Πρώτ' απ' όλα να πω ότι θήτευσα σε ένα ιδιαίτερα βίαιο συγκρότημα σχολείων έτσι ώστε τίποτα από αυτά που γίνονται σήμερα να μην μου προξενεί εντύπωση. Και αναφέρομαι σε μέσα '80 με μέσα '90. Το ξύλο, τα μαχαίρια (πεταλούδες με τη λαβή-θήκη ή παρασκευάδες, αυτά με το ελατήριο), τα πεσίματα, ενίοτε οι μολότοφ ή ακόμα και τα γκαζάκια υπήρχαν σαν δεδομένα. Το γιατί μπορώ να το προσεγγίσω αλλά δεν είναι της παρούσης.Το μόνο σίγουρα είναι ότι η βία γεννά βία. Σήμερα ζούμε το οξύμωρο μια γεννιά παιδιών να είναι ανώριμα μικρομέγαλα και πολύ σκληρά στην συμπεριφορά τους, αλλά όχι στις αντιξοότητες, ταυτόχρονα. Μέχρι να φτάσει ο άλλος 30 ετών του συμπεριφερόμαστε σαν παιδί αλλά αυτό το "παιδί" κάνει πράγματα που παλιά μόνο εγκληματίες μπορεί να κάναν.Εκτός από την κοινωνική αποξένωση, από την αρχιτεκτονική των πόλεών μας, τον καταναλωτισμό και όλα αυτά που γράφαμε στις εκθέσεις για τις πανελλήνιες υπάρχουν δύο σοβαρά πράγματα που λύνονται λίγο πιο άμεσα.Το ένα η κοινωνική νομιμοποίηση της βίας σε διάφορες εκφάνσεις της. Πολλοί αρέσκονται να την βαφτίζουν "πατριαρχία". Ας μου επιτραπεί να πω ότι κοιτάνε το δάχτυλο και χάνουν το δέντρο. Καθώς και η αντίδραση σε αυτή βίαιη είναι. Στην πολιτική, στον αθλητισμό, στις πανεπιστημιακές σχολές στην ΤιΒι ή στη μουσική υπάρχει μια εξοικείωση με τη φυσική βία. Με το ότι όποιος φωνάζει πιο δυνατά κερδίζει. Υπάρχει μια πολύ συστηματική προαγωγή βίαιων συμπεριφορών.Το άλλο ζήτημα, νομίζω ότι είναι, η κατακρήμνιση κάθε ηθικού κώδικα που ήταν χαλινάρι στην συμπεριφορά των ανθρώπων. Σε άλλες ιστορικές περιόδους αυτό τον ρόλο τον επιτελούσε η θρησκεία σε άλλες το κράτος διά του νόμου ή ακόμα και η κλειστή κοινωνία. Σήμερα τίποτα δεν γίνεται σεβαστό. Όλα μα όλα έχουν μπει σε έναν πολτό αποδόμησης και σχετικότητας. Εν μέρει δικαίως. Αλλά αυτό έχει παρενέργειες.Όταν τα φυσικά πρόσωπα που συναπαρτίζουν το σώμα των πολιτών σκέφτονται έτσι είναι πολύ δύσκολο η πολιτεία να καταφέρει να καταστείλει συμπεριφορές.Πρέπει να βρεις κάτι να σέβεσαι. Όσο κυνικό και αν ακούγεται κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συμπαθεί κανέναν. Όλοι όμως είναι υποχρεωμένοι (α) να είναι έστω τυπικά ευγενικοί έναντι του συνανθρώπου τους (αστική αβρότητα για τους αστούς) και (β) να σέβονται κάποιους κανόνες συμπεριφοράς διότι αυτό πρωτίστως μας διαφοροποιεί από την ζούγκλα.Αναφορικά με το πρώτο σκέλος να πούμε ότι κάποιοι δημιουργούν έναν υπερπληθωρισμό με "προσβεβλημένα συναισθήματα" πανταχόθεν. Και κάνουν κακό στην ουσία τους πράγματος. Αναφορικά με το δεύτερο βαρέθηκα την "πρωτοπορία" του μη σεβασμού στους κανόνες. Κι αυτά τα παιδιά που κλωτσοκοπανιούνται κανόνες δεν σέβονται. Αλλά κάποιοι τους το μάθανε αυτό. Τους το δίδαξαν. Συστηματικά.
