#3 Πολύ πιθανό να εννοεί η γράφουσα όντως το πώς γελάμε και κλαίμε με τα όσα μας συμβαίνουν. Ωστόσο, επειδή είπε "αστείο", εμένα δε μου φαίνεται απίθανο να εννοεί ότι ένα ανέκδοτο ή μια κωμωδία δεν μας κάνει να γελάμε από ένα σημείο και μετά, ενώ μια ταινία ή ένα βιβλίο που μας συγκινεί/μας θλίβει δεν χάνει την δύναμή του.Αν λοιπόν όντως ρωτά αυτό, έχω να πω:1. Επειδή το αστείο στηρίζεται κυρίως στο αναπάντεχο. Γι' αυτό όταν μαντεύεις την ατάκα ενός ανεκδότου πριν το τέλος, δεν πολυ-γελάς όταν στην πουν. Αντίθετα η θλίψη τρυπώνει ύπουλα ακόμη κι όταν ξέρουμε τι έπεται. Και μάλιστα, αν ξαναδείς μια ταινία όπου πχ. ξέρεις ότι το ένα μέλος του πρωταγωνιστικού ζευγαριού θα πεθάνει, αρχίζεις και θλίβεσαι από πιο νωρίς, βλέποντας υπό άλλο πρίσμα όλη την ιστορία τους.2. Δε συμβαίνει σε όλους, κάποιοι ξέρουν απ' έξω τους διαλόγους ελληνικών ταινιών κι όμως, όποτε τις πετύχουν, τις ξαναβλέπουν και ξεκαρδίζονται εκ νέου.
