Για το ζήτημα του ρίσκου... με τον αριθμό τον φορολογικών ελέγχων που γίνονται , είναι μάλλον αδύνατο να θεωρούσαν απίθανο να τους πιάσουν. Υπήρχε βέβαια και η πιθανότητα να μην τους πιάσουν, αλλά το ζήτημα του ρίσκου κρίνεται πάντα με την σχέση του επιδιωκόμενου όφελους με την πιθανή ζημιά.Αν λ.χ. μια επιχείρηση έχει τζίρο 10.000 ευρώ/ημέρα, πράγματι έχει νόημα το ρίσκο να μην κόψει 5-6 αποδείξεις των 500 ευρώ (ή 10 αποδείξεις των 250 ευρώ κ.ο.κ.). Γιατί το όφελος που αποκομίζει, σε σχέση με την πιθανότητα να την πιάσουν και σε σχέση με τον πιθανό κίνδυνο έχουν καλή αναλογία.Μια επιχείρηση με 100.000 ημερήσιο τζίρο δεν έχει την πολυτέλεια τέτοιου ρίσκου. Ακόμα και αν γλιτώνει 5-6 αποδείξεις την ημέρα, μια φορά να την πιάσουν, θα χάσει υπερβολικά πολλά. Δεν έχει λόγο να το κάνει, όχι λόγω ευσυνειδησίας, αλλά λόγο συμφέροντος.Όσο υπόθεση είναι το παραπάνω, αλλά τόσο υπόθεση (και πιο παρακινδυνευμένη) είναι να θεωρείς ότι ένας ψημένος επιχειρηματίας της Μυκόνου, με τζίρο 100.00 ευρώ την ημέρα, δεν φοβάται τους ελέγχους.Όσον αφορά τα γεγονότα, το μόνο διαπιστωμένο γεγονός είναι ότι δεν τους έπιασαν με 10 αποδείξεις, αλλά με μια. Και όσον αφορά την "γραφειοκρατία" ... Γιατί θεωρείς ότι θα είχαν περισσότερες πιθανότητες να μην τιμωρηθούν από έναν διοικητικό δικαστή σε σχέση με έναν διοικητικό υπάλληλο; Περισσότερες πιθανότητες να έχουν μια δίκαιη αντιμετώπιση θα είχαν.Το μόνο που χρειάζεται για αυτό είναι η θέσπιση μιας ταχείας διαδικασίας.
