«Ένας τζέντλεμαν στη Μόσχα»: Το μεγάλο ρωσικό μυθιστόρημα του 21ου αιώνα γράφτηκε από έναν Αμερικανό

«Ένας τζέντλεμαν στη Μόσχα»: Το μεγάλο ρωσικό μυθιστόρημα του 21ου αιώνα γράφτηκε από έναν Αμερικανό Facebook Twitter
Ο Βοστονέζος συγγραφέας Amor Towles.
0
Βισίνσκι: Ποια είναι η τωρινή διεύθυνσή σας;
Ροστόφ: Σουίτα 317, ξενοδοχείο Μετροπόλ, Μόσχα.
Βισίνσκι: Πόσο καιρό διαμένετε εκεί;
Ροστόφ: Μένω εκεί από τις πέντε Σεπτεμβρίου 1918. Λίγο λιγότερο από τέσσερα χρόνια.
Βισίνσκι: Και επαγγέλλεστε;
Ροστόφ: Δεν είναι δουλειά των αριστοκρατών να επαγγέλλονται.
Βισίνσκι: Πολύ καλά λοιπόν. Και πώς περνάτε τον χρόνο σας;
Ροστόφ: Δειπνώντας, συζητώντας. Με διάβασμα και περισυλλογή. Τις γνωστές σαχλαμάρες.
Βισίνσκι: Και γράφετε ποίηση;
Ροστόφ: Είναι γνωστό ότι παλεύω με το φτερό.

Έξω από την πόρτα του πολυτελούς ξενοδοχείου Μετροπόλ, ακριβώς απέναντι από το Κρεμλίνο, απλωνόταν η Μόσχα και πέρα από την πόλη το ταραχώδες τοπίο της μετεπαναστατικής Ρωσίας.

Και μέσα στο Μετροπόλ απλωνόταν πλέον η ζωή του κόμη Αλεξάντρ Ίλιτς Ροστόφ, καταδικασμένου σε ισόβιο περιορισμό — όχι πλέον στην πολυτελή σουίτα που είχε γίνει μόνιμη κατοικία του τα τελευταία χρόνια αλλά σε μια μικρή σοφίτα κάτω από τη γερτή σκεπή του ξενοδοχείου. Γιατί, βέβαια, το νέο καθεστώς θέλει να πλήξει τον αριστοκράτη-πρωταγωνιστή του βιβλίου όσο πιο πολύ, όσο πιο ταπεινωτικά μπορεί.

Όμως, όταν δεν πηγαίνει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ — και, με τον ίδιο τρόπο, όταν στον Ροστόφ απαγορεύεται επί ποινή θανάτου να πατήσει το πόδι του έξω από το κατώφλι του ξενοδοχείου, είναι ο έξω κόσμος που έρχεται σ' αυτόν και είναι οι τοίχοι του κτιρίου που απλώνονται σε ύψος και πλάτος για να τον χωρέσουν.

Τα περίφημα εστιατόρια του Μετροπόλ, το λαϊκότερο Πλάζα και το πιο εκλεπτυσμένο Μπογιάρσκι, ανοίγουν πάλι τις πόρτες τους, αρχικά σε ανθρώπους του νέου καθεστώτος και σε όσους μπορούν να πληρώσουν σε ξένο νόμισμα.

Αλλά, καθώς ο καιρός περνά, διπλωμάτες, δημοσιογράφοι —που ποτέ δεν είχαν απομακρυνθεί πολύ, έτσι κι αλλιώς—, επιστήμονες και καλλιτέχνες αρχίζουν πάλι να κάνουν την εμφάνισή τους.

Στο μπαρ Σαλιάπιν, με τον διακριτικό φωτισμό και την ακόμα διακριτικότερη ατμόσφαιρα, οι μπαλαρίνες του Μπολσόι πετάγονται για ένα ποτό (ή και τρία) μετά την παράσταση, Αμερικανοί μοιράζουν τσιγάρα και σοκολάτες για να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο ραντεβού με κάποιον αξιωματούχο της κυβέρνησης, και ο Αλεξάντρ Ίλιτς συνεχίζει τις παρατηρήσεις του γύρω από τον κόσμο που τον περιβάλλει — αλλά και γύρω τον ίδιο του τον εαυτό.

Χωρίς να χάνει το χιούμορ του, χωρίς να αποθαρρύνεται αλλά κυρίως χωρίς να γίνεται πικρόχολος, μικρόψυχος ή μνησίκακος μπροστά σε αυτή την ανατροπή της κατάστασής του, αφιερώνει τις ατελείωτες ώρες του εγκλεισμού του στην παρατήρηση, την αυτοπαρατήρηση, αλλά και τη δράση.

Γιατί, αν σε κάτι βοηθά ο εγκλεισμός, είναι στην κατάδυση στα βάθη του εαυτού: εκεί που μέχρι τώρα ο πληθωρικός αριστοκράτης σκόρπιζε απλόχερα τον χαρισματικό εαυτό του, προσφέροντας πνευματώδεις παρατηρήσεις και άψογη γνώση του πρωτοκόλλου, τώρα έχει όλο τον χρόνο στη διάθεσή του για να εμβαθύνει τις γνώσεις και τις σκέψεις του. Επειδή, όπως λέει και ο ίδιος, τα ανθρώπινα όντα εντέλει «αξίζουν όχι μόνο την εκτίμησή μας, αλλά και την επανεκτίμησή μας».

Χωρίς να χάνει το χιούμορ του, χωρίς να αποθαρρύνεται αλλά κυρίως χωρίς να γίνεται πικρόχολος, μικρόψυχος ή μνησίκακος μπροστά σε αυτή την ανατροπή της κατάστασής του, αφιερώνει τις ατελείωτες ώρες του εγκλεισμού του στην παρατήρηση, την αυτοπαρατήρηση, αλλά και τη δράση.

Εξάλλου, μέσα σε ένα διεθνές ξενοδοχείο οι ευκαιρίες για δράση δεν λείπουν ποτέ. Ειδικά όταν στη ζωή του εμφανίζεται η νεαρή Νίνα, κόρη αξιωματούχου του καθεστώτος, πνεύμα ανήσυχο και φιλοπερίεργο, που τον παρασέρνει από τη μια περιπέτεια στην άλλη.

Ως αρχισερβιτόρος του Μπογιάρσκι —επειδή κάθε σύντροφος πρέπει ασφαλώς να εργάζεται...—, ο Ροστόφ θα προσφέρει τις υπηρεσίες του ακόμα και στον Χρουστσόφ στη διάρκεια ενός κοινού δείπνου Πολιτμπιρό και Συμβουλίου Υπουργών.

Θα μυήσει, κατόπιν δικής του απαίτησης, κάποιον αινιγματικό άντρα ονόματι Όσιπ στις γλώσσες και την κουλτούρα της Δύσης, αλλά κυρίως στον αμερικανικό κινηματογράφο — γιατί, αν οφείλεις να γνωρίζεις καλά τους φίλους σου, οφείλεις να γνωρίζεις καλύτερα τους εχθρούς σου.

Και στη σουίτα της γοητευτικής Άννας Ουρμπάνοβα, σταρ του σινεμά και ευνοούμενης του νέου καθεστώτος, θα μετρήσει έναν προς έναν τους αστερισμούς των φακίδων στη λεπτή της πλάτη...

Σε γενικές γραμμές, η ζωή θα φερθεί στον Αλεξάντρ Ίλιτς Ροστόφ με πολύ μεγαλύτερη ευσπλαχνία απ' όσο στον κόσμο που απλωνόταν έξω από τους τοίχους του Μπογιάρσκι.

Έναν κόσμο που εμφανίζεται χαμηλόφωνα, κάθε άλλο παρά καταγγελτικά ή προπαγανδιστικά (αλλά διόλου λιγότερο ανατριχιαστικά γι' αυτό τον λόγο), κυρίως με τη μορφή καυστικού σχολίου, ειρωνείας ή ακόμα και ιστορικής υποσημείωσης.

Άλλες φορές εμφανίζεται με τη μορφή παλιών φίλων και γνωστών του Ροστόφ. Όπως, για παράδειγμα, του Μιχαήλ Μίντιτς: «Ως λαός, εμείς οι Ρώσοι έχουμε αποδειχθεί πολύ αποτελεσματικοί στο να καταστρέφουμε αυτό που έχουμε δημιουργήσει», υποστηρίζει ο Μίσκα, ο ακατάβλητος ποιητής που είναι ικανός να βαδίσει χιλιόμετρα μέσα σε ένα δωμάτιο δέκα τετραγωνικών.

Η σταλινική λογοκρισία έχει υποχρεώσει τον Μίσκα, που συντάσσει μια συλλογή επιστολών του Τσέχοφ, να απαλείψει από την τελευταία επιστολή του Τσέχωφ στην αδελφή του τις φράσεις που μιλούν για το ψωμί — γιατί ένα από τα επακόλουθα της επανάστασης είναι οι τραγικές ελλείψεις και στα πιο στοιχειώδη αγαθά... και στον λαό δεν είναι σωστό να τονίζονται οι αρετές του γερμανικού ψωμιού. Όμως στο τελευταίο του βιβλίο ο Μίσκα θα εκδικηθεί με τον τρόπο που μόνο ένας πραγματικός ποιητής γνωρίζει. Άλλωστε, μιλάμε για κάποια εποχή που ένα ποίημα μπορούσε να σου κοστίσει τη ζωή — και ένα ποίημα μπορούσε να σου τη σώσει.

Με τον ίδιο αριστοτεχνικό τρόπο θα εκδικηθεί και ο Ροστόφ αυτούς που του στέρησαν την ελευθερία επί δεκαετίες — γιατί η εκδίκηση για έναν άνθρωπο σαν τον Ροστόφ δεν μπορεί παρά να έχει τη γεύση του μελιού· και η ελευθερία του την απρόσκοπτη θέα σε έναν αστερισμό από φακίδες.

Διαβάστε αυτό το ευφυές, συγκινητικό, έξω καρδιά —παρά το θέμα του— βιβλίο του Βοστονέζου Amor Towles, που μεταφράστηκε ήδη σε 15 γλώσσες, κυκλοφόρησε προ ενός μηνός στη χώρα μας από τις Εκδόσεις Διόπτρα, αριστοτεχνικά μεταφρασμένο από την ακατάβλητη και πάντα έξοχα επινοητική Ρηγούλα Γεωργιάδου, δείτε τις μυριάδες εικόνες που λαμβάνουν χώρα στα σκηνικά του, μάθετε για τη ρωσική (και ευρωπαϊκή, και παγκόσμια...) ιστορία του 20ού αιώνα με έναν τρόπο που δεν θα τον φανταζόσασταν ποτέ, απολαύστε πολλές ώρες ανάγνωσης (και, εγγυημένα, χαμόγελου) υψηλού επιπέδου και να περιμένετε, σε περίπου δύο χρόνια από τώρα, τη σειρά που θα γυρίσει ο Κένεθ Μπράνα για την τηλεόραση (εξασφάλισε ήδη τα δικαιώματα του βιβλίου), με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ocean Vuong: «Πίσω από τη βιτρίνα της χιπστεριάς κρύβεται ο φόβος»

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ / Ocean Vuong: «Πίσω από τη βιτρίνα της χιπστεριάς κρύβεται ο φόβος»

Ο Αυτοκράτορας της Χαράς είναι ένα λογοτεχνικό επίτευγμα. Ένα μεγάλο μυθιστόρημα με ιστορίες απλών ανθρώπων που τις σχέσεις τους ορίζουν η καλοσύνη και η αλληλεγγύη. Με αφορμή την κυκλοφορία του, ένας από τους πιο ταλαντούχους συγγραφείς της γενιάς του μιλάει για τη λογοτεχνία, τους ήρωές του, την queer ταυτότητα και την κατάσταση όπως διαμορφώνεται στην Αμερική του Τραμπ σε μια συνέντευξη-ποταμό.
M. HULOT
Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει τον μονόλογο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο oυρανός κατακόκκινος»

Lifo Videos / «Ιδού εγώ»: Η Λυδία Κονιόρδου ερμηνεύει το «Ουρανός Κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη στο LIFO.gr

O απολογισμός ζωής μιας γυναίκας που βλέπει γύρω της τον κόσμο να διαλύεται, η προσωπική εμπλοκή στη συλλογική μνήμη, μια ποιητική εκδοχή της δυστυχίας που γεννά η σύγχρονη πραγματικότητα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Βιβλίο / Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Με ένα πλούσιο πρόγραμμα με καλεσμένους από 16 χώρες και τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, το φετινό φεστιβάλ σημείωσε τη μεγαλύτερη προσέλευση στην ιστορία του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

The Review / Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου, με αφορμή τη νέα έκδοση του έργου του Ζαν Ζενέ, εξετάζουν τους λόγους που μπορεί να μας αφορά ακόμα και σήμερα το θρυλικό βιβλίο του 1945. ― ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΛΜΗΡΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ