντας προσοχή και φημη;
Κατά τα λοιπά ισχύουν τα του πρώτου μου σχολίου. Από εδώ ξεκινάει το σκότος. Από το "Εγώ θα σου πω πώς θα μιλας".
ΥΓ Κι όμως κινείται.
Όχι, δεν είναι συγκρίσιμο το σχόλιο σου και το άρθρο. Το άρθρο σχολιάζει μια συγκεκριμένη συνέντευξη και τη στάση δύο συγκεκριμένων ατόμων (δημοσιογράφου κ καλλιτέχνη). Σε ορισμένα σημεία κάνει γενικεύσεις και αναγωγές σε κοινωνικά φαινόμενα, αλλά όπου συμβαίνει αυτό, έχει άμεση σχέση με το περιεχόμενο της συνέντευξης. Μπορεί να είναι υπερβολικοί κάποιοι χαρακτηρισμοι, αλλά δεν χρησιμοποιεί υπερβολή στα επιχειρήματα ούτε κινδυνολογει με υπερβολές όπως εσύ .
Σε κάθε περίπτωση ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι ο σχολιασμός της καθημερινότητας. Δεν είναι άρθρο σε επιστημονικό περιοδικό, ούτε φιλοσοφικό πόνημα για να υπάρχει η απαίτηση της πρωτότυπης ιδέας. Τα πρόσωπα που έχουν δημόσιο λόγο είναι λογικό να σχολιάζονται. Και εδώ, προς τιμήν της δημοσιογράφου, σχολιάστηκε μόνο ο δημόσιος λόγος και έγινε σαφές ότι δεν κατακρίνεται η συμπεριφορά του Παπαδόπουλου στην προσωπική του ζωή, αλλά το περιεχόμενο της συνέντευξης και το πώς εκθειάζεται αυτή η φρασεολογία στη συνέντευξη. Λογικοτατο μου φάνηκε.
Κι επειδή υπάρχουν πράγματα ατάκτως ερριμμένα στα μυαλά πολλών -και δεν δύναμαι πρακτικά να απαντώ σε κάθε έναν μεμονωμένα...
Ο επώνυμος δημοσιογράφος που βάλλει πέραν των ορίων της κοσμιότητας κατά ενός συναδέλφου του λόγω αισθητικών διαφορών (αν υπάρχουν κάποιες άλλες παρακαλώ αναφέρατέ τες) δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει άρθρο για "επιστημονικό περιοδικό, ούτε φιλοσοφικό πόνημα" αλλά είμαι εγώ;
Πάμε ξανά:
Το άρθρο αυτό είναι η αφετηρία για χειρότερα πράγματα. Η δυσανεξία στην αισθητική του "άλλου". Η καταγγελία αυτής.
Πουθενά ο Παπαδόπουλος δεν είπε "μου αρέσει να χουφτώνω γυναίκες παρά τη θέλησή τους". Πουθενά. Δεν καταγγέλλεται για κάτι κακό που έκανε.
Αλλά καταγγέλλεται για αυτό που του αρέσει. Καταγγλέλλεται για τον τρόπο που εκφράζεται.
Καταγγέλλεται για αυτό που είναι. Καταγγέλλεται γιατί του αρέσουν αυτά που του αρέσουν. Όχι γιατί έκανε κάτι κακό ή παράνομο. Δεν υπάρχει νόμος που να λέει ότι απαγορεύεται να σου αρέσει το αιδοίο και να το λες.
Καταγγέλλεται για ό,τι έχει κάνει συναινετικά στη ζωή του. Διότι αυτό ΠΛΕΟΝ είναι εκτός πολιτικής ορθότητας.
Επειδή εκεί πολλοί τεκμαίρουν ότι έχει κάνει πράγματα όχι συναινετικά, απαντώ ευθαρσώς:
μόλις καταργήσαμε το τεκμήριο της αθωότητας.
Τον βγάλαμε σχεδόν βιαστή γιατί; Γιατί δεν γουστάρει πια ο τρόπος έκφρασής του (σ.σ. πουθενά δεν είπα ότι εγώ συμφωνώ με αυτόν τον τρόπο έκφρασης και αυτό φαίνεται από την αισθητική/ύφος των σχολίων μου).
Αλλά όταν τα λες αυτά είσαι "δήθεν" υπερασπιστής...
Και δεν είναι δήθεν όσοι ενοχλούνται με αυτά που είπε ο Παπαδόπουλος αλλά όχι με αυτά που κάνουν άλλοι κι άλλοι (τον πρέσβυ της Βενεζουέλας τον θυμάται κανείς;).
Φτάνει με το δούλεμα.
ΥΓ Τον Δανίκα ουδέποτε τον είχα σε εκτίμηση. Αυτό με τα χρόνια ενισχύεται. Αλλά δεν συζητάμε τι εκτιμάμε και τι όχι. Συζητάμε τα όρια κοινωνικής ανοχής σε ανθρώπους με άλλες απόψεις και γούστα.
Και από αυτόν τον διάλογο καθίσται σαφές ότι οι λιγότερο ανεκτικοί είναι αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως ανεκτικοί.
Τι μας εμποδίζει αν βάλλουμε κατά της ελευθερίας της έκφρασης του άλλου στον λόγο να βάλλουμε και κατά της ελευθερίας της έκφρασής του στην τέχνη;
Το λέω -όχι σε εσένα- επειδή πολλοί θεώρησαν ότι συγχέω την συζήτηση με την τέχνη. Οι ίδιοι διασπούν και διαχωρίζουν την ελευθερία της έκφρασης. Και μάλιστα μιας έκφρασης η οποία δεν έχει τίποτα παραβατικό ή παράνομο. Είναι μόνο αντιαισθητική για τους ίδιους. Τώρα δεν θα μπω στην ανάλυση ποίησης που αρέσκονται πολλοί να κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις ("λέει αυτό αλλά εννοεί εκείνο").
Οι δήθεν υποστηρικτές της ελευθερίας θυμώνουν με την ελευθερία της έκφρασης ενός τρίτου.
Ουάου!
κάτι πάει να πει το σχόλιό σου αλλά πέφτει σε μια λούμπα που "ακούγεται" πολύ χωρίς να χει ίχνος βάσης.
Εν ολίγοις προσπαθείς να στηρίξεις την άποψή σου σε μια απαξίωση: μόνο οι πούστηδες εχουν δικαιώματα και οι στρέιτ είμαστε υπό διωγμό.
Τέτοια μπούρδα επί του θέματος είναι δύσκολο να ειπωθεί.
Πρώτον γιατί ΔΕΝ βλέπεις παντού γύρω σου γυμνούς άντρες και πέη, ειδικά στην Ελλάδα αυτό είναι ακόμα ταμπού.
Δεύτερον ΔΕΝ είναι οκ να σαι "πούστης", ειδικά στην Ελλάδα, και ΔΕΝ έχεις το ακαταλόγιστο όπως υπονοείς. Προσπάθησε να μπεις στη θέση ενός, στην κανονική καθημερινή ζωή (όχι στα παρτυ του "jet set") και θα δεις πόσο ευκολο είναι...(ΔΕΝ)
Τρίτον σε πολλούς αρέσουν οι αντρικοί γλουτοί και όχι απαραίτητα το πέος ή το αιδοίο. (Αυτό πάντα κάπως εξαφανίζεται απ τη συζήτηση, όπως και οι λεσβίες, ο μισός δηλ γκέι πληθυσμός).
Εν πάσει περιπτωσει μάλλον θα πρεπε να μιλάμε γενικά για ανθρώπους, επιθυμίες και κορμιά και όχι για μέρη του σώματος.
Η σχέση των στρέιτ γυναικών με τους στρέιτ άντρες, χρειάζεται επαναπροσδιορισμό, απ ότι φαίνεται. Δε θα γίνει σε αντιδιαστολή με τον γκέι πληθυσμό. Δε χρειάζεται.
Όσο για τον άκρατο φεμινισμό (!), κι αυτόν δεν τον βλέπω να έρχεται. Όποιος απειλείται, καποιο πρόβλημα έχει
"ΘΑ ΠΑΡΕΝΟΧΛΩ με τα σχόλιά μου ανθρώπους σαν κι "εσάς" ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΟΙΝΟ ΚΤΗΜΑ ότι ..."
https://www.lifo.gr/articles/greece_articles/229929/pente-thymata-epitheseon-tis-xrysis-aygis-miloyn-sti-lifo
Πραγματικά, όταν κάποιος τα λέει όλα μόνος του, αυθορμήτως, σαν να μην έχει καν συναίσθηση του τι λέει και τι λέει αυτό που λέει για τον ίδιο, τι άλλο να πει κανείς;
Σε αυτό που διαφωνούμε είναι στον προσβλητικό τρόπο και λόγο της έκφρασης αυτής, πρακτικά, λεκτικά, γενικώς και αορίστως, όταν δεν επιτρέπεται εκ των συνθηκών, καθιστώντας τον προσβλητικό από και προς κάθε κατεύθυνση.
Κι εδώ, εκτός από έναν άνθρωπο που είναι δημόσιο πρόσωπο, μεγάλης ηλικίας (χωρίς να του απαγορεύεται ο θαυμασμός), η οποία ηλικία τις περισσότερες φορές συνδυάζεται με μια εμπειρία και σοφία ζωής, θέλει να λέγεται και ποιητής...!
Κρίμα.
υποθέτω είναι πρώτο και στα social media. ως υπενθύμιση του σε ποιόν λαό απευθύνονται.
δεν είναι μόνο το είδος των άρθρων και οι δημοσιογράφοι, αυτό είναι η μία μεριά. η άλλη μεριά είναι αυτοί που διαβάζουν το Θέμα, το κοινό, ο λαός.
υ.γ. σχετικά με το 'στο τέλος κάγχαζαν σαν ζώα όλοι, ψιλοερεθισμένοι' θέλω να πω ότι ακόμα καγχάζουν σαν τα ζώα όλοι σε τέτοιες συζητήσεις, αλλά όχι μόνο σε τέτοιες συζητήσεις. καγχάζουν το ίδιο και σε συζητήσεις που κουτσομπολεύουν, που προσβάλλουν, που μειώνουν κάποιον ή κάποιαν ως άνθρωπο.
2.ΤΟ ΒΗΜΑ
3.ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
ένα πολύ καλογραμμένο κείμενο που εκφράζει μια απόλυτα σωστή για μένα κριτική!
"Αυτό φυσικά δεν είναι αγάπη για τις γυναίκες. [...] Αν βλέπεις τις γυναίκες σαν μια τρύπα, βλέπεις και τον εαυτό σου σαν ένα μόριο"
Για το Πρώτο Θέμα συμφωνώ απολύτως. Κίτρινη φυλλάδα από τις λίγες, όπως ακριβώς την ήθελε ο "κομιστής". Ύπουλη όμως, καθώς δεν απευθύνεται σε αυτούς που αρέσκονται σε σκληρά πρωτοσέλιδα τύπου Μακελειό. Το Θέμα απευθύνεται σε όλους. Είναι η εφημερίδα με την μεγαλύτερη κυκλοφορία, μπαίνει σε πολλά σπίτια. Και διαμορφώνει άποψη και αισθητική.
Να τους χαιρόμαστε.
Άλλο να μη μας αρέσει ο τρόπος που εκφράζεστε στις συνεντεύξεις του και άλλο, τελείως άλλο, να μειώνουμε το ταλέντο του. Και ξέρετε γιατί? Γιατί ο μόνος άξιος κριτής της τέχνης είναι ο Χρόνος. Σκεφτείτε λοιπόν πόσα τραγούδια του παρέμειναν μεγάλα μέχρι σήμερα και αναλογιστείτε.
Ο απλός λαός τους λέει πορνόγερους.
Οι περισσότεροι είναι ακίνδυνοι, γαβγίζουν, σαλιαρίζουν, αλλά δεν δαγκώνουν. Ο πραγματικά ερωτικός άνθρωπος, αυτός που όχι μόνο αγαπάει, αλλά κυρίως αγαπιέται, δεν διατυμπανίζει τις επιδόσεις του, ούτε θεοποιεί τα ελάχιστα δευτερόλεπτα σεξουαλικής λύτρωσης.
Δεν μιλάω βέβαια για τις κλινικές περιπτώσεις παιδεραστών, σατύρων και εν δυνάμει βιαστών, αυτούς που οι κοινωνία αποκαλεί και ανώμαλους, οι οποίοι προφανώς έχουν τεράστιο κοινωνικό, πνευματικό και ηθικό έλλειμμα.
Η εμμονή του Δανίκα σε τέτοια θέματα, προφανώς και προβληματίζει. Αλλά από έναν δημοσιογράφο "πολυεργαλείο" στο Πρώτο Θέμα, που έχει άποψη για τα πάντα, ενώ "υποτίθεται" ότι το αντικείμενό του είναι ο κινηματογράφος, όλα να τα περιμένεις.
Προφανώς έχει πάθει υπερκόπωση, περιμένοντας (όχι τον Γκοντώ) αλλά την Μπελούτσι.
Όσον αφορά τον Τάκη (όπως μισούσε να τον αποκαλούν) τον Χόρν στην παρέα Χατζηδάκι, Λαμπρία και γέρου Καραμανλή, παρουσία ωραίων γυναικών στη Μύκονο, νομίζω ότι αδικείται και δε συγκρίνεται με το ραμολί παρεάκι Δανίκα - ΛεΠα.
Ο πραγματικά ευφυής διασκεδαστής, μπορεί να αντιληφθεί την ατμόσφαιρα σε μια παρέα, το κλίμα και το χιούμορ που μπορεί να σηκώσει και να πετάξει το πιο χοντροκομμένο αστείο, χωρίς να ξεφτιλιστεί ή να προσβάλλει.
Αν δεν το δεχτούμε αυτό, προσβάλλουμε την αριστοφανική καταβολή μας.
Οποιος γνωρίζει από ηλικιωμένους ανθρώπους ξέρει οτι μεγαλώνοντας οι εμμονές τους μεγαλώνουν. Ειναι τα γεράματα,ναι. Κι ο Λ.Π είναι ένας γλυκός άνθρωπος που αγάπησε τις γυναίκες λίγο παραπάνω
Η αγάπη - λατρεία σε ένα ερωτικό σώμα αποτελεί διαχρονικά πηγή έμπνευσης.
Δεν είναι απόλυτο - όπως παρουσιάζεται στο άρθρο - ότι κυριαρχεί σε αυτό το αίσθημα αποκλειστικά το σεξιστικό στοιχείο και μόνο.
Και εν πάσει περιπτώσει, ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΑΠΟΦΑΝΘΕΙ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ. Υπάρχουν ειδικοί επιστήμονες που έχουν ήδη ασχοληθεί και θα ασχολούνται και στο μέλλον.
Επίσης, η κ. Κόκλα είναι αμετροεπής έως αγενής ("ο Παπαδόπουλος έχει το ακαταλόγιστο").
Τελικά, ακόμη και αν υπάρχει δίκιο για την εφημερίδα και τον Δανίκα, αυτό χάθηκε.
Το άρθρο θα ήταν άψογο, αν η κ. Κόκλα τόνιζε περισσότερο τη χυδαιότητα του Δανίκα (αλλά και του Παπαδόπουλου) και λιγότερο το όποιο σεξιστικό στοιχείο απορρέει από τόση κακογουστιά.
Εν τέλει αναρωτιέμαι και αν είναι σεξιστικό, τουλάχιστον απ' τη μεριά του στιχουργού, το να αναφέρεται στο αιδοίο με άκρατο θαυμασμό και σε σημείο εμμονής.
'Η κάποιος/α άλλος/η να αναφέρεται με τον ίδιο ζήλο στο πέος...
Η λατρεία προς το αιδοίο δεν υποβιβάζει την γυναίκα.
Όπως η λατρεία προς το πέος δεν υποβιβάζει τον άντρα.
Απλώς εν προκειμένω αυτή η λατρεία είναι τόσο αισχρά διατυπωμένη, που νομίζουμε ότι πρόκειται για υποτίμηση της γυναίκας με σεξιστικά κίνητρα.
Το ότι Δανίκας και Παπαδόπουλος ίσως να μη βλέπουν τη γυναίκα σαν μια τρύπα και μόνον, θα μπορούσε να αντικρουστεί κι από το επιχείρημα για το ποιες υπήρξαν οι γυναίκες της ζωής και των δυο:
"πρώτα ονόματα", εγκυρότατες, λαμπερές παρουσίες στην πολιτική, στη μουσική, στο θέατρο...
Τι τους βρήκαν; Αυτό είναι μια άλλη υπόθεση, που ίσως έχει να κάνει με τα μυστικά της κρεβατοκάμαρας... ;-)
Δεν είναι ούτε Γκάτσος ούτε Νικολακοπούλου. Και βέβαια ποιητής δεν είναι.
Τον λες καλούτσικο στιχοπλόκο με άλλοτε πετυχημένα κι άλλοτε -πιο συχνά- μέτρια, εύκολα, αβασάνιστα στιχάκια του ποδαριού. Κάτι σαν τον Κ.Χ. Μύρη και πολλούς ακόμα, που δεν φτάνουν ούτε στο νυχάκι μεγάλων μας ποιητών, των οποίων έργα μελοποιήθηκαν ανεβάζοντας τον πήχυ πολύ ψηλά για τους στιχουργούς περασμένων δεκαετιών.
Η «υποκλοπή» του Δανίκα είναι όντως εμετική!
Η κνίτικη φιγούρα ιεροεξεταστή του αλλοτινού σοβαροφανούς νεαρού κριτικού κινηματογράφου του Ριζοσπάστη (!) υπέκρυπτε τον σημερινό φορέα ενός χιούμορ κιτρινιάρικου σε κάθε του λέξη και σε άρθρα μιας... ΘΕΜΑτικής, που στοχεύει στη διέγερση ποταπών ενστίκτων του αναγνώστη. Κραυγάζει ο σεξισμός και η ομοφοβία του. Προοιωνίζουν... μακελειό!
Τι σχέση έχει ο Μύρης των 50 μόλις τραγουδιών με τον Παπαδόπουλο ;
Και που από τα 50 τραγούδια, τα μισά + περιλαμβάνονται στους κύκλους "Χρονικό" και "Ιθαγένεια" του Μαρκόπουλου με Ξυλούρη και Δημητριάδη και "Μεγάλη Αγρύπνια" της Καραίνδρου με Φαραντούρη ;
Διαφωνώ απόλυτα ότι οι στίχοι στα παραπάνω έργα είναι "αβασάνιστα στιχάκια του ποδαριού" ενός καλούτσικου στιχοπλόκου.
Κι ας κρίνει ο καθένας αν είναι ή όχι "του ποδαριού" και μάλιστα ποδαριού με οίηση (αλλά και με... τσόκαρα).
Θα 'ρθει καιρός αγιάτρευτος
με τσόκαρα στα πόδια
και θ' αλαφιάσει τα μωρά,
τα δέντρα και τα βόδια!
Να μη σου πω ότι προτιμώ κατά πολύ τις λαϊκότροπες ευκολίες του Παπαδόπουλου από τις δήθεν βασανισμένες και αντιαισθητικά "βαθυστόχαστες" ξεπέτες λογίων μαϊντανών, που όλα τα κόβουν κι όλα τα μαχαιρώνουν...
Σταυρώστε και την υβρεοπομπή του Δεληβοριά. Εκατομμύρια χρόνια τα πάντα ξεκινούν από μουνιά και πούτσες, θες να τα πεις αιδοία και πέο, θες να τα πεις οπές, μόρια ή ότι άλλο αρσενικά και θηλυκά τα έχουν τα δείχνουν και τα καμαρώνουν.
ελπιζω να απαντησεις εδω,διοτι σε αλλη ερωτηση μου(στις δουλειες του σπιτιου) δεν απαντησες...
Που, αυτά, και δεδομένης της παντελούς ασχετοσύνης του ατόμου σε οτιδήποτε αφορά την κινηματογραφική ιστορία και θεωρία (όταν έχεις γράψει ότι ο Μπέρναρντ Χέρμαν ήταν διευθυντής φωτογραφίας κάπου εκεί εγκαταλείπεις τις όποιες σχετικές pretensions), εκεί κατέληξαν ήδη περί τα τέλη του περασμένου αιώνα και τις αρχές του τρέχοντος: στις απροκάλυπτες, εμετικές, σεξιστικές, ρατσιστικές χυδαιότητες.
Έτσι είχαμε τον βιασμό της Μπελούτσι στο "Μη αναστρέψιμο", που κατά τον Δανίκα ήταν μια σκηνή τρομερά ερεθιστική και θα ξεσήκωνε "τα αρσενικά". Μεγάλη κ%^&α να βλέπεις έναν άγριο βιασμό. Έτσι είχαμε και τον Καπότε που (πάντα κατά τον Δανίκα) ήταν "γκέι στο σώμα, γκέι και στην ψυχή". Μια χαρά περνούσαν αυτές οι ατάκες στον καλό ΔΟΛ, τον "ναό της δημοσιογραφίας" που έλεγε και κάποιος.
(Φυσικά είχαμε, από τον ίδιο φωστήρα, και ύμνους στον Μπιν Λάντεν, που καλά τους έκανε, και στη Χαμάς, και, και... Ήταν τότε που τα Νέα διατηρούσαν φιλολαϊκό προφίλ, όπως το αντιλαμβάνονταν βεβαίως. Και ο ρατσισμός έδινε κι έπαιρνε, πότε στα σκίτσα του Μητρόπουλου για τους μαύρους, πότε στα μονόστηλα του Σκούρτη για τους Εβραίους, κι άλλοτε πάλι στο βρομόστομα του Γεωργουσόπουλου, όπως π.χ. τότε που έλεγε τον Ουστίνωφ "ραμολιμέντο" επειδή είπε κάτι που δεν του άρεσε για τη Μακεδονία.)
Θέλω να πω, καλά όλα αυτά, αλλά δεν ήταν ποτέ μόνο θέμα γήρατος. Ούτε μόνο θέμα... Θέματος.
Εγκαυλος γαρ ο Παπαδόπουλος αλλά λατρεύει παροπλισμενους και ανενεργους θεούς, αν προσκυνουσε το πίσω θα ήταν μπροστά, ταγος και ταμπού, θεματοφυλακας της διαθήκης της Νέας αυγής που ξημερώνει. Αλλά πως να ταιριάξει στα στιχουργηματα του αντιπατριαρχια, εμφυλα στερεότυπα, εσωτερικό μισογυνισμο και κοινωνικό φύλο ένας WMHC προνομιούχος;
Τεσπα, το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και οι αγαπημένες (το εννοώ) φεμινιστριες μασιουνται και φτυνονται από τα ιερατεια της νέας κοινωνικής μηχανικής, στιγματιζονται ως TERFs και ξυλοκοπουνται από τις νεότερες αγαπημένες "ευπαθείς" σεξουαλικες μειονότητες των trans γυναικών (ΧΥ κατά την ξεπερασμένη επιστημη της βιολογίας) https://www.newstatesman.com/politics/feminism/2017/09/trans-rights-terfs-and-bruised-60-year-old-what-happened-speakers-corner
Επειδή όντως το απόσπασμα του Τριαριδη το έφαγε η μαρμαγκα (ήτοι λογοκρισία από τη σύνταξη) το ξαναστέλνω και παρακαλώ μην κατακρινετε την ελεύθεροστομια. Οι λέξεις δεν φταίνε σε τίποτα να πεθαίνουν πριν ειπωθούν.
ή μόλις εμφανίζεται η Βεατρικη (αποσπασμα από έργο του Θανάση Τριαριδη)
Ειναι πολύ σεξιστικό κυρία Κοκλα;
Και μόλις τ’ άκουσε αυτά η Μπεατρίς
κρεπαρισμένη άνοιξε το βρωμόστομά της
και τον έλουσε πατόκορφα τον θλιβερό τον ποιητάκο,
που έναν καιρό τής πούλησε και έρωτα στη Φιρέντσα –
α, γέμισε ο κόσμος απ’ τα βρισίδια της,
από το χώμα της γης μέχρι το τσιτωμένο δέρμα τ’ ουρανού:
«Χαντούμαρε, κρετίνε, μαλακάνδρα,
ευτυχώς που δεν σου κάθισα τότε στη Φλωρεντία,
που μου ’θελες και Paradiso, ρε ξεφτίλα…
Μόνο για Purgatorio είσαι αρκετός:
πάνε, λοιπόν, και ζούφαξε σε μια γωνιά,
και γράψε μαλακίες για τον Έμπυρο –
πού το μόνο έμπυρο είναι τ’ αχόρταγο μουνί μου.
Φεύγα, μαλακογκάβλη,
και σάπισε μαζί με το μικρό πουλάκι σου,
ψέλνοντας Δόξα εν Υψίστοις,
φίφα, ε φίφα…»
Αυτά τού φώναξε η Μπεατρίς του Ντάντε,
μα εκείνος είχε χαθεί κιόλας από το ύψωμα:
ω, μία ακόμη αιώνια αγάπη είχε πάψει –
σιγά τα ωά…
Κι η Βεατρίκη, η τρομερή ψωλοσυλλέκτρια,
η δέσποινα και οδηγός του Paradiso,
η διαρκώς αχόρταγη για φρέσκο κρέας,
σκούπισε τον ιδρώτα της
και τα πιτσιλισμένα αίματα από το πρόσωπο,
κρέμασε την ψωλή του Βιργιλίου στο κολιέ
και μια και δυο συνέχισε την παγανιά της.
ΤΈΛΟΣ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΟΥΝΙΟΎ Η ΔΌΞΑ
α) μιλαμε για την εξοχως υποκριτικη ομαδα της διανοησης που 40 χρονια τωρα υπερασπιζοταν τον Πολανσκι βαναυσο βιαστη σχεδον παιδιου
β) η ιδια ομαδα μας βρηκε τωρα το metoo - σορυ και Πολανσκι και metoo δεν πανω - βρειτε μου ενα υπερασπιστη του Πολανσκι που να μην το παιζει metoo τωρα
γ) τελικα θα περασουμε απο ιερα εξεταση και για το εργο τους καλλιτεχνες με βαση τον συχνα αθλιο βιο τους;
δ) και καλα οι τυποι που καταριπτουν μυθους στο καθησιο τους τωρα ενοχληθηκαν απο την αποκαθηλωση ενος σε συνδυασμο με μια ακατανοητη σεμνοτυφια;
Εγω αν ημουν γιος ή κορη του μπορει και να ντρεπομουν λιγο. Τωρα απλα μου φαινεται αδιαφορη.