Δεν πρόκειται να εφαρμοστεί...Σε μια νεολαία, την οποία έχουμε οδηγήσει σε τέλμα, με αποκλειστικό σκοπό των περισσότερων νέων να σηκωθούν να φύγουν όταν ολοκληρωθούν οι σπουδές τους από τη χώρα μας, χωρίς καμία διάθεση προσφοράς τους σε αυτή, μάλιστα με χαρακτηριστικό (διαχρονικό και φυσιολογικό) γνώρισμα της εφηβικής (15-18) και μετεφηβικής ηλικίας (18-22) είναι η κάθε αντίδραση (και «επανάσταση») δι' ασήμαντον αφορμήν (όπως ονομάζεται, «επαναστάτες χωρίς αιτία»), καθότι, αποδεδειγμένα δεν λύνονται σοβαρά ζητήματα του κλάδου της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης και παιδείας, ούτε επιχειρείται κατά προσέγγιση η όποια λύση τους, με αυτά τα άκρως ανόητα μέτρα, ηλεκτρίζεται ακόμη περισσότερο η έκρυθμη κατάσταση στον ευαίσθητο χώρο της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης.Η κάρτα ή η κάθε κάρτα εισόδου, όπως και κάθε άλλο δευτερεύον μέτρο, θα ήταν αποδεκτά και χρήσιμα αν και εφόσον είχα λυθεί καίρια και ουσιαστικά προβλήματα, με άμεση ανταποδοτικότητα προς τους σπουδαστές και ακαδημαϊκό προσωπικό, καθιστώντας σωστές και αξιοπρεπείς συνθήκες, πάσης μορφής και φύσεως στα εθνικά μας, ακαδημαϊκά ιδρύματα.Το πρόβλημα δεν είναι το άσυλο, το πρόβλημα είναι η γενικευμένη λάθος νοοτροπία που έχουμε ως κοινωνία, συμπεριλαμβανομένης και της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης και συνθηκών αυτής. Ένα από τα πρώτα που θα έπρεπε να περιοριστούν, αν και πάρα πολύ ευαίσθητο ζήτημα είναι ο φοιτητικός συνδικαλισμός (χωρίς να διαφωνώ και ορθώς υφίσταται), ο οποίος όμως έχει παρερμηνευτεί (όπως και το άσυλο) και καταχράται σε μεγάλο βαθμό, καθώς χρησιμοποιείται, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μεταπολιτευτικά, από κομματικούς φορείς ως «κομματικός σωλήνας», ως προθάλαμος κομματικών στελεχών και παρότι τα τελευταία, αρκετά χρόνια, η συμμετοχή του μεγαλύτερου ποσοστού φοιτητών στο κομμάτι αυτό είναι πολύ μικρό, εντούτοις ο βαθμός κομματικού επηρεασμού ή δημιουργίας συγκεκριμένων δυναμικών και καταστάσεων μέσα στα ακαδημαϊκά ιδρύματα είναι δυσανάλογα ισχυρός. Το ίδιο ισχύει και για το διδακτικό-ακαδημαϊκό προσωπικό για το οποίο επικρατεί ένα πολύ ιδιαίτερο και ιδιόμορφο καθεστώς εδραίωσης του, κυρίως χωρίς καμία αξιολόγηση της συνεχούς ή όχι αποδοτικότητας του.
