#7 Εγώ θα ήθελα να μάθω : Είσαι η καλύτερη και στο Jenga; (Mην ξαναπείς, λοιπόν, ότι δεν μπορείς να κάνεις τους άλλους να γελάσουν! Ορίστε, ο πρώτος μύθος καταρρίφθηκε.) Πάμε παρακάτω. Όλα αυτά που αναφέρεις ένα προς ένα δεν συνιστούν κριτήρια ευφυΐας, όπως σου είπε και η Α, μπα. Όταν ξεκίνησα να διαβάζω, περίμενα ότι θα έλεγες πως σου συμβαίνει κάτι πραγματικά ανησυχητικό, αλλά όλα τα συγκεκριμένα μπορεί να οφείλονται σε ένα σωρό λόγους και όχι απαραιτήτως στην ελάττωση της αντιληπτικότητάς σου (χωρίς να αποκλείεται κιόλας). Ας επιχειρήσω να σου δώσω δυο πιθανότητες :1) Καθώς μεγαλώνουμε, απομυθοποιούμε τον εαυτό μας και στα μάτια μας φαντάζουμε όλο και μικρότεροι μπροστά στον κόσμο, επειδή ακριβώς αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος και τα νοήματα και τις σημασίες του κόσμου. Πράγματα που νεότεροι μας ήταν από λίγο έως καθόλου κατανοητά, αφού ο μικρόκοσμός μας αποτελούσε όλο το σύμπαν μας και εμείς είμασταν βέβαια οι κυρίαρχοί του, οι εκλεκτοί. Παρόλο που ως παιδιά θυμόμασταν τον εαυτό μας μικρότερο σε μέγεθος εν σχέσει με όλα γύρω μας, κατ' ουσίαν νιώθαμε το επίκεντρο, δηλαδή μεγαλύτεροι από όσο ήμασταν και αξίζαμε πραγματικά. Γι' αυτό και συνήθως τα παιδάκια είναι εγωιστές. Αργότερα, καθώς ωριμάζουμε, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για εμάς και ότι δεν έχουμε μια σχέση αμεσότητας και μαγικού ελέγχου με αυτόν, εντύπωση η οποία στην παιδική ηλικία σαφώς υποβοηθείται ιδιαίτερα από τους γονείς. Ταυτόχρονα με αυτή την εξέλιξη, ίσως και εξαιτίας αυτής, αντιλαμβανόμαστε και ότι δεν γνωρίζουμε πάρα πολλά πράγματα, και ότι δεν καταλαβαίνουμε άλλα τόσα. Και, γενικώς, ότι όλα όσα δεν γνωρίζουμε θα είναι πάντοτε πολύ περισσότερα από όσα θα γνωρίζουμε. Επιπλέον, δηλαδή, με την κατανόησή μας σε όσα παλιά ήταν απροσπέλαστα της ανάλυσής μας (επειδή δεν διαθέταμε ούτε τα εργαλεία αλλά ούτε και την ανάγκη για να την επιχειρήσουμε), αποκτούμε όχι μόνο συναίσθηση αλλά και επίγνωση της άγνοιάς μας. Ενώ ως μικροί είχαμε εν πολλοίς άγνοια της άγνοιάς μας και συνεπώς και άγνοια κινδύνου. Είναι ίσως μια εξήγηση στο γιατί πιστεύεις ότι τώρα είσαι πιο βλάκας ενώ παλιότερα με τα φτερά της άγνοιας ένιωθες ιπτάμενος γίγαντας στο μυαλό.2) Μια άλλη απλή εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι τα άτομα, που κατ' εξοχήν βρίσκονται γύρω σου, για κάποιον λόγο (μπορώ να σκεφτώ αρκετούς) επιδιώκουν να σε πείσουν ότι χάζεψες. Να σε αυθυποβάλλουν σε μια τέτοια ιδέα μέχρι να την πιστέψεις και να παγιδευτείς σε αυτήν (κάτι σαν αυτο-εκπληρούμενη προφητεία). Πλύση εγκεφάλου λέγεται. Δεν συμβαίνει και τόσο σπάνια πάντως όσο ίσως φαντάζονται πολλοί. Α! Και μια υπο-εκδοχή του 2) : Ενδέχεται όντως οι κοντινοί σου να πιστεύουν ότι χάζεψες, όπως σου λένε ή σου δείχνουν, και να μην διακατέχονται από υστερόβουλους σκοπούς. Αν αλλάξεις παρέα, θα σου λένε τα ίδια; Θα αντιδρούν πάλι με έκπληξη σε πράγματα που κάνεις και λες σαν να είσαι χαζή; Τσέκαρέ το καλού κακού με καινούργια άτομα που δεν διατηρούν καμιά επαφή με το περιβάλλον που είναι ήδη προκατειλλημένο μαζί σου γιατί σε γνωρίζει καιρό πια. Υ.Γ. Αν στο γράμμα σου όταν μιλάς για εξυπνάδα εννοείς πραγματικά την εξυπνάδα και όχι την ευφυΐα, τότε αγνόησε όλο το σχόλιό μου.
