Φίλε μου μάλλον πρέπει να ξαναδιαβάσεις την απάντησή μου. Σχολίασα δύο πράγματα πολύ συγκεκριμένα σε σχέση με το αρχικό σχόλιό σου. Πρώτον ότι δεν είναι δυνατόν να είσαι φανατικά τίποτα και δεύτερον ότι η βαρύτητα της απόδειξης βαρύνει αυτόν που κάνει την πρόταση. Φυσικά και είσαι παράφρων ή αντιδραστικός αν αρνείσαι κάτι αυτονόητο. Αυτά είναι μάλλον συνώνυμα του φανατισμού, τουλάχιστον για μένα. Αν όμως αρνείσαι την ύπαρξη κάτι μη αυτονόητου, τότε, εφόσον δεν αποδεικνύεται αυτό, γι' αυτό και δεν είναι αυτονόητο, αποκλείεται να το κάνεις φανατικά. Το κάνεις απλά λογικά. Δεν υπάρχει λόγος, για μένα τουλάχιστον τέτοιας ύπαρξης. Μια χαρά εξηγούνται τα πάντα που έχω την ανάγκη εγώ να εξηγήσω, χωρίς αυτήν την ύπαρξη. Άρα απλά δεν υπάρχει λόγος υπαρξης, αυτό δεν είναι φανατική άρνηση, είναι απλά έλλειψη λόγου ύπαρξης.Το δεύτερο που είπα, είναι ότι αυτός που κάνει μια πρόταση, φέρει το βάρος της απόδειξης. Νομίζω ότι ισχύει αυτό σε ολόκληρη την επιστήμη και υποστηρίζεται και από τη λογική.Από κει και πέρα δεν προσπαθώ, ούτε και θέλω να σε πείσω για κάτι επί της ουσίας του θέματος ύπαρξης ή μη του θεού. Αν έχεις την ανάγκη να πιστέυεις πολύ καλά κάνεις. Αν όχι, πάλι πολύ καλά κάνεις. Δεν θέλω να σε πείσω για κάτι τέτοιο. Απλά θέλω να σε πείσω ότι η δική μου άρνηση της ύπαρξης, δεν είναι φανατική θέση.Μπορεί και να έχω άδικο, όμως η θέση που υποστηρίζω, ακόμα και αν κάποτε αποδειχτεί λανθασμένη (κάτι για το οποίο αμφιβάλλω αλλά είναι άλλο θέμα) δεν εμπεριέχει φανατισμό. Μόνο για αυτό έγραψα και μόνο για αυτό επιχειρηματολόγησα.Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός.
