Η εποχή ως γνωστόν, και σε σχέση με τη μουσική, προσφέρεται για τα πάντα. Έτσι, όλες οι κατευθύνσεις του ευρύτερου ροκ δηλώνουν παρούσες, καθώς όλα παίζουν και όλα σκορπίζονται ξανά στο τραπέζι. Τα συγκροτήματα μπορούν να διαλέξουν ό,τι γουστάρουν και τους πάει καλύτερα από τα 60 χρόνια τής ροκ ιστορίας (από το rock n’ roll και το rockabilly, μέχρι το beat και το garage, και από το ψυχεδελικό ροκ και το progressive, μέχρι το blues rock, το country rock και το hard rock), ανατέμνοντας πολλές φορές τάσεις και πρακτικές δημιουργώντας τα δικά τους νεότερα υβρίδια (stoner, americana και τόσα άλλα).
Τα ελληνικά συγκροτήματα, φυσικά, δεν διαφέρουν ως προς αυτό. Κινούμενα στις ίδιες πάνω-κάτω γραμμές, μας δείχνουν το πόσο, πραγματικά και πρακτικά, μετράνε. Και αν μιλάμε, όπως εδώ, για τους καταξιωμένους No Man’s Land και βεβαίως για τους νεότερους, αλλά επίσης ξεχωριστούς Small Blues Trap, τότε κάθε καινούρια πρόταση, κάθε καινούρια δική τους πρόταση, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζεται με το ανάλογο ενδιαφέρον και τη δέουσα προσοχή.
NO MAN’S LAND “Infinite Equinox” plus…
Για τους No Man’s Land οφείλουμε να πούμε πως έχουν στην κατοχή τους ένα από τα καλύτερα LP τής λεγόμενης αναβίωσης, που ηχογραφήθηκαν ποτέ στην Ελλάδα. Ο λόγος για το εξοντωτικό “Zalion” από το 1988, που ακόμη και σήμερα διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του.
Όμως και στη δεύτερη live και δισκογραφική ζωή τους, που ξεκίνησε το 2008 και φθάνει μέχρι τις μέρες μας, οι No Man’s Land παραμένουν ένα από τα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα – εξ όσων άντλησαν, τέλος πάντων, από ’κείνο που ονομάστηκε, στα sixties, ψυχεδελικό ροκ. Αυτό μαρτυρούν όχι μόνο τα live, αλλά και οι δίσκοι τους – τα πέντε LP τους δηλαδή, που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια. Για το πέμπτο απ’ αυτά, και έβδομο συνολικό τους, το “Infinite Equinox”, που τυπώθηκε σε 300 κόπιες και σε 180άρι βινύλιο από την Anazitisi Records θα πούμε τώρα κάποια λόγια.
Οι No Man's Land είναι ένα σχήμα ζωντανό και πάντα εν εξελίξει. Το λέω, καθώς ήδη το γκρουπ βρίσκεται σ' ένα επόμενο στάδιο. Αν και δεν έχω μόνο αυτό στο νου μου...
Το άλμπουμ αποτελείται από τρία tracks – δύο στην πρώτη πλευρά κι ένα στη δεύτερη. Οι τίτλοι τους κάπως περίεργοι. Λέμε για το «Ι» που διαρκεί 17:12, το «∞» (4:23) και το «ο» (21:53).
Το «Ι» είναι ένα κομμάτι που συνδυάζει ψυχεδελικά και progressive στοιχεία, με όλα τα όργανα να έχουν κατά τη διαδρομή τούς ρόλους τους. Και οι πέντε μουσικοί (Βασίλης Αθανασιάδης φωνή, κιθάρες, Korg, Κρις “Silver” Τριανταφυλλόπουλος ντραμς, Νικ “Neta” Πεταβρίδης μπάσο, Σταύρος “Manitou” Ελευθερίου κρουστά, Γιώργος “Gkion” Σιργανίδης πλήκτρα, φλάουτο) κάνουν πολύ καλή δουλειά, με το φλάουτο και τα κρουστά να δίνουν στη σύνθεση άλλον αέρα. Υπάρχουν, περαιτέρω, ωραία γεμίσματα από τα πλήκτρα, ενώ η ανάπτυξη των θεμάτων που είναι απλωμένη και κάπως νωχελική δίνει την ευκαιρία στην κιθάρα να δημιουργήσει ωραίες, όσο και στιβαρές trippy καταστάσεις (θυμήθηκα ανά φάσεις κάτι από τον S.T. Mikael της Xotic Mind, αλλά –γιατί όχι;– και από τα πρόσφτα live ντουέτα του Βασίλη Αθανασιάδη με την Άννα Στερεοπούλου). Τέλος, οι στίχοι, που χωρίζονται σε δύο μέρη (“An appearance of life”, “Areola”), βοηθούν κι αυτοί απ’ τη μεριά τους στην οικοδόμηση ενός σωστά οριοθετημένου υπερβατικού-κοσμικού σκηνικού.
Στο «∞», που είναι instrumental, κυριαρχεί ο ακουστικός ήχος. Κιθάρα, κρουστά και φλάουτο δονούνται σε ακόμη πιο ψυχεδελικές κατευθύνσεις με αναφορές στην indo-jazz. Το κομμάτι μπορεί να μοιάζει κάπως σαν εισαγωγή σε κάτι άλλο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι ολοκληρωμένο.
Το άλμπουμ κλείνει με την πλευρά «ο». Solid ηλεκτρική κιθάρα με μιαν αίσθηση Vibravoid στην αρχή, breaks από τα κρουστά, απαγγελία που φέρνει στη μνήμη κάτι από το «666» των Aphrodite’s Child, ωραία ανάπτυξη κι εδώ, ψυχεδελικό επίσης χάος. Οι αλλαγές στο τέμπο, οι διάλογοι κιθάρας-κρουστών, το κάπως ελεύθερο στυλ καθώς κυλάει το κομμάτι, τα ωραία φωνητικά, και άλλα διάφορα μικρά-μικρά (λεπτομέρειες, εννοώ, που δίνουν νόημα στην ουσία) αναγορεύουν την πλευρά «ο» σε κάτι, τέλος πάντων, ξεχωριστό. Σ’ ένα tracks, εννοώ, που θα το γουστάρουν ιδιαιτέρως οι fans τού heavy psych.
Οι No Man’s Land είναι ένα σχήμα ζωντανό και πάντα εν εξελίξει. Το λέω, καθώς ήδη το γκρουπ βρίσκεται σ’ ένα επόμενο στάδιο. Αν και δεν έχω μόνο αυτό στο νου μου…
Εδώ και λίγο καιρό ο Βασίλης Αθανασιάδης (φωνή και κιθάρες στους No Man’s Land) συνεργάζεται σε ντούο με την κιμπορντίστα Άννα Στερεοπούλου (με την ήδη διακριτή προσωπική καριέρα), κάτω από το όνομα The Olive Knights. Το σχήμα αυτό μπορεί να μην έχει αποτυπωθεί ακόμη δισκογραφικά, όμως έχει δώσει live δείχνοντας πόσο μετράει.
Επειδή είδα δύο φορές, τον Ιούνιο, τους Olive Knights έρχομαι να πω πως παίζουν εξαιρετικά, κοντά σ’ ένα ρέον και κάπως πειραματικό krautrock στυλ, φέρνοντας στη μνήμη μεγάλες στιγμές τού (γερμανικού) παρελθόντος. Και τα δύο live τους ήταν εξαιρετικά και όχι πανομοιότυπα – καθότι μεγάλο μέρος τής μουσικής τους παράγεται εκείνη τη στιγμή, μπροστά στα μάτια και τ’ αυτιά μας, χωρίς εμφανή και, κυρίως, χωρίς λεπτολογικό προγραμματισμό.
Μάλιστα, το δεύτερο απ’ αυτά ηχογραφήθηκε και μοιράστηκε, σε CD-R, στους παρευρισκομένους (“Live Recording / Kyklopas / June 24th 2016), κάτι που τέλος πάντων μπορεί να προμηνύει και το επισημότερο.
Επιπλέον, η Άννα Στερεοπούλου είναι κανονικό μέλος των No Man’s Land πια, κι έτσι κάπως, από την επόμενη σεζόν, αναμένονται νέα live και νέες ηχογραφήσεις…
Δισκογραφία
1. Zalion [Pegasus, 1988]
2. The Reality Trip [Brummel, 1990]
3. Home in the Sky [Anazitisi 2008]
4. No Man’s Land [Anazitisi 2008]
5. The Drowning Desert [Anazitisi, 2010]
6. Unprotected [Anazitisi, 2012]
7. Infinite Equinox [Anazitisi, 2016]
SMALL BLUES TRAP “Time Tricks”
Κάποτε, σ’ έναν παλιότερο δίσκο των Small Blues Trap, το “Red Snakes & Cave Bats” [Shelter Home Studio] του 2010, ο Ηλίας Ζάικος –η ψυχή των blues στην Ελλάδα εδώ και 30+ χρόνια μαζί με το συγκρότημά του Blues Wire– έγραφε:
Ο Ζάικος γράφει από καρδιάς και πιάνει την ουσία, το είναι, αυτού τού ξεχωριστού γκρουπ, που τα δίνει όλα, πάντα με σημείο αναφοράς το blues, τόσο στα live, όσο και στη δισκογραφία.
«Οι Small Blues Trap αγαπούν τα μπλουζ. Αναντίρρητα. Μαζί όμως αγαπούν και τους ήχους του κόσμου και της καρδιάς, την αχλύ των βάλτων της Λουιζιάνα, τα ξεκούρδιστα πιάνα, τις ασπρόμαυρες ταινίες, τη μυρωδιά του Αιγαίου, τις βροχερές νύχτες στους αυτοκινητόδρομους, τις μεταλλικές κιθάρες, τα φορεμένα ρούχα και τα ροζιασμένα χέρια. Και πάνω απ’ όλα αγαπούν να σκέφτονται, να προβληματίζονται και να δημιουργούν. Παιδιά σαν τους Small Blues Trap, ζώντας στην ελληνική επαρχία, παλεύοντας με θεούς και δαίμονες, είναι οι αληθινοί ήρωες της προσπάθειας για κάτι καλύτερο στη μουσική μας πραγματικότητα. Από τη Μαλεσίνα, το Μαρτίνο και τη Λιβαδειά υψώνουν τη φωνή τους ν’ ακουστεί ανάμεσα στις θορυβώδεις, χυδαίες τηλεοράσεις και την ηχορύπανση των δούλων της σκυλάδικης νοοτροπίας στις μεγαλουπόλεις. Φωνή καθάρια, με άποψη. Δική τους».
Ο Ζάικος γράφει από καρδιάς και πιάνει την ουσία, το είναι, αυτού τού ξεχωριστού γκρουπ, που τα δίνει όλα, πάντα με σημείο αναφοράς το blues, τόσο στα live, όσο και στη δισκογραφία.
Έτσι και στο “Time Tricks” [Anazitisi, 2016] οι Small Blues Trap, δηλαδή ο Παύλος Καραπιπέρης φωνή, φυσαρμόνικα, κιθάρες, κρουστά, ο Λευτέρης Μπέσιος μπάσο και ο Παναγιώτης Δάρας κιθάρες, βιολί, κρουστά, πράττουν εκείνο που ξέρουν καλύτερα απ’ όλα.
Όντας στηριγμένοι στα blues να πηγαίνουν παραπέρα, να βαδίζουν σε νέες ατραπούς, έχοντας ως «φώτα πορείας» όχι μόνο τους κλασικούς πατέρες του είδους (ακουστικούς και ηλεκτρικούς), αλλά και διάφορους άλλους μέσα στα χρόνια δημιουργούς, που έδωσαν στα blues μιαν άλλη χροιά, μπολιάζοντάς τα με περισσότερα ιδιωματικά στοιχεία. Δύο απ’ αυτούς τους «άλλους δημιουργούς», που στοιχειώνουν και τις συνθέσεις των Small Blues Trap, είναι ο Tom Waits και ο Captain Beefheart.
Στέρεο blues-rock λοιπόν, αλλά, είπαμε, όχι σαν εκείνο που αναμένει ν’ ακούσει ο καθείς, βουτηγμένο σε μια σκοτεινή, ας την πούμε έτσι, ατμόσφαιρα. Στίχοι με άλλα λόγια που διακρίνονται για τις αναφορές τους σε ορισμένα στοιχειά της blues τραγουδοποιίας (όπως τα τυχερά παιγνίδια), στην έλλειψη ουσιαστικής επαφής στη σύγχρονη μεγαλούπολη, στην ανάγκη για υπέρβαση των καθημερινών δυσκολιών, όπως και σε μιαν… αποκέντρωση, θα έλεγα, σωμάτων τε και ψυχών.
Όλα αυτά ντύνονται με ωραίες μουσικές, μέσα στις οποίες μπορείς ν’ ανακαλύψεις δυνατά περάσματα (π.χ. ο συνδυασμός resonator κιθάρας και βιολιού στο “A strange shade of red”), ικανά να διαμορφώσουν άψογα τραγούδια, όπως το “Time tricks”, το “I wish I could fly” ή το “I’m leaving this town”.
Το “Time tricks” θα ολοκληρωθεί με το τριμερές… φασματικό instrumental “Resurrected Jesse James returns back home - From the land of the dead - To take care of unpaid matters”, που είναι ένας blues-rock κόσμος από μόνο του. Πολύ ωραίο κλείσιμο από ένα συγκρότημα, που ξέρει να δημιουργεί στο διάβα του τις ατμόσφαιρες που ποθεί.
Δισκογραφία
1. Small Blues Trap [Shelter Home Studio, 2004]
2. Our Trap [Shelter Home Studio, 2005]
3. Crossroad Ritual [Shelter Home Studio, 2006]
4. Various: Magic Bus Sessions [Δίκτυο, 2008]
5. Red Snakes & Cave Bats [Shelter Home Studio, 2010]
6. The Longest Road I Know (featuring Georgia Sylleou) [Shelter Home Studio / Anazitisi, 2013]
7. Time Tricks [Anazitisi, 2016]
Επαφή: www.anazitisirecords.com
