#1 Ευτυχώς που ένιωθες τόσο άνετα να μπεις σε μια τόσο διαφορετική σχέση, που τώρα σε κατατρέχει αυτή η διαφορά... Δεν πειράζει, όμως. Tα τέσσερα πρώτα χρόνια περνούσες καλά μέσα στην άνεση και την ανεμελιά των δεκαεφτά χρόνων και της παράτασής τους. Τώρα, καθώς φαίνεται, ήρθε η ώρα να σοβαρευτείς και να πάρεις αποφάσεις για τις οποίες θα είσαι υπεύθυνη, γιατί οι συνθήκες σφίγγουν. Και ακόμα δεν αρχίζει καν να θυμίζει ώριμη σχέση... Οι φίλες σου τί δουλειά έχουν; Γιατί τις αναφέρεις; Μήπως υπονοείς ότι, συνάπτοντας αυτή τη σχέση, αγωνίστηκες εναντίον του κοινωνικού κατεστημένου; Και ότι πλήρωσες κάποιο κόστος; Αν η απάντηση είναι καταφατική, τώρα λοιπόν άρχισε να αγωνίζεσαι και εναντίον του εσωτερικευμένου σου κοινωνικού κατεστημένου, αν είσαι τόσο συνειδητοποιημένη. Επίσης, να σου υπενθυμίσω ότι σε δύο χρόνια θα είναι μεν πενήντα, αλλά σε είκοσι θα πλησιάζει τα εβδομήντα (ενώ εσύ μόλις θα έχεις μπει στα σαράντα ένα). Εκεί εξαντλούνται τα αποθέματα αμοιβαιότητας; Αν δεν μπορείς να δεις τον άνθρωπο, με τον οποίον είσαι μαζί επί τέσσερα χρόνια, κοντά σου στο μέλλον, τότε για τί είδους σχέση μιλάμε ακριβώς; Ευκαιριακή; Επιπόλαιη; Εργαλειακή; Κάτι άλλο; Δεν εννοώ ότι πρέπει να ξέρεις από τώρα πως θα νιώθεις σε δέκα ή σε είκοσι χρόνια και πως θα βλέπεις τότε τη ζωή και τον κόσμο ούτε τι θα αντιμετωπίζεις. Ούτε αύριο δεν μπορούμε να ξέρουμε με βεβαιότητα, στην τελική. Αλλά, οπωσδήποτε, έχει μεγάλη σημασία πώς βλέπεις και πώς νιώθεις σήμερα - τώρα - για το παρόν και το μέλλον σου με αυτόν τον άνθρωπο. #3 Αυτογνωσία λέγεται.#4 Αν η συστηματική ασυνέπεια είναι μέσα σ' αυτά που ψάχνεις στον άντρα που θέλεις να ζήσεις μαζί του και να κάνετε παιδιά δε μοιάζει σωστός λόγος να τον χωρίσεις. Αν πάλι όχι, μάντεψε...Αν μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή : Μην ψάχνεις τον άντρα με τον οποίον ταιριάζεις. Ψάξε τί θέλεις να κάνεις, αν δεν τον βρεις. Και, εν τω μεταξύ, έχε στο νου σου ότι τους ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζουμε τους αντιλαμβανόμαστε αμέσως (δυο - τρεις μήνες φτάνουν και περισσεύουν για να μάθεις έναν άνθρωπο, με τον οποίον έχεις σχέση, απ' την καλή και απ' την ανάποδη). Γιατί πολύ απλά, ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΜΕ (επικοινωνούμε, συνεννοούμαστε, έχουμε κοινή κοσμοθεωρία, εναρμονίζονται οι πραοσωπικότητές μας, ξεπερνάμε, ή αγκαλιάζουμε, τα ελαττώματά του, περνάμε καλά μαζί, σκεφτόμαστε και νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον, νιώθουμε αμοιβαία σεξουαλική έλξη, αντιλαμβανόμαστε με παρόμοιους τρόπους το παρόν και το μέλλον της σχέσης μας, και άλλα ενδεχομένως). It fits perfectly. And it feels right. Προβλήματα θα υπάρχουν πάντα αλλά με εκείνον που ταιριάζουμε, ξέρουμε και αν μπορούμε και βρίσκουμε και πως να τα αντιμετωπίσουμε (κατά μόνας ή από κοινού), το ψάχνουμε, το παλεύουμε, το δουλεύουμε αλλά γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι αξίζει τον κόπο. Γιατί έτσι πιστεύουμε και νιώθουμε - δε διερωτώμαστε για αυτό. Όταν έχω ένα πρόβλημα με τον άντρα μου γυρνάω τον κόσμο ανάποδα για να βρω τη σωστή για 'μένα λύση. Ό, τι κι αν μου πει κανείς, αν δε με εξυπηρετεί, δε με απασχολεί. Ποιός ξέρει καλύτερα από 'μένα αν ταιριάζω μαζί του και αν αξίζει να προσπαθώ; KΑΝΕΝΑΣ. Aν είναι να έρθει ο κατάλληλος για εσένα, θα έρθει. Και θα το καταλάβεις. Και θα το καταλάβει κι αυτός.
