Λυπάμαι γιατί ζω στη χώρα της υπερβολής και της παρανόησης. Μόνο στην Ελλάδα χωρούν τέτοια φαινόμενα όπως αυτό του κ. Ρωμανού. Στην Ελλάδα τη φοβική, την άδικη. Ο κ. Ρωμανός είναι ποινικός κρατούμενος και όχι πολιτικός. Διέπραξε ένοπλη ληστεία, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Ούτε που διανοήθηκε όσο ήταν ελεύθερος να ασχοληθεί με την εκπαίδευση του, της οποίας το δικαίωμα να έχει τώρα, που είναι έγκλειστος, μας κούνησε σαν καρότο σε αδαείς πολίτες, που συμπεριφερθήκαμε σαν τα συμπαθή τετράποδα. Μασήσαμε από ένα νέο άνθρωπο, αναρχικό στα πιστεύω του, δικαίωμά του αναφαίρετο, και τον θεωρήσαμε αδικημένο, καϋμένο και στερημένο. Από τι; Το υπέρτατο δικαίωμα της μόρφωσης. Μα είμαστε με τα καλά μας: Αν αυτό ήταν το ζητούμενο θα δεχόταν και την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, όπως χιλιάδες συμπολίτες μας κάνουν μέσω του Ανοικτού Πανεπιστημίου διεκδικώντας μια δεύτερη ευκαιρία γιατί δεν μπόρεσαν να σπουδάσουν όταν ήταν νέοι. Και δεν είχαν μπορέσει να σπουδάσουν όταν ήταν νέοι κ. Ρωμανέ και κ. Αντωνόπουλε, υπέρμαχε των θέσεων του κ. Ρωμανού, επειδή δούλευαν ή είχαν άλλες δυσβάστακτες υποχρεώσεις. Σίγουρα πάντως δεν οργάνωναν ένοπλες ληστείες ώστε να μη σπουδάσουν. Αλλά είπαμε σε αυτή τη χώρα χωρούν όλα και όλοι. Όταν το κράτος αδικεί τους πολίτες του είναι φυσικό και αυτοί με τη σειρά τους με τη βοήθεια πάντα πρόθυμων δημοσιογράφων και ιδεαλιστών πολιτικών να διαμορφώνουν γνώμη ενάντια στο κράτος που τους έχει αδικήσει, υπερασπιζόμενοι περιπτώσεις σαν του κ. Ρωμανού. Ο κ. Ρωμανός δεν είναι ήρωας γιατί δεν έκανε τίποτα ηρωΙκό. Τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το ονομά τους.