#1: Έχει ξανατεθεί κι άλλες φορές εδώ μέσα το θέμα σε διάφορες παραλλαγές (χειριστικός γονέας, σύντροφος, συνάδελφος, κλπ). Η συναισθηματική χειραγώγηση και οι διάφορες τεχνικές της συνιστούν ένα μοτίβο συμπεριφοράς που μαθαίνεται δια του μιμητισμού από την παιδική ηλικία. Μια χειριστική μάνα ή ένας χειριστικός πατέρας, οι οποίοι με τη σειρά τους διδάχτηκαν αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς και εκδήλωσης συναισθημάτων από το δικό τους οικογενειακό περιβάλλον (και πάει λέγοντας, μέχρι να φτάσουμε στην κιβωτό του Νώε), απέδειξαν δια της πρακτικής και των παραδειγμάτων στο παιδί τους ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά έχει αποτελέσματα. Λοιπόν. Αυτά ως προς το δικό του κομμάτι. Όμως. Πρέπει να κάνεις σαφές ότι σε σένα δεν περνάνε αυτά, πώς να το κάνουμε; Αν δεν είσαι διατεθειμένη να επενδύσεις χρόνο, ενέργεια κι άπειρη υπομονή με έναν άνθρωπο που καθ'όλη τη μέχρι τώρα ζωή του έχει μάθει (τονίζω το "μάθει") να λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο κι αν κι ο ίδιος, βλέποντας ότι προσκρούει σε αδιαπέραστο (τονίζω το "αδιαπέραστο") τοίχο, δεν είναι διατεθειμένος και πρόθυμος να "ξεμάθει", τότε μία είναι η λύση. Η αποχώρηση. Είναι λυπηρό που το λέω, αλλά έτσι είναι. Γιατί πολλές, πάρα πολλές φορές, (μη σου πω, όλες τις φορές, αλλά δεν θέλω να είμαι απόλυτη) δεν αξίζει τον κόπο. Κάποιοι γονείς έσπασαν κι ανέθρεψαν broken toys. Και γι' αυτό, δεν φταις εσύ, ούτε μπορείς να αναλάβεις την ευθύνη της επιδιόρθωσης. Είναι τρομερά ψυχοφθόρο κι άδικο για σένα που δεν είσαι broken toy. Η ζωή είναι μία και είναι μικρή. Και είναι δική σου.
