#2 Γιατί όμως; Επειδή ζηλεύεις όλες όσες και όλους όσους ξέρεις που κάνανε ίδιες σπουδές με 'σένα και τα καταφέρανε επαγγελματικά όπως θέλανε ή ζηλεύεις μόνο αυτήν επειδή είναι η πρώην του φίλου σου και βρίσκεις δικαιολογία για να τη συγκρίνεις μαζί σου;Όποιος απ' τους δυο κι αν είναι ο λόγος, να θυμάσαι και να υπερασπίζεσαι πάντα το γεγονός και την αλήθεια ότι η πορεία του καθενός στη ζωή είναι ξεχωριστή και δε συγκρίνεται με των άλλων, ακόμα κι αν κάπου συναντιέται ή συμπίπτει. Αφού ο καθένας συνιστά μοναδική, ανεπανάληπτη ύπαρξη και αυτό από μόνο του είτε γεννά είτε επηρεάζει όλους τους παράγοντες που διατρέχουν τη ζωή του.Γενικά, δεν είναι σωστό να συγκρίνουμε ανθρώπους διότι δεν αποτελούν μεγέθη αλλά ποιότητες. Και, γι' αυτό, είτε εκτιμούμε μια ή περισσότερες ποιότητές τους είτε όχι και, αντίστοιχα, μας αρέσουν κάποιοι/ος γι' αυτό που είναι στο σύνολό τους/του ή όχι. Λέγοντας πως δεν είναι σωστό εννοώ ότι δεν ωφελεί κανέναν ουσιαστικά, δεν συμβάλλει πουθενά παρά μόνο στην υποτίμηση του ανθρώπινου είδους σε επίπεδο εργαλειακότητας, πράγμα που έχει επιπτώσεις σε όλους ανεξαιρέτως.#4 Yπάρχει τρόπος αντιμετώπισης. Η ψυχραιμία. Άσ' τους να πιστεύουν ότι έχουν δίκιο - αφού αυτό θέλουν κατά βάθος, γιατί να τους το στερήσεις(;) - αλλά δε συντρέχει λόγος να τους το πεις. Όταν η συζήτηση κουράζει ή φτάνει σε αδιέξοδο, μπορείς να πεις "Δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε. Έχουμε ο καθείς τις απόψεις του και τη δική του οπτική και πρέπει να σεβαστούμε αυτό το γεγονός.". Στη συνέχεια, αλλάζεις κουβέντα ή αποχωρείς. Αν συνεχιστεί η προηγούμενη κουβέντα από την άλλη πλευρά, την αγνοείς. Αν, παρόλα αυτά, εξακολουθεί απευθυνόμενη σε εσένα, τη σταματάς οριστικά, ήρεμα κι ωραία από την πλευρά σου λέγοντας "Ό, τι είχα να πω επ' αυτού το είπα." και τελειώνει εκεί.Και 'γω τείνω να πιστεύω ότι η ειρωνεία ως λεκτικό σχήμα που απευθύνεται προσωπικά σε κάποιον ή στοχεύει να υπονοήσει κάτι άσχημο γι' αυτόν εντοπίζεται σε αγενείς ή/και πρόσωπα μάλλον κακώς διακείμενα απέναντι στο συνομιλητή τους. Η προσωπική κριτική δια της ειρωνείας κρίνεται σχεδόν πάντα ως κακόβουλη, και όχι άδικα. Εδώ η ευθύτητα θά 'λεγα ότι κερδίζει έδαφος.Θεωρώ το χιούμορ, από την άλλη, μια από τις πιο πνευματώδεις και καλές επιλογές, μια ιδιαίτερη λοξή ματιά στα πράγματα που αποκαλύπτει ενδεχομένως μια ή περισσότερες πλευρές του ζητήματος ή της αλήθειας που πιθανώς κάποιος να μη βρίσκεται σε θέση να δει αλλιώς. Επιπλέον, το χιούμορ, ακόμα κι όταν πίσω από την κριτική ή το σχόλιο του χρήστη-του διαφαίνεται η προσβολή, είναι ελαφρύ και χαλαρό από τη φύση του, και μάλλον εκτονώνει την ένταση καθώς ο σκοπός του συνίσταται στην πρόκληση του γέλιου ή της εύθυμης διάθεσης. Γι΄αυτό και είναι αποδεκτό, αν όχι χρήσιμο, σχεδόν σε κάθε περίσταση.
