Πρωινό τρέξιμο στη Βουλιαγμένη με Νο6. Το πιο όμορφο από τα 6.
Κάθε πρωί συναντώ κόσμο και εδώ και χρόνια έχω την όμορφη συνήθεια να τους καλημερίζω. Μία από τις συνήθειες που μου άλλαξε τη ζωή. Παλιά άγγιζα και κάποιους. Για την ώρα, δεν μπορώ. Πάντα υπάρχει όμως τρόπος να τους αγγίζεις, ακόμα κι αν δεν τους αγγίζεις.
Κάθε φορά είμαι ανάμεσα στο να την πω την «καλημέρα» ή να μην την πω. Την τελική απόφαση την παίρνω κάπου δέκα μέτρα πριν τους συναντήσω. «Αυτός είναι για "καλημέρα". Είναι. Όχι, δεν είναι. Θα του την πω. Άσε, καλύτερα να μην την πω. Θα την πω τελικά». Ατέλειωτος ο εσωτερικός διάλογος. Θεατρικό έργο γράφεις.
Σήμερα, η πρώτη καλημέρα συνέπεσε στη στροφή με τέσσερις ποδηλάτες. Ο ένας πίσω από τον άλλο. Με πρόλαβε με την καλημέρα ο πρώτος. Δεν θα του την έλεγα. «Καλημέρα!» μου φώναξε καθώς με προσπερνούσε. «Καλημέρα!» του φώναξα ακόμα πιο δυνατά. Η «καλημέρα» πήγαινε μόνο στον πρώτο, αλλά ήταν τόσο δυνατή που έφτασε και για τους άλλους. Πώς φτιάχνεις παραπάνω φαγητό και περισσεύει; Έτσι ακριβώς. Ένας-ένας, καθώς με προσπερνούσαν, με καλημέριζαν. Καθένας με τον τρόπο του. Σαν να δίνεις ρέστα στο πενηντάρικο. «Καλημέρα!» είπε ο δεύτερος. «Καλημέρα» πιο χαλαρά ο τρίτος. Ο τέταρτος χαμογέλασε. Αλυσίδα οι καλημέρες. Όμορφες, σαν τα πούλια του ντόμινο που τα στήναμε όρθια μικροί το ένα πίσω από το άλλο.
Κάθε «καλημέρα» διαφορετική. Κάθε «καλημέρα» μοναδική. Σαν κι εμάς. Σαν τα δαχτυλικά μας αποτυπώματα. Καθένα μοναδικό. Καθένα μαγικό.
Πιο κάτω συνάντησα μια κυρία που γνωρίζω χρόνια. Περπατάει κάθε πρωί. Ο ορισμός της αξιοπρέπειας. Κάθε πρωί την καλημερίζω γνώριμα, από το παρελθόν. Διαφορετική «καλημέρα» αυτή. Copy paste. Καρμπόν το λέγαμε παλιά. Μου χαμογελάει. Κι αυτή καρμπόν. Παλιά περπατούσε με το σκυλάκι της. Όχι πια. Δεν τολμάω να ρωτήσω.
Παρακάτω μια κοπέλα. Όμορφη, με όμορφο πρόσωπο και σώμα. Έργο τέχνης. Από αυτές που συνήθως δεν καλημερίζουν. Έτσι τουλάχιστον μου ψιθυρίζει ο μικρός Πόντιος Πιλάτος μέσα μου. Τελευταία στιγμή την καλημερίζω. Με αναπάντεχα μεγάλη χαρά σηκώνει το χέρι της και με χαιρετάει εγκάρδια. Ακούει κάτι στα ακουστικά και δεν θέλει να διακόψει. Χαμογελάω ειρωνικά αλλά και αγαπησιάρικα στον Πόντιο Πιλάτο. Βλέπεις, είναι δικός μου. Μου πήρε χρόνια να μάθω να χαμογελάω με κατανόηση σε όλα αυτά που είναι δικά μου κι ας μη μου αρέσουν. Σε αυτά ακόμη πιο πολύ.
Πιο κάτω, στην ανηφόρα, ζευγάρι τρέχει μαζί. «Καλημέεεερα!» Τους τη φωνάζω από απόσταση. Ετούτοι φαίνονται από μακριά ότι είναι δεκτικοί. Ξεχωρίζουν σαν κάτι ροδοκοκκινισμένα κουλουράκια που έχουν αρπάξει. Ξέρω ότι θα την επιστρέψουν. «Καλημέρα!» μου φωνάζει σαν μικρό παιδί η κοπέλα, παρά την κούραση της ανηφόρας. Από αυτές τις οδοντοστοιχίες που τα δόντια είναι μικρότερα απ' τα ούλα και με το χαμόγελο φαίνεται πιο πολύ ούλο παρά δόντι. Και πιο πολλή ψυχή. Υπέροχο συναίσθημα. Ο άντρας, απρόσμενα χαμογελαστός. Μου γνέφει κι αυτός. Ετούτος μου χαρίζει μόνο χαμόγελο. Αλλά τι χαμόγελο! Ξεμπούκαρε κι όλο το παιδί από μέσα του. Πόσο όμορφο να ξεμπουκάρει το παιδί από μέσα σου.
Πιο κάτω, ο καινούργιος φίλος μου. Κάπου 60. Εδώ και μήνες τον βλέπω κι έχουμε γίνει φιλαράκια, κι ας μην έχουμε πιει ακόμα μπίρα μαζί. Σαν να 'χουμε όμως πιει πολλές. Πόσο όμορφο να συνδέεσαι με τους ανθρώπους. Νομίζω, το νόημα της ζωής. Καλημεριζόμαστε χωρίς λόγια. Με νεύματα. «Σε βλέπω καλά σήμερα». «Κι εσύ δεν πας πίσω, μπαγάσα». Από μέσα. Στο mute. Όμως το συναίσθημα στη διαπασών.
Παρακάτω η τύπισσα που δεν χαιρετάει. Παλιά τη χαιρετούσα ψυχαναγκαστικά, παρότι ήξερα ότι δεν θα με χαιρετήσει. Δεν της αρέσει ούτε να χαιρετάει ούτε να χαιρετιέται. Το σέβομαι πια. Μου πήρε καιρό να την αποδεχτώ και να πάψω την κρίνω. Καθένας διαφορετικός. Καθένας μοναδικός.
Άλλος με «καλημέρα», άλλος χωρίς, κάποιος την εννοεί, κάποιος τη γνέφει, κάποιος την αποφεύγει, κάποιος τη φωνάζει.
Κάθε «καλημέρα» διαφορετική. Κάθε «καλημέρα» μοναδική. Σαν κι εμάς. Σαν τα δαχτυλικά μας αποτυπώματα. Καθένα μοναδικό. Καθένα μαγικό.
Σαν τη ζωή.
Μπαίνω στο ασανσέρ.
Γυρίζω στον εαυτό μου και τον κοιτάω.
Ιδρωμένος, κουρασμένος αλλά και χαρούμενος.
Πολύ χαρούμενος.
Του χαμογελάω.
Καλημέρα, αγορίνα μου.
Καλημέρα και σ' εσένα.
Σε αγαπάω, ρε.
Κι εγώ, ρε μπαγάσα.
Πολύ.
