Ο Ελληνοαμερικανός ακαδημαϊκός και συγγραφέας Perry N. Halkitis είναι πρύτανης του Κέντρου για την Υγεία και την Συμπεριφορά Ταυτότητας στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Rutgers. Είναι επίσης ο συγγραφέας του βιβλίου "Out in Time: From Stonewall to Queer, How Gay Men Came of Age Across the Generations" που κυκλοφόρησε στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς. Πρόκειται για ένα αναλυτικό χρονικό των κινημάτων για τα δικαιώματα των γκέι στις ΗΠΑ από την δεκαετία του '60 μέχρι τις μέρες μας. Πριν από λίγες μέρες, δημοσιεύτηκε στο ελληνοαμερικανικού ενδιαφέροντος αγγλόφωνο site, The Pappas Post ένα κείμενο του, στο οποίο χρεώνει την ύπαρξη του βιβλίου του στο κήρυγμα μίσους ενός ελληνορθόδοξου παπά πριν μερικά χρόνια στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, κατά τη διάρκεια του μνημόσυνου της μητέρας του.

 

Η μητέρα μου έφυγε ήσυχα από τη ζωή στις 19 Μαρτίου 2014. Ήταν μόνο 76. Kαι όπως κάθε καλό παιδί από την πρώτη γενιά Ελληνοαμερικανών που γεννήθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, εγώ είχα την ευθύνη να διασφαλίσω την τήρηση του παραδοσιακού τελετουργικού, στο οποίο περιλαμβάνεται και μια επιμνημόσυνη λειτουργία στην εκκλησία 40 μέρες μετά την κηδεία, γνωστή στους Έλληνες ως «μνημόσυνο».

 

Με τη βοήθεια της οικογένειας, φρόντισα για τα διαδικαστικά της τελετής και την ημέρα του μνημόσυνου μαζευτήκαμε όλοι στην Ελληνορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στην Αστόρια – μια κοινότητα μέσα στην οποία μεγάλωσα για να αποδράσω από αυτήν στα 18 μου όταν πέρασα το ποτάμι για να χτίσω τη ζωή μου ως γκέι άντρας στο Μανχάταν. Είναι η εκκλησία όπου παντρεύτηκαν οι γονείς μου, όπου βαφτίστηκα κι εγώ κι ο αδερφός μου, όπου έγινε η κηδεία των γονιών μου.

 

Μετά την λειτουργία, ο παπάς προχώρησε στο καθιερωμένο του κήρυγμα. Εκείνη τη μέρα λοιπόν, και ενώ εγώ κι ο σύζυγός μου στεκόμασταν ακριβώς μπροστά του, ο παπάς – τον οποίον δεν κατονομάζω, απλά διευκρινίζω ότι είχε πλήρη επίγνωση ότι ήμασταν παντρεμένο γκέι ζευγάρι – ένιωσε την επιθυμία να καταδικάσει τα γκέι και τα πολιτικά εν γένει δικαιώματα ως «δικαιώματα που δεν έχουν απονεμηθεί από τον Θεό».

 

Μετά την τελετή, η οικογένεια και οι φίλοι που μας είχαν συνοδέψει στο μνημόσυνο, έσπευσαν να μας παρηγορήσουν, τρομοκρατημένοι και ντροπιασμένοι από αυτό που είχε συμβεί, σβήνοντας την αρνητικότητα των καυστικών λόγων αυτού του μικροπρεπούς ανθρώπου.

 

Τα λόγια του πάντως έμελλε να έχουν σημαντική επίδραση. Έκαναν τον ανιψιό μου, που ήταν 18 χρονών και είχε παρευρεθεί στο μνημόσυνο, να σταματήσει να κρύβει στην οικογένειά του την γκέι του ταυτότητα...
Τότε ήταν που σιγουρεύτηκα ότι έπρεπε να γραφτεί αυτό το βιβλίο – για να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι αγώνες του ΛΟΑΤΚΙ πληθυσμού δεν τελειώνουν ποτέ...

 

Με στοιχεία από το The Pappas Post