Διαβάζοντας την αρχική δημοσίευση της κοπέλας,ένιωσα μια 'έντονη'αν όχι 'απόλυτη' ταύτιση.Είδα τη δημοσίευση κατά τύχη.Αν και οι άνδρες σκεφτόμαστε διαφορετικά από τις γυναίκες,συνήθως δηλαδή από εμάς,πιστεύω,οι γονείς έχουν μεγαλύτερες προσδοκίες και απαιτήσεις,με αποτέλεσμα να μας αγχώνουν πιο πολύ και να το κάνουν ακόμα πιο επώδυνο το ότι "δεν έχεις δουλειά ".Έχω τελειώσει Πανεπιστήμιο στην Αθήνα,έχω πάει στρατό.Όλα αυτά με πολλή δυσκολία.Η αλήθεια να λέγεται ότι δεν είχα προετοιμαστεί για την δυσκολία που θα συναντήσω τελειώνοντας το Λύκειο,από την προστασία δηλαδή της οικογένειας...Έχω κάνει ιδιάιτερα,έχω δουλέψει σε διάφορες δουλειές(λίγες από αυτές ολοκληρώθηκαν με επιτυχία) και τώρα έχω δώσει συμμετοχή σε διαγωνισμοὐς του ΑΣΕΠ.θα δουλέψω και σε κάποιο φροντιστήριο,αλλά κάθε φορά ο ίδιος φόβος και άρνηση που με κρατάει πίσω.Έχω επισκεφτεί και ψυχολόγο και μου είπε ότι το πρόβλημά μου είναι η ταμπέλα του 'άχρηστου 'και του 'τεμπέλη'που κουβαλάω χρόνια...Θέλω να φύγω από το πατρικό και το κυριότερο πρόβλημα είναι τα χρήματα...Τώρα όμως έχω έρθει σε φάση που αναμένω αποτελέσματα από διαγωνισμούς και δεν θέλω να κάνω πραγματικά τίποτα άλλο εκτός από αυτό... Ξέρω ότι η ευθύνη είναι δική μου και δεν θέλω να κάνω κάτι γι'αυτό... Έχω απογοητευθεί πια όλοι να μου λένε ότι πρέπει να κουραστώ και πιεστώ περισσότερο αλλιώς δε γίνεται τίποτα...Σας ευχαριστώ.