#4 Kαι, βέβαια, υπάρχει. Μάλλον ανήκεις στη συμπαθή (ξερνάω) κατηγορία των δημοσιοσχετίστων - από τα λεγόμενά σου είσαι αρκετά τυπική περίπτωση -, με τη διαφορά ότι εσύ δεν έχεις ακόμα εκπαιδευτεί στην ευέλικτη άρνηση προς εκείνους που ναι μεν σε συμπαθούν και το θέλεις αλλά δεν έχουν να σου προσφέρουν όσα εκείνοι που ναι μεν σε συμπαθούν και το θέλεις αλλά έχουν μια χαρά περισσότερες, από τους προηγούμενους, διασυνδέσεις, επιχειρηματικές προτάσεις (εσύ βάλε, μιας και είσαι φοιτήτρια, εργασιακές προτάσεις, μια "ώθηση" στις πανεπιστημιακές σου αποδόσεις, πολιτικές κινήσεις νεολαίας που προσβλέπουν σε άλλες μεγαλύτερες ευκαιρίες μελλοντικά κα.), fancy ζωή - και γενικώς ό, τι συνεισφέρει στην οικοδόμηση του high status σου (δηλαδή στο να αρέσεις με μεγαλύτερη ευκολία σε μεγαλύτερο πληθυσμό) κλπ. Ίσως και να μην έχεις αντιληφθεί ακόμα την ωφελιμιστική σκοπιά της τάσης και του προσανατολισμού σου και τις προεκτάσεις που ανοίγονται μπροστά σου με πολύ γλείψιμο και αρκετό τρέξιμο. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Όταν το καταλάβεις, θα μάθεις ότι η επιλεκτική άρνηση είναι μέρος της διαδικασίας το οποίο, όπως και τα άλλα, μαθαίνεται και εξασκείσαι σ' αυτό, πχ. "Ξέρετε πόσο σας συμπαθώ/μου λείψατε/σας πεθύμησα και αν ξέρατε πόσο θα προτιμούσα να πάμε τώρα για καφέ!... Αλλά ο φόρτος εργασίας δε μου το επιτρέπει. Πνίγομαι... Στις 12:00 έχω να πάω Κουκάκι για μια επαγγελματική σύσκεψη, στις 15:00 πρέπει να βρίσκομαι ήδη πίσω για το σημαντικότερο ραντεβού των τελευταίων εβδομάδων με το μεγαλύτερο πελάτη μας - έχει κανονιστεί εδώ και μήνες - αδύνατον να λείψω. Μετά έχω γραφείο (χαρτούρα) και στη συνέχεια θα πάω σε έναν φίλο που μου ζήτησε τη διαμεσολάβησή μου για μια υπόθεσή του." (Δεν έχει μεγάλη σημασία που καμιά φορά σπάει ο διάολος το πόδι του και τον πετυχαίνεις μετά από δύο ώρες να πίνει καφέ έξω με άλλη παρέα - αρκετά χιλιόμετρα απ' το Κουκάκι.) Όταν δίνεις και στοιχεία (φανταστικά ή πραγματικά, ποιός νοιάζεται;), αποτρέπεις αποτελεσματικότερα τον άλλον να σε αμφισβητήσει ή να πιστέψει ότι δεν τον συμπαθείς. Ειδικά αν, κάθε φορά που τον συναντάς, κάνεις λες και είσαι εφτάχρονο που βλέπει πυροτεχνήματα. Standard procedure.Για ελεύθερο χρόνο, ξέχνα το. Οι περισσότεροι πετυχημένοι δημοσιοσχετίστες που τυγχάνει να γνωρίζω ξημεροβραδιάζονται (κυριολεκτικά) πάνω από ένα τηλέφωνο (ακόμα και στις διακοπές τους!), και, βεβαίως, σε γεύματα, καφέδες, ποτά και λοιπές "διασκεδάσεις" με τον κύκλο τους. Προσωπικά, απορούσα πάντα πότε βρίσκουν χρόνο και δουλεύουν. Αλλά οι πιο πολλοί από δαύτους έχουν μεριμνήσει και έχουν σχεδιάσει την επαγγελματική τους δραστηριότητα (όποιο κι αν είναι τυπικά το επάγγελμά τους, από αστροφυσικοί μέχρι ταβερνιάρηδες) να βασίζεται, να στεριώνει και να αυγατίζει ακριβώς πάνω σ' αυτή την ιδιότητά τους και εξαιτίας αυτής. Οπότε δε γεννάται θέμα, τα υπόλοιπα πηγαίνουν με τον αυτόματο πιλότο...Έχω οικογενειακό γνωστό/φίλο που πήγαινε για κατούρημα δυο φορές τη μέρα (σαν το σκύλο), γιατί δεν προλάβαινε πιο συχνά από το να μιλάει, να κλείνει και να σηκώνει ξανά το κινητό του (εποχή προ hands free...)... Μας το εξομολογήθηκε ο ίδιος - αν και δεν ήταν ανάγκη, μπορούσαμε και να το υποθέσουμε.Φαντάζομαι τώρα κατουράει ελεύθερα ενώ πιάνει φωτιά το αυτί του.#7 Γιατί να πείσεις τον εαυτό σου για κάτι που μπορεί να μη συμβεί; Δεν το κατάλαβα αυτό. Να φροντίσεις να πείσεις τον εαυτό σου ότι θα σε αποδεκτούν μόνο όσοι και όσες σε βρουν ενδιαφέροντα ή/και σε εκτιμήσουν. Απλά είναι τα πράγματα. Δε θέλει ζόρι αυτό. Εσύ για τα δικά σου θέματα (κάθε τύπου) και την αυτοβελτίωσή σου δε θα αναζητάς την αποδοχή ή μη των άλλων, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Η αποδοχή θα έρθει ή δε θα έρθει· και εσύ θα είσαι καλά και στις δυο εκδοχές. Αυτό το στοίχημα να βάλεις. Εκτός αν ο στόχος είναι να σε συμπαθούν και να σε αποδέχονται απλά και άκριτα όσο το δυνατόν περισσότεροι. Σ' αυτή την περίπτωση, αλλαγή πλεύσης και PR εκπαίδευση το ταχύτερον. Αν ανήκεις στην τελευταία κατηγορία, άσε τις αυτοβελτιώσεις κατά μέρος, τα πρότυπα έχουν ήδη τεθεί από τους εξπέρ του είδους - εσύ να τα αναπαράγεις όσο το δυνατόν πιο πιστά, μιμούμενος.
