Μια ενδιαφέρουσα παράμετρος βέβαια είναι ότι στα "Νέα" εκτός από του Λευτέρα τα ψευτολυρικά δημοσιεύονταν και του Δανίκα τα "κινηματογραφικά" (τρομάρα του).Που, αυτά, και δεδομένης της παντελούς ασχετοσύνης του ατόμου σε οτιδήποτε αφορά την κινηματογραφική ιστορία και θεωρία (όταν έχεις γράψει ότι ο Μπέρναρντ Χέρμαν ήταν διευθυντής φωτογραφίας κάπου εκεί εγκαταλείπεις τις όποιες σχετικές pretensions), εκεί κατέληξαν ήδη περί τα τέλη του περασμένου αιώνα και τις αρχές του τρέχοντος: στις απροκάλυπτες, εμετικές, σεξιστικές, ρατσιστικές χυδαιότητες.Έτσι είχαμε τον βιασμό της Μπελούτσι στο "Μη αναστρέψιμο", που κατά τον Δανίκα ήταν μια σκηνή τρομερά ερεθιστική και θα ξεσήκωνε "τα αρσενικά". Μεγάλη κ%^&α να βλέπεις έναν άγριο βιασμό. Έτσι είχαμε και τον Καπότε που (πάντα κατά τον Δανίκα) ήταν "γκέι στο σώμα, γκέι και στην ψυχή". Μια χαρά περνούσαν αυτές οι ατάκες στον καλό ΔΟΛ, τον "ναό της δημοσιογραφίας" που έλεγε και κάποιος.(Φυσικά είχαμε, από τον ίδιο φωστήρα, και ύμνους στον Μπιν Λάντεν, που καλά τους έκανε, και στη Χαμάς, και, και... Ήταν τότε που τα Νέα διατηρούσαν φιλολαϊκό προφίλ, όπως το αντιλαμβάνονταν βεβαίως. Και ο ρατσισμός έδινε κι έπαιρνε, πότε στα σκίτσα του Μητρόπουλου για τους μαύρους, πότε στα μονόστηλα του Σκούρτη για τους Εβραίους, κι άλλοτε πάλι στο βρομόστομα του Γεωργουσόπουλου, όπως π.χ. τότε που έλεγε τον Ουστίνωφ "ραμολιμέντο" επειδή είπε κάτι που δεν του άρεσε για τη Μακεδονία.)Θέλω να πω, καλά όλα αυτά, αλλά δεν ήταν ποτέ μόνο θέμα γήρατος. Ούτε μόνο θέμα... Θέματος.