Αγαπητή κα Ραπακούλια,Σας ευχαριστώ που είχατε την καλοσύνη να διαβάσετε το σχόλιο μου. Τούτο γράφτηκε προς συνσχολιαστές με την ελπίδα να προσφέρει λίγες παραπάνω (και προχειρογραμμένες, το ομολογώ) λαβές γα προβληματισμό. Αν είχα κατά νου την –εμπνευσμένη- συνέντευξή σας τότε νομίζω δεν θα παρέλειπα να αναφερθώ στο πόσο ενδιαφέρουσες (το λιγότερο) είναι τέτοιες προσπάθειες, ειδικά σε μια κοινωνία με αναιμικά ακόμη τα θεμέλια του ορθολογισμού και της κριτικής σκέψης.Φρονώ παρ' όλα αυτά ότι πράγματι και ο Dawkins και οι φίλοι άθεοι υποπίπτετε –ακριβώς χρησιμοποιώντας τον αυτοπροσδιορισμό άθεοι– σε θεμελιώδες φιλοσοφικό σφάλμα. Και έτσι συντείνετε άκοντες στην μόνιμη σύγχυση μεταξύ διαφορετικών πεδίων αναφοράς. Του φιλοσοφικού ως προς το Σύμπαν, του κοινωνιολογικού ως προς τις θρησκείες και του ψυχαναλυτικού ως προς την ατομική θρησκευτικότητα. Τα δύο τελευταία συναπαρτίζουν το κοινωνικοπολιτικό χώρο μέσα στον οποίο είναι εύλογη, θα έλεγα και αναγκαία η δράση σας. Το (ας το ονομάσουμε έτσι) κίνημα του «αθεϊσμού» θα ορίζονταν νομίζω εναργέστερα από τον όρο «αθρησκία» ή ακόμη και (τον συζητήσιμο) «αντιθρησκία». Και συγχωρήστε μου τους νεολογισμούς αλλά τους χρησιμοποιώ γιατί κατά βάθος περί αυτού πρόκειται. Και ως τέτοιο κίνημα «αθρησκίας» θα μπορούσε κανείς να δει σ' αυτό πιο εύκολα τις –πολλές– θετικές του πλευρές αλλά και να επισημάνει ίσως ποια όρια στην πολεμική του δεν θα του επιτρεπόταν να περάσει. Σε κάθε περίπτωση θα ήταν -και πάλι- ένα καταρχήν βαθιά δημοκρατικό και προοδευτικό κίνημα αλλά όμως τώρα πιο ορθά θεμελιωμένο και περισσότερο παραγωγικό στα αποτελέσματα του. Υιοθετώντας ωστόσο τον "πολεμικό" όρο «αθεΐα» μπορεί μεν να φαίνεται πιο μαχητικό και γενναίο, ανοίγει όμως λογαριασμούς με την ίδια την φιλοσοφία, εμπλέκεται σε ίσως περιττές αψιμαχίες, αποξενώνεται από φυσικούς του συμμάχους, παγιδεύεται εντέλει σε αντιφάσεις και τείνει ενίοτε να χάνει το δίκιο του.Αυτά, ως «πυρά» απολύτως φίλια και καλόγνωμα :)
Σχολιάζει ο/η