Eίναι γνωστή ανέκαθεν η αθυροστομία του Παπαδόπουλου. Την οποία φρόντιζε να την κρατάει στα ιδιωτικά του πυροτεχνήματα. Απ’ έξω ήταν ο ντρέτος, λαϊκός άντρας. Και ένας μεγάλος στιχουργός που πολύ θα ήθελε να είναι ποιητής, αλλά δεν ήταν. 

 

Τα τελευταία χρόνια, ο Παπαδόπουλος απεσύρθη. Στη χαλαρότητα του γήρατος, το χούι του μεγεθύνθηκε. Έγινε ένα εμμονικό παραλήρημα γύρω από τα αιδοία που δεν αξίζει καν να το λες σεξιστικό. Είναι απλώς γηρατειά.

 

Ωστόσο σεξιστής ήταν πάντα. Ήταν ένας από αυτούς τους άντρες που διατυμπανίζουν συνεχώς ότι «αγαπάνε όλες τις γυναίκες», με μια έμφαση αλλόκοτη, λες και οι άλλοι άντρες, οι σιωπηλότεροι, τις αγαπάνε λιγότερο. ΄Η κάνουν λιγότερο έρωτα. Ή χειρότερο.

 

Αυτή η επιδειξιμανία, αν δεν είναι ύποπτη, είναι κακόγουστη. Και σίγουρα είναι σεξιστική. Απομειώνει όλες τις γυναίκες σε μια τρύπα. Δυστυχώς.

 

Αυτό φυσικά  δεν είναι αγάπη για τις γυναίκες. Ούτε καν δικός σου ναρκισσισμός. Αν βλέπεις τις γυναίκες σαν μια τρύπα, βλέπεις και τον εαυτό σου σαν ένα μόριο. Αυτό δεν δείχνει και μεγάλη αυτοεκτίμηση. «Πηδάει σα σκύλος», λεμε.

 

Σεξιστής ήταν πάντα. Ήταν ένας από αυτούς τους άντρες που διατυμπανίζουν συνεχώς ότι «αγαπάνε όλες τις γυναίκες», με μια έμφαση αλλόκοτη, λες και οι άλλοι άντρες, οι σιωπηλότεροι, τις αγαπάνε λιγότερο. ΄Η κάνουν λιγότερο έρωτα. Ή χειρότερο.

 

Εν πάση περιπτώσει, το κόλλημά του, ο δημιουργός του «Δρόμου» το κρατούσε ιδιωτικά. Οι σάπιοι άντρες του ΠΑΣΟΚ που τρίβοντας τ΄αχαμνά τους ξεμεσημέριαζαν στου Απότσου μιλώντας για Παπανδρέου και μουνιά, τον έβρισκαν σκαμπρόζικο. Αλλά μετά γύρναγαν στα εξόχως υποκριτικά «Νέα» κι εκεί ο Παπαδόπουλος έγραφε τις κόσμιες, λυρικές επιφυλλίδες του. Η παρτίδα σωζόταν.

 

Ήταν κι η εποχή βιαίως «απονήρευτη». Εξ ίσου αθυρόστομος ήταν κι ο Χορν. Έλεγε ασύλληπτες σεξιστικές σπόντες στις κυρίες, εκείνες κοκκίνιζαν ― στο τέλος κάγχαζαν σαν ζώα όλοι, ψιλοερεθισμένοι. «Έτσι είναι ο Τάκης», έλεγαν.

 

Εποχές ανέμελης, έμφυλης βίας.

 

Το σκάνδαλο σε αυτή την νοσηρή συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο Πρώτο Θέμα, δεν είναι ο γηραιός στιχουργός, που έχει πια το ακαταλόγιστο. Είναι ο δημοσιογράφος που συνειδητά τον διέσυρε και η εφημερίδα που δημοσίευσε τον γεροπαραλυμένο ύθλο τους.

 

Το ζόρι που τραβάει ο Δανίκας, με τις γυναίκες και τα σεξουαλικά, είναι επίσης προ πολλού γνωστό. Στις συνεντεύξεις του. Σε όλες σχεδόν όσες δημοσιεύει τα τελευταία χρόνια, εμμονικά, εφηβικά, αλλόκοτα προσπαθεί να πάει την κουβέντα στο σεξ, το αιδοίο, τα στήθη κ.λπ. 

 

Κάτι θέλει να αποδείξει-  αλλά τι; Ή απλώς προσπαθεί να πουλήσει σαν εξωμήτριο του Κωστόπουλου λίγο ακόμη σεξ;

 

 

Όμως εδώ, εκθέτει έναν σημαντικό δημιουργό. Που έγραψε αληθινά σπουδαία τραγούδια. Που εξέφρασε τη λαϊκή Ελλάδα μιας ολόκληρης εποχής, με εικόνες ανεξίτηλης τρυφερότητας, με λίγα λόγια φτιαγμένα από ψωμί και φως, αδρά και σίγουρα. Ο «Δρόμος» είναι ένα αριστούργημα που στέκεται με αξιώσεις δίπλα στα πιο ωραία έργα του Χατζιδάκι. 

 

Κι όμως, ο δημοσιογράφος πήγε σαν ποντικός σε αυτόν τον δημιουργό, στην αδύναμη ώρα του, να του «υποκλέψει» το παραμίλημα. Και το δημοσίευσε αυτούσιο― έναν ορυμαγδό λιγούρικης μέγκλας: μουνί, μουνί, μουνί, μουνί…. Ένα  τριπάκι απωθημένων!

 

Και βεβαίως είναι και η εφημερίδα.  Που της ταιριάζει να δημοσιεύει αυτό το εμετικό κείμενο. Μετά τα πτώματα στο πρωτοσέλιδο. Μετά τις υποκλοπές. Μετά τις αυτοκτονίες. Μετά τις άπειρες κιτρινίλες. Μετά την φαιά παρακαταθήκη του Θέμου (που γίνεται φαιότερη).

 

Μια απορία μόνο: Τι διαφορά έχει το Θέμα από το Μακελειό, που τις προάλλες είχε 6 γυναίκες πρωτοσέλιδο, ονομάζοντάς τες πουταναριό; 

 

Αν εξαιρέσεις το καλύτερο lay out, καμμία! Και στις δύο περιπτώσεις, οι γυναίκες αντιμετωπίζονται σαν ένας κόμματος κρέατος, ή ακριβέστερα ως αξιολάτρευτη οπή.

 

Νομίζαμε ότι έχουμε δει τον πάτο της ελληνικής δημοσιογραφίας με τον Χίο. Όχι, υπάρχει κάτι χειρότερο, πιο υποδόριο, πιο ύπουλο κυριολεκτικά: ο Δανίκας και το Θέμα.

 

Και τα δύο είναι συνώνυμα του δημοσιογραφικού εξευτελισμού.