Οι ταινίες που θα δούμε φέτος το καλοκαίρι

Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ, η δαιμονισμένη κούκλα Άναμπελ, ο Γούντι κι ο Μπαζ, ο Ταραντίνο, ο Γούντι Άλεν, ζόμπι, υπερήρωες, Πόκεμον και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις αναμένεται να κατακλύσουν φέτος τις οθόνες των θερινών κινηματογράφων, οι οποίοι, σε πείσμα μιας αγοράς που διαρκώς φθίνει, επιμένουν να συντηρούν ένα σινεφιλικό έθιμο δεκαετιών, εκείνο της θερινής προβολής σε ανοιχτό χώρο. Με την πρόσφατη πολιτική συγκυρία να καθιστά ρευστό τον (έτσι κι αλλιώς όχι ιδιαίτερα αυστηρό) προγραμματισμό της διανομής, ξεχώρισα μερικές από τις πρεμιέρες που αναμένουμε τους επόμενους τρεις μήνες και σας τις παρουσιάζω.

X-Men: Dark Phoenix

Ακόμα ένα υπερηρωικό σύμπαν φτάνει στο τέλος του. Ένα τέλος που έρχεται δίχως τις τυμπανοκρουσίες των τελευταίων Avengers, έχοντας, όμως, να επιδείξει τη σύνδεση του με μερικές από τις ποιοτικότερες ταινίες του είδους ως αντίβαρο. Και ένα τέλος που, με δεδομένη την έλευση του αναπόφευκτου reboot, είναι δύσκολο να ιδωθεί ως τέτοιο, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. (Από 06/06)

The White Crow

Ο Ρέιφ Φάινς κρατά ψηλά το λάβαρο της βρετανικής υποκριτικής εδώ και εικοσιπέντε χρόνια. Παράλληλα έκανε σκηνοθετικό ντεμπούτο δυνατό με μεταφορά του Κοριολανού, που δυστυχώς κανείς δεν είδε, συνέχισε με βιογραφικό δράμα γύρω από τον Ντίκενς, που πάλι πέρασε απαρατήρητο, η τρίτη του ταινία, όμως, αν και μέχρι στιγμής υστερεί σε κριτική αναγνώριση σε σχέση με τις προηγούμενες, φαίνεται να ενδιαφέρει περισσότερο το κοινό. Πρόκειται για βιογραφία του Νουρέγιεφ, με τον ίδιο να κρατά τον ρόλο του Πούσκιν. (Από 13/06)

Pokemon: Detective Pikachu

Με όχημα τη συνταγή του Ποιος παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ, που μπλέκει ζωντανούς ηθοποιούς με animation –κάποτε τα λέγαμε κινούμενα σχέδια– σε μια ιστορία μυστηρίου, τα Πόκεμον εισβάλλουν στη μεγάλη οθόνη. Οι φαν κατά τη διάρκεια της προβολής θα παίζουν το δημοφιλές παιχνίδι «ποιο είναι αυτό το Πόκεμον;», οι υπόλοιποι θα ψάχνετε με ποιο Πόκεμον ταυτίζεστε περισσότερο. Είστε ένα στρουμπουλό, καλλίφωνο Τζίγκλιπαφ ή μήπως ένα αξιαγάπητο, απαιτητικό Σάιντακ που θέλει όλη την ώρα φροντίδα για να μην εκραγεί το κεφάλι του; (Από 13/06)

Little White Lies 2

Μετά το (σχεδόν) φιάσκο της αυτοαναφορικής, επιφανειακής σάτιρας (;) του Rock 'n' Roll, ο Γκιγιόμ Κανέ επιστρέφει σκηνοθετικά σε σίγουρο έδαφος με ένα σίκουελ στη μεγαλύτερη επιτυχία του μέχρι σήμερα, μια γαλλική εκδοχή της Μεγάλης Ανατριχίλας, με την ερμηνευτική αφρόκρεμα της γενιάς του ως μέλη μιας παλιοπαρέας που επανενώνεται χρόνια μετά, για ένα Σαββατοκύριακο. (Από 20/06)

Toy Story 4

Η παιδικότητα της παλιάς Disney και η ανθρωπιά του Τσάπλιν και του Κάπρα κατοικούν πια στις εικόνες της Pixar, μιας παιδαγωγού αλά Mary Poppins, που προσέχει μεν τα παιδιά, ουσιαστικά όμως αποσκοπεί στη φροντίδα και την ψυχική σωτηρία των ενηλίκων. Πίσω από κάθε ενήλικα, άλλωστε, κρύβεται ένα πληγωμένο παιδί. Κι αν πιστεύεις ότι το Τοy Story έκλεισε αρμονικά τον κύκλο του στο τρίτο μέρος του και απορείς τι παραπάνω μπορεί να προσθέσει ένα ακόμα σίκουελ, κατά βάθος ξέρεις ότι η Pixar για ακόμα μια φορά μπορεί να σε διαψεύσει με τον πιο ευχάριστο τρόπο. (Από 20/06)

Τhe Professor

Έχει εκλείψει από τις αίθουσες η (καλή) μεσαία ταινία (ενήλικου) μεγάλου κοινού με αναγνωρίσιμους ηθοποιούς, δουλεμένο σενάριο και στρωτή αφήγηση. Ας λέει η κριτική τα γνωστά περί συνταγής και ακαδημαϊκότητας, άμα η συνταγή εκτελεστεί με μεράκι –βλέπε Green Book– ακόμα κι εκείνη θα αναγνωρίσει αρετές και ο κόσμος θα συρρεύσει στα σινεμά. Μακάρι αυτή εδώ η δραματική κομεντί με τον Τζόνι Ντεπ να ανήκει στις καλές περιπτώσεις της ως άνω κατηγορίας. Το χρειάζεται το κοινό για να ξεσκάσει, το χρειάζεται και η αίθουσα για να δουλέψει. (Από 27/06)

Yesterday

Με ένα κόνσεπτ όχι απαραίτητα πρωτότυπο, αλλά αναντίρρητα γουστόζικο ο σεναριογράφος Ρίτσαρντ Κέρτις των Notting Hill, Love Actually και About Time μας παρουσιάζει τη νέα του πρόταση στο είδος της ρομαντικής κομεντί με ήρωα τραγουδοποιό που, έπειτα από κάποια συνωμοσία του σύμπαντος, βρίσκεται να είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που θυμάται τα τραγούδια των Beatles. Μένει να δούμε πώς ο απροκάλυπτος συναισθηματισμός, το υπομονετικό χτίσιμο του ρομαντικού σασπένς και το βρετανικό φλέγμα του Κέρτις θα παντρευτούν με το παροξυσμικό, φλασάτο σκηνοθετικό στιλ του Ντάνι Μπόιλ. (Από 27/06)

Anabelle Comes Home

Με την εξαίρεση των δύο Conjuring που γύρισε ο Τζειμς Γουάν, για τις ταινίες του διευρυμένου αυτού σύμπαντος μάλλον ισχύει ο χρυσός κανόνας «κάθε πέρσι και καλύτερα». Εδώ όμως επιστρατεύονται εκ νέου και οι βασικοί πρωταγωνιστές Πάτρικ Γουίλσον και Βέρα Φαρμίγκα, οπότε εύλογα περιμένεις μεγαλύτερη επιμέλεια στο τελικό αποτέλεσμα. Και μακάρι να μην διαψευστούν οι προσδοκίες σου, καλύτερο τρόπο για να δροσιστείς μια καυτή καλοκαιρινή νύχτα από γερές δόσεις ανατριχίλας, δύσκολο να φανταστείς. (Από 27/06)

The Lion King

Πέρα από την επανασύσταση του καταλόγου της σε νεότερο κοινό, οι live action μεταφορές αγαπημένων animation της Ντίσνεϊ λειτουργούν και σαν ενέσεις νοσταλγίας για τους μεγαλύτερους, που μεγάλωσαν με αυτές. Μικρή ένσταση ως προς τον ρεαλιστικό CGI σχεδιασμό τους, ο ρεαλισμός σκοτώνει την φαντασία, κατά τα άλλα με όλα τους περάσαμε μια χαρά, το δε Lion King κρατά ξεχωριστή θέση στην καρδιά των σημερινών τριαντάρηδων. Πιθανότατα έχουμε να κάνουμε με το μεγαλύτερο εμπορικό hit του καλοκαιριού. (Από 18/07)

The Dead don't Die

Μερίδα της κριτικής δηλώνει απογοητευμένη από τη νέα ταινία του Τζάρμους, όπου τα ζόμπι ξυπνούν και περπατούν στη γη. Κάποιοι εξ' αυτών περίμεναν αποδόμηση του είδους, το σινεμά του Τζάρμους όμως είναι ένα είδος από μόνο του, δεν μπαίνει στα καλούπια των ειδών, ούτε το μέλλει να τα εξυπηρετήσει ή να τα συζητήσει. Από αυτά που διαβάζουμε, φαίνεται πως ο Τζάρμους είχε στο μυαλό του κάτι αβαρές, όπου παλιοί και καινούργιοι φίλοι μαζεύονται για καφέ και τσιγάρα και κουβέντα, άντε και για να αποκεφαλίσουν μερικά ζόμπι. Μια χαρά ακούγεται. (Από 18/07)

The Fall of the American Empire

Μακριά από τα φώτα της (κριτικής) δημοσιότητας πια, ο Ντενίς Αρκάν συνεχίζει να κάνει σινεμά με κεντρικό θεματικό μοτίβο την παρακμή του δυτικού πολιτισμού και την επικείμενη κατάρρευση του, όχι όμως με την αποστασιοποίηση ενός ακαδημαϊκού ή την επιθετική ρητορική ενός προπαγανδιστή, αλλά ως ένας από εμάς, αναδεικνύοντας, στις καλύτερες στιγμές του τουλάχιστον, το θέμα μέσα από ιστορίες για ανθρώπους και τα πάθη τους. Ας ελπίσουμε ετούτη εδώ να είναι μία από εκείνες τις στιγμές. (Από 01/08)

Once Upon a time in Hollywood

Κινηματογραφικές φάτσες που αγαπάμε, οργιώδης σινεφιλία, ταραντινικές διαλογικές αψιμαχίες κι ευφυολογήματα μας περιμένουν στη νέα ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο. Άγνωστο ποιος θα καταστεί θύτης και ποιος θύμα γραφικής βίας, από τα συμφραζόμενα αντιλαμβανόμαστε ότι η ταινία βρίσκεται εγγύτερα στην αφηγηματική χαλαρότητα και την αγαπητική ενδοκινηματογραφικότητα της Jackie Brown – μέγα bonus για μερικούς από μας, ενδεχόμενο μείον για όσους εκτιμούν περισσότερο το στοιχείο της «καφρίλας» στο ταραντινικό σύμπαν. Όπως και να έχει, και οι μεν και οι δε στην πρεμιέρα της ταινίας θα είμαστε εκεί. (Από 22/08)

Midsommar

Για τον υπογράφοντα υπάρχει ζήτημα με την ηθική των εικόνων στο Hereditary και (σοβαρότατη) έλλειψη γούστου στα μικρού μήκους του Άρι Άστερ. Μολαταύτα εμφανώς έχουμε να κάνουμε με έναν (πάρα πολύ) κινηματογραφικό δημιουργό με απόλυτη εξουσία πάνω στο υλικό του και θαυμάσια αίσθηση ρυθμού. Δεδομένη η περιέργεια για τη δεύτερη ταινία του, ακόμα ένα φιλμ παγανιστικού τρόμου που μοιάζει να παραπέμπει στο θρυλικό The Wicker Man. (Από 22/08)

A Rainy Day in New York

Η ιντερνετική υστερία που ακολούθησε το #metoo μας στέρησε ένα ωραιότατο, σταθερά ετήσιο κινηματογραφικό ραντεβού, ευτυχώς, όμως, μόνο πρόσκαιρα. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο το σινεμά φαίνεται να κερδίζει προς το παρόν την οχλοκρατία και τον σοσιαλμιντιακό φαρισαϊσμό. Έτσι φέτος θα κλείσουμε τη θερινή σεζόν και θα χαιρετίσουμε τη φθινοπωρινή με την (έτοιμη από πέρυσι) νέα ταινία του Γούντι Άλεν. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. (Από 22/08)