@ lilena Aν εννοείς κάτι πέρα από αυτά που έχω καλύψει στο σχόλιό μου (16:38), καμία εντύπωση. Εκφράζει μια συνήθη, αιώνια αλλά εξόχως σημαντική προβληματική. Σαν αυτές που θα μπορούσαν - και ίσως θα έπρεπε - να απασχολούν τον οποιονδήποτε σχετικά με ζητήματα επικοινωνίας, σκέψης, κατανόησης, συνάφειας νοημάτων, πρόσληψης εννοιών, αντίληψης ύφους (απόρριψης/εξοικείωσης/αποδοχής) και, βεβαίως, των δυσάρεστων αντιδράσεων, αισθημάτων ή συνεπειών που πιθανότατα προκύπτουν από σχετικά φαινόμενα, ανάμεσα στα οποία και τα χάσματα.Χρησιμοποιώ τη φράση "χαμήλωμα στον πήχυ" διότι αντελήφθην (προφανώς εσύ όχι) ότι η αποστολέας θεωρεί το δικό της καυστικό ύφος δείγμα πιο αναπτυγμένης ευφυΐας από ό, τι η "αναμασημένη ευαισθησία", όπως χαρακτηριστικά λέει, που αποκλειστικά δείχνουν να αναζητούν τα περισσότερα πρόσωπα που συναντά. Συμφωνώ μαζί της ως προς την γενική τοποθέτηση : η καυστικότητα, το χιούμορ, η ειρωνεία είναι υψηλότερα είδη λόγου από μια άκριτη αναπαραγωγή σαχλολασπωμένων, γλυκανάλατων, θανατηφόρα πληκτικών, αβάσταχτα περιορισμένων γλωσσικών επιλογών μιας πρώτης - αν όχι (προ)σχηματικής κι αυτή - βαθμίδας ευαισθησίας, αλλά και όχι μόνο τέτοιας κατηγορίας. Την οποία αναπαραγωγή μας έχει "επιβάλλει" (τα εισαγωγικά προαιρετικά) η προεξάρχουσα περιρρέουσα πνευματική αλλά και μορφωτική στάθμη του συντριπτικά μεγαλύτερου κοινωνικού μέρους που, ως επί το πλείστον, στραγγαλίζει τη γλώσσα (τη δύναμή της, τη ζωντάνια της, δηλαδή την πρωτοτυπία της, την ποικιλoμορφία της, την αισθητική της, την ευελιξία της, τον (εμ)πλουτισμό της, το παιχνίδι της, την οξύτητά της, την άσκησή της, τη σχέση της με το πρόσωπο εντέλει) και αφήνει ανάπηρο το λόγο, έρμαιο του κάθε συρμού. Αποτέλεσμα, αυτός και η όποια ουσιαστική ανάπτυξη και εξέλιξή του να μην επαφίενται παρά στις αυτόνομες ατομικές ενέργειες και προσεγγίσεις, που με τη σειρά τους κι αυτές, δεδομένων των ίδιων αλλά και επιπρόσθετων ιδιαίτερων δυσχερειών (πχ. πρακτικές ανάγκες επιβίωσης, αναγκαιότητες καθημερινότητας), ασθμαίνουν. Συνακόλουθα, αυτός ο μηχανισμός αναπόφευκτα στερεί από τους ανθρώπους σοβαρό μέρος της εν δυνάμει διανοητικής τους ικανότητας : του αναστοχασμού, της νοηματικής σύνθεσης, της πνευματικής δημιουργίας. Καθότι η γλώσσα συνιστά το σπουδαιότερο μέσο, εργαλείο - αλλά και έργο συνάμα - διάπλασης του νου, για ένα κοινωνικό ανθρώπινο ον. Το είδος εκείνο της ποιότητας που διακρίνει την έκφραση, το διάλογο, τη γλωσσική συνδιαλλαγή διαδραματίζει ρόλο σε κάθε ένα σημείο όλης αυτής της διαδικασίας - εκ της ίδιας της φύσεως του λόγου που, τόσο στον πυρήνα όσο και στις ποικίλες εκφάνσεις της, σηματοδοτεί την ανώτερη επικοινωνία ανάμεσα σε πρόσωπα. Εφόσον, λοιπόν, η κοπέλα σκέφτεται και εκφράζεται έτσι, για αυτήν η προσαρμογή στο χαμηλότερο επίπεδο επικοινωνίας θα αποτελούσε συμβιβασμό. Yπό αυτή την έννοια ίσως να είναι και χάρη στην... ανθρωπότητα (πόση ειρωνεία κρύβει αυτό στο βάθος του!), ΑΝ τελικά επιλέξει να το κάνει και στο βαθμό που η ίδια θα το κρίνει αναγκαίο και καλό.
