Η ταινία Ενήλικοι στην Αίθουσα προσφέρει ακριβώς αυτό που θα περίμενε ο υποψιασμένος στο σινεμά του Κώστα Γαβρά και τις θέσεις του Γιάνη Βαρουφάκη, θεατής: ένα πολιτικό δράμα για μια αλλαγή που ματαιώθηκε άδοξα κι επώδυνα, μέσα από το χρονικό των εξαντλητικών διαπραγματεύσεων της Ελλάδας με τους εταίρους για το δυσβάσταχτο χρέος, στα χρόνια της κρίσης.
Πέρα από τα γεγονότα, που αναπαράγονται με λεπτομέρειες που συχνά φτάνουν σε σεμιναριακό επίπεδο ανάλυσης, ο 86χρονος Ελληνο-Γάλλος δημιουργός, ο οποίος βραβεύτηκε και για τη συνολική του προσφορά στο Φεστιβάλ Βενετίας, στήνει δυο εξαιρετικές, καθαρά κινηματογραφικές σκηνές, ανάσες στον συνεχόμενο διάλογο:
Ο Γαβράς δεν επιφυλάσσει για τον Βαρουφάκη ηρωικό βήμα αντίστοιχο του Σαρτζετάκη στο «Ζ», αλλά αναγκαστικά συντάσσεται με την ουτοπία του.
Όταν νέοι Αθηναίοι σηκώνονται από τα τραπέζια τους σε ταβέρνα όπου ο Βαρουφάκης με τη σύζυγο και φίλους τους τρώνε και συζητάνε τις εξελίξεις και την ενδεχόμενη παραίτησή του, περπατάνε αργά προς το μέρος του, σέρνοντας τα πόδια τους στα χαλίκια, βγάζοντας τον ήχο των αλυσοδεμένων ή των φαντασμάτων, τον κοιτάζουν για λίγα δευτερόλεπτα αμίλητοι, και αποχωρούν με νόημα. Και όταν ο πρωθυπουργός μεταβαίνει στις τελικές διαπραγματεύσεις, ο Γαβράς αποφεύγει τελείως τον λόγο, τον βάζει να κινείται ρομποτικά σε άγνωστα νερά, σα να προσπαθεί να αποφύγει αντιπάλους σε ρινγκ, και τον φέρνει αντιμέτωπο με αυτούς, σαν αρχαία χορωδία, βουβή και ασύμβατη, να χορεύει μαζί τους στις άκρες ενός αόρατου σκοινιού, σαν να δίνουν όλοι μαζί παράσταση διελκυστίνδας, με αποτέλεσμα μια αναμνηστική φωτογραφία βγαλμένη από ταινία τρόμου.
Ο Γαβράς δεν επιφυλάσσει για τον Βαρουφάκη ηρωικό βήμα αντίστοιχο του Σαρτζετάκη στο Ζ, αλλά αναγκαστικά συντάσσεται με την ουτοπία του (εξαιρετικός ο Χρήστος Λούλης), και ταυτόχρονα βλέπει με μεγαλύτερη συμπάθεια τον «ρόλο« του Αλέξη Τσίπρα, χωρίς να τον δαιμονοποιεί.
Σταθερά προσηλωμένος σε μια Ευρώπη αξιών και ανθρωπισμού, ο Κώστας Γαβράς βρήκε, 50 ακριβώς χρόνια μετά το ανελέητο κατηγορώ στην κυβέρνηση των συνταγματαρχών, τη δυσάρεστη αφορμή για να μιλήσει για ένα ακόμη ελληνικό δράμα, και, σε ευρύτερο πλαίσιο, την εξαφάνιση της αριστεράς μετά από μια σύντομη αναλαμπή ελπίδας και υποσχέσεων. Έχει δίκιο, και επέλεξε να κινηματογραφήσει το αυτονόητο.
Adults in the Room trailer
Δικαίωμά του, αλλιώς άλλωστε πιθανολογώ, δεν θα έπαιρνε και τα δικαιώματα να γυρίσει την ταινία.
Ο Γαβράς υπήρξε σαφώς μεγάλος σκηνοθέτης και καλλιτέχνης, και σίγουρα δεν θα έχει χάσει το ταλέντο του στην mise-en-scène. Εγώ πάντως θυμάμαι εκείνη την εποχή (ίσως λίγους μήνες αργότερα, το φθινόπωρο του ‘15) τον Τσίπρα στις αναμνηστικές φωτογραφίες του Eurogroup να στέκεται κοντός και μουτρωμένος στην δεξιά άκρη του πλαισίου. Σαν τον μουτζούρη/cancre (γαλλιστί).
Και μετά κατηγόρησαν τον Βαρουφάκη και τον Τσίπρα όχι γιατί τους είπαν ψέματα αλλά γιατί δεν κατάφεραν να κάνουν τα γαϊδούρια να πετάνε...
Αν σου λέει κάτι αυτό...
Το γεγονός ότι οι προτάσεις «λύσεων» για την Ελλάδα ήταν μονομερείς, έχοντας σήμερα κατακρεουργηθεί πληθώρα κοινωνικών δικαιωμάτων (τα οποία, όχι απλώς ισχύουν, αλλά είναι αυτονόητα για πολλά άλλα μέλη-κράτη), είναι γεγονός.
Και αυτό οφείλεται στην «Ιερά Εξέταση» (Eurogroup), του... κονκλαβίου των Βρυξελλών, έχοντας, ουσιαστικά, μετατραπεί σε ένα παπικό συμβούλιο «αλάνθαστων»-αδιαπραγμάτευτων και αμετάκλιτων αποφάσεων.
Μπορώ να αναφέρω πολλά παραδείγματα άδικης και παράλογης ασυμβατότητας κοινωνικών κανονισμών και νόμων που ενώ ισχύουν, παγιωμένα, σε όλα τα ανεπτυγμένα, ευρωπαϊκά κράτη-μέλη (εκ των οποίων, πολλά μας κουνούν το δάχτυλο...), έχουν καταργηθεί στη χώρα μας.
Κατά τα άλλα η εναρμόνιση στο κόψιμο του τσιγάρου μας μάρανε και άλλα παρόμοια, αστεία (όσο αφορά τη βαρύτητα τους), μέτρα.
Άλλοι είναι εκείνοι που μας έπεισαν, τελικά, πως οι γάιδαροι πετάνε, υποχρεώνοντας μας να το πιστεύουμε και πως δεν γινόταν αλλιώς...
Και για να γίνω κατανοητός, υπήρχαν πιο σωστές, λογικές και ανθρωπιστικές λύσεις του οικονομικού ζητήματος της χώρας μας, χωρίς να αναγκαστούμε να φτάσουμε στο σημερινό σημείο. Η κρίση στη χώρα μας δεν έχει λήξει. Τώρα ξεκινάει να φαίνεται το ουσιαστικό πρόβλημα και ο αντίκτυπος. Ο τυφώνας πέρασε, όλα τα ρήμαξε και τώρα, χωρίς ουσιαστικά εφόδια, πλήρως αποδιοργανωμένοι, θα αρχίσουμε να τρώει ο ένας τον άλλο. Στο ερώτημα, γιατί; Η απάντηση που παίρνουμε είναι, «γιατί έτσι» και «δεν γινόταν αλλιώς»...
Σαφέστατα για τον κάθε νοήμονα άνθρωπο, λύσεις σωστές υπήρχαν.
Υ.Γ.: Πήγαινε να παρακολουθήσεις την ταινία και μετά γράφεις. Τότε όποια ένσταση (επί της ταινίας) θα είναι αποδεκτή και σύμφωνη.
Συμφωνώ. Όμως, επί της ουσίας (και πραγματικότητας), φτωχή χώρα όσο αφορά τους πόρους μας δεν είμαστε. Δεν τους εκμεταλλευόμαστε όμως, καθώς ό,τι κερδοφόρο υπήρχε στο παρελθόν, έχει καταργηθεί στο βωμό των ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων με αντάλλαγμα την κατάργησή τους ή την κοινοτική-ποσοστιαία παραγωγή ίδιων ειδών (κυρίως αγροτικών), των κρατών-μελών. Σε όλο αυτό συντελεί και η ζημιογόνα-«αυτοκαταστροφική» νοοτροπία και ιδιοσυγκρασία μας.
Το ζητούμενο όμως είναι, πέραν των οικονομικών λογιστικών, γιατί να καταστρατηγηθεί και το κράτος δικαίου μας σε πολλούς τομείς;;... Ας πούμε -κάτι που συμβαίνει- το να καταστρατηγήσεις το εργασιακό δίκαιο, που θα βοηθήσει και σε τι ακριβώς;;... Ιδού το ερώτημα.
- Στην μείωση του εργατικού ΚΑΙ εργασιακού κόστους.
- Στη μείωση των γεννήσεων.
Ποιο το κίνητρο και ο σκοπός;
...
Ίσως θα πρέπει να γυρίσουμε λίγο πίσω στην ιστορία και να δούμε πως γινόταν η διακυβέρνηση στα μεγάλα Βασίλεια και τις Αυτοκρατορίες...
Άρα;
Άρα, όπως καταλάβαμε από την πρώτη στιγμή, δεν τίθεται κανένα ζήτημα διάσωσης και κολοκύθια με τη ρίγανη που μας λένε. Προς τα πίσω ολοταχώς, με μια, δημοκρατικά νομότυπη, αυτοκρατορία νέου τύπου. Άντε όμως να το πεις αυτό σε όσους, πραγματικά έχουν πιστέψει πως οι γάιδαροι πετάνε, πιστεύοντας στο... ιδεώδες της ευρωπαϊκής ένωσης.
...της ποιας;;;;.......
Ας μην ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε... αποικία λέγεται.
Πολύ σωστά λukum, πολύ σωστά!...
Προς τι το αναγκαστικά;
Προς τι το "πολιτικής προέλευσης και κριτικής" ουτοπία; Θα ήταν αποδεκτός ένας τέτοιος χαρακτηρισμός από κριτικό κινηματογράφου αν έτσι (ως ουτοπία δηλαδή) παρουσιαζόταν από τον σκηνοθέτη η πολιτική δράση του ήρωά του. Από τη στιγμή όμως που, και κατά τον ίδιο τον κριτικό, ο σκηνοθέτης ταυτίζεται (έστω και "αναγκαστικά" με τον Βαρουφάκη, το προφανές του πολιτικού σχολίου καθιστά προβληματική την κριτική της ταινίας.
Είστε Γάλλος,στη Γαλλία ζείτε,..το αν θα γινόταν η Ελλάδα, Βενεζουέλα, βεβαίως για σας ως artist και ως happening ,κινηματογραφικά θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον.
Για τους Ελληνες όμως θα ήταν τραγωδία.
Ευτυχώς στο και πέντε τη γλυτώσαμε..God or Universe..knows only how and why..
"Ήδη υπάρχουν οι έλεγχοι στις τράπεζες, ήδη έχει υπάρξει μια σταθεροποίηση της κατάστασης. Αυτό, τις επόμενες ημέρες θα εξομαλυνθεί περισσότερο, όσο ο κόσμος θα συνηθίζει αυτή την κατάσταση, για τώρα. Άρα, δεν τίθεται θέμα κατάρρευσης αν ψηφίσουμε ΟΧΙ, γιατί υπάρχει έλεγχος”, είπε ο κ. Λαπαβίτσας, μιλώντας στο ΧΧΧΧ.gr