Για μένα είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους, η ταινία δε μου μιλάει ακόμη και σήμερα ! Είμαι μία από τους τυχερούς που είχα καταφέρει να πάω στη συναυλία στο ΟΑΚΑ το 80κάτι και δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.Όσον αφορά στην αποτίμηση του, θα ήθελα να γράψω -ελπίζω να μην θεωρηθεί υπερβολικό- ότι το THE WALL καταφέρνει να μου μιλάει ακόμη και σήμερα, όπως μου μιλούσε πριν από τόσα χρόνια.Ο μοναδικός τρόπος που συγκερνά το ειδικό με το γενικό και το προσωπικό με το συλλογικό (εκφασισμός, μοναξιά, πόλεμος, βιώματα, κλπ) τον καθιστούν πλέον κλασσικό. (Άλλωστε ο όρος κλασσικό αναφέρεται μεταξύ άλλων σε αυτό το βιβλίο/έργο/σύνθεση που το καθιστά διαχρονικό και πάντα επίκαρο).Και κάτι τελευταίο. Ως έφηβη, ταυτιζόμουν με το μεγαλύτερο μέρος των εικόνων, των μουσικών στιγμών και των στίχων.Ως ενήλικη, 40+ και πλέον μητέρα ταυτίζομαι ακόμη με τα ίδια στοιχεία, τα οποία όμως δεν είχα τη δυνατότητα να νιώσω. Πώς να το εκφράσω καλύτερα ;Ως έφηβη επαναστατούσα, αγκομαχούσα και πνιγόμουν όπως ο ήρωας. Ως μητέρα δαγκώνομαι και αμφιταλαντεύομαι από τη συντηρητικότητα της καθεστηκυίας τάξης (όπως εμφανίζεται στην ταινία: Γονείς, δάσκαλοι, κυβερνώντες). Ανήκω και δεν ανήκω σε αυτή.Το νιώθει κανένας άλλος ρε παιδιά από τους μεγαλύτερους ή να πάω στον γιατρό ;